Ray's Stories

Στο δωμάτιο βρίσκονται τέσσερις γυναίκες. Οι τρεις μας ενδιαφέρουν. Τη δική τους ιστορία θα πούμε και μάλιστα, όχι ολόκληρη. Μια υποψία της μόνο. Τρεις ζωές δεν μπορούν να περιοριστούν σε μια ιστορία. Και αν το κάνουν η ιστορία θα είναι μεγάλη. Όπως μεγάλη είναι και η μία εκ των γυναικών που είναι ξαπλωμένη, με τις κουβέρτες τραβηγμένες ψηλά, σχεδόν της καλύπτουν το πρόσωπο. Είναι τόσο ήρεμη που αν ένα παρατηρητικό μάτι δεν έβλεπε το τραβηγμένο, κάτω από την κουβέρτα σεντόνι, να θροίζει στο ύψος της μύτης, θα μπορούσε να την περάσει για νεκρή. Έχει κλειστά μάτια. Δίπλα στο κρεβάτι, βρίσκεται ένα άσπρο, πλαστικό τραπέζι με ασορτί καρέκλες, δύο τον αριθμό, από εκείνα τα σετάκια που πουλούν τα καλοκαίρια οι τσιγγάνοι. Η δεύτερη γυναίκα που πρέπει να κοντοζυγώνει τα 70 κάθεται σε μια από τις καρέκλες η οποία λόγω του υπερβολικού βάρους έχει ανοίξει τα πόδια της σαν κουτάβι που δεν έχει μάθει ακόμα να περπατάει. Είναι πιθανόν, μέχρι το τέλος της ιστορίας, η καρέκλα να σπάσει και η κυρία ν...

Πάτησε το στοπ στο dvd και η οθόνη της τηλεόρασης έγινε μπλε. Έγειρε το κεφάλι της στην πολυθρόνα, έγλειψε τα χείλη της που είχαν ξεραθεί και αναστέναξε. Ήταν από εκείνους τους αναστεναγμούς που προκαλούν την απορία στον άλλο και τον ωθούν να σε ρωτήσει "τι έχεις". Κι έτσι ίσως θα γινόταν αν υπήρχε και κάποιος άλλος στο δωμάτιο. Αλλά η Κασσιανή ήταν μόνη. Καιρό τώρα. Ήταν αμέτρητες οι φορές που είχε δει την ίδια σκηνή στην οθόνη. Η ταινία βρισκόταν μόνιμα μέσα στο dvd, δεν έβγαινε ποτέ. Επρόκειτο για την ίδια τρίλεπτη σκηνή στην οποία η Ανν Μπάνκροφτ έβαζε το χέρι του πιτσιρικά στο στήθος της και τον ρωτούσε τι είχε εκεί. "Το στήθος σας", απαντούσε ο μικρός Πιπ και η Μπάνκροφτ ως αυθεντική drama queen που ήταν, τον διόρθωνε, "my heart. It's my heart. It is broken". Αυτό ήταν το καλύτερο σημείο της ταινίας για την Κασσιανή, η παραδοχή της ερωτικής απογοήτευσης μιας γηραιάς κυρίας που έζησε πολλά και που έχασε ακόμα πιο πολλά και που παρ' όλα αυτά έ...

Η Μάρθα. Ο Χάρης. Στην ίδια εταιρεία. Η Σόφη, η φίλη της Μάρθας. Κι αυτή στην ίδια εταιρεία. Ο κ. Σαραντίδης, ο οικονομικός διευθυντής. Πρόσωπα που συναντιούνται καθημερινά, συνεργάζονται, μιλούν, χαμογελούν με ευγένεια σε μια εταιρεία που φημίζεται για το ανθρώπινο προφίλ που θέλει να διατηρεί προς τα έξω. Αλλά δεν μας απασχολεί αυτό. Το θέμα μας είναι η Μάρθα που στα 35 της νοιώθει όλες ορμόνες της να δίνουν ξέφρενο πάρτυ στο κορμί της. Ειδικά από τη σχέση της με το Σωτήρη και μετά, μια σχέση πάθους και λάθους - εντάξει, κλισέ έκφραση αλλά έτσι και αλλιώς ήταν κλισέ περίπτωση - η Μάρθα έκλεισε ως γυναίκα. Βαριά κουβέντα το ξέρω αλλά ώρες, ώρες το "κλικ" που μπορεί να πάθει ένας άνθρωπος είναι τόσο ξαφνικό και τόσο απρόσμενο, που αφήνει μετέωρο ακόμα και τον ίδιο. Είναι σαν να πήρε την απόφαση κάποιος άλλος αντί γι' αυτόν και του την επέβαλλε. Η Μάρθα λοιπόν είχε αποφασίσει να κόψει τις μαλακίες με τους άνδρες και να δίνεται σε κάθε έναν που πίστευε ότι μπορεί να τον ...

