Ray's Stories

Δεν είχε τύχει να διαβάσω ποτέ κάποιο απ' τα βιβλία του φετεινού νικητή του Νόμπελ. Στη γιορτή μου ήρθε το πρώτο πεσκέσι και λίγες μέρες αργότερα αγόρασα ο ίδιος το δεύτερο βιβλίο επειδή μου άρεσε ο τίτλος.  Την Μικρή Μπιζού την άφησα στη μέση, θα την ξαναπιάσω πιθανότατα κάποια άλλη στιγμή. Κάπου χάθηκα, κάπου χάθηκε, δεν ταίριαξαν οι δρόμοι μας σ' εκείνη τη συγκυρία. Ωστόσο χρειάστηκα μία μέρα και κάτι ώρες για να τελειώσω το Cafe της Χαμένης Νιότης το οποίο χάρηκα πραγματικά. Μοντιανό επί ενάμιση λοιπόν, σε πρώτη φάση και μπορώ να πω ότι εκείνος που έχει θέματα με το παρελθόν του και ειδικότερα άσχημες σχέσεις με το σπίτι του, θα ταυτιστεί με τους ήρωες του Γάλλου συγγραφέα σε μεγάλο βαθμό. Η παιδική ηλικία και οι πληγές της είτε αναφέρονται ανοιχτά είναι υπονοούνται και στα δύο βιβλία που πήρα στα χέρια μου. Τόσο η Μπιζού όσο και η Ζακλίν, οι ηρωίδες των δύο βιβλίων είναι εύθραυστες φιγούρες οι οποίες κινούνται σ' ένα Παρίσι πολυμορφικό, σε μια εποχή αναζήτησης τα

Την είδε να κάθεται στο τελευταίο παγκάκι του πάρκου λίγο πριν βγει στη μεγάλη λεωφόρο. Δεξιά και αριστερά καστανιές και σημύδες. Σκορπισμένα σκουπίδια στο γρασίδι που δεν πρόλαβε να μαζέψει κανείς. Το φως είχε απομείνει χλωμό στο πρόσωπο ενός κόσμου που έπνεε τα λοίσθια. Εκείνος είχε βγει για μια τελευταία βόλτα στο πάρκο, ακολουθώντας την ίδια απαράλλαχτη πορεία, απ’ τα χωμάτινα μονοπάτια έως το ηρώο που δεν έκανε ποτέ τον κόπο να κοιτάξει ποια προτομή φιλοξενούσε, αμέσως μετά απέναντι, στο μικρό περίπτερο που σέρβιραν αναψυκτικά και καφέδες σε χάρτινα κυπελλάκια. Εκεί συνήθιζαν να κάθονται οι συνταξιούχοι παρέα με μια εφημερίδα ή παίζοντας μια παρτίδα σκάκι. Μιλούσαν χαμηλόφωνα πάντα, στοιχειωμένοι απ’ τη σκιά των δέντρων που έπεφτε πάνω τους, σαν να μην ήθελαν ν΄ ακουστούν παραπέρα οι κουβέντες τους, λες και τα δέντρα ήταν προδότες, λες και η σκιά τους ήταν μια τιμωρία όμοια με πέλεκυ που αν σήκωναν τον τόνο της φωνής τους στο ελάχιστο θα έπεφτε σιωπηλά και θ’ αποκεφάλιζε τι

Δεν κατάφερα ν' αντισταθώ στον πειρασμό και σαν τελείωσα το Patagonia Express άνοιξα και δεύτερο βιβλίο του σπουδαίου αυτού χιλιανού αγωνιστή και συγγραφέα που έχει το ταλέντο να γράφει τόσο άμεσα, τόσο ζωντανά, τόσο απίστευτα δυνατά. Και δεν απογοητεύτηκα. Μπορώ να πω μάλιστα πως τούτη η συλλογή από σκόρπιες αναμνήσεις απ' την Χιλή του Πινοσέτ, απ' την εξορία του συγγραφέα, απ' τα ταξίδια του δεξιά κι αριστερά στον κόσμο τα γεμάτα εμπειρίες και ανθρώπινες συμπεριφορές, χαρακτήρες, πλούσιους χαρακτήρες μέσα στην απλότητά τους, πραγματικά με καθήλωσε και την απόλαυσα έως την τελευταία σελίδα. Ζούμε σε μια χώρα που μοντέλο (;) ονεδίτισσα γίνεται viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αμφισβητώντας την καταγεγραμμένη με αίμα, ιστορία. Ζούμε σε μια χώρα που διάσημη συγγραφέας με μπόλικη ζάχαρη και κανέλα στο γραπτό της αμφισβητεί ένα ιστορικό γεγονός ως άξιο μνήμης και εορτασμού. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Της παραλίας και της καφετέριας παρέα με τη στρατε

