Ήταν μια τέλεια μέρα...

Πάντα στο κακό υπάρχει κάτι καλό και το αντίθετο.
Μια απώλεια σημαντική και μια παρουσίαση αφιερωμένη στην απώλεια.
Είχε συννεφιά κι έκανε κρύο. Ο ζεστός καφές ήταν ότι έπρεπε.
Μετά ήρθαν τα χαμόγελα. Εκείνα των συναδέλφων 15 χρόνια τώρα στη δημοσιογραφία.
Εκείνα των φίλων μιας ολόκληρης ζωής.
Αλλά και ανθρώπων που συνάντησα για πρώτη φορά.



Η συλλογή "Το Τέλος Μιας Τέλειας Μέρας" παρουσιάστηκε το Σάββατο 7 Δεκεμβρίου στο Polis Art Cafe της Στοάς του Βιβλίου.

Η πρώτη μου αφιέρωση γράφτηκε για χάρη του Αίαντα! Γιος αγαπητών φίλων που βρέθηκαν στην παρουσίαση!

Το Polis Art Cafe σχεδόν γέμισε. Πάνω από 50 άνθρωποι βρέθηκαν στην παρουσίαση. Σε πρώτο πλάνο ο φίλος συγγραφέας Θεόδωρος Γρηγοριάδης. Καλοτάξιδος ο "Ναύτης" του που κυκλοφόρησε και πάλι.

Το γυναικείο κοινό επικράτησε του ανδρικού στην παρουσίαση.

Πραγματικά φιλόξενος και ζεστός ο χώρος του Polis.

Αγαπημένοι συνάδελφοι από την έντυπη δημοσιογραφία ήταν εκεί!


Σχόλια

  1. Nasia12 Δεκεμβρίου 2013 στις 8:49 π.μ.

    Μπράβο! ένας ξακουστός συγγραφέας να γίνεις ,σου εύχομαι!
    να σφάζονται οι εκδοτικοί οίκοι του κόσμου στα πόδια σου και να ονειρεύεται πολύς κόσμος μέσα από τα βιβλία σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. flash12 Δεκεμβρίου 2013 στις 9:56 π.μ.

    Μια όμορφη παρέα φτιάχνει πάντα μια ανάλογα όμορφη και ζεστή ατμόσφαιρα!
    Θερμά συγχαρητήρια! Καλοτάξιδο τούτο το πρώτο και αγαπημένο,
    και σε άλλα με Υγεία θα ευχηθώ ως αναγνώστης ακόρεστος! :))
    Έχω απορία ποια δύο διηγήματα διαβάστηκαν... το ομώνυμο μαντεύω...
    και το δεύτερο; το Αμμόκαστρο ίσως; πώς να ξέρω; :)
    Τα φιλιά μου και τη ζεστή μου Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δημήτρης Τερζής12 Δεκεμβρίου 2013 στις 11:51 π.μ.

      Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές. Διαβάστηκαν το Heat και το Θάψε με. Ήταν επιλογές της κυρίας Λουιζίδου και τα δύο.

      Διαγραφή
  3. Rockmantic12 Δεκεμβρίου 2013 στις 1:47 μ.μ.

    Ξανά συγχαρητήρια. Άντε, σιγά σιγά όλοι εδώ μέσα ν'αρχίσουμε να εκπληρώνουμε τα όνειρά μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ανώνυμος13 Δεκεμβρίου 2013 στις 12:41 π.μ.

    Μα, φυσικό ήταν να επικρατήσει το γυναικείο κοινό στην παρουσίαση.
    Όταν ο συγγραφέας είναι εξαιρετικά γοητευτικός άνδρας, έτσι συμβαίνει!

    Σας ασπάζομαι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο άνδρας που... (Λία IV)

