Ray's Stories

     Είναι το δεύτερο βιβλίο του Γερμανού συγγραφέα που διαβάζω φέτος και ομολογώ πως η γραφή του με κέρδισε το ίδιο, όπως και στον   "Γυρισμό" Ο τίτλος κατ' εμέ είναι λίγο άνισος ως προς το περιεχόμενο και θεωρώ πως το αδικεί. Δεν ξέρω πως ακριβώς μεταφράζεται από τα γερμανικά η λέξη Liebesfluchten (όπως είναι ο τίτλος του βιβλίου), νομίζω όμως ότι το "Ερωτικές Αποδράσεις" παραπέμπει αλλού. Τέλος πάντων...   Το βιβλίο περιλαμβάνει 7 διηγήματα που κατά κύριο λόγο αφορούν στις ερωτικές σχέσεις των ηρώων. Η μαεστρία του Σλινκ είναι πως αφήνει τον έρωτα να λειτουργεί σε πρώτο επίπεδο και από πίσω σκάβει την Ιστορία της Γερμανίας γι' άλλη μια φορά. Όπως και στον "Γυρισμό" ζητά απαντήσεις για τις ευθύνες της χώρας του στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, άλλοτε με διάθεση απολογίας και άλλοτε με διάθεση εξευμενισμού απέναντι στο ένοχο παρελθόν και τα θύματά του. Χαρακτηριστικό κομμάτι παραθέτω αμέσως, απ' το διήγημα με τίτλο "Η Περιτομή" όπ

     Ανάμεικτα τα συναισθήματα για το πρώτο πόνημα του Καρίμ Μισκέ το οποίο όπως διάβασα πήρε το Μεγάλο Βραβείο της Αστυνομικής Λογοτεχνίας του 2012. Ανάμεικτα γιατί θεωρώ πως δεν έχουμε να κάνουμε μ' ένα νουάρ μυθιστόρημα - όπως παρουσιάζεται - αλλά περισσότερο με μια συγγραφική καταγραφή - ωραία δοσμένη - των προβλημάτων μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας, με φόντο βέβαια έναν φόνο.     Η Λορά βρίσκεται δολοφονημένη με άγριο τρόπο στο διαμέρισμά της στο Παρίσι. Στο από κάτω διαμέρισμα μένει ο Αχμέντ, ένας "αλαφροϊσκιωτος" τύπος που έχει πολλούς δαίμονες να τον κυνηγούν. Περνάει το χρόνο του διαβάζοντας αστυνομικά μυθιστορήματα και ζει από ένα πενιχρό επίδομα. Το γεγονός πως η Λορά ήταν ερωτευμένη μαζί του τον γεμίζει ενοχές και τον αφυπνίζει. Θέλει να βρει τον δολοφόνο της. Κάπως έτσι αρχίζει το βιβλίο και σε σε προδιαθέτει για μια ιστορία δικαίωσης σε μια συνοικία του Παρισιού όπου Μουσουλμάνοι, Εβραίοι και Χριστιανοί αποτελούν έναν απίστευτο αχταρμά.      Δεν είνα

Ποιά γεύση σου αφήνει ένα όμορφο ταξίδι σαν τελειώσει; Τη γεύση της απουσίας, μιας πίκρας ίσως αλλά και αυτήν της ολοκλήρωσης που προσφέρει απλόχερα η εμπειρία πως έζησες το ταξίδι απ' το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό. Αυτό το βιβλίο μου κράτησε για καιρό συντροφιά, όχι τόσο λόγω του μεγέθους του (774 σελίδες) όσο επειδή διάβαζα και άλλα πράγματα παράλληλα και κατέφευγα σ' αυτό συγκεκριμένες ώρες για να το απολαύσω. Είναι αυτό που λένε, "δεν θες να τελειώσει το ταξίδι". Συνεπώς, το καθυστερείς. Είπα να περάσουν μέρες πρώτα, να καταλαγιάσει η αίσθηση ώστε να γράψω δύο λόγια γι' αυτό δίχως τη συναισθηματική φόρτιση που σου αφήνει ένα δυνατό βιβλίο. Από την άλλη σκέφτομαι τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, γιατί όχι; Γιατί δεν πρέπει ν' αφήσεις το συναίσθημα να κυλήσει ατόφιο πάνω στις γραμμές αποτυπώνοντας έτσι την εντύπωσή σου; Μήπως δεν είναι γνήσιο; Μήπως δεν είναι εκείνο που σε οδήγησε με μανία στις τελευταίες σελίδες όπου πια δεν υπήρχε γυρισμός; Τελικ