Ο άνδρας που... (Λία IV)

Βρήκα το Ray's Bar χωμένο σ' ένα μισοσόκακο μεταξύ Αιόλου και Ερμού που δεν έπιανε το μάτι σου. Η ώρα περασμένη, ο κόσμος λίγος στο δρόμο, το προσπέρασα στην αρχή και έκανα για ένα τέταρτο κύκλους μέχρι να επιστρέψω στη σωστή είσοδο και να δω την παλιά ξύλινη επιγραφή, τη φωτισμένη ασθενικά που παρέπεμπε σε πανδοχείο από μυθιστόρημα της Τζέιν Όστιν. Άνοιξα τη βαριά, όπως αποδείχθηκε, πόρτα και βρέθηκα σε ένα παραλληλόγραμμο χώρο στον οποίο δέσποζε μια ξύλινη μπάρα αριστερά με προθήκες ποτών από πίσω και ψηλά ξύλινα σκαμπό από μπροστά. Το μαγαζί δεν είχε κόσμο. Ο μπάρμαν ήταν γύρω στα 40, με διαμαντένιο σκουλαρίκι στο αυτί, φτιαγμένος ήδη είτε από ποτό είτε από χόρτο - μάλλον χόρτο ήταν γιατί ένοιωσα να το μυρίζω - ο οποίος με κοίταξε αδιάφορα και συνέχισε τη δουλειά του που για τη συγκεκριμένη ώρα ήταν "κοιτάζω τον εαυτό μου στον απέναντι καθρέφτη και αναρωτιέμαι πόσο μοιραίος μπορώ να γίνω".
Πλησίασα, με τη σκέψη πως με είχε κοροιδέψει, πως δεν ήταν εκεί αλλά αποφάσισα να δοκιμάσω την τύχη μου. Πριν ανοίξω το στόμα μου, ο μπάρμαν θυμήθηκε πως οι Ντόριαν Γκρέι αυτού του κόσμου είχαν άσχημη κατάληξη και γυρνώντας προς εμένα - παρατώντας εντελώς τον καθρέφτη και τα είδωλα - μου είπε με αξιοσημείωτη ευφράδεια.
- Η κυρία Καραμανδάνη είναι στο σεπαρέ.
Το σεπαρέ ήταν ένα τραπέζι - το μοναδικό του μαγαζιού - το οποίο δεν είχα πάρει χαμπάρι στην αρχή, σφηνωμένο στο βάθος του παραλληλόγραμμου και δίπλα στην πόρτα που οδηγούσε στις τουαλέτες. Ήταν ένα τραπέζι με δύο καναπέδες ψηλούς οι οποίοι του έδιναν μια πολυτελή απομόνωση από το υπόλοιπο μπαρ. Εκεί καθόταν η Λία με τον ...Αδάμ.
Αυτό ήταν το πρώτο όνομα που μου ήρθε στο μυαλό μου σαν τον είδα στις σκιές και στα πορτοκαλοκόκκινα φώτα του Ray's Bar την ώρα που άκουγα την Τερέζ Μοντκάλμ στα ηχεία να γρατζουνάει τα γλυκά όνειρα που είναι φτιαγμένα έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να διαφωνήσει μαζί τους. Τον ονόμασα Αδάμ εξαιτίας του μήλου στο λαιμό του. Ήταν το μεγαλύτερο μήλο που έχω δει σε αρσενικό.
Η Λία κάπνιζε, δεν με είδε, δεν αιφνιδιάστηκε σαν με είδε και ας είχε περάσει καιρός από την τελευταία συνεύρευσή μας, στάση 69 και κάτι γωνία. Ο άνδρας με κοίταξε απ' την κορφή ως τα νύχια, μου έγνεψε με το βλέμμα κι έφερε στο στόμα του ένα More Menthol το οποίο με έκανε επιτόπου να τον αντιπαθήσω.
- Το αγόρι μου, είπε η Λία χαμογελώντας και ανοίγοντας την αγκαλιά της. Σηκώθηκε και με έπιασε από το λαιμό, με τράβηξε και με φίλησε σχεδόν στα χείλη πεταχτά. Μύριζε τζιν τόνικ και χόρτο. Η Λία είχε κέφια.
- Κάθισε μαζί μας αν δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Αν δεν έχεις παρέα, είπε γελώντας την ώρα που καθόταν πάλι στη θέση της.
- Η παρέα μου τυχαίνει να είσαι εσύ Λία. Εσύ με κάλεσες εδώ.
Δεν είχα όρεξη για πολλά, πολλά και είχα σκοπό να το κάνω σαφές από την αρχή της συνάντησης.
- Ναι αλλά φαντάσου τι θα γινόταν, αντιγύρισε εκείνη, αν την ώρα που ερχόσουν εδώ, γνώριζες μια όμορφη κοπέλα και η ροή του χρόνου και των γεγονότων σε απέτρεπαν από το να είσαι εδώ μαζί μας! Φαντάσου να ήσουν τώρα στο δρόμο για το αεροδρόμιο με τη γυναίκα της ζωής σου και να πέρνατε ένα αεροπλάνο με προορισμό τον κόσμο! Θα ξεχνούσες αυτόματα τη Λία και θα τη θυμόσουν μία εβδομάδα μετά αφού θα είχες ξεμεθύσει απ' τις αναθυμιάσεις του κορμιού της!