Είχε βυθιστεί στο κάθισμα του κάμπριο αυτοκινήτου έχοντας τα πόδια στο ταμπλό, παρατηρώντας μ' ένα αδιόρατο χαμόγελο τα λαμπερά στρασάκια που έρχονταν σε αντίθεση με το προφυρό κόκκινο των νυχιών της. Στο πλάι του δρόμου οι ασθενικές ηλιαχτίδες του φωτός που αποχαιρετούσε τη μέρα, της έγνεφαν μέσα από τις φυλλωσιές και τα κλαδιά των δένδρων. Σαν το λαμπύρισμα που κάνει το φως στο νερό σαν εκείνο κινείται. Το χάδι του ανέμου την κύκλωνε από παντού λες και ένα τεράστιο χέρι στεκόταν από πάνω της και της έκανε αέρα, έπαιζε με το κόκκινο των μαλλιών της, της έφερνε τούφες στο πρόσωπο, αδέσποτες τούφες που τη γαργαλούσαν και την έκαναν να αισθάνεται πόσο ρόδινη μπορεί να είναι η ζωή. Σε αυτή της τη διάθεση συνηγορούσε και ο ρυθμός που έδινε η φωνή της Γκρέις Τζόουνς στα ηχεία. La Vie En Rose, ένα τόσο ανέμελο τραγούδι, τόσο αθώα μοιραίο, τόσο πέρα από τις έγνοιες, τις όποιες έγνοιες μπορεί να έχει η ζωή, σαν μία και μοναδική δροσοσταλίδα στο πέταλο ενός τριαντάφυλλου. Έτσι ένοιωθε η Έρ...

Η Αλεξάνδρα και ο Διονύσης ήταν παντρεμένοι εννέα χρόνια, τέσσερις μήνες, δεκατρείς μέρες και οκτώ ώρες. Αν ο Διονύσης ανέφερε και τα λεπτά, πράγμα που ήταν ικανός να κάνει, η Αλεξάνδρα τον είχε προειδοποιήσει ό,τι θα του έφερνε στο κεφάλι ότι έβρισκε εκείνη την ώρα μπροστά της. Ο Διονύσης ήταν ικανός ανά πάσα στιγμή να σε ενημερώσει για τη διάρκεια του γάμου τους όπως και για άλλες τραγικές λεπτομέρειες, ενός κατά τα λοιπά συνηθισμένου έγγαμου βίου. Εκείνη ασφαλίστρια, στέλεχος σε μεγάλη εταιρεία. Εκείνος οδοντίατρος, από τους πιο ξακουστούς στην καλύτερη συνοικία της πόλης. Η Αλεξάνδρα συνήθιζε να λέει πως το επίθετο "ξακουστός" δεν ταίριαζε σε οδοντίατρο αλλά σε συγγραφέα ή εγκληματία. Ο Διονύσης πάλι από την πλευρά του πίστευε ότι η σχέση τους είχε περάσει στη φάση του ανταγωνισμού. Τώρα, θα μου επιτρέψετε να ρωτήσω τη Λία, την καλύτερη φίλη του ζευγαριού, να μας περιγράψει τη σχέση τους. Η Λία μετράει δύο διαζύγια στα 42 της και βγαίνει με τρία διαφορετικά τεκνά κάτω τ...

Η Εύα λάτρευε πάντα τη σοκολάτα αμυγδάλου. Εκείνη από το περίπτερο, την απλή και όχι κάποια ακριβή μάρκα που ήταν υποχρεωμένη να απολαύσει λόγω της τιμής της. Αντίθετα, ποτέ της δεν συμπάθησε την πικρή σοκολάτα. Η ειρωνεία είναι πως σαν καταλαγιάσει η γεύση και οι δύο αφήνουν την ίδια γλύκα στο στόμα. Η Εύα κοιμόταν ελάχιστα πια. Κυκλοφορούσε στο σπίτι σαν το βαμπίρ μέσα στη νύχτα, καπνίζοντας το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο, πίνοντας ελάχιστο κρασί, βράζοντας μακαρόνια στις 3 τα χαράματα τα οποία έτρωγε εντελώς σκέτα και νερόβραστα. Το αλάτι πάλι απουσίαζε από το σπίτι της. Αν το φαγητό είναι απόλαυση, η Εύα είχε πάψει να το βλέπει έτσι. Το αντιμετώπιζε σαν μια καθημερινή απαραίτητη πράξη προκειμένου να συνεχίσει να είναι όρθια και να θυμώνει. Η Εύα έτρεφε την Οργή και η Οργή την Εύα. Είχε καθαρίσει τη τζαμαρία από τα πορφυρά γράμματα που είχε σχηματίσει η ίδια μερικές μέρες πριν με το κραγιόν της και για άλλη μια φορά απόψε η πόλη απλωνόταν ολόφωτη και σιωπηλή μπροστά της. Παραδόξω...

