Utopia Avenue, του Ντέιβιντ Μίτσελ
Το να τελειώνεις ένα βιβλίο του Μίτσελ (Σάουθπορτ, Γουόρτσετσερ, Αγγλία, 1969) συνοδεύεται πάντα από μια γερή δόση μελαγχολίας για κάτι όμορφο, που αν και μεγάλο (τα βιβλία του είναι ογκώδη), τελείωσε. Είναι η ιστορία που σε κινητοποιεί, είναι το γράψιμο, είναι οι χαρακτήρες, είναι αυτή η «φιλοσοφία» που διέπει τα βιβλία του πως «τα πάντα συνδέονται» στον χώρο και τον χρόνο, όπως μας αποκάλυψε στο κλασικό του, πλέον, πόνημα Cloud Atlas (σχεδόν 20 χρόνια πριν) και είδαμε να επαναλαμβάνεται στα «Χίλια Φθινόπωρα του Γιάκομπ ντε Ζουτ» , αλλά και στα «Κοκάλινα Ρολόγια» . Για να είμαι ειλικρινής πίστευα πως αυτή τη φορά θα άφηνε πίσω του αυτό το μοτίβο. Το θέμα εξάλλου του παρόντος βιβλίου δεν προσφερόταν ή τουλάχιστον δεν σε προϊδέαζε για μια τέτοιου τύπου επανάληψη, την οποία και δεν σημειώνω ως αρνητικό στοιχείο, τουναντίον, εκ του αποτελέσματος θεωρώ ότι είχε τη δική της ξεχωριστή σημασία. Είναι λες και τα βιβλία του Μίτσελ δεν τα κρίνεις αποκλειστικά και μόνο ξεχωριστά το ένα μετά το άλ