Ray's Stories

Η ανάγνωση αυτού του βιβλίου συνέπεσε με τη συμπλήρωση πέντε χρόνια μνημονιακών πολιτικών στην Ελλάδα και παράλληλα με την αμφισβήτηση που δέχεται το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη μεγαλύτερη ίσως από καταβολής της.  Στόχος του βιβλίου είναι να αναδείξει μέσα από ιστορικά δεδομένα κι από ένα μεγάλο ταξίδι στο χρόνο, την άμεση σχέση της Δημοκρατίας με την Οικονομία. Με απλά λόγια, όπου ανθεί η Δημοκρατία, στηριζόμενη σε γερά θεμέλια, αυτό έχει ως επακόλουθο την οικονομική ανάπτυξη.  Οι συγγραφείς, επιστήμονες στο οικονομικό πεδίο, με εκλαϊκευμένη γραφή και χωρίς να βομβαρδίζουν τον αναγνώστη με αριθμούς και οικονομικούς όρους, αφήνουν περισσότερο την ίδια την Ιστορία να μιλήσει με παραδείγματα, αλλά και συγκριτικούς πίνακες -χώρια την πλούσια βιβλιογραφία που παραθέτουν- και εν τέλει αποδεικνύουν πως Δημοκρατία και Οικονομία, είναι δύο στοιχεία αλληλένδετα. Το ένα δεν μπορεί να υπάρξει δίχως το άλλο.  Οι ενότητες περιλαμβάνουν τη γέννηση της Δημοκρατίας στην Αρχαία Ελλάδα

Με την συνάδελφο στην Εφημερίδα των Συντακτών, Αφροδίτη Τζιαντζή, επιχειρήσαμε να βγάλουμε μιαν άκρη με το βιβλίο στα χρόνια της κρίσης. Πράγμα δύσκολο... Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα των Συντακτών-Σαββατοκύριακο», το προηγούμενο Σάββατο. Τι τα θέλετε τα βιβλία; Το κουτόχορτο που σας ταΐζουμε δεν είναι αρκετό; Ετσι είχε σχολιάσει ένας παλιός εκδότης την απόφαση του τότε αναπληρωτή υπουργού Πολιτισμού Κώστα Τζαβάρα να κλείσει το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου και την πολιτική στον χώρο να αναλάβει η Διεύθυνση Γραμμάτων του υπουργείου Πολιτισμού. Η ελληνική πολιτεία ουδέποτε αγάπησε πραγματικά το βιβλίο. Ουσιαστική εθνική πολιτική βιβλίου δεν υπήρξε ποτέ, παρά μόνο αποσπασματικές κινήσεις, οι οποίες πολλές φορές προκαλούσαν κατά κύριο λόγο αρνητικά σχόλια απ’ τη μια ή την άλλη μεριά, ανάλογα με το ποιος ήταν πρόεδρος στο ΕΚΕΒΙ και ποιους είχε γύρω του. Ωστόσο, πέντε βασικά πράγματα έγιναν: Αξιόπιστες βάσεις δεδομένων όλης της αλυσίδας του βιβλίου, με αιχμή τον ψηφιακό κόμβο

Η ζωή κύκλους κάνει και ανάμεσα στα άλλα η Λογοτεχνία τους καταγράφει. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με το βιωματικό μυθιστόρημα της Γερμανίδας Ζέγκερς που περιγράφει ένα κομμάτι της ιστορίας που έχει να κάνει με την εξορία, την προσφυγιά που προκάλεσε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος.  Εξαιρετικά επίκαιρο στις μέρες μας, με το προσφυγικό της Συρίας να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, καθώς θεωρείται ως η μεγαλύτερη μετακίνηση ανθρώπων μετά τον τελευταίο μεγάλο πόλεμο.  Ο τόπος είναι η Μασσαλία του 1940. Η Γαλλία έχει συνθηκολογήσει και είναι ζήτημα χρόνου τα γερμανικά στρατεύματα να φτάσουν στο λιμάνι της Μεσογείου, εκεί που βρίσκονται εγκλωβισμένοι χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών, όλων των εθνοτήτων, προκειμένου να αποκτήσουν το πολυπόθητο Τράνζιτο για μια άλλη χώρα, μακριά απ' τον πόλεμο και την φρίκη.  Μασσαλία 1940. Το... χοτ σποτ της εποχής είναι το αμερικάνικο προξενείο όπου συρρέουν ουρές προσφύγων για ένα τράνζιτο. Εκεί φτάνει και ο ήρωας της Ζέγκερς, Γ

Ο Γιώργος Ιωάννου αποτελεί μια ιδιάζουσα μορφή στη νεοελληνική λογοτεχνία. Τέκνο της σχολής της Θεσσαλονίκης (Ν. Γαβριήλ Πεντζίκης, Στέλιος Ξεφλούδας κ.α.) ακολούθησε έναν μοναδικό δρόμο έκφρασης που σε μεγάλο βαθμό βασίζεται στην εξωτερίκευση ενός εσωτερικού μονόλογου του δημιουργού. Με λίγα λόγια ήταν ακριβώς το αντίθετο απ' την ξακουστή γενιά του 30 που διακρίθηκε στο επονομαζόμενο, αστικό μυθιστόρημα.  Στα κείμενα του Ιωάννου η τελεία είναι δυσεύρετο είδος. Όλα λέγονται και διαβάζονται με δυο και τρεις και τέσσερις και πολλές ανάσες που σε παγιδεύουν στο μονόλογο του δημιουργού (η λεγόμενη τεχνική του εσωτερικού μονόλογου) που άλλοτε μπλέκεται με μια βασική πλοκή, άλλοτε αιωρείται (πολλές φορές χωρίς αρχή, μέση, τέλος), θυμίζοντας δοκίμιο.  Η συγκεκριμένη συλλογή των πεζογραφημάτων έχει τρία κύρια χαρακτηριστικά. Την αγάπη του συγγραφέα για τους περιθωριακούς χαρακτήρες, την επιρροή του απ' την θρησκεία και τα ορθόδοξα κείμενα που σε κάποια σημεία αγγίζει αδιόρατα το