Bye, Bye Miss Orange Pie!

Είχα τάξει μια πορτοκαλόπιτα....

Ε, αφού την έταξα, ας την κάμω...

Υλικά... 1 ποτήρι καλαμποκέλαιο, 1 ποτήρι ζάχαρη, 4 αβγά, μια βανίλια, ένα φακελάκι μπέικιν πάουντερ, 200 γρ. γιαούρτι, ξύσμα από 2 πορτοκάλια (για να είναι έντονη η γεύση), 3 φύλλα κρούστας. (Εγώ έβαλα και αμύγδαλο σε φλούδες)

ΟΛΑ τα υλικά (πλην του φύλλου κρούστας) σ' ένα μεγάλο μπολ!!! Εκεί θα χτυπηθούν μέχρι να πάρουμε ένα ομοιογενές μείγμα.

Έχω βάλει ήδη το φούρνο να ζεσταίνεται στους 180 βαθμούς...

Το χτυπημένο μείγμα μπαίνει στο πυρέξ. Προσθέτουμε τα φύλλα κρούστας σπασμένα με τα χέρια και τα βυθίζουμε στο μείγμα. Προσθέτουμε και το αμύγδαλο. Στο φούρνο για περίπου 30 λεπτά (πάνω - κάτω αντίσταση). Μπορεί να χρειαστεί κάνα δεκάλεπτο παραπάνω... Σε αυτή την περίπτωση καλύπτουμε με αλουμινόχαρτο. Το γλυκό είναι έτοιμο άπαξ και μπει μαχαίρι στη μέση και βγαίνει ΣΤΕΓΝΟ απ' το μείγμα!

Είδατε γιατί πρέπει να βάζουμε αλουμινόχαρτο; Παθών και μαθών! Συνοδεύεται από παγωτό (κατά προτίμηση καϊμάκι) και ζεστό καφέ φίλτρου.

ΥΓ. Ξέχασα το...σιρόπι, για όσους το επιθυμούν. Ένα ποτήρι νερό και μισό ποτήρι ζάχαρη σ' ένα κατσαρολάκι όπου ανακατεύουμε για να διαλυθεί. Μόλις βράσει αφήνουμε για κάνα 3λεπτο ώσπου να δέσει το σιρόπι. Περιχύνουμε με αυτό την πορτοκαλόπιτα όσο είναι ζεστή για να "ρουφήξει" το σιρόπι!

Σχόλια

  1. ασωτος γιος21 Νοεμβρίου 2013 στις 4:51 μ.μ.

    πωπω με τσάκισες τώρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Nasia21 Νοεμβρίου 2013 στις 5:01 μ.μ.

    τέλεια είναι,γιατί το λες;
    εγω θα φτιαξω μανταρινόπιτα και μετα πορτοκαλόπιτα,αλλά προς το παρόν φτιάχνω σοκολατόπιτα χαχαχαχα
    καθόλου λιγούρες δεν έχουμε!
    καλοφάγωτη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος21 Νοεμβρίου 2013 στις 6:45 μ.μ.

    Γεια στα χέρια σας!
    Δεν ξέρω αν έχει αρπάξει από πάνω, αλλά στη φωτογραφία μοιάζει υπέροχη!

    Που ακριβώς είπαμε ότι την είχατε τάξει την πορτοκαλόπιτα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δημήτρης Τερζής21 Νοεμβρίου 2013 στις 8:36 μ.μ.

      Έχει αρπάξει ολίγον τι... Έπρεπε να είναι χρυσοκόκκινη αλλά έγινε καφέ. Δεν βαριέστε... Τρώγεται, αυτό είναι το βασικό!

      Την είχα τάξει στην εκδότριά μου βασικά. Είπαμε να βγάλουμε και ένα βιβλίο με συνταγές της Πελοποννήσου :p

      Διαγραφή
  4. Βιβή Γ.22 Νοεμβρίου 2013 στις 1:46 μ.μ.

