Ray's Stories

Δεν είχε τύχει να διαβάσω ποτέ κάποιο απ' τα βιβλία του φετεινού νικητή του Νόμπελ. Στη γιορτή μου ήρθε το πρώτο πεσκέσι και λίγες μέρες αργότερα αγόρασα ο ίδιος το δεύτερο βιβλίο επειδή μου άρεσε ο τίτλος.  Την Μικρή Μπιζού την άφησα στη μέση, θα την ξαναπιάσω πιθανότατα κάποια άλλη στιγμή. Κάπου χάθηκα, κάπου χάθηκε, δεν ταίριαξαν οι δρόμοι μας σ' εκείνη τη συγκυρία. Ωστόσο χρειάστηκα μία μέρα και κάτι ώρες για να τελειώσω το Cafe της Χαμένης Νιότης το οποίο χάρηκα πραγματικά. Μοντιανό επί ενάμιση λοιπόν, σε πρώτη φάση και μπορώ να πω ότι εκείνος που έχει θέματα με το παρελθόν του και ειδικότερα άσχημες σχέσεις με το σπίτι του, θα ταυτιστεί με τους ήρωες του Γάλλου συγγραφέα σε μεγάλο βαθμό. Η παιδική ηλικία και οι πληγές της είτε αναφέρονται ανοιχτά είναι υπονοούνται και στα δύο βιβλία που πήρα στα χέρια μου. Τόσο η Μπιζού όσο και η Ζακλίν, οι ηρωίδες των δύο βιβλίων είναι εύθραυστες φιγούρες οι οποίες κινούνται σ' ένα Παρίσι πολυμορφικό, σε μια εποχή αναζήτησης τα

Την είδε να κάθεται στο τελευταίο παγκάκι του πάρκου λίγο πριν βγει στη μεγάλη λεωφόρο. Δεξιά και αριστερά καστανιές και σημύδες. Σκορπισμένα σκουπίδια στο γρασίδι που δεν πρόλαβε να μαζέψει κανείς. Το φως είχε απομείνει χλωμό στο πρόσωπο ενός κόσμου που έπνεε τα λοίσθια. Εκείνος είχε βγει για μια τελευταία βόλτα στο πάρκο, ακολουθώντας την ίδια απαράλλαχτη πορεία, απ’ τα χωμάτινα μονοπάτια έως το ηρώο που δεν έκανε ποτέ τον κόπο να κοιτάξει ποια προτομή φιλοξενούσε, αμέσως μετά απέναντι, στο μικρό περίπτερο που σέρβιραν αναψυκτικά και καφέδες σε χάρτινα κυπελλάκια. Εκεί συνήθιζαν να κάθονται οι συνταξιούχοι παρέα με μια εφημερίδα ή παίζοντας μια παρτίδα σκάκι. Μιλούσαν χαμηλόφωνα πάντα, στοιχειωμένοι απ’ τη σκιά των δέντρων που έπεφτε πάνω τους, σαν να μην ήθελαν ν΄ ακουστούν παραπέρα οι κουβέντες τους, λες και τα δέντρα ήταν προδότες, λες και η σκιά τους ήταν μια τιμωρία όμοια με πέλεκυ που αν σήκωναν τον τόνο της φωνής τους στο ελάχιστο θα έπεφτε σιωπηλά και θ’ αποκεφάλιζε τι