Sea Food!

Τώρα που έχω επιστρέψει στην επαρχία και δη στη θάλασσα, εκτίμησα ξανά αυτό που λέμε φρέσκο ψάρι και φρέσκα θαλασσινά. Στην πόλη σπάνια έχεις την ευκαιρία να φας ψάρι που να ξέρεις από που προέρχεται. Εδώ αρκεί να σηκωθείς πρωί... γύρω στις 6 με 7 και να φτάσεις στο λιμάνι την ώρα που φτάνουν οι τράτες. Πολλές φορές γυρίζουν άδειες αλλά υπάρχουν και φορές που δεν ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις! Εσχάτως βρήκα μοσχοχτάποδα (χταποδάκια, ιδιαιτέρως τρυφερά) αλλά και κάτι θεϊκά λαβράκια (που θεωρούνται μεν "βρώμικα" καθότι του αφρού) αλλά είναι πλούσια σε ω3! Να τα προτιμάτε!
Είπα να κάμω ένα γιουβετσάκι θαλασσινών με το χταποδάκι και για να εμπλουτίσω τη συνταγή έβαλα και λίγα κατεψυγμένα καλαμάρια (δυστυχώς δεν βρήκα φρέσκα).

Θα βράσουμε τα καλαμάρια (αφού ξεπαγώσουν) με λίιιγο νερό, καθώς θα βγάλουν δικό τους. Δεν βάζουμε αλάτι και τ' αφήνουμε κάνα τέταρτο στη φωτιά. Τα βάζουμε σε πιάτο και στον ζωμό τους ρίχνουμε το χταπόδι και το αφήνουμε να βράσει γύρω στο μισάωρο με 40 λεπτά. Το βγάζουμε και αφήνουμε το ζωμό στην κατσαρόλα.

Κόβουμε χταπόδια και καλαμάρια σε μικρά κομμάτια και τ' αφήνουμε να "μουλιάσουν" σε δύο ποτήρια κόκκινο κρασί μέχρι να φτιάξουμε τη σάλτσα!

Εδώ θα βρείτε να τσιγαρίζονται ένα ξερό κρεμμυδάκι, δύο σκελίδες σκόρδο, 3 - 4 δαφνόφυλλα, 1 - 2 καυτερές πιπερίτσες και καμιά δεκαριά σπόροι κάπαρης.

Προσθέτουμε φρέσκια ντομάτα (έστιψα το καλοκαίρι και έχω στην κατάψυξη αλλά μπορεί να γίνει και με κονσέρβα) και αφήνουμε να πάρει βράση. Σουρώνουμε το ζωμό τον θαλασσινών (μου βγήκε 2 ποτήρια) και προσθέτουμε το ένα στη σάλτσα μαζί με λίιιιγο αλάτι κι ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Σε περίπου 20 λεπτά η σάλτσα είναι έτοιμη.
Η σάλτσα θα μπει σε πυρέξ ή ταψί, θα προσθέσουμε τα θαλασσινά μαζί με το κρασί στο οποίο μουλιάζουν, το 1 ποτήρι που μας έμεινε απ' το ζωμό και θα ρίξουμε και μισό κιλό κριθαράκι. Στο φούρνο και στους 180 βαθμούς του αέρα για περίπου 15 λεπτά. Ίσως χρειαστεί να προσθέσουμε και λίγο νερό κατά τη διάρκεια του ψησίματος. Το αποτέλεσμα το βλέπετε στη φωτό. Μελωμένο γιουβετσάκι ραντισμένο με μυζήθρα - πεσκέσι από ένα γειτονικό μοναστήρι! Είναι συνταγή που τραβάσει κρασάκι, εννοείται κόκκινο!

Σχόλια

  1. flash16 Δεκεμβρίου 2013 στις 2:35 μ.μ.