"Ο θάνατος είναι μια συνήθεια" Παλιό αργεντίνικο τανγκό. Δεν είναι μυθιστόρημα. Είναι μια μαρτυρία με πλήθος λογοτεχνικών αρετών. Είναι μια πραγματικότητα, είναι οι αναμνήσεις, είναι η Αλήθεια ενός ανθρώπου που γλίτωσε απ' τις φυλακές του δικτάτορα Πινοσέτ στη Χιλή, αυτόν που θαυμάζουν αρκετοί νεοφιλελεύθεροι στην Ελλάδα για το... "οικονομικό" θαύμα που πέτυχε στη χώρα. Όχι τίποτε άλλο δηλαδή αλλά να μην εθελοτυφλούμε πως το πρόβλημά μας είναι τα ξυρισμένα κεφάλια της Χρυσής Αυγής. Αυτοί είναι απλώς τα μαντρόσκυλα. Τα "κεφάλια" είναι αλλού και είναι τόσο αδίστακτα όσο και έξυπνα. Από εκεί και πέρα... Μετά την ανάγνωση μού έχει βγει μια πελώρια λαχτάρα να επισκεφτώ την Παταγονία με το βιβλίο στο χέρι και να περπατήσω στα βήματα του Σεπούλβεδα. Απ' τη μια άκρη στην άλλη, απ' τον Ειρηνικό έως τον Ατλαντικό, "εκεί που γεννιούνται οι μέρες". Να γνωρίσω και να σφίξω το χέρι ενός γκάουτσο , να πιω πικρό μάτε, ν' ακούσω ιστορίες

Τα στάχυα τα θερίζουν το καλοκαίρι, αυτός ο "Θερισμός" όμως είναι διαφορετικός  και θα λάβει χώρα τον Φλεβάρη.  Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο μου που οι εκδότες του "Ιβίσκου" θεώρησαν πως αξίζει τον κόπο να τυπωθεί και να πάρει τη θέση του στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. Το βιβλίο βασίζεται στην αφήγηση ενός ανθρώπου ο οποίος βλέπει τα πάντα γύρω του ν' αλλάζουν στον καιρό της κρίσης. Αποφασίζει να πει την Ιστορία του αλλά και τις Ιστορίες άλλων Ανθρώπων μόνο και μόνο για να σχηματίσει μια κοινή Ιστορία, μια κοινή Αλήθεια που αφορά στον Έρωτα, στο Θάνατο, στην Ελπίδα, στην Αναζήτηση Ταυτότητας μέσα σ' έναν κόσμο απίστευτα ρευστό. Σε μια εποχή που αλωνίζει ζωές, συναισθήματα, σκέψεις, συνειδήσεις.  Μια εποχή Θερισμού. *Τον Φεβρουάριο του 2015 στα βιβλιοπωλεία. 

Ο Ίρβιν Γιάλομ στο «Ο Κήπος του Επίκουρου: Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου» αναφέρεται στο Αφυπνιστικό Γεγονός που μπορεί να συμβεί σ’ έναν άνθρωπο και το οποίο θα πυροδοτήσει τις δυνάμεις εκείνες που υπάρχουν μέσα του και που θα τον οδηγήσουν στο να πάρει τη ζωή αλλιώς. Ένα τέτοιο Γεγονός μπορεί να είναι ένας θάνατος, μια ασθένεια, στην περίπτωση του βιβλίου του Μερσιέ είναι μια παράξενη συνάντηση του ήρωα με μια γυναίκα. Το «Νυχτερινό Τρένο για τη Λισαβόνα» έκανα αρκετό καιρό να το τελειώσω και παράλληλα διάβαζα κι άλλα πράγματα, μόνο και μόνο γιατί στις σελίδες του επιστρέφεις ξανά και ξανά, διαβάζοντας δύο και τρεις φορές ολόκληρες σελίδες. Σε κάποια σημεία αγκομάχησα αλλά ξέρω πως δεν έφταιγε το βιβλίο αλλά εγώ που εκείνη την ώρα δεν είχα την πραγματική διάθεση να σκεφτώ την ουσία της σκέψης που αποτυπωνόταν μεν στα μάτια μου όχι όμως και στο μυαλό μου. Η ιστορία είναι απλή αρχικά. Ένας καθηγητής αυθεντία στις αρχαίες γλώσσες, μεσήλικας, χωρίς προσωπική ζωή πο

