Ray's Stories

Δεν είμαι τόσο των επετειακών κειμένων και αναρτήσεων αλλά επειδή είναι η πρώτη φορά που είδα κάτι δικό μου να εκδίδεται κι επειδή πάντα οι τελευταίες μέρες του καλοκαιριού μού φέρνουν μια μελαγχολία, είπα να κάνω αυτή την ανάρτηση. Πάει ένας χρόνος κι ένας μήνας από τη μέρα που το "Τέλος μιας Τέλειας Μέρας" βρήκε το δρόμο του για τα βιβλιοπωλεία. Εννοείται πως θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τη μέρα που ο κούριερ με βρήκε εδώ στο χωριό δίνοντάς μου το πακέτο με τα πρώτα αντίτυπα. Ένα βιβλίο δικό μου, ολόδικό μου, το οποίο άνοιξα, μύρισα - όπως το κάνω με κάθε βιβλίο που πέφτει στα χέρια μου - και εκπλήρωσα τη ματαιοδοξία μου - ναι τ' ομολογώ - να υπάρχει κάτι από μένα. Μια κληρονομιά. Μικρή, απειροελάχιστη ίσως αλλά κληρονομιά. Στο χρόνο που ακολούθησε βρέθηκαν άνθρωποι που το αγόρασαν, γνωστοί και μη. Κάποιοι μάλιστα έγραψαν και δυο λόγια γι' αυτό και τους ευχαριστώ. Η μεγαλύτερη χαρά για κάποιον που γράφει είναι ν' ακούει πως κάποιος τ α υ τ ί σ τ η κ ε ή 

Ομιχλιασμένο Λονδίνο, ποπ, δεκαετία '80, μουσική, παμπ, μπύρες, ακόρντα, βροχερό Λονδίνο, Μόρισσεϊ, εργατικές πολυκατοικίες, πλούσιες συνοικίες, στίχοι, παρέα, μουσική, έρωτας, μετρό, λεωφορεία, Κινγκ'ς Κρος, Ίσλινγκτον, τζαζ, Κόουλ Πόρτερ, φις εντ τσιπς, συγκάτοικοι, φτώχεια, δισκογραφικό συμβόλαιο, τρέλα, δολοφονία... Λατρεύω τα βιβλία που η πλοκή τους μπλέκεται με τη μουσική. Είχα να διασκεδάσω τόσο καιρό απ' την εποχή του High Fidelity δια χειρός Νικ Χόρνμπι. Είναι ό,τι πιο ανάλαφρο έχω διαβάσει απ' τον αγαπημένο βρετανό συγγραφέα και δεν έχει καμία σχέση με τα Τι Ωραίο Πλιάτσικο, Η Λέσχη των Τιποτένιων και ο Κλειστός Κύκλος που έχω διαβάσει στο παρελθόν. Ο 23χρονος ήρωας είναι ένας επαρχιώτης απ' το Σέφιλντ ο οποίος παρατά τις σπουδές του στη Χημεία και φτάνει στο Λονδίνο αναζητώντας τ' όνειρό του: να γίνει σπουδαίος μουσικός και με τη μπάντα του να υπογράψουν δισκογραφικό συμβόλαιο και να κατακτήσουν το τοπ τεν! Το Λονδίνο άλλοτε μοιάζει ζοφερό κ

Αυτό εδώ το μυθιστόρημα αποτέλεσε την καλύτερη και πιο ανακουφιστική συντροφιά τις τελευταίες μέρες που με ταλαιπώρησε ένα διαβολεμένο κρυολόγημα μέσα στον Αύγουστο. Δέκατα, βήχας, φτάρνισμα και να έχεις και την ζέστη να σε βασανίζει. Ούτε στον εχθρό μου. Αν με καταλάβαινε κάποιος, κι εγώ εκείνον, δεν είναι άλλος απ' τον ήρωα του μυθιστορήματος το οποίο βραβεύτηκε με το μεγάλο βραβείο νουάρ μυθιστορήματος της Γαλλίας το 2007. Ο συνταξιούχος επιθεωρητής Κριστιάν Μιλιούς ή Μπλου καλείται να διαλευκάνει μια υπόθεση η οποία διαδραματίζεται καλοκαιριάτικα στη γαλλική εξοχή υπό θερμοκρασίες καύσωνα! Ο Νοζιέρ πέτυχε κάτι σ' αυτό το βιβλίο που λίγοι μπορούν να το καταφέρουν σ' αυτού του είδους τη λογοτεχνία. Ουσιαστικά γνωρίζεις τον ένοχο της ιστορίας πολύ νωρίς, συνεπώς στερείσαι την αγωνία της ανακάλυψης. Σε αυτή την περίπτωση για να σε κρατήσει το βιβλίο, ο συγγραφέας πρέπει να είναι μάγκας και να σε "πιάσει" από αλλού. Εν προκειμένω, απ' το πως θα κλείσει η

