Ray's Stories

     Ξύπνησα σ' ένα μέρος που μοίραζαν το Χρόνο σε μερίδες. Ένα κομμάτι Χρόνου τυλιγμένο σε σελοφάν. Μια μπουκιά απ' αυτό σε κρατούσε ζωντανό για μέρες, ίσως και για ολόκληρο μήνα. "Θυμάσαι το ψωμί των ξωτικών; Το λέμπας;", με ρώτησες χαρούμενη σαν μάσησες την πρώτη μπουκιά. "Αυτά ανήκουν στη φαντασία ενός συγγραφέα. Μόνο εκεί μια μπουκιά σε κρατούσε για μέρες και δεν πεινούσες". Αυτά ήθελα να σου πω αλλά δεν πρόλαβα, ένα χέρι έχωσε στην αγκαλιά μου τη δική μου μερίδα του Χρόνου. Έμεινα να την κοιτάζω σαν χαζός καθώς η λογική πάντα αρνείται την υλοποίηση του άυλου και τη μεταμόρφωσή του σ΄ ένα κομμάτι από... κάτι που το βάφτισαν Χρόνο.      "Προχωρήστε, πιο κάτω μοιράζουν τη Θλίψη".      Ήταν το βιβλικό πρόσωπο ενός γέροντα αυτό που μου απηύθυνε το λόγο και που το προτεταμένο χέρι του έδειχνε το δρόμο που ακολουθούσαν όλοι πιστά, νωχελικά, προγραμματισμένα. Ακολούθησα κι εγώ το ποτάμι της σάρκας βλέποντάς σε να τρως άλλη μια μπουκιά και να λάμπε

     ...Κι είμαι εδώ, στέκομαι εδώ, με την πλάτη στο τζάκι να ζεσταίνεται, την οσμή της σάρκας του ξύλου να εισέρχεται βίαια στα ρουθούνια μου και μια ταγκή γεύση στο στόμα. Η γεύση της γιορτής που ξέφτισε σαν σβήνουν τα χριστουγεννιάτικα φώτα και τα στολίδια δε λαμποκοπάνε πια. Γιατί κάθε κόσμος, άψυχος ή έμψυχος θέλει φως για να αναδείξει την ομορφιά του.      Στέκομαι εδώ, με την κουνιστή καρέκλα να λικνίζεται ακόμα πλάι στο τζάκι, εκεί που άφησα τη σκιά μου να διαβάζει τον "Εικονογραφημένο Άνθρωπο" του Ρέι Μπράντμπερι · ήταν ένας άνθρωπος που όλο το κορμί του ήταν ζωγραφισμένο με εικόνες και αυτές ζωντάνευαν κι έλεγαν μια ιστορία ·  δική του ή άλλων και δική του και άλλων, δεν ξέρω, ήταν απλώς πολλές ιστορίες που κατέληγαν σε μία ιστορία, σε μια κοινή αλήθεια για τον άνθρωπο που περπατά πάνω στη γη.      Εγώ δεν έχω ιστορίες να πω, πόσο μάλλον εικονογραφημένες. Αν μου επιτρεπόταν να καταθέσω κάτι αυτό θα ήταν η αποδόμηση του κορμιού μου. Το νοιώθω όλο και πιο συχνά τε

     Οι μέρες είχαν γεύση από πορτοκάλι. Άλλοτε ξινές και κάποιες φορές γλυκές. Γλυκόξινες ποτέ. Η ισορροπία δεν αποτελούσε γνώρισμά τους. Η ζουμερή σάρκα αφήνει τους χυμούς να τρέξουν στο στόμα, αυτό που φίλησε και δάγκωσε, που γεύτηκε και μάτωσε. Οι χυμοί κυλάνε έξω απ' το στόμα, μικρά ποτάμια στα μάγουλα, στο πηγούνι, αντιδρούν χημικά με τ΄ οξυγόνο και κολλάνε. Μια παγίδα για μύγες που πετάνε τριγύρω, Δεκέμβρη μήνα. Το έντομο προσελκύεται απ' τη μυρωδιά, κάθεται και πεθαίνει. Πεθαίνει περιμένοντας.      Η αναμονή σκοτώνει. Αλλά αυτό δε στο γράφουν σε κανένα πακέτο τσιγάρων. Αυτές οι μέρες καταπίνουν την υπομονή μας. Έχει γεύση αλμυρή απ' τον ιδρώτα που χύνεται σαν τον καταρράκτη ορμητικά, στη λίμνη του εφιάλτη μας. Στη λίμνη καθρεφτίζεται το πρόσωπό μας. Δε το γνωρίζουμε πια, μάς φαίνεται ξένο. Χαρακιές και σημάδια, στιγμές μιας άλλης ζωής αποτυπωμένες σε κάθε πόρο, σε κάθε μικρή τριχούλα που το λέιζερ απέτυχε να κάψει. Μα δεν υπάρχει λέιζερ πια.      Ελπίζω να φέρου

