Ray's Stories

Δύσκολο θέμα, δύσκολο "πιάσιμο" απ' τον συγγραφέα, όλα της ανάγνωσης δύσκολα αλλά αναγκαία. Καλό ήταν αυτό για να ξεφεύγουμε και λίγο απ' τα συνηθισμένα ώστε να θυμόμαστε λίγο και τους μεγάλους κλασικούς που ψυχογραφούσαν τον ήρωα και δεν τον περιέγραφαν απλώς. Το βιβλίο λειτουργεί σε διάφορα επίπεδα. Υπάρχει πρώτη, δεύτερη και ... άλλες αναγνώσεις. Θα πρέπει να ξαναγυρίσεις ίσως σελίδες, να ξαναδιαβάσεις κομμάτια, ν' ανατρέξεις στις σημειώσεις (απαραίτητες και διαφωτιστικές) και πάνω απ' όλα ν' αντέξεις το παραλήρημα του ήρωα. Η βασική ιδέα δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Τις διεκδικεί όμως ο τρόπος προσέγγισής της. Σ' ένα βουνό ζει απομονωμένος ο ήρωας, ο Ίσμαελ, συγγραφέας ελαφράς λογοτεχνίας με μεγάλη επιτυχία στο ενεργητικό του. Κατέφυγε εκεί μετά το χωρισμό με τη σύζυγό του και τη ν απαγωγή/βιασμό/δολοφονία της μικρής τους κόρης. Μοναδικοί του επισκέπτες είναι η ατζέντισσά του και κάποιοι μπράβοι εμπόρων ναρκωτικών οι οποίοι στην άλλη...

Βόλτα στο λιμάνι την επόμενη των Χριστουγέννων ...Με ζεστή σοκολάτα δίπλα σε αναμμένο τζάκι. Ευτυχία! Τέλος του Χρόνου καλωσορίζουμε την Άνοιξη! ... Με βόλτα στο δάσος και στα λιοστάσια του. Ετούτη δω η είσοδος έκλεψε την καρδιά μου. Και βγήκαμε βόλτα στα καταπράσινα λειβάδια... Και συναντήσαμε αμέριμνους αμνούς να θηλάζουν τη γη... Ώρες, ώρες νομίζω ότι ζω στην Κορνουάλη... Τούτο το Ιόνιο ενώνει τις δυο μου πατρίδες. Αναπνέω μαζί του. Να έχουμε Καλή Λευτεριά!!!

Μεταμεσονύχτιος στολισμός... Ανατολή στην εθνική οδό... ταξιδεύοντας... Κάτι απ' το καλοκαίρι. Τελευταίες διορθώσεις του επόμενου βιβλίου πριν παραδοθεί στον εκδότη... Ατμοσφαιρικές αναγνώσεις εποχής... ακούγοντας αυτό και αυτό... ο πιτσιρικάς (22) έχει ταλέντο και τσαγανό. Θαρρώ πως η Αγγλία βρήκε την αρσενική εκδοχή της Adelle! Κολλήματα... Τι να πει κανείς! Καλά Χριστούγεννα με Υγεία!

Τώρα που έχω επιστρέψει στην επαρχία και δη στη θάλασσα, εκτίμησα ξανά αυτό που λέμε φρέσκο ψάρι και φρέσκα θαλασσινά. Στην πόλη σπάνια έχεις την ευκαιρία να φας ψάρι που να ξέρεις από που προέρχεται. Εδώ αρκεί να σηκωθείς πρωί... γύρω στις 6 με 7 και να φτάσεις στο λιμάνι την ώρα που φτάνουν οι τράτες. Πολλές φορές γυρίζουν άδειες αλλά υπάρχουν και φορές που δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις! Εσχάτως βρήκα μοσχοχτάποδα (χταποδάκια, ιδιαιτέρως τρυφερά) αλλά και κάτι θεϊκά λαβράκια (που θεωρούνται μεν "βρώμικα" καθότι του αφρού) αλλά είναι πλούσια σε ω3! Να τα προτιμάτε! Είπα να κάμω ένα γιουβετσάκι θαλασσινών με το χταποδάκι και για να εμπλουτίσω τη συνταγή έβαλα και λίγα κατεψυγμένα καλαμάρια (δυστυχώς δεν βρήκα φρέσκα). Θα βράσουμε τα καλαμάρια (αφού ξεπαγώσουν) με λίιιγο νερό, καθώς θα βγάλουν δικό τους. Δεν βάζουμε αλάτι και τ' αφήνουμε κάνα τέταρτο στη φωτιά. Τα βάζουμε σε πιάτο και στον ζωμό τους ρίχνουμε το χταπόδι και το αφήνουμε να βράσει γύρω στο μισάωρο με ...

