Στο Καλό Μυθιστόρημα, της Λοράνς Κοσέ
Τελειώνεις το βιβλίο και αμέσως μετά πας και στέκεσαι μπροστά στη βιβλιοθήκη σου. Διακρίνεις τίτλους, συγγραφείς, το βλέμμα σου πλανιέται πάνω στ' αγαπημένα βιβλία, ενδεχομένως το χέρι σου να χαϊδέψει τις ράχες ορισμένων εξ αυτών.
Την ίδια ώρα ξυπνούν αναμνήσεις, σε κυριεύουν σκέψεις, πότε διάβασες αυτό ή το άλλο, από που το αγόρασες, σε ποια συναισθηματική κατάσταση βρισκόσουν εκείνη την εποχή, ποια εντύπωση σου έκανε, ποιο θεώρησες ως και όχι τόσο πετυχημένη αγορά κ.λπ., κ.λπ.
Μετά κάνεις το άλλο. Κρατάς στη βιβλιοθήκη σου τα πραγματικά σπουδαία βιβλία, αυτά που ΕΣΥ θεωρείς σπουδαία και αφαιρείς τα υπόλοιπα. Κοιτάζεις την βιβλιοθήκη σου ξανά. Έχεις μπροστά σου ένα μικρό Au Bon Roman.
Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλιοπωλείου που βρίσκεται στο επίκεντρο του μυθιστορήματος της Κοσέ και που αποτελεί το ουτοπικό όνειρο κάθε βιβλιόφιλου. Ένα μέρος που θα συγκεντρώνει την αφρόκρεμα της λογοτεχνίας, τα καλύτερα μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ, τα βιβλία που αποδείχθηκαν ανώτερα του ίδιου του χρόνου.
Το Au Bon Roman αποτελεί το όνειρο του Βαν και της Φραντσέσκας, δύο ανθρώπων που προέρχονται από διαφορετικά σύμπαντα, αλλά τους ενώνει μια κοινή και αδιαπραγμάτευτη αγάπη: Αυτή για τη λογοτεχνία.
Με δεδομένη την οικονομική άνεση της Φραντσέσκα, αρχίζουν να υλοποιούν το όνειρό τους. Δημιουργούν μια μυστική επιτροπή από λογοτέχνες, το έργο των οποίων εκτιμούν και τους ζητούν να φτιάξουν λίστες με τα καλύτερα μυθιστορήματα που διάβασαν ποτέ. Η κοινή λίστα που θα προκύψει -και που περιλαμβάνει τα επίσης αγαπημένα βιβλία του Βαν και της Φραντσέσκα- θα αποτελέσει τη μαγιά που θα φιλοξενηθεί στις προθήκες του βιβλιοπωλείου.
Η επιτυχία που θα ακολουθήσει το εγχείρημα, είναι μοναδική. Οι λάτρεις της Λογοτεχνίας βρίσκουν στο Au Bon Roman το δικό τους Ελντοράντο. Οι χώροι του βιβλιοπωλείου είναι γεμάτοι, οι Κασσάνδρες της αποτυχίας διαψεύδονται, το project πουλάει τρελά!
Κάπου εκεί εμφανίζεται ο φθόνος. Απανωτά χτυπήματα με τη μορφή άρθρων που εμφανίζονται σε περισσότερο ή λιγότερο έγκριτες σελίδες εφημερίδων και περιοδικών, με περισσότερο ή λιγότερο κίτρινο περιεχόμενο, επιθέσεις κατά του βιβλιοπωλείου που κλιμακώνονται και καταλήγουν σε προσωπικές επιθέσεις: κατά των ίδιων των ιδιοκτητών του.