"Ζωή -  έστω στο πιο στοιχειώδες μικροβιακό της επίπεδο - υπάρχει όταν συντρέχουν έξι ζωτικά φαινόμενα: οργάνωση, ευερεθιστότητα, κίνηση, ανάπτυξη, αναπαραγωγή, προσαρμογή..." Λεξικό Ένωσης Ιατρών Σοβιετικής Ένωσης, σελ. 1220 Ένας Αστερισμός Ζωτικών Φαινομένων. Αυτό εδώ είναι ένα βιβλίο για τη Ζωή και το Θάνατο. Για τον λυσσαλέο αγώνα ανάμεσά τους με φόντο έναν άγριο πόλεμο. Είναι η Επιβίωση και ο Χαμός. Είναι το Μέτρημα Δικαίων και Αδίκων. Είναι ο απολογισμός των Θυμάτων. Είναι τα Άκρα που μπορεί να βιώσει ένας Άνθρωπος. Ο Άντονι Μάρα στο πρώτο του μυθιστόρημα βάζει τον πήχυ ψηλά και μας προσφέρει την ιστορία έξι Ανθρώπων που έζησαν την ίδια την Ιστορία. Τους δύο πολέμους στην μακρινή Τσετσενία, τον όλεθρο, τη συντριβή, την απώλεια. Ο Άχμεντ, γιατρός στα χαρτιά, ζωγράφος στην ψυχή που ζει για να φροντίζει την κατάκοιτη γυναίκα του, αναζητώντας το κίνητρο που θα κάνει τη διαφορά στη ζωή του. Η Σόνια, γιατρός στα χαρτιά, γιατρός και στη ζωή που "τρέχει"

Δεν είμαι τόσο των επετειακών κειμένων και αναρτήσεων αλλά επειδή είναι η πρώτη φορά που είδα κάτι δικό μου να εκδίδεται κι επειδή πάντα οι τελευταίες μέρες του καλοκαιριού μού φέρνουν μια μελαγχολία, είπα να κάνω αυτή την ανάρτηση. Πάει ένας χρόνος κι ένας μήνας από τη μέρα που το "Τέλος μιας Τέλειας Μέρας" βρήκε το δρόμο του για τα βιβλιοπωλεία. Εννοείται πως θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τη μέρα που ο κούριερ με βρήκε εδώ στο χωριό δίνοντάς μου το πακέτο με τα πρώτα αντίτυπα. Ένα βιβλίο δικό μου, ολόδικό μου, το οποίο άνοιξα, μύρισα - όπως το κάνω με κάθε βιβλίο που πέφτει στα χέρια μου - και εκπλήρωσα τη ματαιοδοξία μου - ναι τ' ομολογώ - να υπάρχει κάτι από μένα. Μια κληρονομιά. Μικρή, απειροελάχιστη ίσως αλλά κληρονομιά. Στο χρόνο που ακολούθησε βρέθηκαν άνθρωποι που το αγόρασαν, γνωστοί και μη. Κάποιοι μάλιστα έγραψαν και δυο λόγια γι' αυτό και τους ευχαριστώ. Η μεγαλύτερη χαρά για κάποιον που γράφει είναι ν' ακούει πως κάποιος τ α υ τ ί σ τ η κ ε ή 

Ομιχλιασμένο Λονδίνο, ποπ, δεκαετία '80, μουσική, παμπ, μπύρες, ακόρντα, βροχερό Λονδίνο, Μόρισσεϊ, εργατικές πολυκατοικίες, πλούσιες συνοικίες, στίχοι, παρέα, μουσική, έρωτας, μετρό, λεωφορεία, Κινγκ'ς Κρος, Ίσλινγκτον, τζαζ, Κόουλ Πόρτερ, φις εντ τσιπς, συγκάτοικοι, φτώχεια, δισκογραφικό συμβόλαιο, τρέλα, δολοφονία... Λατρεύω τα βιβλία που η πλοκή τους μπλέκεται με τη μουσική. Είχα να διασκεδάσω τόσο καιρό απ' την εποχή του High Fidelity δια χειρός Νικ Χόρνμπι. Είναι ό,τι πιο ανάλαφρο έχω διαβάσει απ' τον αγαπημένο βρετανό συγγραφέα και δεν έχει καμία σχέση με τα Τι Ωραίο Πλιάτσικο, Η Λέσχη των Τιποτένιων και ο Κλειστός Κύκλος που έχω διαβάσει στο παρελθόν. Ο 23χρονος ήρωας είναι ένας επαρχιώτης απ' το Σέφιλντ ο οποίος παρατά τις σπουδές του στη Χημεία και φτάνει στο Λονδίνο αναζητώντας τ' όνειρό του: να γίνει σπουδαίος μουσικός και με τη μπάντα του να υπογράψουν δισκογραφικό συμβόλαιο και να κατακτήσουν το τοπ τεν! Το Λονδίνο άλλοτε μοιάζει ζοφερό κ