Αγαπητοί αναγνώστες. Το μπλογκ αυτό στο οποίο περιλαμβάνονται οι ιστορίες γυναικών που γράφω και που με τιμάτε σαν τις διαβάζετε από εδώ και στο εξής θα λειτουργεί ΜΟΝΟ με προσκλήσεις. Με επιλεγμένους αναγνώστες. Κάποια κρούσματα παραποίησης του ονόματός μου στη μπλογκόσφαιρα και γενικότερα μια ενασχόληση με το πρόσωπό μου από κάποιους με οδηγούν σε αυτή την απόφαση. Σήμερα, αύριο το πολύ θα έχει ολοκληρωθεί η μετάβαση στο νέο καθεστώς. Ελπίζω να τα λέμε και εκεί. Σας ευχαριστώ.

Έχετε καθίσει ποτέ στο κέντρο της ντουσιέρας, με τα πόδια μαζεμένα στον κορμό και το κεφάλι ανάμεσά τους; Με το πιστόλι του ντους να είναι κρεμασμένο στην υποδοχή και να τρέχει ασταμάτητα νερό χωρίς να νοιάζεται κανείς εκείνη την ώρα αν π.χ. στην Αφρική δεν υπάρχει σταγόνα για να πιει κανείς; Και ότι είναι ΑΜΑΡΤΙΑ να σπαταλάμε κάτι που αλλού είναι τόσο δυσεύρετο; Σε αυτή τη στάση στεκόταν εδώ και ώρα η Τζένη. Είχε κάνει έρωτα με το χρόνο και εκείνος έπαψε να μετράει όντας πια τόσο αποκαμωμένος από τη συνεύρεση. Έτσι η Τζένη είχε άπλετο χρόνο, μέσα στο χρόνο, να βρίσκεται εκεί και να βρέχεται. Το βλέμμα της είναι επικεντρωμένο στο σιφόνι, εκεί που μαζεύονται τα νερά που αφού κάνουν μια τελευταία στροφή γύρω από αυτό, χάνονται στα σκοτάδια της αποχέτευσης. "Με τόσο νερό, σαμπουάν και αφρόλουτρο, πλένονται και οι κατσαρίδες που ζουν εκεί μέσα", άκουσε τον εαυτό της να λέει. "Άρα γιατί λένε πως πρόκειται για τα πιο βρωμερά ζωύφια στον κόσμο;" Της φάνηκε πως η φωνή της...

- Πως αισθάνεστε σήμερα; - Καλά είμαι. - Κοιμηθήκατε καλά το βράδυ; Διάθεση για εμετό; Κάνατε εμετό; - Όχι. Καλά. Κοιμήθηκα καλά. - Πίνετε αρκετό νερό; Πρέπει να πίνετε αρκετό νερό. Να ουρείτε συχνά. - Πίνω. - Εντάξει. Θα μιλήσουμε ξανά το απόγευμα. Αν χρειαστείτε κάτι, καλέστε μας. - Ναι. Ευχαριστώ. Έκλεισε το τηλέφωνο και κοίταξε ξανά το ταβάνι. Περίμενε άλλα δύο τηλεφωνήματα μέσα στη μέρα. Το πρώτο από τη μητέρα της, εκεί κοντά στο μεσημεριανό φαγητό. Το επόμενο, αργά το απόγευμα από το γιατρό της βάρδιας ή από τη νοσοκόμα. Την τσέκαραν δύο φορές τη μέρα. Εκτός και αν τους καλούσε η ίδια στο τηλέφωνο. Δεν το έκανε. Δεν χρειάστηκε. Ποτέ. Ήταν η τρίτη φορά που έκανε θεραπεία στο ίδιο νοσοκομείο και ποτέ δεν τους είχε χρειαστεί όσο διάστημα έμενε απομονωμένη σε εκείνο το μεταλλικό δωμάτιο. "Δεν πρέπει να αντανακλάται η ακτινοβολία που έχετε στο κορμί σας από τη θεραπεία", της είχαν εξηγήσει την πρώτη φορά. Όλα στο δωμάτιο ήταν μιας χρήσης. Πλαστικά κύπελλα, πηρούνια...