Όταν αυτό δεν φτάνει, ακολουθούν οι επιθέσεις σε μέλη της επιτροπής. Επιθέσεις ψυχολογικά υπολογισμένες που παραπέμπουν σε ταινίες του Χίτσκοκ, γίνονται περισσότερο για να τρομάξουν μια και καλή τα θύματά τους, ώστε να τ' αναγκάσουν να αποχωρήσουν απ' το εγχείρημα. Το πράγμα σοβαρεύει πολύ...
Το βιβλίο της Κοσέ το ρούφηξα στην κυριολεξία και μπορώ να πω ότι ήταν ένα απ' τα καλύτερα αναγνώσματά μου γι' αυτή τη χρονιά. Μέσα στις 430 σελίδες του δεν βρήκα ούτε μία που να κάνει κοιλιά, το κείμενο έρεε σαν γάργαρο νεράκι, σαν τα νερά του Σηκουάνα που εμφανίζεται ουκ ολίγες φορές στις σελίδες του. Η συγγραφέας ξέρει καλά το χώρο του βιβλίου, όλο αυτό το γαϊτανάκι του πάρε-δώσε μεταξύ εκδοτών, συγγραφέων, κριτικών λογοτεχνίας, δημοσιογράφων, μάρκετινγκ, ευπώλητων βιβλίων, όλου αυτού του «πακέτου» με λίγα λόγια, το οποίο, εννοείται πως συναντάμε και στην Ελλάδα.
Ως δημοσιογράφος που έχει ασχοληθεί σποραδικά με το βιβλίο απ' το 1998 στην εφημερίδα «Αθηναϊκή», ήταν πολλά τα σημεία του βιβλίου που μ' έκαναν να χαμογελάσω, καθώς θυμήθηκα πρόσωπα, καταστάσεις και πράγματα απ' το ελληνικό εκδοτικό τοπίο. Μπορώ να πω, ότι ένα Au Bon Roman θα ήταν καταδικασμένο στην Ελλάδα, εκτός και αν είχε από πίσω έναν μαικήνα, που δεν θα τον ενδιέφεραν οι πωλήσεις, αλλά θα έκανε το γούστο του και μόνο.
Από εκεί και πέρα, τα θέματα που θίγει το βιβλίο και απασχολούν τους βιβλιόφιλους δεν είναι λίγα. Αφήνω κατά μέρος τα προφανή, για τις κλίκες που δημιουργούνται στο χώρο (στην Ελλάδα να δείτε πόσες), για τις λίστες με τα ευπώλητα, για το βιβλίο ως εμπόριο και όχι ως ένα κομμάτι Τέχνης και φτάνω στην ουσία. Στην υποκειμενικότητα και αντικειμενικότητα γύρω από ένα λογοτεχνικό πόνημα. Στον πνευματικό ελιτισμό και στην απόλυτη ελευθερία. Στην προσωπική επιλογή εκείνου που γράφει και εκείνου που διαβάζει. Απλά μα και σύνθετα, στο «μου αρέσει» και στο «δεν μου αρέσει». Αλλά κυρίως, σε όλους εκείνους τους παράγοντες που αναδεικνύουν ένα έργο τέχνης -εν προκειμένω ένα βιβλίο- σε κλασικό δείγμα επιρροής πάνω στον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Γιατί, πολύ απλά, η Λογοτεχνία έχει απαντήσει στα περισσότερα, αν όχι σε όλα, ερωτήματα που έχουν απασχολήσει τον Άνθρωπο.
ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
της Λοράνς Κοσέ
σελ. 450 - εκδ. Πόλις
μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης
*Χαίρομαι που με αυτό το βιβλίο συμπληρώνονται 200 ποστ στο ιστολόγιο που ξεκίνησε πριν από 3 χρόνια και 9 μήνες την πορεία του στην μπλογκόσφαιρα.
Στο πλαίσιο αυτό, προσφέρω 2 βιβλία απ' την συλλογή διηγημάτων μου, «Το Τέλος μιας Τέλειας Μέρας»-εκδ. Ιβίσκος/2013, στους πρώτους δύο επισκέπτες που απλώς θα στείλουν τα ταχυδρομικά στοιχεία τους στο dterzis1@gmail.com.