Δ. Πως ζείτε εδώ; Μιλήστε μου. Η αλήθεια πρέπει ν' ακουστεί! Α. Μείνε μαζί μας ένα βράδυ και θα καταλάβεις. Β. Δεν τον κόβω ν' αντέχει. Χα! Α. Ιώσηπε, πρέπει να δίνουμε μια ευκαιρία στους ανθρώπους. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου αποκαλυφθεί από εκεί που δεν το περιμένεις και κυρίως από εκείνους που κατά βάση τους έχεις χεσμένους. Β. Μα τι λες Δανιήλ; Δεν τον βλέπεις πως είναι; Παιδαρέλι είναι. Τι έκπληξη μπορεί να κρύβει αυτός; Δ. Είμαι δημοσιογράφος! Α. Χα! Καλό αυτό. Ε λοιπόν χεστήκαμε νεαρέ μου! Β. Δανιήλ, το στόμα σου! Δε χρειάζονται αυτά. Αποχαιρέτησε το νεαρό δημοσιογράφο ευγενικά και πιάσε μου το κονιάκ. Α. Μην μου κάνεις κήρυγμα εμένα Ιώσηπε! Εγώ είπα πρώτος ότι πρέπει να δώσουμε μια ευκαιρία στο νεαρό. Εγώ πιστεύω σ' αυτόν. Είναι δημοσιογράφος βέβαια αλλά δε βαριέσαι. Έχω δει πολλά άσχημα σε τούτο τον πανάθλιο κόσμο. Πάρε τη μποτίλια και κοίτα να το πιεις όλο πάλι! Θα σου σπάσω το κεφάλι μετά! Β. Αχ ωραίο κονιάκ. Ό,τι πρέπει για τούτο το διαβολεμένο κρ

     Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα στο χωριό έσφαζαν τα γουρούνια. Το βράδυ της αλλαγής του χρόνου κάθε κονάκι θα' χε ψητό χοιρινό στο τραπέζι. Άλλα κομμάτια του ζώου θα παστώνονταν σε μεγάλα πήλινα πιθάρια και θα έμεναν εκεί να "ψηθούν" μέσα στο λίπος τους. Ήταν οι τσιγαρίδες. Έτσι έλεγαν οι άντρες στις γυναίκες σαν ήθελαν εκλεκτό μεζέ. "Βγάλε τσιγαρίδα και κάν' την στο τηγάνι με αβγά".      Από νωρίς φύσηξε ένας βοριάς από εκείνους που έκαναν ακόμα και τα κόκαλα των νέων να τρίζουν. Ο ουρανός πήρε ένα θυμωμένο γκρίζο χρώμα, σχεδόν μπλαβί απ' το κρύο που ανεμόδερνε τη γη. Δειλά άναψαν τα πρώτα φώτα στο χωριό. Οι καμινάδες του πάλι, κάπνιζαν απ' ώρα.      Στο καφενείο της μικρής πλατείας ο Σκουντέρης ο καφετζής - που είναι και ταβερνιάρης ενίοτε - βράζει τσίπουρο στο καμινέτο. Η γυναίκα του ανασκαλεύει σιωπηλά τη φωτιά μετά από παράκληση του δασκάλου που τον λένε Ευγένιο. Γεβγκένι Τριφόνοβιτς τον φωνάζει ο Σκουντέρης που είναι παλαιός κομμουνισ

