Ray's Stories

Το να τελειώνεις ένα βιβλίο του Μίτσελ (Σάουθπορτ, Γουόρτσετσερ, Αγγλία, 1969) συνοδεύεται πάντα από μια γερή δόση μελαγχολίας για κάτι όμορφο, που αν και μεγάλο (τα βιβλία του είναι ογκώδη), τελείωσε. Είναι η ιστορία που σε κινητοποιεί, είναι το γράψιμο, είναι οι χαρακτήρες, είναι αυτή η «φιλοσοφία» που διέπει τα βιβλία του πως «τα πάντα συνδέονται» στον χώρο και τον χρόνο, όπως μας αποκάλυψε στο κλασικό του, πλέον, πόνημα Cloud Atlas (σχεδόν 20 χρόνια πριν) και είδαμε να επαναλαμβάνεται στα «Χίλια Φθινόπωρα του Γιάκομπ ντε Ζουτ» , αλλά και στα «Κοκάλινα Ρολόγια» . Για να είμαι ειλικρινής πίστευα πως αυτή τη φορά θα άφηνε πίσω του αυτό το μοτίβο. Το θέμα εξάλλου του παρόντος βιβλίου δεν προσφερόταν ή τουλάχιστον δεν σε προϊδέαζε για μια τέτοιου τύπου επανάληψη, την οποία και δεν σημειώνω ως αρνητικό στοιχείο, τουναντίον, εκ του αποτελέσματος θεωρώ ότι είχε τη δική της ξεχωριστή σημασία. Είναι λες και τα βιβλία του Μίτσελ δεν τα κρίνεις αποκλειστικά και μόνο ξεχωριστά το ένα μετά το άλ

Σε μια σκηνή του Matrix Reloaded, της δεύτερης ταινίας από την τριλογία των αδελφών Γουατσόφσκι- και λίγο πριν την επίθεση των Μηχανών στους Ανθρώπους, στα βάθη της Zion, της τελευταίας πόλης καταφύγιο- οι επιζώντες επιδίδονται σε έναν απίστευτο χορό υπό τους ήχους των Fluke. Την ίδια ώρα ο Νίο, ο ήρωας της τριλογίας, κάνει για πρώτη φορά έρωτα με την Τρίνιτι, σε μια διαδικασία ανακάλυψης των σωμάτων τους ανάμεσα σε αλγόριθμους, δίκτυα κι ένα δυστοπικό μέλλον.  Αυτή ακριβώς η σκηνή και αυτό ακριβώς το μουσικό κομμάτι που μπορείτε να τα απολαύσετε  ΕΔΩ  είχα συχνά στο μυαλό μου καθώς διάβαζα το μυθιστόρημα του Πιέρ Ντυκροζέ που αποτέλεσε μια ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη αφού συνδύαζε πετυχημένα την αλληγορία με το βιοτεχνολογικό θρίλερ και τη φιλοσοφία. Η αρχή της αφήγησης μας βρίσκει στο Μεξικό, σε μια επαρχιακή πόλη όπου συντελείται ένα έγκλημα όταν 72 φοιτητές δολοφονούνται από παρακρατικές ομάδες με την κάλυψη της κυβέρνησης. Από καθαρή τύχη ένας καθηγητής γλιτώνει από το το μακελειό

Αυτό το βιβλίο αποτέλεσε εκδοτικό φαινόμενο όταν κυκλοφόρησε  στην Ολλανδία. Αποτελεί μια προσωπική εξομολόγηση του συγγραφέα για τη σχέση με τον πατέρα του, αν και το πιο ορθό θα ήταν η σχέση του πατέρα με τον μικρότερο απ' τους δύο γιους του και ολόκληρη την οικογένεια. Μια σχέση που επηρεάστηκε βαθιά από την ενασχόληση του πατέρα με τη θρησκεία και πιο συγκεκριμένα με τον πιο βαθιά συντηρητικό προτεσταντισμό.  Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ο Χανς Σίβες, ένας καλλιεργητής λουλουδιών και ανθοπώλης σε κάποια επαρχιακή πόλη της Ολλανδίας, τον οποίο και γνωρίζουμε ως παιδί λίγο πριν τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η σχέση με τον πατέρα του περιγράφεται σε λίγες σελίδες, αρκούν ωστόσο να μας κάνουν να καταλάβουμε πως είναι μια σχέση εξουσίας και όχι αγάπης. Όταν οι γονείς του πεθαίνουν, βρίσκει δουλειά σ' ένα φυτώριο όπου και εργάζεται για κάποια χρόνια μαθαίνοντας τα μυστικά του επαγγέλματος. Τον συναντάμε λίγα χρόνια αργότερα, ερωτευμένο ακόμα με τον παιδικό του έρωτα, την Μάρχιε

