Ray's Stories

Ίσως είμαι απ' τους λίγους αναγνώστες του Κερ στην Ελλάδα που τον γνώρισαν... ανάποδα. Ομολογώ ότι δεν έχω διαβάσει ακόμα την «Τριλογία του Βερολίνου», τα βιβλία δηλαδή που τον έκαναν γνωστό και στη χώρα μας, αλλά άρχισα απ' το αμέσως επόμενο, την «Μοιραία Πράγα». Ακολούθησε το «Άνθρωπος χωρίς Ανάσα» και η... δική μου τριλογία κλείνει σήμερα με το τελευταίο πόνημά του που εκδόθηκε στα ελληνικά, το «Φλόγα που Σιγοκαίει». H συνταγή του Κερ είναι απλή και ίσως εκεί οφείλει την επιτυχία του: Συνδυάζει τη νουάρ λογοτεχνία με ιστορικά γεγονότα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όπως τα βιώνει ο ήρωας των βιβλίων του, ο δαιμόνιος πρώην αστυνομικός-ντετέκτιβ Μπέρνι Γκούντερ.  Η γραφή δεν διεκδικεί υψηλές δάφνες λογοτεχνίας - και γιατί να το κάνει άλλωστε; Είναι όμως άμεση, παραστατική, υποβλητική, εμπλουτίζοντας την πλοκή με πραγματικά ιστορικά γεγονότα, λίγο love story και να, έχεις 500 σελίδες μπροστά σου τις οποίες κυριολεκτικά «ρουφάς» για να φτάσεις στο τέλος. Τον Κερ ΔΕΝ τον

Για να είμαι ειλικρινής το άρχισα με τις καλύτερες των προθέσεων. Μου άρεσε η ιστορία που διάβασα στο εξώφυλλο και οι πρώτες σελίδες μού κέντρισαν το ενδιαφέρον για τη συνέχεια. Κάπου λίγο μετά τη μέση όμως, είδα την «κοιλιά» που δυστυχώς κράτησε ως το τέλος, παρά το γεγονός ότι αυτό το τέλος μόνο «καλό» δεν το λες. Ή έστω αναμενόμενο.  Ανατρέχω στη μνήμη μου για να βρω πόσοι δημιουργοί - όχι μόνο συγγραφείς, αλλά και σκηνοθέτες - οριοθέτησαν την πλοκή τους γύρω από ένα τραπέζι, γύρω από ένα δείπνο. Θυμάμαι λοιπόν την ταινία Festen του Τόμας Βίντεμπεργκ, την ταινία Le Prenom των Ματιέ Ντελαπόρτ και Αλεξάντρ ντε λα Πατεγιέρ (η οποία βασίστηκε σε θεατρικό τους), για να φτάσω στο «Μεγάλο Χριστουγεννιάτικο Τραπέζι» του Θόρντον Ουάιλντερ, αλλά και στο μυθιστόρημα του Πιέρ Ασσουλίν, «Οι Προσκεκλημένοι». Μοιραία κάνεις μια σύγκριση... Η ιδέα του πλαισίου στο οποίο στήνεται το «Δείπνο» δεν είναι πρωτότυπη, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Κακό είναι κατά τη γνώμη μου, να έχεις μια πραγ