Οι Τυφλοί, του Νίκου Α. Μάντη
Κάποια στιγμή η πλειονότητα των Ελλήνων αναγνωστών θα πρέπει να φ τύσει την καραμέλα «δεν υπάρχουν άξ ιοι σύγχρονοι Έλληνες συγ γραφείς». Θα πρέπει να αφήσει πίσω της την ξακουστ ή γενιά του 30, να ξεχάσει την αμήχανη γενιά του 80 (με τις όποιες φωτεινές εξαιρέσεις της) και να μπει στη διαδικασία να αναζητήσει τη νέα φ ουρνιά συγγραφέων, αυτή του 2 1ου αιώνα, στην ο ποία ανήκει ο Νίκος Μάντης. Εδώ έχουμε ένα πολυσέλιδο, δ αιδαλώδες μυθιστόρημα 600 σελίδων που στην ουσία είναι τρεις ιστορίες, δοσμένες σε μία. Τρεις ιστορίες σε διαφορετικές χρονικές περιόδους της Ελλάδ ας, από την Αθήνα του 2012 στην Αθήνα του 1973 και εν συνεχ εία σε ένα νησί του 1985 , ώσπου να φ τάσουμε στο τέλος, στην Αθήν α του 2015. Τρεις ιστορίες των οποίων η διαφορετικότητα φαίνεται σε αρκετά σημεία, τόσο στην τεχνική της αφήγησης όσο και στο ύφος, μια διαφορετικότητα που δεν ξενίζει αλλά αρμο νικά δένει στο σύνολό της. Κι αυτό ε ίναι επίτευγμα. «Οι Τυφλοί» δεν ε ίνα ι ένα εύκολο βιβλίο. Ούτε, πιστε