Θα λάβουν τη συλλογή ταχυδρομικά.
Την ίδια ώρα ξυπνούν αναμνήσεις, σε κυριεύουν σκέψεις, πότε διάβασες αυτό ή το άλλο, από που το αγόρασες, σε ποια συναισθηματική κατάσταση βρισκόσουν εκείνη την εποχή, ποια εντύπωση σου έκανε, ποιο θεώρησες ως και όχι τόσο πετυχημένη αγορά κ.λπ., κ.λπ.
Μετά κάνεις το άλλο. Κρατάς στη βιβλιοθήκη σου τα πραγματικά σπουδαία βιβλία, αυτά που ΕΣΥ θεωρείς σπουδαία και αφαιρείς τα υπόλοιπα. Κοιτάζεις την βιβλιοθήκη σου ξανά. Έχεις μπροστά σου ένα μικρό Au Bon Roman.
Αυτός είναι ο τίτλος του βιβλιοπωλείου που βρίσκεται στο επίκεντρο του μυθιστορήματος της Κοσέ και που αποτελεί το ουτοπικό όνειρο κάθε βιβλιόφιλου. Ένα μέρος που θα συγκεντρώνει την αφρόκρεμα της λογοτεχνίας, τα καλύτερα μυθιστορήματα που γράφτηκαν ποτέ, τα βιβλία που αποδείχθηκαν ανώτερα του ίδιου του χρόνου.
Το Au Bon Roman αποτελεί το όνειρο του Βαν και της Φραντσέσκας, δύο ανθρώπων που προέρχονται από διαφορετικά σύμπαντα, αλλά τους ενώνει μια κοινή και αδιαπραγμάτευτη αγάπη: Αυτή για τη λογοτεχνία.
Με δεδομένη την οικονομική άνεση της Φραντσέσκα, αρχίζουν να υλοποιούν το όνειρό τους. Δημιουργούν μια μυστική επιτροπή από λογοτέχνες, το έργο των οποίων εκτιμούν και τους ζητούν να φτιάξουν λίστες με τα καλύτερα μυθιστορήματα που διάβασαν ποτέ. Η κοινή λίστα που θα προκύψει -και που περιλαμβάνει τα επίσης αγαπημένα βιβλία του Βαν και της Φραντσέσκα- θα αποτελέσει τη μαγιά που θα φιλοξενηθεί στις προθήκες του βιβλιοπωλείου.
Η επιτυχία που θα ακολουθήσει το εγχείρημα, είναι μοναδική. Οι λάτρεις της Λογοτεχνίας βρίσκουν στο Au Bon Roman το δικό τους Ελντοράντο. Οι χώροι του βιβλιοπωλείου είναι γεμάτοι, οι Κασσάνδρες της αποτυχίας διαψεύδονται, το project πουλάει τρελά!
Κάπου εκεί εμφανίζεται ο φθόνος. Απανωτά χτυπήματα με τη μορφή άρθρων που εμφανίζονται σε περισσότερο ή λιγότερο έγκριτες σελίδες εφημερίδων και περιοδικών, με περισσότερο ή λιγότερο κίτρινο περιεχόμενο, επιθέσεις κατά του βιβλιοπωλείου που κλιμακώνονται και καταλήγουν σε προσωπικές επιθέσεις: κατά των ίδιων των ιδιοκτητών του.
Όταν αυτό δεν φτάνει, ακολουθούν οι επιθέσεις σε μέλη της επιτροπής. Επιθέσεις ψυχολογικά υπολογισμένες που παραπέμπουν σε ταινίες του Χίτσκοκ, γίνονται περισσότερο για να τρομάξουν μια και καλή τα θύματά τους, ώστε να τ' αναγκάσουν να αποχωρήσουν απ' το εγχείρημα. Το πράγμα σοβαρεύει πολύ...