    Καλημέρα,(πορτοκαλο) λικεράκι δεν έχει;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δημήτρης Τερζής22 Νοεμβρίου 2013 στις 2:45 μ.μ.

    Καλημέρα... Λοιπόν, είναι απίστευτο γιατί σήμερα έβλεπα διάφορες συνταγές για λικέρ πορτοκάλι και μου τράβηξε την προσοχή αυτό των γάλλων ... το λικέρ πορτοκάλι καράντ κατρ, όπως το λένε! 44 κόκκοι καφέ σε ισάριθμες τρύπες σ' ένα μεγάλο πορτοκάλι το οποίο μπαίνει σε βάζο για 44 μέρες μαζί μ' ένα λίτρο βότκα και 44 κύβους ζάχαρης! Αυτός ο συνδυασμός πορτοκαλιού και καφέ μου έκανε κλικ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Βιβή Γ.22 Νοεμβρίου 2013 στις 4:40 μ.μ.

    Θα το επιχειρήσω,διότι μ΄αρέσει και ο καφές πολύ!Την πορτοκαλόπιτα μόλις την έβγαλα από τον φούρνο ,είναι τ έ λ ε ι α . Ευχαριστώ και καλό Σαββατοκύριακο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δημήτρης Τερζής22 Νοεμβρίου 2013 στις 4:53 μ.μ.

      Χαίρομαι πολύ που πέτυχε! Για να είμαι ειλικρινής και γω για πρώτη φορά την έκανα αλλά η γεύση της ήταν υπέροχη. Στην περίπτωση του λικέρ να θυμάστε - αφού το σφραγίσετε και το βάλετε σε σκιερό μέρος - ότι πρέπει να το ανακατεύετε κάθε μέρα κουνώντας το, αφενός για να διαλυθεί καλά η ζάχαρη αφετέρου για ν' απελευθερώσει περισσότερα αρώματα το πορτοκάλι! Επίσης, καλό ΣΚ!

      Διαγραφή
  7. flash25 Νοεμβρίου 2013 στις 2:17 μ.μ.

    εύκολη συνταγή και δείχνει νοστιμότατη!!!
    εμένα μου αρέσει έτσι ολίγον αρπαγμένη, έχει χαρακτήρα!
    επίσης τρελαίνομαι για τα αμύγδαλα... όσα περισότερα μπορώ θα βάλω! :p
    τα συνοδευτικά δεν το συζητώ... δεν γίνεται ιδανικότερα!
    στο σιρόπι να στάξουμε κλασικά και λίγο λεμονι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο άνδρας που... (Λία IV)

Εικόνα
Βρήκα το Ray's Bar χωμένο σ' ένα μισοσόκακο μεταξύ Αιόλου και Ερμού που δεν έπιανε το μάτι σου. Η ώρα περασμένη, ο κόσμος λίγος στο δρόμο, το προσπέρασα στην αρχή και έκανα για ένα τέταρτο κύκλους μέχρι να επιστρέψω στη σωστή είσοδο και να δω την παλιά ξύλινη επιγραφή, τη φωτισμένη ασθενικά που παρέπεμπε σε πανδοχείο από μυθιστόρημα της Τζέιν Όστιν. Άνοιξα τη βαριά, όπως αποδείχθηκε, πόρτα και βρέθηκα σε ένα παραλληλόγραμμο χώρο στον οποίο δέσποζε μια ξύλινη μπάρα αριστερά με προθήκες ποτών από πίσω και ψηλά ξύλινα σκαμπό από μπροστά. Το μαγαζί δεν είχε κόσμο. Ο μπάρμαν ήταν γύρω στα 40, με διαμαντένιο σκουλαρίκι στο αυτί, φτιαγμένος ήδη είτε από ποτό είτε από χόρτο - μάλλον χόρτο ήταν γιατί ένοιωσα να το μυρίζω - ο οποίος με κοίταξε αδιάφορα και συνέχισε τη δουλειά του που για τη συγκεκριμένη ώρα ήταν "κοιτάζω τον εαυτό μου στον απέναντι καθρέφτη και αναρωτιέμαι πόσο μοιραίος μπορώ να γίνω". Πλησίασα, με τη σκέψη πως με είχε κοροιδέψει, πως δεν ήταν εκεί αλλά αποφά...
Διαβάστε περισσότερα

