Ray's Stories

Κάποια στιγμή η πλειονότητα των Ελλήνων αναγνωστών θα πρέπει να φ τύσει την καραμέλα «δεν υπάρχουν άξ ιοι σύγχρονοι Έλληνες συγ γραφείς». Θα πρέπει να αφήσει πίσω της την ξακουστ ή γενιά του 30, να ξεχάσει την αμήχανη γενιά του 80 (με τις όποιες φωτεινές εξαιρέσεις της) και να μπει στη διαδικασία να αναζητήσει τη νέα φ ουρνιά συγγραφέων, αυτή του 2 1ου αιώνα, στην ο ποία ανήκει ο Νίκος Μάντης.  Εδώ έχουμε ένα πολυσέλιδο, δ αιδαλώδες μυθιστόρημα 600 σελίδων που στην ουσία είναι τρεις ιστορίες, δοσμένες σε μία. Τρεις ιστορίες σε διαφορετικές χρονικές περιόδους της Ελλάδ ας, από την Αθήνα του 2012 στην Αθήνα του 1973 και εν συνεχ εία σε ένα νησί του 1985 , ώσπου να φ τάσουμε στο τέλος, στην Αθήν α του 2015.  Τρεις ιστορίες των οποίων η διαφορετικότητα φαίνεται σε αρκετά σημεία, τόσο στην τεχνική της αφήγησης όσο και στο ύφος, μια διαφορετικότητα που δεν ξενίζει αλλά αρμο νικά δένει στο σύνολό της. Κι αυτό ε ίναι επίτευγμα.  «Οι Τυφλοί» δεν ε ίνα ι ένα εύκολο βιβλίο. Ούτε, πιστε

Οι «Ντόντζερς» ανήκουν στο είδος που ονομάζεται μυθιστόρημα-δρόμου, μια κατηγορία αντίστοιχη των road movies του κινηματογράφου. Και ειλικρινά, δεν θα εκπλαγώ αν δω κάποια στιγμή την κινηματογραφική μεταφορά του καθώς έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον ενός καλού σκηνοθέτη. Όταν άρχισα να το διαβάζω μου θύμισε τη νουβέλα του Στίβεν Κινγκ, «Στάσου πλάι μου». Η ιστορία 4 αγοριών που ξεκινούν ένα ταξίδι στο άγνωστο, έχοντας αφήσει πίσω τους μια προβληματική καθημερινότητα.  Στο βιβλίο του Μπέβερλυ, τα αγόρια δεν είναι λευκά αλλά μαύρα. Γέννημα-θρέμμα των δρόμων του Λος Άντζελες, μεγαλωμένα στις συμμορίες που πουλάνε ναρκωτικά στους πλούσιους λευκούς.  Ο Μάικλ, ο Ουόλτερ, ο Ηστ και ο Τάι, θα γίνουν μέρος μιας αποστολής εξαιρετικά σημαντικής καθώς αν αποτύχουν, το μεγάλο αφεντικό της συμμορίας, ο Φιν, θα μείνει για πάντα στη φυλακή. Θα πρέπει λοιπόν να ταξιδέψουν οδικώς κατά μήκος της μισής Αμερικής και να φτάσουν στο Ουισκόνσιν όπου εκεί πρέπει να βγ

Διακόσιες σελίδες μεστού κειμένου. Διακόσιες σελίδες για τη φρίκη του πολέμου και για το τέλος της αθωότητας. Μια τρανή απόδειξη πως αν ένας συγγραφέας έχει κάτι να πει και ξέρει πως να το κάνει, δεν χρειάζεται σελίδες επί σελίδων για να το πετύχει. Μπαμ, μπαμ, μπαμ, πέφτουν οι λέξεις σαν σφαίρες και ο στόχος επιτεύχθηκε.  Το «Πεθαίνοντας την Άνοιξη» είναι το πρώτο βιβλίο του -όπως διαβάζουμε- πολυβραβευμένου Γερμανού συγγραφέα που μεταφράζεται στα Ελληνικά. Πρόκειται για ένα βιβλίο που το χαρακτηρίζει η λέξη «αντί»: αντιπολεμικό, αντιηρωικό, αντιφασιστικό. Αποτελεί επίτευγμα, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο συγγραφέας δεν ζούσε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου, κι όμως, οι περιγραφές που προσφέρει στον αναγνώστη, είναι γραμμένες λες και τις έζησε ο ίδιος.  Το «Πεθαίνοντας την Άνοιξη» είναι η ιστορία δύο 17χρονων αγοριών, του Βάλτερ και του Φίτε, που ζουν και εργάζονται σε ένα αγρόκτημα της Γερμανίας, στην κοιλάδα του Ρουρ. Ο αχός του πολέμου τους αφήνει αδιάφορους, τον γ

