Ray's Stories

Είναι η πρώτη φορά που το ιστολόγιο φιλοξενεί δύο βιβλία σε μια παρουσίαση, το «Υποτροπή: 1938» του καθηγητή φιλοσοφίας στην Ecole Polytechnique Μικαέλ Φεσέλ και το «Βερολίνο 1933: η στάση του διεθνούς Τύπου μπροστά στον Χίτλερ», του δημοσιογράφου Ντανιέλ Σνεντερμάν. Ο λόγος είναι απλός. Και οι δύο συγγραφείς ασχολήθηκαν με σημαντικό κομμάτι του Τύπου της δεκαετίας του 30, λίγο πριν το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο πρώτος στην «Υποτροπή» ασχολήθηκε με δημοσιεύματα γαλλικών εφημερίδων, ο δεύτερος αναλώθηκε μια μια περισσότερο επίπονη έρευνα, ανασύροντας άρθρα και ρεπορτάζ από αμερικανικές, αγγλικές και γαλλικές εφημερίδες. Στόχος του πρώτου ήταν να αναδείξει την κατάσταση που επικρατούσε στην Γαλλία λίγο πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, στόχος του δεύτερου ήταν να καταγράψει την αφωνία (πλην συγκεκριμένων εξαιρέσεων) των ξένων δημοσιογράφων που βρέθηκαν στο Βερολίνο τα χρόνια της κυριαρχίας του Αδόλφου Χίτλερ. Είναι δύο διαφορετικά θέματα με κοινή αφετηρία. Ο λόγος είναι προφανής: η

Σε μια μικρή πόλη των ΗΠΑ βυθισμένη σε ένα αυστηρό, θρησκευτικό πλαίσιο, τρεις λογοτεχνικοί ήρωες, στο μεταίχμιο της εφηβείας έρχονται αντιμέτωποι με την απότομη ενηλικίωση.  Η Νάντια: Η «όμορφη» της κοινότητας του Όσιανσάιντ, που παλεύει να κατανοήσει την ξαφνική αυτοκτονία της μητέρας της, ζώντας με τον συνταξιούχο -πρώην πεζοναύτη- πατέρα της, ο οποίος έχει επιλέξει να κλειστεί στον εαυτό του, μια συνηθισμένη άμυνα για εκείνους που έχουν μια παραπάνω δυσκολία στη διαχείριση της απώλειας. Η Νάντια θα ερωτευτεί τον Λουκ, μοναχοπαίδι του πάστορα της εκκλησίας όπου προσεύχεται για χρόνια η οικογένειά της. Ο Λουκ: Ο γόης της κοινότητας, φέρελπις αθλητής κάποτε, που ένα σοβαρό ατύχημα του στέρησε την πιθανότατα για μια σπουδαία καριέρα με φήμη και χρήμα και τον καταδίκασε να δουλεύει ως σερβιτόρος σε ένα από τα αμφιβόλου ποιότητας εστιατόρια του λιμανιού. Αρκετά εγωιστής όσο και μοιρολάτρης, για εκείνο που που μπορούσε να γίνει αλλά δεν το κατάφερε ποτέ. Η Όμπρεϊ: Η καλύτερη φίλη της Νάντ

Σε περίπου ένα μήνα πέφτει η αυλαία μιας πολύκροτης όσο και συγκλονιστικής δίκης. Το τριμελές εφετείο κακουργημάτων της Αθήνας θα ανακοινώσει το πρωί της 7ης Οκτωβρίου την απόφασή του για τους 68 συνολικά κατηγορούμενους της νεοναζιστικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή. Είναι μια δίκη που ξεκίνησε πριν από 5,5 χρόνια και το δικαστήριο θα κληθεί να εκδώσει απόφαση, με βάση τα στοιχεία που αφορούσαν τρεις κύριες υποθέσεις: δολοφονία Φύσσα 18/09/2013, απόπειρα ανθρωποκτονίας εις βάρος των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ 12/09/2013 και απόπειρα ανθρωποκτονίας εις βάρος των Αιγυπτίων αλιεργατών 12/06/2012, ενώ έχουν συσχετιστεί ως στοιχεία εις βάρος της Χρυσής περίπου άλλες 100 δικογραφίες με επιθέσεις από όλη την Ελλάδα. Είναι ίσως περιττό να αναφερθεί η σημασία της δίκη αυτής και της απόφασης που θα τη συνοδεύει. Είναι η πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που σε παγκόσμιο επίπεδο μια νεοναζιστική οργάνωση έρχεται αντιμέτωπη με τη δικαιοσύνη αντιμετωπίζοντας μεταξύ άλλων τις κατηγορίες της σύστασης