    ωχ ωχ ωχ ωχ

    ωχ. :p

    εγώ δεν θέλω τυράκι... προτίθεμαι να κάνω ενδελεχή μελέτη γεύσεων
    απερίσπαστη, αρχικώς :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δημήτρης Τερζής16 Δεκεμβρίου 2013 στις 10:13 μ.μ.

      Ναι.. λέγεται πως στα θαλασσινά δεν βάζεις τυρί για να μην αλλοιώνεται η γεύση. Αλλά είναι θέμα γούστου τελικά.

      Διαγραφή
    2. flash16 Δεκεμβρίου 2013 στις 11:13 μ.μ.

      δεν το ήξερα... απλά ίσως τις καλύπτει... όχι τόσο τα θαλασσινά όσο την κάπαρη, τη δάφνη, τη ντομάτα, την πιπεριά...... θέλω να τις ξεχωρίσω μία μία πρώτα και μετά :)
      στο πατροπαράδοτο γιουβετσάκι θα σας επιτρέψω να μου βάλεται εξ αρχής και μυζήθρα :ο)
      αφού επανήλθα, να πω οτι το πρωί πρωτού προλάβω να ζηλέψω την κολάσιμη δημιουργία σας,
      ζήλεψα τόσο πολύ την πρωινή σας βόλτα... γέμισαν τα πνευμόνια μου ιώδιο από τη ζήλεια!!!
      και τέλος, ευχαριστώ για την τόσο λεπτομερή, εξαίρετη συνταγή...
      σύντομα θα έρθει η ώρα που θα την δοκιμάσω. :)

      Διαγραφή
  2. Nasia16 Δεκεμβρίου 2013 στις 4:04 μ.μ.

    τέλειο! να γράψεις κι ένα βιβλίο μαγειρικής!
    εγω στην Κάσο δικτυώθηκα και βρήκα ψαρα που μου κρατούσε τα ψαρια καθαρισμένα και τα έπαιρνα ,κυρία,στις 10π.μ χαχαχαχα τόσο φρέσκα που δεν μυριζαν ψαριλα! εκεί είναι ο παράδεισος των καλαμαριών το Χειμώνα!ακομα και παιδια του Δημοτικού γέμιζαν σακκουλες για πλάκα !
    καλό απόγευμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δημήτρης Τερζής16 Δεκεμβρίου 2013 στις 10:14 μ.μ.

      Ε καλά. Ευχαριστώ για την προτροπή, προηγείται κάλι άλλο πριν :)
      Ωραία η δικτύωσις αλλά και η βόλτα πρωί, πρωί στη θάλασσα έχει τα καλά της! :)

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο άνδρας που... (Λία IV)

Εικόνα
Βρήκα το Ray's Bar χωμένο σ' ένα μισοσόκακο μεταξύ Αιόλου και Ερμού που δεν έπιανε το μάτι σου. Η ώρα περασμένη, ο κόσμος λίγος στο δρόμο, το προσπέρασα στην αρχή και έκανα για ένα τέταρτο κύκλους μέχρι να επιστρέψω στη σωστή είσοδο και να δω την παλιά ξύλινη επιγραφή, τη φωτισμένη ασθενικά που παρέπεμπε σε πανδοχείο από μυθιστόρημα της Τζέιν Όστιν. Άνοιξα τη βαριά, όπως αποδείχθηκε, πόρτα και βρέθηκα σε ένα παραλληλόγραμμο χώρο στον οποίο δέσποζε μια ξύλινη μπάρα αριστερά με προθήκες ποτών από πίσω και ψηλά ξύλινα σκαμπό από μπροστά. Το μαγαζί δεν είχε κόσμο. Ο μπάρμαν ήταν γύρω στα 40, με διαμαντένιο σκουλαρίκι στο αυτί, φτιαγμένος ήδη είτε από ποτό είτε από χόρτο - μάλλον χόρτο ήταν γιατί ένοιωσα να το μυρίζω - ο οποίος με κοίταξε αδιάφορα και συνέχισε τη δουλειά του που για τη συγκεκριμένη ώρα ήταν "κοιτάζω τον εαυτό μου στον απέναντι καθρέφτη και αναρωτιέμαι πόσο μοιραίος μπορώ να γίνω". Πλησίασα, με τη σκέψη πως με είχε κοροιδέψει, πως δεν ήταν εκεί αλλά αποφά...
Διαβάστε περισσότερα

Η Τελευταία Μέρα (Δήμητρα)

Εικόνα
- Πως αισθάνεστε σήμερα; - Καλά είμαι. - Κοιμηθήκατε καλά το βράδυ; Διάθεση για εμετό; Κάνατε εμετό; - Όχι. Καλά. Κοιμήθηκα καλά. - Πίνετε αρκετό νερό; Πρέπει να πίνετε αρκετό νερό. Να ουρείτε συχνά. - Πίνω. - Εντάξει. Θα μιλήσουμε ξανά το απόγευμα. Αν χρειαστείτε κάτι, καλέστε μας. - Ναι. Ευχαριστώ. Έκλεισε το τηλέφωνο και κοίταξε ξανά το ταβάνι. Περίμενε άλλα δύο τηλεφωνήματα μέσα στη μέρα. Το πρώτο από τη μητέρα της, εκεί κοντά στο μεσημεριανό φαγητό. Το επόμενο, αργά το απόγευμα από το γιατρό της βάρδιας ή από τη νοσοκόμα. Την τσέκαραν δύο φορές τη μέρα. Εκτός και αν τους καλούσε η ίδια στο τηλέφωνο. Δεν το έκανε. Δεν χρειάστηκε. Ποτέ. Ήταν η τρίτη φορά που έκανε θεραπεία στο ίδιο νοσοκομείο και ποτέ δεν τους είχε χρειαστεί όσο διάστημα έμενε απομονωμένη σε εκείνο το μεταλλικό δωμάτιο. "Δεν πρέπει να αντανακλάται η ακτινοβολία που έχετε στο κορμί σας από τη θεραπεία", της είχαν εξηγήσει την πρώτη φορά. Όλα στο δωμάτιο ήταν μιας χρήσης. Πλαστικά κύπελλα, πηρούνια...
Διαβάστε περισσότερα

Μισή ζωή (Ζωή)

Εικόνα
Ήταν ένα από εκείνα τα πρωινά Δευτέρας που η καρδιά αιμορραγεί. Μια από εκείνες τις μέρες που ο ήλιος λάμπει σ' ένα πεντακάθαρο ουρανό. Ένα πρωινό από εκείνα που η ψυχή συννεφιασμένη άφηνε το μωβ και το γκρι να σκεπάζει το γαλάζιο. Να το σκεπάζει και να το κουκουλώνει σαν να θέλει να το προστατέψει ή να το πνίξει. Ήταν μια ώρα που η σιωπή ήταν το προαπαιτούμενο στοιχείο για να μην πάει η μέρα χειρότερα. Και εκείνη η αίσθηση, η απόλυτη αίσθηση της άρνησης. "Αναρωτιέμαι πότε θα κόψω τα δάχτυλά μου για να πάψω να κρύβομαι πίσω από αυτά". Πήγε στην τουαλέτα του γραφείου και με ένα χαρτοκόπτη έκοψε το δάχτυλό της. Το αίμα πετάχτηκε ζωντανό και σκούρο κόκκινο, σχεδόν μαύρο και εκείνη δεν πόνεσε. Αναθεμάτισε τον εαυτό της που απλά δεν είχε το κουράγιο να το κόψει σύριζα. Δεν μπορούσε να δει τι ακριβώς είχε κάνει αλλά όπως και σχεδόν όλα στη ζωή της, το δάχτυλο κρεμόταν μισοκομμένο, με τη σάρκα να χάσκει στο σημείο του κοψίματος, πνιγμένη στο αίμα. Ο πόνος τής ψαλλίδισε την ανα...
Διαβάστε περισσότερα