Το παρμπρίζ της είχε γεμίσει από λιλιπούτεια αστέρια που έχαναν τη λάμψη τους κάθε φορά που οι υαλοκαθαριστήρες ακολουθούσαν τη μονότονη πορεία τους. Δεξιά, αριστερά, "φλαπ - φλαπ", το τζάμι καθάριζε, το τζάμι γέμιζε αστέρια. Η Χριστίνα έδινε πάντα στα δεδομένα μια άλλη διάσταση από αυτή που πραγματικά είχαν. Το είχε συζητήσει πολλάκις με τον ψυχίατρό της τα τελευταία δύο χρόνια που επιχειρούσε να αναλύσει τον εαυτό της και να προχωρήσει στη ζωή της. Κάποιες φορές πραγματικά, έδινε στα γεγονότα την ουσιαστική τους διάσταση, χωρίς να προσθέτει ή να αφαιρεί κάτι. Κάποιες άλλες όμως ξέφευγε και χανόταν, δίνοντας διαφορετικούς ορισμούς και έννοιες - όχι απαραίτητα υπέρ της - απλά εξηγούσε τα πράγματα με γνώμονα όσα αντίκριζε στη μεγάλη λαγουδότρυπα στην οποία συνήθιζε να περιπλανιέται. Και επέλεγε την πορεία στη λαγουδότρυπα συχνά. Από μικρό κορίτσι έως σήμερα που το κοντέρ της μετρούσε 41, η Χριστίνα ζούσε σε δύο παράλληλες πραγματικότητες. Σε εκείνη του "τα...

Η Δώρα στα 23 της είχε ήδη θάψει και τους δύο γονείς της. Το έκανε με τη βοήθεια της μεγαλύτερης αδελφής της που τώρα δεν της μιλούσε. Είχε απομακρυνθεί μ' ένα εναλλακτικό γκόμενο σε κάποιο νησί της άγονης γραμμής και η σχέση τους κατέληξε να είναι ότι και η γραμμή. Τη Δώρα την απασχολούσε ενίοτε αυτό και ίσως να είχε το χρόνο να την παιδέψει περισσότερο αν προηγουμένως είχε καταφέρει να λύσει βιοποριστικά προβλήματα πρώτης γραμμής. Τι θα έτρωγε, που θα ζούσε, τα γνωστά. Τον Πέπε τον γνώρισε λίγο πριν πέσει στο κρεβάτι του σπιτονοικοκύρη της, προκειμένου να γλιτώσει την έξωση για λίγο καιρό. Της είχε πιάσει τον κώλο, τα βυζιά, είχε τριφτεί πάνω της, έμενε  καθαρά το πρακτικό μέρος της συνεύρεσης. Κλισέ μελό, θα έλεγε κάποιος. Κλισέ μελό είναι η ζωή, θα σχολίαζε η Δώρα. Ο Πέπε, που το κανονικό του όνομα ήταν Σωτήρης, φορούσε συχνά, πυκνά τη φανέλα του Πορτογάλου αμυντικού της Ρεάλ Μαδρίτης με αυτό το όνομα. Η Δώρα δεν γνώριζε πολλά από ποδόσφαιρο και δεν την ενδιέφερε να μάθει, ήξε...

Τα κουτάκια της συνομιλίας αναβόσβηναν σαν φωτεινοί σηματοδότες πάνω στην οθόνη. Το νετ απόψε έμοιαζε με λεωφόρο σε ώρα αιχμής. Παρασκευή μεσημέρι ή κάτι τέτοιο που όλοι ανεβοκατεβαίνουν στο κέντρο της πόλης. Με το βλέμμα καρφωμένο στην οθόνη παρατηρούσε άβαταρς - κάποια εντελώς γελοία και κάποια εξαιρετικά έξυπνα - να φωνάζουν, "εδώ είμαι, απάντησέ μου, σε χρειάζομαι, σε έχω ανάγκη". Αν και στην πραγματικότητα γνώριζε τι ήθελαν. Η γκάμα ήταν συγκεκριμένη εδώ. Άρχιζε από ένα ψηφιακό πήδημα και έφτανε ως ένα κανονικότατο πήδημα μέσα στη νύχτα, αν είχες τα άντερα δηλαδή να το διακινδυνεύσεις. Μόνο και μόνο που τόσα αρσενικά αποζητούσαν ταίρι για να ξεσπάσουν τις πιο ανομολόγητες ορέξεις τους, ήταν ένα γεγονός τρομερά αφροδισιακό. Ω ναι, τα ήξερε καλά όλα αυτά τα αρσενικά. Ο τρόπος τους όμοιος σχεδόν, ελάχιστα κάποιοι διέφεραν στην προσέγγιση. Ας πούμε, ο kaligoulas39. Τον θυμόταν και από άλλες φορές. Η πρώτη του κουβέντα ήταν πάντα "θέλω να σε κάνω μπάνιο μέσα σε σπέρμα...