Ray's Stories

Οι «Ντόντζερς» ανήκουν στο είδος που ονομάζεται μυθιστόρημα-δρόμου, μια κατηγορία αντίστοιχη των road movies του κινηματογράφου. Και ειλικρινά, δεν θα εκπλαγώ αν δω κάποια στιγμή την κινηματογραφική μεταφορά του καθώς έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μπορούν να προκαλέσουν το ενδιαφέρον ενός καλού σκηνοθέτη. Όταν άρχισα να το διαβάζω μου θύμισε τη νουβέλα του Στίβεν Κινγκ, «Στάσου πλάι μου». Η ιστορία 4 αγοριών που ξεκινούν ένα ταξίδι στο άγνωστο, έχοντας αφήσει πίσω τους μια προβληματική καθημερινότητα.  Στο βιβλίο του Μπέβερλυ, τα αγόρια δεν είναι λευκά αλλά μαύρα. Γέννημα-θρέμμα των δρόμων του Λος Άντζελες, μεγαλωμένα στις συμμορίες που πουλάνε ναρκωτικά στους πλούσιους λευκούς.  Ο Μάικλ, ο Ουόλτερ, ο Ηστ και ο Τάι, θα γίνουν μέρος μιας αποστολής εξαιρετικά σημαντικής καθώς αν αποτύχουν, το μεγάλο αφεντικό της συμμορίας, ο Φιν, θα μείνει για πάντα στη φυλακή. Θα πρέπει λοιπόν να ταξιδέψουν οδικώς κατά μήκος της μισής Αμερικής και να φτάσουν στο Ουισκόνσιν όπου εκεί πρέπει να βγ

Διακόσιες σελίδες μεστού κειμένου. Διακόσιες σελίδες για τη φρίκη του πολέμου και για το τέλος της αθωότητας. Μια τρανή απόδειξη πως αν ένας συγγραφέας έχει κάτι να πει και ξέρει πως να το κάνει, δεν χρειάζεται σελίδες επί σελίδων για να το πετύχει. Μπαμ, μπαμ, μπαμ, πέφτουν οι λέξεις σαν σφαίρες και ο στόχος επιτεύχθηκε.  Το «Πεθαίνοντας την Άνοιξη» είναι το πρώτο βιβλίο του -όπως διαβάζουμε- πολυβραβευμένου Γερμανού συγγραφέα που μεταφράζεται στα Ελληνικά. Πρόκειται για ένα βιβλίο που το χαρακτηρίζει η λέξη «αντί»: αντιπολεμικό, αντιηρωικό, αντιφασιστικό. Αποτελεί επίτευγμα, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο συγγραφέας δεν ζούσε κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου, κι όμως, οι περιγραφές που προσφέρει στον αναγνώστη, είναι γραμμένες λες και τις έζησε ο ίδιος.  Το «Πεθαίνοντας την Άνοιξη» είναι η ιστορία δύο 17χρονων αγοριών, του Βάλτερ και του Φίτε, που ζουν και εργάζονται σε ένα αγρόκτημα της Γερμανίας, στην κοιλάδα του Ρουρ. Ο αχός του πολέμου τους αφήνει αδιάφορους, τον γ

Ο κύριος που απεικονίζεται στο εξώφυλλο του βιβλίου είναι ο αξιότιμος Γκουστάβ Κρουπ, Γερμανός βιομήχανος κι ένας εκ των βασικών χρηματοδοτών του Χίτλερ και της γερμανικής πολεμικής μηχανής στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η εταιρεία του εννοείται πως υφίσταται ακόμα, είναι από τις πιο σημαντικές στον βιομηχανικό τομέα και είναι αυτή από την οποία αγοράσαμε τα υποβρύχια που... έγερναν λίγο. Πίσω στο αφήγημά μας όμως. Το 150 σελίδων βιβλίο του Βυιγιάρ ασχολείται με δύο ιστορικά γεγονότα που βρέθηκαν στην ημερήσια διάταξη της εποχής τους: το πρώτο είναι η συνάντηση 24 μεγάλων εκπροσώπων του Γερμανικού Κεφαλαίου με τον ίδιο τον Χίτλερ -στις 20 Φεβρουαρίου του 1933- όπου του υπόσχονται κάθε δυνατή βοήθεια και ανοίγουν τα πορτοφόλια τους επιτόπου προκειμένου να ενισχύσουν άμεσα τον εθνικοσοσιαλισμό. Κρουπ, Όπελ, Χόιμπελ, Φινκ, Βιτσλέμπεν, Σμιτ, Σνίτσλερ είναι ορισμένοι απ' αυτούς. Όπως σημειώνει εύστοχα ο συγγραφέας, τα ονόματα αυτά δεν λένε τίποτε. Ας δούμε λοιπόν τα πραγματικά τους