Για τον Τζον Τσίβερ είχα διαβάσει δεξιά κι αριστερά σε βιβλιοφιλικά μπλογκς που εκτιμώ, για την γοητεία που αφήνουν τα διηγήματά του. Η τύχη τα' φερε έτσι και έπεσα πάνω στο "Φάλκονερ" που από πολλούς θεωρείται το αριστούργημά του. Φάλκονερ. Ένα σωφρονιστικό κατάστημα στην Αμερική, λίγο μετά τα μέσα του 20ου αιώνα, εκεί που οδηγείται ο Ιεζεκιήλ Φάραγκατ, άνθρωπος του πολιτισμού, μορφωμένος, αλλά και εθισμένος στα ναρκωτικά. Αδελφοκτόνος. Στην αρχή πίστευα πως θα είχα να κάνω με μια εξομολόγηση - καταγγελία για το απάνθρωπο σύστημα σωφρονισμού, για την κόλαση ενός φυλακισμένου, ενδεχομένως για τις ερινύες που θα τον καταδίωκαν εξαιτίας της εγκληματικής πράξης του. Το βιβλίο περιλαμβάνει αυτά τα στοιχεία. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Το "Φάλκονερ" είναι ένα ψυχογράφημα. Ξεκινάει απ' τη μονάδα - τον ήρωα - και επεκτείνεται σε μια ολόκληρη κοινωνία πραγματοποιώντας πάμπολλες αντανακλάσεις. Στην πορεία θέτει ερωτήματα όπου είτε μέσα από την εμπειρία της μοναξι

Αυτό το βιβλίο είναι σπαραγμός. Έτσι απλά, δίχως πολλές κουβέντες. Είναι από εκείνα τα βιβλία που μιλούν κατευθείαν στην καρδιά σου και την κατακτούν. Από τα βιβλία που θα θυμάσαι πάντα. Μέσα σε 165 σελίδες τούτος ο γραφιάς που τον διάβασα για πρώτη φορά κάνει φύλλο και φτερό την ανθρώπινη ύπαρξη χρησιμοποιώντας έναν λόγο ποιητικό που ώρες, ώρες σ' ανατριχιάζει. Ένας μονόλογος είναι όλο το βιβλίο. Ο μονόλογος ενός κατοίκου σ' ένα ορεινό χωριό της Ισπανίας, στα σύνορα με τη Γαλλία, στη σκιά των Πυρηναίων. Ο εμφύλιος έχει τελειώσει, είναι τα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του '50 και των αρχών του '60 κι ένας προν έναν οι κάτοικοι αφήνουν το χωριό αναζητώντας την τύχη τους αλλού. Ο Αντρές Σόσα είναι ο τελευταίος που μένει εκεί πάνω, πλάι στο ποτάμι, τις βελανιδιές και τις φουντουκιές, ανάμεσα στα μονοπάτια των λαθρέμπορων και στις σκιές των σπιτιών που ερημωμένα πια περιμένουν τον δικό τους θάνατο. Εκείνος και η γυναίκα του. Εκείνος, η γυναίκα του και η σκύλα τους.

- Πιου, πες μου μια ιστορία... - Τι είδους ιστορία παιδί μου; - Μια ιστορία με ευτυχισμένο τέλος. - Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα σε όλο τον κόσμο. - Δεν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος; - Δεν υπάρχει τέλος. Έχουν αρχή και τέλος οι ιστορίες που λέμε; Υπάρχουν ιστορίες που ακούς, υπάρχουν και ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν , λέει η Γουίντερσον. Μια ιστορία, μια έννοια, πολλές ιστορίες, πολλές έννοιες, όλα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους, όλα κινούνται στο σύμπαν, οι ιστορίες είναι για τους ανθρώπους, διαφορετικές και τόσο ίδιες ενίοτε. Η Γουίντερσον μεγάλωσε με Ρ. Λ. Στίβενσον και Δάφνη ντι Μωριέ. Αυτό φαίνεται απ' την αρχή του βιβλίου. Φαίνεται στο περιβάλλον στο οποίο δρα η ηρωίδα της, η 10χρονη Σίλβερ. Ένα ακρωτήριο στην ανεμοδαρμένη Σκωτία, ένας φάρος στο σκοτάδι, ένα μικρό χωριό με λίγους κατοίκους, ένα πανδοχείο.  Ένας φαροφύλακας, ο Πιου. Ένας τυφλός φύλακας στην άκρη του κόσμου που "υιοθετεί" την Σίλβερ όταν η μητέρα της πεθαίνει και την παίρνει μαζί του στο φ