Η Τελευταία Μέρα (Δήμητρα)

Εικόνα
- Πως αισθάνεστε σήμερα; - Καλά είμαι. - Κοιμηθήκατε καλά το βράδυ; Διάθεση για εμετό; Κάνατε εμετό; - Όχι. Καλά. Κοιμήθηκα καλά. - Πίνετε αρκετό νερό; Πρέπει να πίνετε αρκετό νερό. Να ουρείτε συχνά. - Πίνω. - Εντάξει. Θα μιλήσουμε ξανά το απόγευμα. Αν χρειαστείτε κάτι, καλέστε μας. - Ναι. Ευχαριστώ. Έκλεισε το τηλέφωνο και κοίταξε ξανά το ταβάνι. Περίμενε άλλα δύο τηλεφωνήματα μέσα στη μέρα. Το πρώτο από τη μητέρα της, εκεί κοντά στο μεσημεριανό φαγητό. Το επόμενο, αργά το απόγευμα από το γιατρό της βάρδιας ή από τη νοσοκόμα. Την τσέκαραν δύο φορές τη μέρα. Εκτός και αν τους καλούσε η ίδια στο τηλέφωνο. Δεν το έκανε. Δεν χρειάστηκε. Ποτέ. Ήταν η τρίτη φορά που έκανε θεραπεία στο ίδιο νοσοκομείο και ποτέ δεν τους είχε χρειαστεί όσο διάστημα έμενε απομονωμένη σε εκείνο το μεταλλικό δωμάτιο. "Δεν πρέπει να αντανακλάται η ακτινοβολία που έχετε στο κορμί σας από τη θεραπεία", της είχαν εξηγήσει την πρώτη φορά. Όλα στο δωμάτιο ήταν μιας χρήσης. Πλαστικά κύπελλα, πηρούνια...
Διαβάστε περισσότερα

Μισή ζωή (Ζωή)

Εικόνα
Ήταν ένα από εκείνα τα πρωινά Δευτέρας που η καρδιά αιμορραγεί. Μια από εκείνες τις μέρες που ο ήλιος λάμπει σ' ένα πεντακάθαρο ουρανό. Ένα πρωινό από εκείνα που η ψυχή συννεφιασμένη άφηνε το μωβ και το γκρι να σκεπάζει το γαλάζιο. Να το σκεπάζει και να το κουκουλώνει σαν να θέλει να το προστατέψει ή να το πνίξει. Ήταν μια ώρα που η σιωπή ήταν το προαπαιτούμενο στοιχείο για να μην πάει η μέρα χειρότερα. Και εκείνη η αίσθηση, η απόλυτη αίσθηση της άρνησης. "Αναρωτιέμαι πότε θα κόψω τα δάχτυλά μου για να πάψω να κρύβομαι πίσω από αυτά". Πήγε στην τουαλέτα του γραφείου και με ένα χαρτοκόπτη έκοψε το δάχτυλό της. Το αίμα πετάχτηκε ζωντανό και σκούρο κόκκινο, σχεδόν μαύρο και εκείνη δεν πόνεσε. Αναθεμάτισε τον εαυτό της που απλά δεν είχε το κουράγιο να το κόψει σύριζα. Δεν μπορούσε να δει τι ακριβώς είχε κάνει αλλά όπως και σχεδόν όλα στη ζωή της, το δάχτυλο κρεμόταν μισοκομμένο, με τη σάρκα να χάσκει στο σημείο του κοψίματος, πνιγμένη στο αίμα. Ο πόνος τής ψαλλίδισε την ανα...
Διαβάστε περισσότερα