Αυτό εδώ το μυθιστόρημα αποτέλεσε την καλύτερη και πιο ανακουφιστική συντροφιά τις τελευταίες μέρες που με ταλαιπώρησε ένα διαβολεμένο κρυολόγημα μέσα στον Αύγουστο. Δέκατα, βήχας, φτάρνισμα και να έχεις και την ζέστη να σε βασανίζει. Ούτε στον εχθρό μου. Αν με καταλάβαινε κάποιος, κι εγώ εκείνον, δεν είναι άλλος απ' τον ήρωα του μυθιστορήματος το οποίο βραβεύτηκε με το μεγάλο βραβείο νουάρ μυθιστορήματος της Γαλλίας το 2007. Ο συνταξιούχος επιθεωρητής Κριστιάν Μιλιούς ή Μπλου καλείται να διαλευκάνει μια υπόθεση η οποία διαδραματίζεται καλοκαιριάτικα στη γαλλική εξοχή υπό θερμοκρασίες καύσωνα! Ο Νοζιέρ πέτυχε κάτι σ' αυτό το βιβλίο που λίγοι μπορούν να το καταφέρουν σ' αυτού του είδους τη λογοτεχνία. Ουσιαστικά γνωρίζεις τον ένοχο της ιστορίας πολύ νωρίς, συνεπώς στερείσαι την αγωνία της ανακάλυψης. Σε αυτή την περίπτωση για να σε κρατήσει το βιβλίο, ο συγγραφέας πρέπει να είναι μάγκας και να σε "πιάσει" από αλλού. Εν προκειμένω, απ' το πως θα κλείσει η

Για τον Τζον Τσίβερ είχα διαβάσει δεξιά κι αριστερά σε βιβλιοφιλικά μπλογκς που εκτιμώ, για την γοητεία που αφήνουν τα διηγήματά του. Η τύχη τα' φερε έτσι και έπεσα πάνω στο "Φάλκονερ" που από πολλούς θεωρείται το αριστούργημά του. Φάλκονερ. Ένα σωφρονιστικό κατάστημα στην Αμερική, λίγο μετά τα μέσα του 20ου αιώνα, εκεί που οδηγείται ο Ιεζεκιήλ Φάραγκατ, άνθρωπος του πολιτισμού, μορφωμένος, αλλά και εθισμένος στα ναρκωτικά. Αδελφοκτόνος. Στην αρχή πίστευα πως θα είχα να κάνω με μια εξομολόγηση - καταγγελία για το απάνθρωπο σύστημα σωφρονισμού, για την κόλαση ενός φυλακισμένου, ενδεχομένως για τις ερινύες που θα τον καταδίωκαν εξαιτίας της εγκληματικής πράξης του. Το βιβλίο περιλαμβάνει αυτά τα στοιχεία. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Το "Φάλκονερ" είναι ένα ψυχογράφημα. Ξεκινάει απ' τη μονάδα - τον ήρωα - και επεκτείνεται σε μια ολόκληρη κοινωνία πραγματοποιώντας πάμπολλες αντανακλάσεις. Στην πορεία θέτει ερωτήματα όπου είτε μέσα από την εμπειρία της μοναξι

