Ray's Stories

ΔΕΥΤΕΡΑ (βραδινές ειδήσεις τηλεοπτικού σταθμού) Αναίσθητος βρέθηκε σήμερα στο κέντρο της πόλης ένας ολόγυμνος άνδρας από άγνωστη αιτία. Τον άνδρα τον αντιλήφθηκε μαγαζάτορας που πήγε να ανοίξει το κατάστημά του και έμεινε έκπληκτος από το θέαμα. "Ήταν γυμνός και ταλαιπωρημένος", δήλωσε στους δημοσιογράφους που τον ρώτησαν. "Αμέσως ειδοποίησα την Αστυνομία για να μην τον βρουν τίποτα φασίστες και τον σαπίσουν στο ξύλο". Σύμφωνα με το ρεπορτάζ κανείς δεν γνωρίζει πως ο άνδρας βρέθηκε εκεί και μάλιστα ολόγυμνος. Ανακρίσεις για το συμβάν πραγματοποιεί το αστυνομικό τμήμα Συντάγματος.... - Σκατά, τους ξέφυγε. - Δικό σας έργο είναι; - Έχεις πρόβλημα; - Μαλακίζεστε άγρια. Χαστούκι. Φωνή πόνου - Γαμιέσαι μαλάκα. Γαμιέσαι! Νέο χαστούκι. - ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ. ΜΗΝ ΜΕ ΞΑΝΑΓΓΙΞΕΙΣ!!!!! - Στους προδότες σου αυτά, εκεί που μαζεύεστε στις πορείες μαλακισμένα! - Ναι ρε! Εκεί που θα σας βρούμε και θα σας γαμήσουμε! Και όπου σας πετύχουμε θα σας γαμήσουμε! - Να ρθεις με την...

Βρήκα το Ray's Bar χωμένο σ' ένα μισοσόκακο μεταξύ Αιόλου και Ερμού που δεν έπιανε το μάτι σου. Η ώρα περασμένη, ο κόσμος λίγος στο δρόμο, το προσπέρασα στην αρχή και έκανα για ένα τέταρτο κύκλους μέχρι να επιστρέψω στη σωστή είσοδο και να δω την παλιά ξύλινη επιγραφή, τη φωτισμένη ασθενικά που παρέπεμπε σε πανδοχείο από μυθιστόρημα της Τζέιν Όστιν. Άνοιξα τη βαριά, όπως αποδείχθηκε, πόρτα και βρέθηκα σε ένα παραλληλόγραμμο χώρο στον οποίο δέσποζε μια ξύλινη μπάρα αριστερά με προθήκες ποτών από πίσω και ψηλά ξύλινα σκαμπό από μπροστά. Το μαγαζί δεν είχε κόσμο. Ο μπάρμαν ήταν γύρω στα 40, με διαμαντένιο σκουλαρίκι στο αυτί, φτιαγμένος ήδη είτε από ποτό είτε από χόρτο - μάλλον χόρτο ήταν γιατί ένοιωσα να το μυρίζω - ο οποίος με κοίταξε αδιάφορα και συνέχισε τη δουλειά του που για τη συγκεκριμένη ώρα ήταν "κοιτάζω τον εαυτό μου στον απέναντι καθρέφτη και αναρωτιέμαι πόσο μοιραίος μπορώ να γίνω". Πλησίασα, με τη σκέψη πως με είχε κοροιδέψει, πως δεν ήταν εκεί αλλά αποφά...

Φοράει ένα λινό λευκό κουστούμι, με κίτρινο μαντήλι στο τσεπάκι, ένα ροζ τριαντάφυλλο στο πέτο, λευκό καπέλο και κρατά μπαστούνι. Η πεταλούδα στο λαιμό του δεν κουνάει τα φτερά της. Πίνει με αργές γουλιές τον καφέ του και τρώει κρουασάν βουτύρου, σκουπίζοντας ελαφρά σε τακτά χρονικά διαστήματα τα χείλη του. Με κοιτάζει που κάθομαι σχεδόν απέναντί του, τα μάτια μέσα από τα γυαλιά με φιλτράρουν όχι για πολύ, ίσα μια, δυο ματιές αναγνωριστικές και ανοίγει ξανά την κυριακάτικη εφημερίδα του, συντηρητική όσο και εκείνος και χάνεται στις σελίδες των Τεχνών. Είναι 45, μπορεί και 50, ίσως και 55. Είναι ίδιος ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν ως Τρούμαν Καπότε. Ίσως πάλι είναι η ιδέα μου. Ανοίγω το βιβλίο μου, στο σημείο που ο Καπότε μεθοκοπά με την Μέριλιν Μονρόε, σε κάποιο κινέζικο καταγώγιο της Νέας Υόρκης πίνοντας φτηνή σαμπάνια και αφού προηγουμένως έκραξαν όλο το βαρβάτο αρσενικό Χόλιγουντ. Ο Κλαρκ Γκέιμπλ τα είχε με τον Τάιρον Πάουερ. Ο Κλαρκ Γκέιμπλ κοιμήθηκε ΚΑΙ με τον Τρούμαν Καπότε. Ο Γκάρι...

