Το φιτίλι στο χέρι μου

Ώρες, ώρες σκέφτομαι να είχα ένα μεγάλο φυτίλι που τη μία άκρη του να τη σφήνωνα βαθιά στη Γη και την άλλη άκρη να την κρατούσα και να ταξίδευα ως το πιο απομακρυσμένο σημείο του Γαλαξία. Γίνεται άμα θες να ξέρεις. Λένε πως κάπου στον Ειρηνικό υπάρχει το πιο βαθύ σημείο του πυθμένα της. Κάπου έντεκα χιλιόμετρα βάθος. Θα βουτούσα λοιπόν εκεί, μη με ρωτήσεις πως, δεν έχει σημασία τώρα, το θέλω μου σου λέω, αυτό που έχω ανάγκη ν' ακούσω· θ' απέφευγα κάθε μυθικό τέρας που μπορεί να φωλιάζει στα βάθη της - γιατί σίγουρα φωλιάζει - και θα έσκαβα με τα ίδια μου τα χέρια την άμμο ή ό,τι άλλο υπάρχει εκεί κάτω. Καθώς θα ξέσκιζα τη σάρκα της σε σημείο που να χωρέσει την εκδίκησή μου, θα έβγαζα απ' το σακίδιό μου εκείνη την ποσότητα εκρηκτικού που χρειάζεται για να δημιουργήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση. Μια έκρηξη σ' αυτό το σημείο που θα προκαλούσε τις δυνάμεις εκείνες που είναι ικανές να εισχωρήσουν ως δηλητήριο στον πυρήνα της και να τον μολύνουν. Παλιά πίστευα πως οι άνθρωποι είναι τα καρκινώματα της γης και οι πράξεις τους τα συμπτώματά τους. Έπρεπε να περάσει καιρός για να συνειδητοποιήσω πως η Γη έχει ανοσία στους ανθρώπους. Άρα μόνο η φωτιά θα μας σώσει. 
Θα θάψω καλά τα εκρηκτικά και θα αναδυθώ στην επιφάνεια με γρήγορες απλωτές. Θα μου πάρει κάποια ώρα το ξέρω αλλά δεν έχω πρόβλημα με την έλλειψη οξυγόνου. Έχω μάθει πια να ζω και δίχως αυτό. Ούτε κλειστοφοβία θα νοιώσω απ' τα εκατομμύρια τόνους νερού πάνω μου και γύρω μου. Έπαψα ν' αντικρίζω ανοιχτούς ορίζοντες εδώ και καιρό. Και η σιωπή του νερού θα είναι η καλύτερη συντροφιά μου γιατί μέσα στη σιωπή ζω καιρό τώρα, μπορεί και αιώνες. Οι κραυγές μου χάθηκαν στη συλλογική αμνησία του κόσμου μου. 
Είδες πως άλλαξε ο χρόνος που σου μιλάω; Το πιστεύω τόσο πολύ πια που λέω πως θα το κάνω. Πως θα το καταφέρω ανεξαρτήτως προσωπικού κόστους. Βλέπεις, δεν έχω τίποτε να χάσω πια. Θ' αναδυθώ απ' το νερό και θα με χτυπήσει ο ζεστός ήλιος του Ειρηνικού. Θα χαρώ να δω τα δελφίνια παίζουν ανάμεσα στα κύματα, ίσως να είναι η τελευταία εικόνα μου απ΄αυτόν τον κόσμο και θέλω αυτή να είναι η πιο όμορφη που υπάρχει. Θαρρώ λοιπόν πως τα δελφίνια αποτελούν μια καλή επιλογή. 
Θα υψωθώ περήφανα στη στρατόσφαιρα, θ' αρχίσω να κρυώνω αλλά αυτό είναι μόνο πρόσκαιρο, καθώς προορισμός μου είναι το πέρα απ' τον ήλιο. Που φαίνεται πως θα καβαλήσω κάποιον αδέσποτο κομήτη για να φτάσω πιο γρήγορα. Ναι, έτσι θα το κάνω. Ίσως να καβαλήσω πολλούς κομήτες μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου, σαν τα βραχάκια που πηδάς για να φτάσει από τη μια όχθη του ρυακιού στην άλλη. Και θ' αμολάω πίσω μου το φυτίλι που με δένει με τη Γη και θα παρακαλάω να μην κοπεί από κάποια αστρική καταιγίδα. 
Σα φτάσω στο πιο απομακρυσμένο σημείο του γαλαξία θα γυρίσω και θα τη δω για τελευταία φορά. Θα ξαναγίνω το παιδί μιας Καθαράς Δευτέρας που πέταξε το χαρταετό του μακριά και τον κρατάει με σπάγκο για να μη του φύγει.
Μα δε θέλω να φύγει. 
Να τον τινάξω σε μυριάδες κομμάτια θέλω.
Να χαθεί θέλω.
Αντικρίζω τη Γη κι εκείνη εμένα. 

Το φιτίλι στο χέρι μου. Μετέωρο...