Θερισμός
Γι᾿ αὐτὸ λοιπὸν κι ἐσεῖς παλληκάρια μου μὲ τὸ κρασὶ τὰ φιλιὰ καὶ τὰ φύλλα στὸ στόμα σας Θέλω νὰ βγεῖτε γυμνοὶ στὰ ποτάμια Νὰ τραγουδῆστε τὴ Μπαρμπαριὰ ὅπως ὁ ξυλουργὸς κυνηγάει τοὺς σκίνους Ὅπως περνάει ἡ ὄχεντρα μὲς ἀπ᾿ τὰ περιβόλια τῶν κριθαριῶν Μὲ τὰ περήφανα μάτια της ὀργισμένα Κι ὅπως οἱ ἀστραπὲς ἁλωνίζουν τὰ νιάτα. Νίκος Γκάτσος, Αμοργός 1. Πρελούδιο Είναι αυτό το φως που με τυφλώνει. Το Κίτρινο που απλώνεται σ’ ένα παράλληλο άπειρο με το Μπλε· το Μπλε που πάνω του απιθώνω το βλέμμα μου και το αφήνω σαν μωρό παιδί που κοιμάται στην κούνια. Το παρατηρείς και κάνεις όνειρα για εκείνο μα είναι φορές που τα όνειρα τα δικά σου δεν συνταιριάζουν μ’ εκείνα που το κυριεύουν. Μα για να είμαστε σωστοί και δίκαιοι, που να χωρέσουν τόσα όνειρα; Πώς να γίνουνε πράξη σαν ο κόσμος είναι τόσο ευμετάβλητος; Γι’ αυτό κι εγώ ονειρεύομαι μοναχά το τώρα. Η πεδιάδα μπροστά μου ανασαίνει. Το σώμα της είναι ένα, ενιαίο, ξαπλωμένο στη γη, χρυσαφένιο απ