Ο κύριος που απεικονίζεται στο εξώφυλλο του βιβλίου είναι ο αξιότιμος Γκουστάβ Κρουπ, Γερμανός βιομήχανος κι ένας εκ των βασικών χρηματοδοτών του Χίτλερ και της γερμανικής πολεμικής μηχανής στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η εταιρεία του εννοείται πως υφίσταται ακόμα, είναι από τις πιο σημαντικές στον βιομηχανικό τομέα και είναι αυτή από την οποία αγοράσαμε τα υποβρύχια που... έγερναν λίγο. Πίσω στο αφήγημά μας όμως. Το 150 σελίδων βιβλίο του Βυιγιάρ ασχολείται με δύο ιστορικά γεγονότα που βρέθηκαν στην ημερήσια διάταξη της εποχής τους: το πρώτο είναι η συνάντηση 24 μεγάλων εκπροσώπων του Γερμανικού Κεφαλαίου με τον ίδιο τον Χίτλερ -στις 20 Φεβρουαρίου του 1933- όπου του υπόσχονται κάθε δυνατή βοήθεια και ανοίγουν τα πορτοφόλια τους επιτόπου προκειμένου να ενισχύσουν άμεσα τον εθνικοσοσιαλισμό. Κρουπ, Όπελ, Χόιμπελ, Φινκ, Βιτσλέμπεν, Σμιτ, Σνίτσλερ είναι ορισμένοι απ' αυτούς. Όπως σημειώνει εύστοχα ο συγγραφέας, τα ονόματα αυτά δεν λένε τίποτε. Ας δούμε λοιπόν τα πραγματικά τους

Κάπου στη Δυτική Αφρική, σε μια ξεχασμένη βρετανική αποικία, στα μέσα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Εκεί λαμβάνει χώρα η πλοκή του μυθιστορήματος του Γκράχαμ Γκρην.  Ο Χένρι Σκόμπι είναι ένας μεσήλικας αστυνομικός που τα τελευταία 15 χρόνια έχει κολλήσει στα έλη αυτής της χώρας. Στην ίδια κατάσταση βρίσκεται και η προσωπική του ζωή. Παντρεμένος με μια γυναίκα με την οποία δεν είναι ερωτευμένος πλέον αλλά την αγαπάει βαθιά, μένει στο γάμο από ενοχές και κυρίως λόγω του γεγονότος ότι μαζί είχαν κάποτε ένα παιδί, το οποίο πέθανε στην πορεία.  Λένε πως είναι πολύ δύσκολο για ένα ζευγάρι να μείνει μαζί όταν πεθάνει το μοναδικό παιδί του. Δεν έχουν άδικο. Πιθανότατα το ζευγάρι χωρίζει ή στη χειρότερη περίπτωση μένει μαζί σε μια υποτιθέμενη σχέση σημαδεμένη από τις ενοχές και τη μνήμη της απώλειας να το συντροφεύει.  Η μικρή αποικιοκρατική κοινωνία είναι το συνώνυμο της τυπικότητας. Σχέσεις επιφανειακές που αναλώνονται σε κοινότυπες βραδιές διασκέδασης στη Λέσχη Ανάγνωσης ή σε κάποιο σπ