 Τιζανγκάρα, μια μικρή πόλη της Μοζαμβίκης στην ανατολική Αφρική. Ο αφηγητής είναι ένας ντόπιος διερμηνέας, απαραίτητος σύνδεσμος μεταξύ των τοπικών αρχών και των ανδρών της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ που έχει εγκατασταθεί στη χώρα προκειμένου να διατηρήσει την εύθραυστη ειρήνη. Έχει προηγηθεί η ανεξαρτησία της χώρας το 1975 από την Πορτογαλία, την οποία ακολούθησε ένα εμφύλιος σπαραγμός με χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια εκτοπισμένους ιθαγενείς. Η ιστορία της Μοζαμβίκης μοιάζει ολόιδια με εκείνη των υπόλοιπων χωρών της μαύρης ηπείρου που για αιώνες αποτελούσε αντικείμενο εκμετάλλευσης των Ευρωπαίων μέσω της αποικιοκρατίας και πλέον αναζητεί το δικό της δρόμο, τον καθορισμό της δικής της ταυτότητας. Η αφήγηση ξεκινά με ένα περίεργο περιστατικό. Την εύρεση ενός κομμένου πέους στον κεντρικό δρόμο της πόλης και την προσπάθεια των αρχών να διερευνήσουν την υπόθεση. Σε ποιον ανήκει το κομμένο όργανο; Οι φήμες οργιάζουν, οι ντόπιοι μιλούν για μαγεία, οι αρχές θεωρούν ότι το πέος ανήκε σε

Φέτος, δεν ξέρω πως έγινε, μάλλον έτυχε, έπεσα πάνω σε 3-4 βιβλία Πορτογάλων συγγραφέων που γεννήθηκαν, ζουν και δημιουργούν στις αλλοτινές αποικίες της χώρας τους, στην Αφρική. Ένας εξ αυτών είναι και ο Ζοζέ Εντουάρντο Αγκουαλούζα, που μας σύστησαν στα ελληνικά οι εκδόσεις Opera. Ομολογώ πως μου προξένησαν το ενδιαφέρον αυτοί οι δημιουργοί, αφενός επειδή η σύγχρονη λογοτεχνία που προέρχεται από την Αφρική μου είναι σχεδόν άγνωστη, αφ' ετέρου επειδή τα όσα έχω διαβάσει ως τώρα αποτελούν βαθιά «πολιτική» λογοτεχνία, πράγμα που έπρεπε να περιμένω (τουλάχιστον από τις εκδόσεις Opera), μιας και πανομοιότυπο τρόπο μάθαμε πολλά για το κοντινό ιστορικό παρελθόν των χωρών της Λατινικής Αμερικής.  Ο Ανγκουαλούζα γεννήθηκε στην πόλη Ουάμπο της Ανγκόλας το 1960, 15 χρόνια πριν την ανεξαρτητοποίηση της χώρας από την Πορτογαλία. Την περίοδο γέννησής του είχε ήδη ξεκινήσει το αντάρτικο στη χώρα από ακροαριστερές ομάδες που είχαν την υποστήριξη της ΕΣΣΔ, μια ιστορία που ήταν συνηθισμένη εκείν

Ένα μυθιστόρημα για κατασκόπους, για τον Ψυχρό Πόλεμο που καλά κρατεί, ένα ψυχογράφημα για έναν κουρασμένο και μοναχικό ήρωα (όπως είναι σχεδόν όλοι οι ήρωες του Γκριν), μια αναγνωστική απόλαυση χάρις στην εξαιρετική μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη. Ήταν το δεύτερο βιβλίο των φετινών διακοπών και ο πραγματικός λόγος που με ώθησε να ενεργοποιήσω και πάλι το μπλογκ για να γράψω δυο λόγια γι' αυτήν την αναγνωστική εμπειρία. Ο Μόρις Κάσελ είναι ο ήρωας του Γκριν. Ένας τυπικός Βρετανός, μεσήλικας κατάσκοπος παλαιάς κοπής που έπειτα από κάποια χρόνια στο αγωνιστικό πεδίο των μυστικών υπηρεσιών έχει επιστρέψει στη Βρετανία κι εργάζεται σε θέση γραφείου στην ΜΙ6. Είναι ένας ήρωας που από την πρώτη στιγμή που τον συναντάς αποπνέει μια εσωτερική κούραση για όλο αυτό το παιχνίδι εξουσίας και κυριαρχίας στο οποίο συμμετείχε και ο ίδιος για κάποια χρόνια, έχοντας ενεργό ρόλο στη Ν. Αφρική. Εκεί δηλαδή που γνώρισε και τη γυναίκα της ζωής του, την Σάρα, την οποία και κατάφερε να σώσει από το