Ένας πόλεμος είναι σπαρακτικός. Ένας εμφύλιος πόλεμος είναι ίσως διπλά σπαρακτικός. Το βιβλίο του Χερντ διαδραματίζεται κατά την περίοδο του Αμερικάνικου Εμφυλίου (1861-1865), για τον οποίο δεν γνωρίζουμε και τόσα πολλά στην Ελλάδα, πέραν ίσως από το γεγονός ότι έληξε με τη νίκη των Βορείων και οδήγησε στην κατάργηση της δουλείας.  Το εύρημά του Χαντ που προκαλεί ενδιαφέρον από την πρώτη σελίδα κιόλας είναι πως ο βασικός ήρωας δεν είναι κάποιος μπαρουτοκαπνισμένος πολεμιστής τις περιπέτειες του οποίου καλούμαστε να παρακολουθήσουμε, αλλά μια νέα γυναίκα που παίρνει την απόφαση να παρατήσει το σύντροφό της και το κτήμα τους, κάπου στις εσχατιές της Ιντιάνα, να μεταμφιεστεί σε άνδρα και να καταταγεί στο στρατό των Βορείων. Και προκαλεί ενδιαφέρον γιατί ένας άνδρας που γράφει καλείται να μπει στην ψυχολογία μιας γυναίκας σ΄έναν πόλεμο 160 χρόνια πριν και να την μεταδώσει στον αναγνώστη. Τολμηρό εγχείρημα που πλαισιώνεται από μια αφήγηση που ισορροπεί ανάμεσα σε ειδυλλιακές εικόνες ενός ει

To καλοκαίρι του 1991 η γενιά μου τελείωνε το Λύκειο και αναρωτιόταν τι την περίμενε εκεί έξω. Κάναμε τα πρώτα τσιγάρα στη ζούλα και ακούγαμε τους Scorpions στο ραδιόφωνο να τραγουδάνε «I follow the Moskva, down to Gorky Park, listening to the wind of change...» . Το ανατολικό μπλοκ είχε καταρρεύσει σχεδόν στο σύνολό του και ο κόσμος εισερχόταν σιγά, σιγά στη νέα εποχή, που αλίμονο θα οδηγούσε, μεταξύ άλλων, στην αιματοχυσία της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Το βιβλίο του Κούμπιτσεκ μιλάει για τη γενιά μας, για 3 νέους λίγο μεγαλύτερους από εμάς και τοποθετείται το καλοκαίρι του 1990, κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα βορειότερα από την Ελλάδα, στη Γερμανία. Ο Αρντ, η Ουλρίκε και ο Αντρέας (αδέλφια οι πρώτοι δύο), φοιτητές όλοι τους και υπό το σοκ της μεγάλης αλλαγής στη ζωή τους μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, τις εκλογές και την επικείμενη ένωση των δύο Γερμανιών αποφασίζουν να ζητήσουν καταφύγιο σ΄ένα ασφαλές μέρος και δη στο σπίτι του παππού των δύο πρώτων ηρώων, που βρίσκεται χαμένο κ

  «Η μάνα του είχε χτυπηθεί από τα σκάγια ενός κυνηγού. Στα ρουθούνια του, ρουθούνια μικρού ζώου, σφηνώθηκε μια μυρωδιά από άνθρωπο κι από μπαρούτι...την αδελφή του την άρπαξε ο αετός μια μέρα χειμωνιάτικη και συννεφιασμένη...μένοντας μονάχο μεγάλωσε χωρίς περιορισμούς και χωρίς συντροφιά. Όταν ένοιωσε έτοιμο πήγε να συναντήσει την πρώτη αγέλη, προκάλεσε το κυρίαρχο αρσενικό και νίκησε. Έγινε βασιλιάς σε μια μέρα, σε μονομαχία». «Ο άντρας ήταν πια σε προχωρημένη ηλικία, ένα μεγάλο μέρος της ζωής του το ζούσε σκαρφαλωμένος στο βουνό, κυνηγώντας παράνομα. Είχε αποσυρθεί κι έκανε εκείνο το επάγγελμα, αφού πέρασε τα νιάτα του στην πόλη ανάμεσα στους επαναστάτες, ώσπου ξεστράτισε ολότελα....δεν άφηνε πληγωμένο το ζώο, το σκότωνε χτυπώντας το μια φορά μόνο». Ένας κυνηγός και το θήραμά του, ένας άνθρωπος απέναντι σ' ένα αγριόγιδο, είναι οι ήρωες αυτής της νουβέλας που μας έρχεται από τη γειτονική Ιταλία και μοιάζει -ας μου επιτραπεί η παρομοίωση- μ' εκείνα τα μικρά ιταλικά γλυκά, τις