Η αλήθεια είναι πως ο τίτλος δεν είναι και τόσο ελκυστικός. Θυμίζει κάποιον οδηγό αυτοβελτίωσης ή κάτι τέτοιο. Όλα αυτά βέβαια ισχύουν μέχρι ν' αρχίσεις να διαβάζεις. Στη συνέχεια δεν το αφήνεις από τα χέρια σου μέχρι την τελευταία σελίδα. Βόρειο Άμστερνταμ, Ολλανδία. Ο Χέντρικ Γκρουν είναι ένας 83χρονος που ζει σ' έναν οίκο ευγηρίας. Αυτό είναι το ημερολόγιο που κράτησε σε ηλεκτρονική μορφή επί ένα χρόνο, καταγράφοντας την καθημερινότητά του, τις σκέψεις του, τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής του. Σαρκασμός, μαύρο χιούμορ, αλλά και μια υπόκωφη τρυφερότητα και νοσταλγία χαρακτηρίζουν τα γραπτά του. Κάθε μέρα συνοδεύεται από ένα μικρό σε έκταση κείμενο -από μισή έως μιάμιση σελίδα- και ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός του κόσμου ενός υπερήλικα σε μια από τις πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης.  Πως βλέπει λοιπόν τα πράγματα ένας γέροντας χωρίς οικογένεια, με σταθερό πρόβλημα ακράτειας -η σταθερότητα είναι πρόοδος στην ηλικία σας, του λέει ο γιατρός- αλλά και με μια σπίθα για ζωή, π

Πάνε ακριβώς τρία χρόνια από τότε που έγραφα ένα σημείωμα για το πρωτόλειο μυθιστόρημα της ομολογουμένως εξαιρετικά ταλαντούχας, Χάνας Κέντ, «Έθιμα Ταφής» (διαβάστε  ΕΔΩ ) Έγραφα λοιπόν πως η αυστραλέζα συγγραφέας έβαζε τον πήχη πολύ ψηλά. Αυτό κρύβει πολλούς κινδύνους με πρώτο και καλύτερο εκείνον της σύγκρισης με το επόμενο βιβλίο της. Κρύβει επίσης τον κίνδυνο της επανάληψης όπου μοιραία χαμένο θα ήταν το δεύτερο βιβλίο γιατί ως γνωστόν δεν υπάρχει τίποτε σαν το πρωτότυπο.  Όταν τελείωσα τους «Καλούς», τίποτε απ' τα παραπάνω δεν είχε συμβεί. Κι αυτό επειδή η Κεντ εκτός από το δεδομένο ταλέντο που έχει στη συγγραφή, αποδείχτηκε ικανότατη στο να «πατήσει» πάνω στο προηγούμενο βιβλίο της και να φτιάξει ένα καινούργιο, σίγουρο όχι καλύτερο, αλλά το λιγότερο ισάξιο. Και αυτό θαρρώ ότι θέλει μεγάλη μαεστρία. Το μοτίβο είναι λοιπόν σε πολλά σημεία το ίδιο, με το πρώτο της βιβλίο. Απ' την Ισλανδία του 1825, έχουμε περάσει στην Ιρλανδία του 1825. Μια φτωχή κοινωνία εκεί, μ

Νομίζω πως κάθε βιβλίο του Ντέιβιντ Μίτσελ είναι μια αναγνωστική απόλαυση. Η εμπειρία μου με αυτόν άρχισε από το δυσεύρετο πια «Ο Άτλας του Ουρανού» των εκδόσεων «Ελληνικά Γράμματα» και συνεχίστηκε με το κορυφαίο, «Τα Χίλια Φθινόπωρα του Γιάκομπ ντε Ζουτ» από τις εκδόσεις Τόπος (διαβάστε  ΕΔΩ ). Στον Μίτσελ αρέσουν τα μεγάλα ερωτήματα. Η ζωή, ο θάνατος, η ύπαρξη, ο χρόνος, το αέναο συνεχές της δημιουργίας, είναι ζητήματα που απασχολούν τους ήρωές του και κατ' επέκταση τον αναγνώστη που θα βυθιστεί στις πολλές και πυκνογραμμένες σελίδες των μυθιστορημάτων του.  Τα «Κοκάλινα Ρολόγια», έρχονται πιο κοντά στο «Ο Άτλας του Ουρανού», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο συγγραφέας επαναλαμβάνεται. Είναι αυτή η αντίληψη της Συνέχειας , το γεγονός πως όλα τα δεδομένα της ύπαρξής μας ενώνονται στο διηνεκές του χρόνου, μ΄έναν περίεργο όσο και θαυμαστό τρόπο, τόσο με εκείνα αυτών που προηγήθηκαν πριν από μας όσο και με εκείνα όσων έπονται. Πάνω σε αυτή ακριβώς την αντίληψη στήνει τη μυθοπλασία το