Ray's Stories

Οι μαρτυρίες, οι ανέκδοτες ιστορίες, η περιγραφή τού πως ήταν ο κόσμος κάποτε, όχι μέσα απ' τη λογοτεχνική αφήγηση, αλλά μέσα απ' τα μάτια εκείνων που είδαν και έζησαν, άκουσαν κι έμαθαν, με ελκύουν ως αναγνώστη. Όταν μάλιστα η θεματολογία αναφέρεται στη δημοσιογραφία και στη λογοτεχνία ταραγμένων εποχών, είναι δύο οι λόγοι παραπάνω για ν' ασχοληθείς. Το βιβλίο του Γιώργου Λεονταρίτη, ο οποίος έχει εργαστεί απ' το 1958 σε πολλές εφημερίδες, καλύπτει μια χρονική περίοδο απ' τις αρχές του 20ου αιώνα και φτάνει κατά βάση μέχρι τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 60, με κάποιες διάσπαρτες αναφορές και στην περίοδο της Χούντας.  Αντικείμενό του, οι δημοσιογράφοι και λογοτέχνες της Αριστεράς, που σε αρκετές περιπτώσεις ήταν άνθρωποι που συγκέντρωναν και τις δύο ιδιότητες.  Απ' τις σελίδες του βιβλίου - το οποίο διαβάζεται ευχάριστα, δεν σε μπουκώνει - μιας και είναι γραμμένο δημοσιογραφικά, ζωντανά δηλαδή, συναντάμε γνωστές και άγνωστες μορφές στο ευρύ κοινό,

Δεύτερο μεγάλο καταφύγιο πίσω απ' τις σελίδες των βιβλίων είναι η μουσική. Φέτος δεν άκουσα όσα θα επιθυμούσα, δεν ασχολήθηκα τόσο πολύ με τις νέες κυκλοφορίες. Απ' τη μια η εξαντλητική και απαιτητική δουλειά στην εφημερίδα, απ' την άλλη η επικαιρότητα ενός βασανιστικού καλοκαιριού, με έπνιξαν. Στο καπάκι, εκεί στα τέλη Σεπτέμβρη, τη μέρα που θα έπαιρνα επιτέλους ολιγοήμερη άδεια για να «αδειάσω», ήρθε το τραγικό νέο για τον απροσδόκητο χαμό ενός αδελφικού φίλου. Με βρήκε στο δρόμο, οδηγώντας. Έμεινα για μισή ώρα στην άκρη της εθνικής, καπνίζοντας, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω εκείνο που νόμιζα πως είναι ψέμα. Πως δεν αφορά εμένα. Άρεσε και σ' εκείνον πολύ η μουσική. Άλλωστε, σε ραδιοφωνικό σταθμό γνωριστήκαμε, 18 χρόνια πριν. Δουλέψαμε μαζί, κάναμε εκπομπές μαζί, εκείνος φρόντιζε συχνά να καλύπτει τα κενά μου απ' το ελληνικό ρεπερτόριο, εγώ πάλι τα δικά του απ' το ξένο. Κι όλα αυτά τα χρόνια μοιραστήκαμε τις ίδιες αγωνίες -προσωπικές και επαγγελματικές- μ

Απ’ τα χέρια μου αυτή τη χρονιά πέρασαν καμιά 40αριά βιβλία. Δύο-τρία με απογοήτευσαν πλήρως. Κάποια άλλα, 5-6, δεν ήταν ο καιρός τους να τα πιάσω απ’ ότι φάνηκε και πήγαν στο ράφι, περιμένοντας μια νέα ευκαιρία στο μέλλον. Εκείνα που διάβασα, παρουσιάστηκαν εδώ, στο Ray ’ s Stories . Απ’ αυτά λοιπόν θα ξεχωρίσω τα πέντε κορυφαία της χρονιάς κατ’ εμέ. Όταν λέω της χρονιάς, αναφέρομαι στην αναγνωστική μου χρονιά και όχι ειδικά σε βιβλία που κυκλοφόρησαν το 2015. Άλλωστε, οι νέες εκδόσεις καλύπτουν πάντα ένα ποσοστό 10-15% των βιβλίων που διαβάζω. Αποχαιρετούμε αναγνωστικά το 2015 και καλωσορίζουμε το 2016. Να είμαστε καλά, να διαβάζουμε. Αντίστροφη μέτρηση λοιπόν…. Στο νούμερο 5, το «Κατά Μόνας», του Αργεντινού Αντρές Νέουμαν, εκδ. Opera . Γιατί; Πρώτα απ’ όλα γιατί ασχολείται με την ασθένεια και το θάνατο. Λίγοι συγγραφείς το κάνουν και ο Νέουμαν το έκανε καλά. Ο σκελετός του βιβλίου βασίζεται στις αφηγήσεις τριών ανθρώπων που αποτελούν μια οικογένεια: Ο πατέρας, ο Μά

