Οι Καλοί, της Χάνα Κεντ
Πάνε ακριβώς τρία χρόνια από τότε που έγραφα ένα σημείωμα για το πρωτόλειο μυθιστόρημα της ομολογουμένως εξαιρετικά ταλαντούχας, Χάνας Κέντ, «Έθιμα Ταφής» (διαβάστε ΕΔΩ ) Έγραφα λοιπόν πως η αυστραλέζα συγγραφέας έβαζε τον πήχη πολύ ψηλά. Αυτό κρύβει πολλούς κινδύνους με πρώτο και καλύτερο εκείνον της σύγκρισης με το επόμενο βιβλίο της. Κρύβει επίσης τον κίνδυνο της επανάληψης όπου μοιραία χαμένο θα ήταν το δεύτερο βιβλίο γιατί ως γνωστόν δεν υπάρχει τίποτε σαν το πρωτότυπο. Όταν τελείωσα τους «Καλούς», τίποτε απ' τα παραπάνω δεν είχε συμβεί. Κι αυτό επειδή η Κεντ εκτός από το δεδομένο ταλέντο που έχει στη συγγραφή, αποδείχτηκε ικανότατη στο να «πατήσει» πάνω στο προηγούμενο βιβλίο της και να φτιάξει ένα καινούργιο, σίγουρο όχι καλύτερο, αλλά το λιγότερο ισάξιο. Και αυτό θαρρώ ότι θέλει μεγάλη μαεστρία. Το μοτίβο είναι λοιπόν σε πολλά σημεία το ίδιο, με το πρώτο της βιβλίο. Απ' την Ισλανδία του 1825, έχουμε περάσει στην Ιρλανδία του 1825. Μια φτωχή κοινωνία εκεί, μ