Ray's Stories

     Πραγματικά το χάρηκα αυτό το βιβλίο. Γενικότερα, μέσα στο 2014 είμαι "τυχερός" με τα βιβλία, όσα έχω πιάσει άξιζαν τον κόπο - με μοναδική επιφύλαξη για την "Πύλη της Κόλασης" του Λοράν Γκοντέ. Ίσως πάλι το αναγνωστικό κριτήριο να είναι τέτοιο που να "φυλάγομαι" πια απ' τις κακοτοπιές... Ίδωμεν!      Ο Άντριου Μίλερ αγαπά τους κλασικούς συγγραφείς και αυτό φαίνεται πεντακάθαρα. Βαδίζει με σεβασμό στα χνάρια τους και αφήνει το δικό του αποτύπωμα στο πλευρό τους, μιας και καταπιάστηκε με το ιστορικό μυθιστόρημα, πράγμα που είναι δύσκολο, καθώς απαιτεί έρευνα για την εποχή στην οποία διαδραματίζεται η ιστορία και το κυριότερο... να εντάξεις τον αναγνώστη σ' αυτή την εποχή χωρίς να τον ξενίσεις. Να γίνεις ένα με την καθημερινότητα της ιστορικής περιόδου που περιγράφεις και να την "ζήσεις". Μόνο έτσι μπορεί να τη "ζήσει" κι ο αναγνώστης. Σ' αυτό το πεδίο λοιπόν, ο συγγραφέας τα κατάφερε περίφημα.      Δεύτερο στοιχείο

Είχα πολύ καιρό - δεν θυμάμαι καν πόσο - να διαβάσω έναν συγγραφέα με τόσο σουρεαλιστική, αναρχική γραφή. Έναν συγγραφέα που σε πιάνει απ' τα μαλλιά και σε κοπανάει στον τοίχο, πριν πάρεις ανάσα σ' έχει ξαναπάρει και σ' έχει πετάξει στην άλλη γωνία. Και δεν τον νοιάζει αν ματώνεις. Δεν τον νοιάζει τι τραβάς. Μεγάλε, σου λέει, αυτό είναι το δικό μου στυλ, take it or leave it. Πιο κάτω γράφω για το F του Ντάνιελ Κέλμαν λέγοντας πως είναι δυνατόν οι οικογενειακοί δεσμοί να σακατέψουν τους ανθρώπους. Εκείνη η περίπτωση είχε να κάνει με τη σχέση πατέρα - γιου. Εδώ ο κ. Πάλανιουκ ή Πάλανικ επί το ορθότερον πιάνει ένα θέμα ΤΖΙΙΙΙΙΙΙΖ.... τη σχέση μάνας - γιου. Ο ομφάλιος λώρος που δεν κόπηκε ποτέ και τα μυαλά στα κάγκελα! Σιγά το θέμα, θα πείτε, σιγά την πρωτοτυπία. Τόσοι και τόσοι ασχολήθηκαν με το θέμα. Ναι; Δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι κανέναν για να είμαι ειλικρινής. Τον "Πνιγμό" όμως θα τον θυμάμαι. Γιατί οι σελίδες του σε πνίγουν όπως ακριβώς και μια