Άλλο ένα βιβλίο για το Βερολίνο του μεσοπολέμου, άλλο ένα βιβλίο για την εύθραυστη Δημοκρατία της Βαϊμάρης και για τις μέρες εκείνες που έφεραν τελικά στον Χίτλερ στην εξουσία.  Το σημαντικό στοιχείο εδώ, είναι πως ο Κρίστοφερ Ίσεργουντ έζησε στο Βερολίνο εκείνων των ημερών. Το άλλο είναι ο ένας απ' τους δύο ήρωές του: Ο αξιότιμος κ. Άρθουρ Νόρις.  Ο αφηγητής γνωρίζεται με τον κ. Νόρις σ' ένα τρένο, με προορισμό το Βερολίνο του 1932. Το ύφος, οι τρόποι του, το στυλ του, τον κερδίζουν απ' την πρώτη στιγμή. Ο κ. Νόρις σίγουρα δεν περνά απαρατήρητος. Ίσως είναι περισσότερο... Άγγλος σε τρόπους και ομιλία και απ' τον ίδιο τον αφηγητή.  Στο Βερολίνο οι δύο άνδρες θα κάνουν στενή παρέα κι από εδώ αρχίζει το ζουμί της ιστορίας. Ο κ. Νόρις είναι ένας μυστικοπαθής άνθρωπος που λέει μόνο όσα θέλει να πει. Τραβιέται σε βρόμικα καταγώγια της πόλης, χαριεντίζεται σε υπέρμετρο βαθμό με πόρνες, ενώ την επόμενη στιγμή μπορεί να δειπνήσει στο πιο σικάτο εστιατόριο, παρέα με Πρώσους

Έπιασε κρύο, ο Χειμώνας ήρθε και μαζί του έφερε την Ρωσική Λογοτεχνία. Εκείνη που την απολαμβάνεις καλύτερα αυτή την εποχή, διαβάζοντας για το χιόνι που πέφτει σιωπηλά στις στέγες, για τους ανθρώπους που ζεσταίνονται μ' ένα ποτήρι βότκα ή με μια κούπα τσάι. Για τους μελαγχολικούς περιπάτους πλάι στο παγωμένο ποτάμι, για το γκρίζο του ουρανού που καθρεφτίζεται στην άνυδρη στέπα. Ο Γκάρσιν έγραψε μόνο διηγήματα στη σύντομη ζωή του. «Το Κόκκινο Λουλούδι» είναι το πιο γνωστό απ' αυτά και επαινέθηκε ιδιαίτερα από συγγραφείς και κριτικούς μετέπειτα. Κατ΄ εμέ ωστόσο, τον αναγνώστη του, το «Κόκκινο Λουλούδι» δεν είναι το κορυφαίο αυτής εδώ της συλλογής. Θα προτιμήσω το «Παραμύθι του Βάτραχου και του Ρόδου» που μου θύμισε τον ρομαντισμό του Όσκαρ Ουάιλντ (ίδια εποχή έδρασε και ο Γκάρσιν) και σίγουρα θα υποκλιθώ στο «Ναντιέζντα Νικολάγιεβνα», ένα διήγημα έντονα σκιαγραφημένων χαρακτήρων με ιδιαίτερη σπουδή στην ψυχολογία τους, χαρακτηριστικό γνώρισμα των Ρώσων συγγραφέων της εποχής

Αυτή η νουβέλα καταγράφει το κυνηγητό ενός ανθρώπου, απ' την πρώτη έως την τελευταία σελίδα.  Ο Τσίλλιχ υπήρξε εξέχων μέλος των Ταγμάτων Εφόδου (SA) του Χίτλερ. Πέρασε από αρκετά στρατόπεδα και φρόντισε να εκτελεστούν χιλιάδες κρατούμενοι. Το Τέλος του πολέμου τον βρίσκει πίσω στο χωριό του, νοικοκύρη πια, ανάμεσα στη γυναίκα και τα παιδιά του, να εκλιπαρεί για την Ειρήνη αφού όλα αυτά τα... δυσάρεστα τελείωσαν. Σωστός νοικοκύρης. Η τυχαία συνάντησή του μ' ένα παρ' ολίγον θύμα του, θα αλλάξει άρδην τη ζωή του. Ο Φόλπερτ υπήρξε κρατούμενος σ' ένα απ' τα στρατόπεδα απ' τα οποία πέρασε ο Τσίλλιχ και τον αναγνωρίζει. Πριν προλάβει να τον πιάσει, ο Τσίλλιχ ξεφεύγει.  Η Ζέγκερς μέσα σε 80 σελίδες καταφέρνει να σε γεμίσει με απόγνωση. Είναι η ίδια απόγνωση που βιώνει ο Τσίλλιχ ο οποίος ανεβοκατεβαίνει κάμπους, μπαινοβγαίνει σε πόλεις και χωριά προκειμένου να σωθεί, να μην τον ανακαλύψουν και τον κρεμάσουν.  Το σπουδαιότερο; Δεν φαίνεται να έχει τύψεις για όσα έκ