Εικόνα
Βρήκα το Ray's Bar χωμένο σ' ένα μισοσόκακο μεταξύ Αιόλου και Ερμού που δεν έπιανε το μάτι σου. Η ώρα περασμένη, ο κόσμος λίγος στο δρόμο, το προσπέρασα στην αρχή και έκανα για ένα τέταρτο κύκλους μέχρι να επιστρέψω στη σωστή είσοδο και να δω την παλιά ξύλινη επιγραφή, τη φωτισμένη ασθενικά που παρέπεμπε σε πανδοχείο από μυθιστόρημα της Τζέιν Όστιν. Άνοιξα τη βαριά, όπως αποδείχθηκε, πόρτα και βρέθηκα σε ένα παραλληλόγραμμο χώρο στον οποίο δέσποζε μια ξύλινη μπάρα αριστερά με προθήκες ποτών από πίσω και ψηλά ξύλινα σκαμπό από μπροστά. Το μαγαζί δεν είχε κόσμο. Ο μπάρμαν ήταν γύρω στα 40, με διαμαντένιο σκουλαρίκι στο αυτί, φτιαγμένος ήδη είτε από ποτό είτε από χόρτο - μάλλον χόρτο ήταν γιατί ένοιωσα να το μυρίζω - ο οποίος με κοίταξε αδιάφορα και συνέχισε τη δουλειά του που για τη συγκεκριμένη ώρα ήταν "κοιτάζω τον εαυτό μου στον απέναντι καθρέφτη και αναρωτιέμαι πόσο μοιραίος μπορώ να γίνω". Πλησίασα, με τη σκέψη πως με είχε κοροιδέψει, πως δεν ήταν εκεί αλλά αποφά...
Διαβάστε περισσότερα

Η Τελευταία Μέρα (Δήμητρα)

Εικόνα
- Πως αισθάνεστε σήμερα; - Καλά είμαι. - Κοιμηθήκατε καλά το βράδυ; Διάθεση για εμετό; Κάνατε εμετό; - Όχι. Καλά. Κοιμήθηκα καλά. - Πίνετε αρκετό νερό; Πρέπει να πίνετε αρκετό νερό. Να ουρείτε συχνά. - Πίνω. - Εντάξει. Θα μιλήσουμε ξανά το απόγευμα. Αν χρειαστείτε κάτι, καλέστε μας. - Ναι. Ευχαριστώ. Έκλεισε το τηλέφωνο και κοίταξε ξανά το ταβάνι. Περίμενε άλλα δύο τηλεφωνήματα μέσα στη μέρα. Το πρώτο από τη μητέρα της, εκεί κοντά στο μεσημεριανό φαγητό. Το επόμενο, αργά το απόγευμα από το γιατρό της βάρδιας ή από τη νοσοκόμα. Την τσέκαραν δύο φορές τη μέρα. Εκτός και αν τους καλούσε η ίδια στο τηλέφωνο. Δεν το έκανε. Δεν χρειάστηκε. Ποτέ. Ήταν η τρίτη φορά που έκανε θεραπεία στο ίδιο νοσοκομείο και ποτέ δεν τους είχε χρειαστεί όσο διάστημα έμενε απομονωμένη σε εκείνο το μεταλλικό δωμάτιο. "Δεν πρέπει να αντανακλάται η ακτινοβολία που έχετε στο κορμί σας από τη θεραπεία", της είχαν εξηγήσει την πρώτη φορά. Όλα στο δωμάτιο ήταν μιας χρήσης. Πλαστικά κύπελλα, πηρούνια...
Διαβάστε περισσότερα

Μισή ζωή (Ζωή)

Εικόνα
Ήταν ένα από εκείνα τα πρωινά Δευτέρας που η καρδιά αιμορραγεί. Μια από εκείνες τις μέρες που ο ήλιος λάμπει σ' ένα πεντακάθαρο ουρανό. Ένα πρωινό από εκείνα που η ψυχή συννεφιασμένη άφηνε το μωβ και το γκρι να σκεπάζει το γαλάζιο. Να το σκεπάζει και να το κουκουλώνει σαν να θέλει να το προστατέψει ή να το πνίξει. Ήταν μια ώρα που η σιωπή ήταν το προαπαιτούμενο στοιχείο για να μην πάει η μέρα χειρότερα. Και εκείνη η αίσθηση, η απόλυτη αίσθηση της άρνησης. "Αναρωτιέμαι πότε θα κόψω τα δάχτυλά μου για να πάψω να κρύβομαι πίσω από αυτά". Πήγε στην τουαλέτα του γραφείου και με ένα χαρτοκόπτη έκοψε το δάχτυλό της. Το αίμα πετάχτηκε ζωντανό και σκούρο κόκκινο, σχεδόν μαύρο και εκείνη δεν πόνεσε. Αναθεμάτισε τον εαυτό της που απλά δεν είχε το κουράγιο να το κόψει σύριζα. Δεν μπορούσε να δει τι ακριβώς είχε κάνει αλλά όπως και σχεδόν όλα στη ζωή της, το δάχτυλο κρεμόταν μισοκομμένο, με τη σάρκα να χάσκει στο σημείο του κοψίματος, πνιγμένη στο αίμα. Ο πόνος τής ψαλλίδισε την ανα...
Διαβάστε περισσότερα