Αυτό το βιβλίο είναι σπαραγμός. Έτσι απλά, δίχως πολλές κουβέντες. Είναι από εκείνα τα βιβλία που μιλούν κατευθείαν στην καρδιά σου και την κατακτούν. Από τα βιβλία που θα θυμάσαι πάντα. Μέσα σε 165 σελίδες τούτος ο γραφιάς που τον διάβασα για πρώτη φορά κάνει φύλλο και φτερό την ανθρώπινη ύπαρξη χρησιμοποιώντας έναν λόγο ποιητικό που ώρες, ώρες σ' ανατριχιάζει. Ένας μονόλογος είναι όλο το βιβλίο. Ο μονόλογος ενός κατοίκου σ' ένα ορεινό χωριό της Ισπανίας, στα σύνορα με τη Γαλλία, στη σκιά των Πυρηναίων. Ο εμφύλιος έχει τελειώσει, είναι τα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του '50 και των αρχών του '60 κι ένας προν έναν οι κάτοικοι αφήνουν το χωριό αναζητώντας την τύχη τους αλλού. Ο Αντρές Σόσα είναι ο τελευταίος που μένει εκεί πάνω, πλάι στο ποτάμι, τις βελανιδιές και τις φουντουκιές, ανάμεσα στα μονοπάτια των λαθρέμπορων και στις σκιές των σπιτιών που ερημωμένα πια περιμένουν τον δικό τους θάνατο. Εκείνος και η γυναίκα του. Εκείνος, η γυναίκα του και η σκύλα τους.

- Πιου, πες μου μια ιστορία... - Τι είδους ιστορία παιδί μου; - Μια ιστορία με ευτυχισμένο τέλος. - Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σε όλο τον κόσμο. - Δεν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος; - Δεν υπάρχει τέλος. Έχουν αρχή και τέλος οι ιστορίες που λέμε; Υπάρχουν ιστορίες που ακούς, υπάρχουν και ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν , λέει η Γουίντερσον. Μια ιστορία, μια έννοια, πολλές ιστορίες, πολλές έννοιες, όλα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους, όλα κινούνται στο σύμπαν, οι ιστορίες είναι για τους ανθρώπους, διαφορετικές και τόσο ίδιες ενίοτε. Η Γουίντερσον μεγάλωσε με Ρ. Λ. Στίβενσον και Δάφνη ντι Μωριέ. Αυτό φαίνεται απ' την αρχή του βιβλίου. Φαίνεται στο περιβάλλον στο οποίο δρα η ηρωίδα της, η 10χρονη Σίλβερ. Ένα ακρωτήριο στην ανεμοδαρμένη Σκωτία, ένας φάρος στο σκοτάδι, ένα μικρό χωριό με λίγους κατοίκους, ένα πανδοχείο.  Ένας φαροφύλακας, ο Πιου. Ένας τυφλός φύλακας στην άκρη του κόσμου που "υιοθετεί" την Σίλβερ όταν η μητέρα της πεθαίνει και την παίρνει μαζί του στο φ

     Είναι το δεύτερο βιβλίο του Γερμανού συγγραφέα που διαβάζω φέτος και ομολογώ πως η γραφή του με κέρδισε το ίδιο, όπως και στον   "Γυρισμό" Ο τίτλος κατ' εμέ είναι λίγο άνισος ως προς το περιεχόμενο και θεωρώ πως το αδικεί. Δεν ξέρω πως ακριβώς μεταφράζεται από τα γερμανικά η λέξη Liebesfluchten (όπως είναι ο τίτλος του βιβλίου), νομίζω όμως ότι το "Ερωτικές Αποδράσεις" παραπέμπει αλλού. Τέλος πάντων...   Το βιβλίο περιλαμβάνει 7 διηγήματα που κατά κύριο λόγο αφορούν στις ερωτικές σχέσεις των ηρώων. Η μαεστρία του Σλινκ είναι πως αφήνει τον έρωτα να λειτουργεί σε πρώτο επίπεδο και από πίσω σκάβει την Ιστορία της Γερμανίας γι' άλλη μια φορά. Όπως και στον "Γυρισμό" ζητά απαντήσεις για τις ευθύνες της χώρας του στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, άλλοτε με διάθεση απολογίας και άλλοτε με διάθεση εξευμενισμού απέναντι στο ένοχο παρελθόν και τα θύματά του. Χαρακτηριστικό κομμάτι παραθέτω αμέσως, απ' το διήγημα με τίτλο "Η Περιτομή" όπ