Το βιβλίο της Κοσέ το ρούφηξα στην κυριολεξία και μπορώ να πω ότι ήταν ένα απ' τα καλύτερα αναγνώσματά μου γι' αυτή τη χρονιά. Μέσα στις 430 σελίδες του δεν βρήκα ούτε μία που να κάνει κοιλιά, το κείμενο έρεε σαν γάργαρο νεράκι, σαν τα νερά του Σηκουάνα που εμφανίζεται ουκ ολίγες φορές στις σελίδες του. Η συγγραφέας ξέρει καλά το χώρο του βιβλίου, όλο αυτό το γαϊτανάκι του πάρε-δώσε μεταξύ εκδοτών, συγγραφέων, κριτικών λογοτεχνίας, δημοσιογράφων, μάρκετινγκ, ευπώλητων βιβλίων, όλου αυτού του «πακέτου» με λίγα λόγια, το οποίο, εννοείται πως συναντάμε και στην Ελλάδα.
Ως δημοσιογράφος που έχει ασχοληθεί σποραδικά με το βιβλίο απ' το 1998 στην εφημερίδα «Αθηναϊκή», ήταν πολλά τα σημεία του βιβλίου που μ' έκαναν να χαμογελάσω, καθώς θυμήθηκα πρόσωπα, καταστάσεις και πράγματα απ' το ελληνικό εκδοτικό τοπίο. Μπορώ να πω, ότι ένα Au Bon Roman θα ήταν καταδικασμένο στην Ελλάδα, εκτός και αν είχε από πίσω έναν μαικήνα, που δεν θα τον ενδιέφεραν οι πωλήσεις, αλλά θα έκανε το γούστο του και μόνο.
Από εκεί και πέρα, τα θέματα που θίγει το βιβλίο και απασχολούν τους βιβλιόφιλους δεν είναι λίγα. Αφήνω κατά μέρος τα προφανή, για τις κλίκες που δημιουργούνται στο χώρο (στην Ελλάδα να δείτε πόσες), για τις λίστες με τα ευπώλητα, για το βιβλίο ως εμπόριο και όχι ως ένα κομμάτι Τέχνης και φτάνω στην ουσία. Στην υποκειμενικότητα και αντικειμενικότητα γύρω από ένα λογοτεχνικό πόνημα. Στον πνευματικό ελιτισμό και στην απόλυτη ελευθερία. Στην προσωπική επιλογή εκείνου που γράφει και εκείνου που διαβάζει. Απλά μα και σύνθετα, στο «μου αρέσει» και στο «δεν μου αρέσει». Αλλά κυρίως, σε όλους εκείνους τους παράγοντες που αναδεικνύουν ένα έργο τέχνης -εν προκειμένω ένα βιβλίο- σε κλασικό δείγμα επιρροής πάνω στον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Γιατί, πολύ απλά, η Λογοτεχνία έχει απαντήσει στα περισσότερα, αν όχι σε όλα, ερωτήματα που έχουν απασχολήσει τον Άνθρωπο.
ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ
της Λοράνς Κοσέ
σελ. 450 - εκδ. Πόλις
μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης
*Χαίρομαι που με αυτό το βιβλίο συμπληρώνονται 200 ποστ στο ιστολόγιο που ξεκίνησε πριν από 3 χρόνια και 9 μήνες την πορεία του στην μπλογκόσφαιρα.
Στο πλαίσιο αυτό, προσφέρω 2 βιβλία απ' την συλλογή διηγημάτων μου, «Το Τέλος μιας Τέλειας Μέρας»-εκδ. Ιβίσκος/2013, στους πρώτους δύο επισκέπτες που απλώς θα στείλουν τα ταχυδρομικά στοιχεία τους στο dterzis1@gmail.com.
Θα λάβουν τη συλλογή ταχυδρομικά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου