Μέρες του Αυγούστου

Ο πιτσιρικάς ήθελε να βουτήξει. Η μητέρα του σκεφτόταν αν έπρεπε να τον αφήσει. Είχε υγρασία, βοήθησε η βροχή που έπεσε πριν. Περπάτησαν για λίγο και τελικά επικράτησε η μητρική προστασία. Ο ήλιος χάθηκε στο Ιόνιο. Πιο πέρα μια παρέα συζητούσε χαμηλόφωνα. Η θάλασσα ακουγόταν μόνο. 
 
Λίγο μετά έπεσε η νύχτα...
 
Χοτ Ντογκ!
 
Σπάνια φωτογραφία! Συνήθιως κοιμούνται χωριστά!
Το ηλιοβασίλεμα στο Ιόνιο παραμένει αξεπέραστο...



Κι ένα βράδυ μετά τη βόλτα με τα σκυλιά, ο μπόμπιρας βγήκε κάτω από ένα αυτοκίνητο και με απίστευτη τόλμη μας πήρε από πίσω. Μετά τις πρώτες αναγνωριστικές μυρωδιές και το πρώτο βράδυ που είμασταν σε φάση "δεν θέλω πολλά πολλά με σένα μικρέ"... οδηγηθήκαμε στις μεγάλες αγάπες. Family grows!

Σχόλια

  1. Nasia20 Αυγούστου 2013 στις 11:28 μ.μ.

    πολύ όμορφη η παραλία μας ειδικά όταν δεν έχει κόσμο!
    καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δημήτρης Τερζής21 Αυγούστου 2013 στις 11:19 π.μ.

      Πως μπορεί να γεμίσει μια παραλία σχεδόν 10 χλμ??? Ούτε στην Γκόα στην Ινδία τέτοια άπλα. Καλημέρα, επίσης!

      Διαγραφή
  2. flash20 Αυγούστου 2013 στις 11:46 μ.μ.

    ο κύριος (είναι κύριος ε; μη μου το χαλάσετε :p) με το σοκολατί χρώμα
    και τις ιδιαίτερες ξαπλωυπνοσυνήθειες, είναι Έρωτας! από το προπροηγούμενο ποστ ακόμα...
    σχεδόν όσο και τα νυχτερινά μπάνια... για να το ορίσουμε :ο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δημήτρης Τερζής21 Αυγούστου 2013 στις 11:19 π.μ.

      Κυρία... Όλες κυρίες!

      Διαγραφή
    2. flash21 Αυγούστου 2013 στις 6:46 μ.μ.

      άντε κομμάτια να γίνει :P
      τότε είναι Φίλη-έρωτας!
      παρακαλώ όπως μου μεταφέρετε τακτικά τα νέα της φίλης μου
      και της παρέας της! ;)

      Διαγραφή
  3. Levina24 Αυγούστου 2013 στις 10:26 μ.μ.

    Nα το προσέξεις αυτό το Family grows...
    γιατί σε βλέπω με τέσσερα σκυλιά και είκοσι γατιά όπως την έχω πατήσει εγώ :-)
    όσοι πιστοί προσέλθετε!
    ..... και η ζωή συνεχίζεται .....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δημήτρης Τερζής27 Αυγούστου 2013 στις 10:41 μ.μ.

      Όντως η ζωή συνεχίζεται Levina. Με τα προβλήματα και τις χαρές της. Δυστυχώς ζούμε σε μια εποχή με πολλά προβλήματα και τούτες οι στιγμές είναι που σε κάνουν να ξεφεύγεις λίγο...

      Δεν θα την πατήσω. Ήδη μ' έχουν τρελάνει τα τρία τους. Επικοινώνησα μάλιστα με τον τοπικό φιλοζωϊκό σύλλογο και θα στειρώσουν τις σκυλίτσες δωρεάν σε λίγους μήνες.

      Διαγραφή
  4. Tremens27 Αυγούστου 2013 στις 4:40 μ.μ.

    Αχ, Αυγουστιάτικες ομορφιές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δημήτρης Τερζής27 Αυγούστου 2013 στις 10:41 μ.μ.

      Το καλό με την επαρχία φίλε.. είναι πως ΖΕΙΣ τις εποχές και τις αλλαγές τους.

      Διαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ο άνδρας που... (Λία IV)

Εικόνα
Βρήκα το Ray's Bar χωμένο σ' ένα μισοσόκακο μεταξύ Αιόλου και Ερμού που δεν έπιανε το μάτι σου. Η ώρα περασμένη, ο κόσμος λίγος στο δρόμο, το προσπέρασα στην αρχή και έκανα για ένα τέταρτο κύκλους μέχρι να επιστρέψω στη σωστή είσοδο και να δω την παλιά ξύλινη επιγραφή, τη φωτισμένη ασθενικά που παρέπεμπε σε πανδοχείο από μυθιστόρημα της Τζέιν Όστιν. Άνοιξα τη βαριά, όπως αποδείχθηκε, πόρτα και βρέθηκα σε ένα παραλληλόγραμμο χώρο στον οποίο δέσποζε μια ξύλινη μπάρα αριστερά με προθήκες ποτών από πίσω και ψηλά ξύλινα σκαμπό από μπροστά. Το μαγαζί δεν είχε κόσμο. Ο μπάρμαν ήταν γύρω στα 40, με διαμαντένιο σκουλαρίκι στο αυτί, φτιαγμένος ήδη είτε από ποτό είτε από χόρτο - μάλλον χόρτο ήταν γιατί ένοιωσα να το μυρίζω - ο οποίος με κοίταξε αδιάφορα και συνέχισε τη δουλειά του που για τη συγκεκριμένη ώρα ήταν "κοιτάζω τον εαυτό μου στον απέναντι καθρέφτη και αναρωτιέμαι πόσο μοιραίος μπορώ να γίνω". Πλησίασα, με τη σκέψη πως με είχε κοροιδέψει, πως δεν ήταν εκεί αλλά αποφά...
Διαβάστε περισσότερα

Η Τελευταία Μέρα (Δήμητρα)

Εικόνα
- Πως αισθάνεστε σήμερα; - Καλά είμαι. - Κοιμηθήκατε καλά το βράδυ; Διάθεση για εμετό; Κάνατε εμετό; - Όχι. Καλά. Κοιμήθηκα καλά. - Πίνετε αρκετό νερό; Πρέπει να πίνετε αρκετό νερό. Να ουρείτε συχνά. - Πίνω. - Εντάξει. Θα μιλήσουμε ξανά το απόγευμα. Αν χρειαστείτε κάτι, καλέστε μας. - Ναι. Ευχαριστώ. Έκλεισε το τηλέφωνο και κοίταξε ξανά το ταβάνι. Περίμενε άλλα δύο τηλεφωνήματα μέσα στη μέρα. Το πρώτο από τη μητέρα της, εκεί κοντά στο μεσημεριανό φαγητό. Το επόμενο, αργά το απόγευμα από το γιατρό της βάρδιας ή από τη νοσοκόμα. Την τσέκαραν δύο φορές τη μέρα. Εκτός και αν τους καλούσε η ίδια στο τηλέφωνο. Δεν το έκανε. Δεν χρειάστηκε. Ποτέ. Ήταν η τρίτη φορά που έκανε θεραπεία στο ίδιο νοσοκομείο και ποτέ δεν τους είχε χρειαστεί όσο διάστημα έμενε απομονωμένη σε εκείνο το μεταλλικό δωμάτιο. "Δεν πρέπει να αντανακλάται η ακτινοβολία που έχετε στο κορμί σας από τη θεραπεία", της είχαν εξηγήσει την πρώτη φορά. Όλα στο δωμάτιο ήταν μιας χρήσης. Πλαστικά κύπελλα, πηρούνια...
Διαβάστε περισσότερα

Μισή ζωή (Ζωή)

Εικόνα
Ήταν ένα από εκείνα τα πρωινά Δευτέρας που η καρδιά αιμορραγεί. Μια από εκείνες τις μέρες που ο ήλιος λάμπει σ' ένα πεντακάθαρο ουρανό. Ένα πρωινό από εκείνα που η ψυχή συννεφιασμένη άφηνε το μωβ και το γκρι να σκεπάζει το γαλάζιο. Να το σκεπάζει και να το κουκουλώνει σαν να θέλει να το προστατέψει ή να το πνίξει. Ήταν μια ώρα που η σιωπή ήταν το προαπαιτούμενο στοιχείο για να μην πάει η μέρα χειρότερα. Και εκείνη η αίσθηση, η απόλυτη αίσθηση της άρνησης. "Αναρωτιέμαι πότε θα κόψω τα δάχτυλά μου για να πάψω να κρύβομαι πίσω από αυτά". Πήγε στην τουαλέτα του γραφείου και με ένα χαρτοκόπτη έκοψε το δάχτυλό της. Το αίμα πετάχτηκε ζωντανό και σκούρο κόκκινο, σχεδόν μαύρο και εκείνη δεν πόνεσε. Αναθεμάτισε τον εαυτό της που απλά δεν είχε το κουράγιο να το κόψει σύριζα. Δεν μπορούσε να δει τι ακριβώς είχε κάνει αλλά όπως και σχεδόν όλα στη ζωή της, το δάχτυλο κρεμόταν μισοκομμένο, με τη σάρκα να χάσκει στο σημείο του κοψίματος, πνιγμένη στο αίμα. Ο πόνος τής ψαλλίδισε την ανα...
Διαβάστε περισσότερα