Bye, Bye Miss Orange Pie!
Είχα τάξει μια πορτοκαλόπιτα.... Ε, αφού την έταξα, ας την κάμω... Υλικά... 1 ποτήρι καλαμποκέλαιο, 1 ποτήρι ζάχαρη, 4 αβγά, μια βανίλια, ένα φακελάκι μπέικιν πάουντερ, 200 γρ. γιαούρτι, ξύσμα από 2 πορτοκάλια (για να είναι έντονη η γεύση), 3 φύλλα κρούστας. (Εγώ έβαλα και αμύγδαλο σε φλούδες) ΟΛΑ τα υλικά (πλην του φύλλου κρούστας) σ' ένα μεγάλο μπολ!!! Εκεί θα χτυπηθούν μέχρι να πάρουμε ένα ομοιογενές μείγμα. Έχω βάλει ήδη το φούρνο να ζεσταίνεται στους 180 βαθμούς... Το χτυπημένο μείγμα μπαίνει στο πυρέξ. Προσθέτουμε τα φύλλα κρούστας σπασμένα με τα χέρια και τα βυθίζουμε στο μείγμα. Προσθέτουμε και το αμύγδαλο. Στο φούρνο για περίπου 30 λεπτά (πάνω - κάτω αντίσταση). Μπορεί να χρειαστεί κάνα δεκάλεπτο παραπάνω... Σε αυτή την περίπτωση καλύπτουμε με αλουμινόχαρτο. Το γλυκό είναι έτοιμο άπαξ και μπει μαχαίρι στη μέση και βγαίνει ΣΤΕΓΝΟ απ' το μείγμα! Είδατε γιατί πρέπει να βάζουμε αλουμινόχαρτο; Παθών και μαθών! Συνοδεύεται από παγωτό (κατά προτίμησ
έξι χρόνια μετά... συγκλονιστικό το ρεπορτάζ πραγματικά!
ΑπάντησηΔιαγραφήεκείνο το καλοκαίρι, όταν μπήκαν οι φωτιές στην Πάρνηθα ακόμα ήμουν στην Αθήνα... και εκείνο το καλοκαίρι έφυγα από την Αθήνα. ενώ καιγόταν η Ελλάδα απ'άκρη σ'άκρη, και μαζί της και η ελπίδα...
κι όμως ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο εκείνο το καλοκαίρι έχει στιγματιστεί από την φωτιά, τον καπνό και τη φωτιά, και την οδύνη...
για τα ανθρώπινα θύματα. για την φυσική ομορφιά. για την Αξιοπρέπεια ενός ολόκληρου έθνους...
θυμάμαι ένα θολό καλοκαίρι... όχι γιατί είναι ξεθωριασμένες οι μνήμες... θολό γιατι κατακλύστηκε από καπνό, ειδωμένο μέσα από δάκρυα... καίγονταν τα πάντα... ο τόπος που ήρθα, ο τόπος που κατάγομαι, τα μέρη που έκαναν διακοπές διάφοροι φίλοι...
κι όμως όλοι κλαίγαμε για το άφθαστο μαρτύριο που βίωναν οι άνθρωποι και ο τόπος στην Ηλεία... εκεί που ριμάχτηκε και η αξιοπρέπεια και η συλλογική ανθρωπιά και ευαισθησία με θράσος και με ειρωνία από τους δήθεν συντετριμένους ανίκανους που ανενόχλητοι βασιλεύουν ακόμα...
αυτό μου μένει... ένα θολό καλοκαίρι με τη γεύση της απελπισίας στο στόμα... η απελπισία βλέπεις έχει την ίδια γεύση με τα αποκαΐδια... μακάρι να δώσει να οργιάσει η φύση και η ψυχή μας, ομορφότερα από πρώτα...