Ray's Stories

     Βρέθηκαν νωρίς το απόγευμα όπως κάθε φορά, την ώρα που οι μεγάλοι κοιμόντουσαν. Ανέβηκαν την ανηφόρα της πλατείας όρθιοι στις σέλες τους, πατώντας τα πετάλια με δύναμη. Ένα αυτοκίνητο φρέναρε απότομα βγαίνοντας ξαφνικά απ' τη γωνία. Του σφύριξαν και γιούχαραν ταυτόχρονα, ο οδηγός δεν απάντησε, έβαλε πρώτη κι έφυγε σαν πέρασαν από μπρος του. Έκαναν το γύρο της Εκκλησίας για να διαπιστώσουν πως πάνω, κάτω ήταν μόνοι τους· κανείς δεν ερχόταν τέτοια ώρα εδώ, ήταν πολύ αργά για ψώνια πέριξ των καταστημάτων και πολύ νωρίς για περατζάδα. Άρχισαν τις σούζες και τα σπινταρίσματα, τις ισορροπίες πάνω στα πεζούλια των παρτεριών, πήδους απ' το ένα πεζούλι στο άλλο με φόρα, όλα σιωπηλά, οι ανάσες τους μόνο ακούγονταν, ξεθυμασμένες κι αυτές απ' τη δίψα της προσπάθειας και την αγωνία της επιτυχίας.      Γρήγορα βαρέθηκαν και σταμάτησαν, εξάλλου αυτή η ιεροτελεστία γινόταν κάθε φορά που ανέβαιναν με τα ποδήλατα στην πλατεία, το μικρό πάρκο της εκκλησίας τους φιλοξενούσε χρόνια τώρα

Πριν ακριβώς από ένα χρόνο και μία μέρα άρχισε το ταξίδι του Ρέι στο Διαδίκτυο. Το είχα γράψει τότε πως δυσκολευόμουν να "εκθέσω" κείμενα που έγραφα και τα διάβαζα μόνος μου. Παρ' όλα αυτά και με την αρχική παρότρυνση του λατρεμένου Τρεμένς, το έκανα. Εκτέθηκα. Αρκετοί από εσάς με υποδεχθήκατε θερμά και αυτό είναι κάτι που δεν ξεχνιέται. Αναφέρω ενδεικτικά κι εντελώς με τυχαία σειρά τη Theorema, την Αθηνά, την Blogirl, τη Λιακάδα, τη Levina, τη Flash αλλά κι άλλους... Σήμερα, σας ανακοινώνω με χαρά πως οι ιστορίες του Ρέι παίρνουν το δρόμο για την έκδοση. Έχουν διαλεχτεί κάποιες, διαβάστηκαν, διορθώθηκαν, ξαναγράφτηκαν, έγιναν τέλος πάντων οι αναγκαίες ρυθμίσεις κι έφτασαν στον εκδότη που τις δέχθηκε θερμά. Σε λίγους μήνες λοιπόν και παρά τη δύσκολη οικονομική συγκυρία ο Ρέι θα φιγουράρει στα βιβλιοπωλεία απ' τις εκδόσεις "Ιβίσκος". www.iviskospublications.gr Ο Ρέι σας ευχαριστεί από καρδιάς!

«Λέγω δε τοις αγάμοις και ταις χήραις, καλόν αυτοίς εστίν εάν μείνωσιν ως καγώ. Ει δε ουκ εγκρατεύονται, γαμησάτωσαν κρείσσον γαρ έστι γαμήσαι ή πυρούσθαι».           Γούρλωναν τα μάτια του αρχιμανδρίτη Τιμόθεου καθώς εκστόμιζε αυτές τις λέξεις και το έκανε συχνά. Σήκωνε και το χέρι με το δείκτη προτεταμένο δείχνοντας προς το Θεό, του οποίου παρέμενε πιστός υπηρέτης για χρόνια, αρχής γενομένης από ένα μοναστήρι της Πελοποννήσου στις αρχές του αιώνα κι εν συνεχεία ως εφημέριος σε ξεχασμένες ενορίες. Σήκωνε το χέρι και το κουνούσε παίρνοντας μια βιβλική στάση, σαν εκείνη των Πατριαρχών των αρχαίων εποχών με την πυκνή, κατάλευκη γενειάδα του να πηγαίνει πέρα δώθε από την ορμή των λόγων του. Μιλούσε και τσιμπούσε λίγο τυρί ή μια ντομάτα απ’ το τραπέζι, έπινε και λίγο κρασί και ξέπλενε το στόμα του. Το δάχτυλο όμως παρέμενε εκεί, υψωμένο, σ’ επαφή με το Θεό.      «Κατάλαβες Δημήτριε; Πρέπει ν’ αντιστέκεσαι στους πειρασμούς της σάρκας. Αλλά εγώ γνωρίζω πως είσαι καλό παιδί, με αρ