Μεγάλωσα με την τελευταία γενιά ανδρών που υπολόγιζαν στην πουτάνα για να γίνουν αρσενικά. Τα θυμάμαι τώρα και χαμογελάω όχι γιατί χαίρομαι για το συγκεκριμένο γεγονός, απλά γιατί η μνήμη μου γεύεται και άλλα από εκείνες τις εποχές. Το να πας σε πουτάνα, συνοδεία του πατέρα σου ήταν κάτι σαν την τελετή της περιτομής των Εβραίων ή σαν την πρώτη φορά που θα πας να κοινωνήσεις στην Εκκλησία. Οι γονείς το ξέρουν και το επικροτούν - η μητέρα σιωπηλά βέβαια - ο πατέρας  σχεδόν  θα σε έπαιρνε από το χέρι όταν ερχόταν εκείνη η ώρα, θα σε πήγαινε, θα κανόνιζε, θα περίμενε στη σιωπή του πενταλέπτου - δεν έπαιρνε και περισσότερο να χύσεις πρώτη φορά με γυναίκα - και θα έφευγε μαζί σου μετά, ανασαίνοντας βαθιά που κατάφερε να εκπληρώσει και αυτό στη ζωή του ως σωστός πατέρας και γονιός. Θα γυρνούσατε στο σπίτι, εκεί που η μητέρα θα ήταν αδιάφορη αλλά με μάτια που καίνε μιας και ο γιος τα κατάφερε, θα τρώγατε ψητό της κατσαρόλας ειδικά για την περίσταση - κανείς δεν θα τόνιζε την παράτ...

Βγήκε από το νοσοκομείο κρατώντας ένα μικρό ταξιδιωτικό σάκο. Τα άπλυτα 4 ημερών στοιβάζονταν μέσα τσαλακωμένα και γεμάτα δηλητήριο ενώ ο ίδιος έκοβε την ανάσα του συνέχεια για να μη μυρίζει πάνω του τη φαρμακίλα και το αντισηπτικό. Βγήκε με δική του ευθύνη όπως του είπαν, υπογράφοντας το σχετικό χαρτί εξόδου που αποκαθιστούσε το άγχος στο πρόσωπο ενός κουρασμένου επιμελητή βήτα. Μια τυπική υπογραφή που δικαίωνε το προσωπικό απέναντι σε οποιαδήποτε ευθύνη στην περίπτωση που εκείνος βγαίνοντας, ταβλιαζόταν σαν κομμένο ξύλο στο αφιονισμένο προαύλιο. Περπατούσε με μικρά βήματα στον τεράστιο διάδρομο, ακολουθώντας έναν τεράστιο αγωγό πάνω από το κεφάλι του που χανόταν στη γωνία του κτιρίου κάπου 100 μέτρα πιο κάτω. Επικρατούσε μια σχετική ηρεμία και η ατμόσφαιρα εισέπνεε ζέστη και κλιματιστικό και εξέπνεε δροσιά και ντετόλ. Του ήρθε αναγούλα. Δεν είχε αγγίξει καν το μεσημεριανό φαγητό, κολοκυθάκια βραστά με χόρτα που θύμιζαν σόλα, ένα μπιφτέκι που είχε σχεδόν διαλυθεί στο αλουμινένιο δίσ...

Κάποτε έπαιρνα Λαντόζ. Καλοκαίρι ήταν θυμάμαι. Υποτίθεται πως έκοβε την όρεξη παράλληλα με τις νευρικές απολήξεις που τις περνούσε μ' ένα παστέλ χρώμα, κρύβοντας τη σκουριά κάτω απ' το χαλί. Μαζί έπαιρνα και Ζανάξ, τρία μισά την ημέρα, το όλο ενάμισι, που διατηρούσε το χαμόγελο της Κολγκέιτ στο πρόσωπο καλύτερα από την ίδια την οδοντόκρεμα. Μετά έμαθα πως καλύτερο από το Ζανάξ είναι το Ζολόφτ και γέλασα γιατί θυμήθηκα έναν παλιό ευπατρίδη πολιτικό. Το Λεξοτανίλ δεν το δοκίμασα ποτέ και ας το έχω μπροστά μου μέρες τώρα, άθικτο στο κουτί του. Αντικαταθλιπτικό, ηρεμιστικό, ηρεμιστικό, αντικαταθλιπτικό. Ζανάξ μαζί με Ζολόφτ και Λεξοτανίλ μαζί με Λαντόζ. Άραγε σε αδυνατίζουν; Σήμερα πήρα ένα παλιό σου γράμμα. Πήρα να το διαβάσω, δεν ξέρω αν όντως το έστειλες σήμερα ή χθες ή σε κάποια άλλη ζωή. Δεν είχε καν το όνομά μου πάνω, ξέρω όμως πως ήταν για μένα, αναγνώρισα το χαρακτήρα και την κωδικοποιημένη λογική των λέξεων μέσα από την παράνοια της δικής σου σαφήνειας. Το γράμμα όπως εί...

Άνοιξε τα μάτια για να τυφλωθεί από το σκοτάδι. Δεν έβλεπε όχι γιατί είχε χάσει την όρασή του αλλά επειδή τα μάτια του ήταν καλυμμένα. Στα επόμενα δευτερόλεπτα πάσχισε να βάλει τη μνήμη και τη λογική του σε τάξη. Πρώτο στοιχείο. Τα μάτια είναι καλυμμένα. Ξεροκατάπιε και άρχισε να ανασαίνει βαριά λες και όση ώρα ήταν αναίσθητος - αλήθεια, πόση; - είχε πάψει να αναπνέει και τώρα δα είχε έρθει η στιγμή της αναπλήρωσης του οξυγόνου. Έβηξε. Πόνεσε. Δεύτερο στοιχείο. Είμαι ξαπλωμένος. Πήγε να σηκωθεί. Τρίτο στοιχείο. Είμαι δεμένος. - Είναι κανείς εδώ; Είναι κανείς εδώ; Τέταρτο στοιχείο. Είμαι χεσμένος από το φόβο μου. Η Δανάη πήρε το κύπελλο με τον καπουτσίνο, το έφερε στο στόμα και έγλειψε την κρέμα που απειλούσε να χυθεί από στιγμή σε στιγμή. Πλατάγισε τα χείλη της, γεμίζοντας τη γλώσσα της με την πλούσια κρέμα και μπήκε στο αυτοκίνητο. Ο οδηγός ξεκίνησε. Στη διαδρομή δεν του έδωσε καμία σημασία, έπινε με μικρές γουλιές τον καφέ της, σερφάροντας στο Διαδίκτυο από το i pad της. Γι...

Ήμουν έτοιμος να χωθώ για άλλη μια φορά (είχα ήδη χάσει το συνολικό αριθμό μέσα στο Σαββατοκύριακο), στη γλυκιά σχισμή της ερωμένης μου όταν το τηλέφωνό της άρχισε να χτυπά επαναλαμβανόμενα εκνευριστικά με το γέλιο του Γούντι Γουντπέκερ. Εκείνη τη στιγμή όσο και αν αντιλαμβανόμουν μέσα στη βαριά θολούρα του Κυριακάτικου σούρουπου πως επρόκειτο για τον ήχο κάποιας συσκευής που φτιαχνόταν στην άλλη άκρη του κόσμου από κινεζάκια,  θα ορκιζόμουν πως δεν ήταν αυτό τελικά που χτυπούσε. Η εξήγηση ήταν απλή στο μυαλό μου. Ο ίδιος ο Γούντι με κάποιο μαγικό τρόπο είχε βρεθεί στη γκαρσονιέρα μου και γελούσε με το χάλι μας. Η στάση μας ήταν εντελώς παρακμιακή, εκείνη φορώντας μια φτηνή αλυσίδα από κάποιο σεξ σοπ γύρω από τη μέση της, λιλιπούτεια τενεκεδένια αστεράκια πάνω στις χοντρές θηλές της κι ένα στρινγκ που δεν το έβγαλε ούτε μία φορά από τις άπειρες που είχαμε συνουσιαστεί μέσα στις τελευταίες σαράντα και πλέον ώρες. Φαντάζομαι πως το έβγαζε όταν πήγαινε στο μπάνιο για να κατουρήσει ή...