     Ήταν ένα πρωϊνό σαν όλα τ' άλλα, ένα πρωϊνό Δεκέμβρη λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Τ' αυτοκίνητα στριμώχνονταν απελπιστικά αργά στις οδικές αρτηρίες κινούμενα θαρρείς μόνο και μόνο απ' τα αγουροξυπνημένα χασμουρητά των οδηγών τους. Το Last Christmas ακουγόταν στατιστικά στους οκτώ από τους δέκα ραδιοφωνικούς σταθμούς ξυπνώντας εγκληματικές διαθέσεις, πασπαλισμένες με μπόλικη χρυσόσκονη. Οι άλλοι δύο ανακοίνωναν τις προθέσεις της κυβέρνησης όπως αυτά να είναι τα τελευταία δύσκολα Χριστούγεννα της χώρας.      Στο κόκκινο φανάρι, ο Άρης κατέβασε το τζάμι του αυτοκινήτου του κι έκανε νόημα στην κοπέλα που ήταν σταματημένη δίπλα του και η οποία μιλούσε στο κινητό της. Τον αντίκρισε με απορία, παρ' όλα αυτά κατέβασε και η ίδια το τζάμι της ελάχιστα, ίσα για ν' ακούσει τι ήθελε να της πει.      - Γεια. Δεδομένου ότι σήμερα έρχεται το τέλος του κόσμου, θες να πάμε κάπου να γίνουμε τύφλα και μετά να πηδηχτούμε και να μην καταλάβουμε τίποτε;      Η Άννα δεν απάν

Ώρες, ώρες σκέφτομαι να είχα ένα μεγάλο φυτίλι που τη μία άκρη του να τη σφήνωνα βαθιά στη Γη και την άλλη άκρη να την κρατούσα και να ταξίδευα ως το πιο απομακρυσμένο σημείο του Γαλαξία. Γίνεται άμα θες να ξέρεις. Λένε πως κάπου στον Ειρηνικό υπάρχει το πιο βαθύ σημείο του πυθμένα της. Κάπου έντεκα χιλιόμετρα βάθος. Θα βουτούσα λοιπόν εκεί, μη με ρωτήσεις πως, δεν έχει σημασία τώρα, το θέλω μου σου λέω, αυτό που έχω ανάγκη ν' ακούσω · θ' απέφευγα κάθε μυθικό τέρας που μπορεί να φωλιάζει στα βάθη της - γιατί σίγουρα φωλιάζει - και θα έσκαβα με τα ίδια μου τα χέρια την άμμο ή ό,τι άλλο υπάρχει εκεί κάτω. Καθώς θα ξέσκιζα τη σάρκα της σε σημείο που να χωρέσει την εκδίκησή μου, θα έβγαζα απ' το σακίδιό μου εκείνη την ποσότητα εκρηκτικού που χρειάζεται για να δημιουργήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση. Μια έκρηξη σ' αυτό το σημείο που θα προκαλούσε τις δυνάμεις εκείνες που είναι ικανές να εισχωρήσουν ως δηλητήριο στον πυρήνα της και να τον μολύνουν. Παλιά πίστευα πως οι άνθρωπ

Εκείνη την παραμονή των Χριστουγέννων η πόλη βυθίστηκε στο σκοτάδι. Έτσι στα ξαφνικά έμεινε γυμνή απ' τα λαμπρά φώτα της και κανείς δε μπορούσε να εξηγήσει το γιατί. Τα πιτσιρίκια που χάζευαν το δέντρο άρχισαν να διαμαρτύρονται, κάποια είχαν βουρκώσει ήδη, άλλα τραβούσαν τη μαμά απ' το χέρι και ρωτούσαν "γιατί", οι νεότεροι το πήραν πιο ψύχραιμα κι έκαναν πλάκα, οι σοβαροί κύριοι και κυρίες ενοχλήθηκαν απ' αυτή την απρογραμμάτιστη διακοπή του ρεβεγιόν που θα είχε ως αποτέλεσμα η πάπια, το γεμιστό χοιρινό και όλα τα καλά του εορταστικού τραπεζιού να φαγωθούν κρύα, οι γεροντότεροι - πάντα μέσα στην υπερβολή - έκαναν το σταυρό τους και φοβήθηκαν πως κάτι κακό θα συνέβαινε αυτή τη νύχτα. Τα τηλέφωνα της εταιρείας ηλεκτρισμού κουδούνιζαν συνέχεια μεταφέροντας τον εκνευρισμό χιλιάδων πολιτών που ήθελαν να γιορτάσουν τη γέννηση του Χριστού συντροφιά με καλούς φίλους δίπλα στο αναμμένο τζάκι, συντροφιά εκλεκτών εδεσμάτων και ποτών. Μα και αυτοί οι έρμοι οι υπάλληλοι δ