Σλουμπ, του Χανς Χέρμπερτ Γκριμ

Κάποτε υπήρξαν οι αδελφοί Γκριμ. Οι συλλέκτες των λαϊκών παραμυθιών της Γερμανίας. Υπάρχει, όμως, κι ένας άλλος Γκριμ, που έζησε για χρόνια στην αφάνεια, που έγραψε ένα βιβλίο που το υπέγραψε πολλά χρόνια αργότερα, που μοιάζει με παραμύθι αλλά δεν είναι παραμύθι.

Το λένε Σλουμπ. 

Μέσα σ΄ένα Σαββατοκύριακο χάθηκα σε αυτό το βιβλίο που αποτελεί μια κατάδυση στη φρίκη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Σλουμπ, είναι ο ήρωας, ένας μικροκατεργάρης, παιδί λαϊκής οικογένειας που πηγαίνει στο μέτωπο ως εθελοντής. Στην αρχή την περνάει ζάχαρη, ως υπεύθυνος της Επιμελητείας σ' ένα γαλλικό χωριό, σύντομα όμως, το παραμύθι θα τελειώσει και ο ήρωάς μας θα μεταφερθεί στο μέτωπο όπου θα έρθει αντιμέτωπος με τη φρίκη του πολέμου. 
Ένας μικρός τραυματισμός θα τον φέρει στα μετόπισθεν, σύντομα όμως, επανέρχεται στα χαρακώματα του γαλλικού μετώπου όπου η φρίκη συνεχίζεται αμείωτη. Ψείρες, πείνα, κρύο, βομβαρδισμοί, και χιλιάδες άντρες μπλεγμένοι σ' έναν φαύλο κύκλο αίματος και λάσπης. Ζητούμενο, η επιβίωση. 
Και ο χρόνος περνάει. Ο πόλεμος, όμως, δεν τελειώνει. Ο Σλουμπ τραυματίζεται για δεύτερη φορά και πλέον η μετάθεσή του στα μετόπισθεν είναι οριστική. Καταλήγει σε μια μικρή πόλη του Βελγίου και εμπορεύεται προϊόντα προκειμένου να κερδίζει χρήματα και να τα στέλνει στους γονείς του, στην ήδη δοκιμαζόμενη Γερμανία. Κάποια στιγμή, το μέτωπο καταρρέει και επέρχεται η ταπεινή συνθηκολόγηση. Ο Σλουμπ θα πάρει το τρένο της επιστροφής για την πατρίδα. 

Θα μπορούσε να είναι άλλη μια πολεμική ιστορία και ως ένα σημείο, είναι. Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτό. Αν ο κόσμος θαύμασε τη γραφή του Ρεμάρκ στο «Ουδέν Νεώτερο απ' το Δυτικό Μέτωπο», είναι γιατί διάβασε την καταγραφή ενός καλλιεργημένου ανθρώπου και την αντίληψή του για τον πόλεμο. Εδώ, έρχεται αντιμέτωπος με ένα παιδί του λαού, που κινείται περισσότερο απ' το ένστικτο και ελάχιστα απ' την όποια διάθεση να φιλοσοφήσει το τέλος του πολιτισμού στα χαρακώματα. Είναι το παιδί της διπλανής πόρτας, που κάποια στιγμή αντιλαμβάνεται ότι αποτελεί πιόνι -αυτός και εκατομμύρια άλλοι σαν αυτόν- των ισχυρών του κόσμου. Απ' τον αυτοκράτορα Κάιζερ, ως τον τελευταίο αξιωματικό που βρίσκει καταφύγιο στο μέτωπο, την ώρα που οι φαντάροι του διαμελίζονται απ' τα εχθρικά πυρά. 
Οι φαντάροι ως αναλώσιμα φτηνά υλικά, κάθε επεκτατικού πολέμου.

Είναι όμως κι εκείνες οι σκηνές στο βιβλίο όπου υμνείται η ζωή και η ομορφιά της. Οι εικόνες της γαλλικής εξοχής, τα κορίτσια που δεν χάνουν την ευκαιρία να φλερτάρουν, το καλό φαγητό, το γενναίο πιοτί και κάπου εκεί ο Σλουμπ που δεν παύει να χαίρεται τη ζωή, να ανακαλύπτει την ομορφιά μέσα στην ασχήμια, ακόμα και την ύστατη ώρα, όταν οι σύντροφοί του χάνονται ο ένας μετά τον άλλον.

Πόσα χαρακτηριστικά δικά του έδωσε ο συγγραφέας στον Σλουμπ, δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Ξέρουμε ότι ο Γκριμ πολέμησε επίσης στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και ίσως τα όσα έζησε να αποτέλεσαν τροχοπέδη στη μετέπειτα εξέλιξή του. Όταν δηλαδή κυκλοφόρησε το βιβλίο με ψευδώνυμο, κυρίως όμως, όταν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου γράφτηκε στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα προκειμένου να μη χρειαστεί να εγκαταλείψει το σπίτι του και τη ζωή του, σε μια παλιά πόλη της Θουριγγίας. Ήταν μια επιλογή, το τίμημα της οποίας, όπως φαίνεται, το πλήρωσε πέντε χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου, όταν έδωσε τέλος στη ζωή του. 

ΣΛΟΥΜΠ
του Χανς Χέρμπερτ Γκριμ
σελ. 320 - εκδ. Κέδρος
μτφ. Κατερίνα Τζιναβά