     Ανάμεικτα τα συναισθήματα για το πρώτο πόνημα του Καρίμ Μισκέ το οποίο όπως διάβασα πήρε το Μεγάλο Βραβείο της Αστυνομικής Λογοτεχνίας του 2012. Ανάμεικτα γιατί θεωρώ πως δεν έχουμε να κάνουμε μ' ένα νουάρ μυθιστόρημα - όπως παρουσιάζεται - αλλά περισσότερο με μια συγγραφική καταγραφή - ωραία δοσμένη - των προβλημάτων μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας, με φόντο βέβαια έναν φόνο.     Η Λορά βρίσκεται δολοφονημένη με άγριο τρόπο στο διαμέρισμά της στο Παρίσι. Στο από κάτω διαμέρισμα μένει ο Αχμέντ, ένας "αλαφροϊσκιωτος" τύπος που έχει πολλούς δαίμονες να τον κυνηγούν. Περνάει το χρόνο του διαβάζοντας αστυνομικά μυθιστορήματα και ζει από ένα πενιχρό επίδομα. Το γεγονός πως η Λορά ήταν ερωτευμένη μαζί του τον γεμίζει ενοχές και τον αφυπνίζει. Θέλει να βρει τον δολοφόνο της. Κάπως έτσι αρχίζει το βιβλίο και σε σε προδιαθέτει για μια ιστορία δικαίωσης σε μια συνοικία του Παρισιού όπου Μουσουλμάνοι, Εβραίοι και Χριστιανοί αποτελούν έναν απίστευτο αχταρμά.      Δεν είνα

Ποιά γεύση σου αφήνει ένα όμορφο ταξίδι σαν τελειώσει; Τη γεύση της απουσίας, μιας πίκρας ίσως αλλά και αυτήν της ολοκλήρωσης που προσφέρει απλόχερα η εμπειρία πως έζησες το ταξίδι απ' το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Αυτό το βιβλίο μου κράτησε για καιρό συντροφιά, όχι τόσο λόγω του μεγέθους του (774 σελίδες) όσο επειδή διάβαζα και άλλα πράγματα παράλληλα και κατέφευγα σ' αυτό συγκεκριμένες ώρες για να το απολαύσω. Είναι αυτό που λένε, "δεν θες να τελειώσει το ταξίδι". Συνεπώς, το καθυστερείς. Είπα να περάσουν μέρες πρώτα, να καταλαγιάσει η αίσθηση ώστε να γράψω δύο λόγια γι' αυτό δίχως τη συναισθηματική φόρτιση που σου αφήνει ένα δυνατό βιβλίο. Από την άλλη σκέφτομαι τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, γιατί όχι; Γιατί δεν πρέπει ν' αφήσεις το συναίσθημα να κυλήσει ατόφιο πάνω στις γραμμές αποτυπώνοντας έτσι την εντύπωσή σου; Μήπως δεν είναι γνήσιο; Μήπως δεν είναι εκείνο που σε οδήγησε με μανία στις τελευταίες σελίδες όπου πια δεν υπήρχε γυρισμός; Τελικ

Είναι μεγάλη τιμή κάποιοι νέοι άνθρωποι θα βρίσκουν στο κείμενό σου το έρεισμα για να εκφραστούν. Ο σύλλογος εκπαιδευτικών της Περιφέρειας Ρεθύμνου από αύριο και για 3 μέρες (21 - 23 Ιουνίου) ανεβάζουν τη δική τους θεατρική προσπάθεια υπό το σκηνοθετικό βλέμμα της Ελένης Δάγκα.  Πρόκειται για την παράσταση EGO. "Εγώ. Εγώ κι εσύ. Εγώ πριν από το εμείς. Εγώ ξανά. Εγώ πάντα". Δεκάξι σημαντικοί συγγραφείς από όλο τον κόσμο μοιράζονται το θεατρικό σανίδι και μας χαρίζουν 26 στιγμές. Βασισμένο πάνω σε κείμενα των Φ. Βέντεκιντ, Ζ. Κοκτώ, Ζ. Ανουίγ, Ε. Μποντ, Ντ. Μάμετ, Σ. Κέην, Μ.Μ. Κολτές, Τ. Ρούζεβιτς, Ρ. Ατάιντε, Ξ. Ντυρανζέ, Π. Νερούδα, Σ. ντε Μποβουάρ, Λ. Αναγνωστάκη, Λ. Ζωγράφου, Θ. Τριαρίδη, Δ. Τερζή το EGO 26 στιγμές έρχεται να φωτίσει τον τρόπο που βλέπουμε τις ανθρώπινες σχέσεις. Στο θεατράκι του 14ου Δημοτικού Σχολείου, Βάρναλη 21, Ρέθυμνο. Γενική είσοδος 3 ευρώ. Σκηνοθεσία: Ελένη Δάγκα Μουσική: Πρόδρομος Καραδελόγου Φωτισμοί: Μαριάννα Κοντούλη Σχεδιασ