Πάντα στο κακό υπάρχει κάτι καλό και το αντίθετο. Μια απώλεια σημαντική και μια παρουσίαση αφιερωμένη στην απώλεια. Είχε συννεφιά κι έκανε κρύο. Ο ζεστός καφές ήταν ότι έπρεπε. Μετά ήρθαν τα χαμόγελα. Εκείνα των συναδέλφων 15 χρόνια τώρα στη δημοσιογραφία. Εκείνα των φίλων μιας ολόκληρης ζωής. Αλλά και ανθρώπων που συνάντησα για πρώτη φορά. Η συλλογή "Το Τέλος Μιας Τέλειας Μέρας" παρουσιάστηκε το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου στο Polis Art Cafe της Στοάς του Βιβλίου. Η πρώτη μου αφιέρωση γράφτηκε για χάρη του Αίαντα! Γιος αγαπητών φίλων που βρέθηκαν στην παρουσίαση! Το Polis Art Cafe σχεδόν γέμισε. Πάνω από 50 άνθρωποι βρέθηκαν στην παρουσίαση. Σε πρώτο πλάνο ο φίλος συγγραφέας Θεόδωρος Γρηγοριάδης. Καλοτάξιδος ο "Ναύτης" του που κυκλοφόρησε και πάλι. Το γυναικείο κοινό επικράτησε του ανδρικού στην παρουσίαση. Πραγματικά φιλόξενος και ζεστός ο χώρος του Polis. Αγαπημένοι συνάδελφοι από την έντυπη δημοσιογραφία ήταν εκεί!

Μαρίνης Αχτύπης 1958 - 2013 Αδελφός της μητέρας μου. Είχε πάρει το όνομα του παππού μου και πατέρα του. Έμαθα για τον αιφινιδιαστικό θάνατό του απ' το δελτίο ειδήσεων ιδιωτικού καναλιού. Οι μάχιμοι της δημοσιογραφίας πεθαίνουν όρθιοι. Το ίδιο και αυτός, στο ρεπορτάζ. Κάμεραμάν για μια ζωή για λογαριασμό του ESPN και εσχάτως του Mega. Τον πρόδωσε η καρδιά του. Για μένα ήταν ο μακρινός φάρος που μ' έκανε να θέλω ν' ασχοληθώ με τη δημοσιογραφία. Βρέθηκε και στους 2 περσικούς πολέμους. Στη Γάζα. Πήγε παντού με την κάμερα στον ώμο. Έμπνευση θα είναι. Πάντα. Τελευταία φορά τον είχα δει πριν 2 χρόνια στην κηδεία της μάνας μου. "Μεγάλε... μην μασάς. Προχώρα. Έχεις τη στόφα εσύ", μου είπε κερνώντας με ένα τσιγάρο. Μεθαύριο θα ερχόταν στην παρουσίαση του βιβλίου μου. Η παρουσίαση θα γίνει κανονικά. Και θα είναι εκεί.

     Τις είδα για πρώτη φορά ένα μεσημέρι του Δεκέμβρη. Είχα βρει δουλειά για καμιά βδομάδα κι εκείνη η μέρα ήταν δύσκολη, είχε ρίξει πάγο αποβραδίς και το χορτάρι ασήμιζε στα πόδια μου. Περπατούσα κι άκουγα μικρά σπασίματα σε κάθε πάτημά μου · άφηνα πίσω μου πατημένη χλόη και λάσπη αλλά ποιος νοιαζόταν τώρα; Η δουλειά έπρεπε να γίνει γρήγορα, να τα μαζέψουμε και να γυρίσουμε στην πλατεία αναζητώντας θαλπωρή σε κάποιο καφενείο πλάι στη στόφα. Τούτος ο ήλιος του Δεκέμβρη μοιάζει να βγήκε για τα μάτια του κόσμου και μόνο. Δεν με ζεσταίνει. Τον πάγο στα φύλλα των δέντρων λιώνει μόνο, που γίνονται σταγόνες, πέφτουν στο κεφάλι μου και με παγώνουν ακόμα πιο πολύ.      Η ακτή ήταν έρημη την ώρα που φτάσαμε στα εξοχικά. Αφήσαμε το φορτηγάκι του Μανόλη στον παράδρομο και συνεχίσαμε με τα πόδια. Δεν ήταν εύκολο να περπατήσεις στην ακτή Δεκέμβρη μήνα. Αναγκαζόμασταν να σκαρφαλώνουμε σε ολόκληρα λοφάκια από μουσκεμένα φύκια που είχε ξεβράσει η θάλασσα τις...

Η γιαγιά μου είχε ένα μαγκάλι που όταν το άναβε έβαζε μέσα και δυο φέτες λεμόνι. Το πρόλαβα αυτό το μαγκάλι, πιτσιρικάς ήμουν και ακόμα θυμάμαι τη μυρωδιά του λεμονιού καθώς σιγοκαιγόταν η σάρκα του. Εμπόδιζε μ΄ έναν φυσικό τρόπο τον άνθρακα να μας δηλητηριάσει. Το μαγκάλι χάθηκε με το πέρασμα των χρόνων, ήρθε το καλοριφέρ να το αντικαταστήσει. Ίσως να υπάρχει κάπου πεταμένο και σκουριασμένο στην παλιά αποθήκη. Ίσως να πρέπει να το ανασύρω, να το τρίψω καλά και να το βάψω απ' την αρχή. Ίσως να πρέπει να το ανάψω κιόλας. Λεμόνια έχω μπόλικα. Θα ρίξω πολλές φλούδες που θα ξεχειλίζουν και θα πέφτουν στο χώμα. Και θα περιμένω κορίτσια και αγόρια, νέες και νέους από τις παλιές ημέρες ως σήμερα να έρθουν να ζεσταθούν. Σκιές που θα δραπετεύσουν απ' το διηνεκές του χρόνου. Άνθρωποι που κάποτε συνήθιζαν να ζεσταίνονται απ' την πυρά του εισπνέοντας κάρβουνο και πείνα. Συντροφιά θα τούς έχω, τα παιδιά του σήμερα, παιδιά άνεργων, αυτοκτονημένων ή παιδιά γονιών που παρα...