Ray's Stories

    Ξύπνησε απ' το τράνταγμα. Ξύπνημα πρέπει να ήταν, επικοινωνία με μια θολή συνείδηση, άκουγε την ανάσα του γι' αυτό ήταν σίγουρος. Μια φωνή ερχόταν στ' αυτιά του μπερδεμένη. Μέτα ένα επίμονο κορνάρισμα. "Βάλε τη σειρήνα καλύτερα ν' ανοίξουμε δρόμο". Αυτή τη φράση το μυαλό του την ξεχώρισε και την αποκωδικοποίησε. Κάπου έπαιζε κι ένα ραδιόφωνο. Του ήταν γνωστή η μελωδία, οικεία, μια μελωδία που είχε ακούσει πολύ πρόσφατα, στον ύπνο του άραγε; Μα, κοιμόταν. Όχι δεν κοιμόταν, δε μπορούσε να κοιμάται. Γούρλωσε τα μάτια του, σφίχτηκε και τα γούρλωσε όσο μπορούσε πιο πολύ λες κι έτσι θα κατάφερνε να διαλύσει την ασχημάτιστη θολούρα που τα παίδευε. Τ' ακαθόριστα σχήματα με τα αδιάφορα χρώματα, "να! αυτό που βλέπω έχει κόκκινο μέσα του. Είναι κόκκινο!"      Κουνιόταν. Ήταν ξαπλωμένος. Σε φορείο. Κάτι είχε συμβεί. Κόκκινο. Σαν αίμα. Το αίμα του.      Δύο ώρες πριν έβαζε στο στερεοφωνικό το ίδιο τραγούδι που άκουγε τώρα - να η οικεία...

     Για τη θέση υπήρχαν ήδη καμιά δεκαριά υποψήφιοι. Κοντοστάθηκε ο Θωμάς στην πόρτα σαν τους είδε, αιφνιδιάστηκε, ήξερε πως υπάρχει ανάγκη βέβαια αλλά δεν περίμενε τόσους πολλούς ανταγωνιστές. Θυμήθηκε τα λόγια τού Βασίλη που τον έστειλε συστημένο στην ασφαλιστική εταιρεία που έψαχνε για υπάλληλο. "Για τα μάτια του κόσμου είναι οι συνεντεύξεις μωρέ, τι νόμιζες; Εμείς έχουμε άκρη". Όσο κι αν τον καθησύχασαν και του' δωσαν θάρρος αυτές οι κουβέντες, μπροστά στη θέα δέκα ανθρώπων που είχαν πιάσει και τις τέσσερις καρέκλες στην αίθουσα αλλά και κάθε γωνιά στο δωμάτιο, η πυγμή του κλονίστηκε. Είχε πολύ κόσμο εκεί μέσα. Παρ' όλα αυτά ψιθύρισε μια καλημέρα και τράβηξε προς τη γραμματέα, ήτανε δεν ήτανε εικοσιπέντε χρονών, με υπερβολικά φουσκωμένα χείλη - βαμμένα κατακόκκινα - και μάτια που πετάγονταν σαν βολβοί - λες κι έπασχε από εξοφθαλμία.      Έδωσε τα στοιχεία του και παρακαλούσε ν' αργήσει η γραμματέας να τα διασταυρώσει στον υπολογιστή γιατί έτσι ...