Ray's Stories

     Το σπίτι ήταν χτισμένο στη μέση της πλαγιάς, σαν σκούρος λεκές σε γκρίζο χαλί το χειμώνα που χρυσοπρασίνιζε το καλοκαίρι. Σαν στεκόσουν στην απέναντι πλαγιά έβλεπες τα ζωντανά ν' απλώνονται ως κάτω στην πεδιάδα, σταχτόμαυρα και άσπρα σημάδια σε μια θάλασσα από πυκνά χορτάρια που τα χτένιζε ο αέρας.      Εκεί συνήθιζα να κάθομαι με τις ώρες παλεύοντας ν' αντικρίσω έστω για λίγο τη θάλασσα στην άλλη άκρη του ορίζοντα. Τις περισσότερες φορές βέβαια, αν όχι όλες, επέστρεφα σπίτι μονάχα με το μπλε τ΄ ουρανού στα μάτια, αυτό της άλλης θάλασσας, της ουράνιας που ήταν το ίδιο απρόσιτη σε μένα όπως και η πραγματική.       Απ' την απέναντι πλαγιά έβλεπα κάθε τόσο και τους μουσαφίρηδες που ανέβαζε ο πατέρας μου στο σπίτι μας απ' το φιδογυριστό μονοπάτι. "Μουσαφίρηδες" φώναζε από μακριά, μια φωνή που ακουγόταν μόνο μια φορά κι  έφτανε να ειδοποιήσει τη μάνα μου στο πλυσταριό ή στο φούρνο, όπου και αν στεκόταν εκείνη την ώρα, κι έφτανε να τη σουλουπώσει, να φ

Στο λιμάνι... αργά, όσο το επιτρέπει ο καιρός ακόμα για ψάρεμα και ιστορίες... Ξημέρωμα. Η κατάλληλη ώρα για περπάτημα στο δάσος με τα σκυλιά... Κι έπιασε μια βροχή, τρελή βροχή για ώρες! Κι εκεί λίγο πριν το σούρουπο, πήρε φωτιά ο ουρανός! Φωτιά λέμε! Φωτιά του Οκτώβρη... Τα μονοπάτια του Φθινοπώρου. The road is lonesome... Δεν προλαβαίνεις να λείψεις πέντε λεπτά και κάποιος παίρνει πρωτοβουλίες... Σε αυτές τις βόλτες - εδώ περπατώ για ώρα, είναι απόλαυση - έχω το κινητό στ' αυτιά ακούγοντας μουσική. Το τραγούδι που έπαιζε στο ριπίτ είναι αυτό...

Μιας και μπήκε ο Οκτώβρης σκεφτόμουν να "εγκαινιάσω" μια νέα σειρά κειμένων που αφορούν στο τι διαβάζω στην εξοχή. Με εφαλτήριο τα δεδομένα της εποχής αλλά και της περιοχής, το διάβασμα αποτελεί τη σίγουρη και ανέξοδη λύση... Τον τελευταίο μήνα λοιπόν διάβασα αυτά (όχι απαραίτητα με τη σειρά που παρουσιάζονται εδώ...) ΑΡΧΑΡΙΟΙ του Ρέιμοντ Κάρβερ σελ. 327 - μτφ. Γιάννης Τζώρτζης εκδ. Μεταίχμιο Ο Κάρβερ μένει στο μυαλό σου. Είναι αυτό το αόριστο που διαπερνά τις ιστορίες του, αυτό που μοιάζει ημιτελές αλλά δεν είναι, το νόημα δεν είναι τόσο στην ιστορία που θα πει όσο στους χαρακτήρες που την απαρτίζουν. Μια κουβέντα, μια κίνηση, μια σκέψη, μια τόση δα μικρή λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά που ξεχωρίζει. Ο Κάρβερ σε αυθυποβάλλει. Π.χ. ο ήρωάς του διψάει και θέλει εκείνη τη στιγμή να πιει μια παγωμένη μπύρα και νοιώθεις πως θες να κάνεις ακριβώς το ίδιο. Ο ήρωας είναι απελπισμένος και βιώνεις την απελπισία του λες και είσαι κοντά του και στα λέει πρόσωπο με πρόσωπο