- Ω Χριστέ μου.
Δεν το είπα δυνατά. Το έδειξα μάλλον, περνώντας τα χέρια μου αργά στα μαλλιά μου και κρατώντας το κεφάλι μου!
- Τι θα πιεις αγόρι; Άσε ξέρω. Άντον, μπύρα! Βαρελίσια! Μεγάλο ποτήρι!
Η μυρωδιά της μέντας από το τσιγάρο του συνδαιτημόνα της με αναγούλιασε. Έβγαλα από την τσέπη μου ένα τσαλακωμένο πακέτο με άφιλτρα Καρέλια, έβγαλα ένα ταλαιπωρημένο τσιγάρο και το άναψα. Μμμμ, επήλθε μια ισορροπία!
Η Λία φορούσε ένα σκούρο μπλε φόρεμα με χρυσές απολήξεις που σχεδιαστικά έμοιαζαν με μαιάνδρους, τρία, τέσσερα κολιέ στο λαιμό και μεγάλα σκουλαρίκια τα οποία κατέληγαν στη μορφή της Μπέτυ Μπου. Ήταν τέλεια μακιγιαρισμένη, έλαμπε ολόκληρη - σε αυτό μάλλον βοηθούσαν το χόρτο και το αλκοόλ - και είχε πάρει μια άνετη στάση στον καναπέ, καπνίζοντας ένα τσιγάρο, έχοντας και τους δύο άνδρες της παρέας στο απόλυτο οπτικό της πεδίο.
Έδειξα αδιόρατα με το δάχτυλο το φόρεμα.
- Το έπαιζες τουρίστρια στην Πλάκα;
Υποκρίθηκε την ξαφνιασμένη. Ακολούθησε την πορεία του δαχτύλου μου και κοίταξε τον πλούσιο κόρφο της!
- Α! Για το φόρεμα λες; Ναι! Πάω στην Πλάκα και σπάω πλάκα με τους απελπισμένους καταστηματάρχες της κρίσης! Προσπαθούν να ξεπεράσουν το γεγονός πως σπάνια θα βρουν κορόιδα πια για να τους πουλήσουν ταιβανέζικα τσολιαδάκια προς πενήντα ευρώ το ένα! Έχουν γίνει αρκετά συνεργάσιμοι τολμώ να πω. Να σκεφτείς πως αυτή τη δημιουργία την αγόρασα μόλις 15 ευρώ!
- ΑΥΤΗ τη δημιουργία. Μάλιστα...
Ο Άντον έφερε ένα μεγάλο ποτήρι Μύθο.
- Στο μύθο σου Λία Καραμανδάνη, είπα σηκώνοντας το ποτήρι και πίνοντας δύο γερές γουλιές.
Μου ανταπέδωσε με ένα ηχητικό σκαστό φιλί την ώρα που το βλέμμα της αναρωτιόταν "σ' έχω πάρει εσένα ή όχι; Α ναι, σε έχω πάρει και μ' έκανες να χύσω και τρεις φορές βρωμόπαιδο. Ή μήπως ήταν τέσσερις;"
Ο Αδάμ άναψε άλλο ένα τσιγάρο μέντας, γύρισε την πλάτη του στον τοίχο και έμεινε εκεί κλείνοντας τα μάτια. Τώρα που τον έβλεπα καλύτερα, ήταν γύρω στα 50 - 52, εξαιρετικά αδύνατος, με πρόσωπο που σίγουρα είχε επιτυχίες στο παρελθόν. Γκριζογάλανα μάτια που θύμιζαν σιβεριανό χάσκι, χείλη σαρκώδη, λακάκι στο πηγούνι, ασημένια μαλλιά πλούσια να φεύγουν κυμματιστά με μια φυσική χωρίστρα στη μέση. Και εκείνο το μήλο. Τεράστιο! Λες και είχε καταπιεί ένα φιρίκι ή κάτι τέτοιο και του είχε σταθεί στο λαιμό.
-΄Ηθελα να σε γνωρίσω στο φίλο μου. Θα τον εκτιμήσεις.
Δεν απάντησα.
- Σου παρουσιάζω τον άνδρα που έχει πηδήξει πάνω κάτω 3000 γυναίκες!
Η Λία έγειρε πίσω με ένα τζιν τόνικ στο χέρι αναμένοντας τις αντιδράσεις μου. Ο Αδάμ παρέμεινε σιωπηλός με τη στάχτη το μενθόλ τσιγάρο να είναι έτοιμη να πέσει στο παντελόνι του.
Έγειρα κι εγώ πίσω στο κάθισμα, πίνοντας την μπύρα μου και κοιτάζοντάς τους αδιάφορα. Η ματιά μου έκανε βόλτες στα πρόσωπά τους.
- Δεν θα πεις κάτι; Η Λία έσπασε τη σιωπή κοιτώντας με ερευνητικά.
- Τι να πω; Συγχαρητήρια!
- Δεν θέλει τα συγχαρητήρια σου. Θέλει να γράψεις την αυτοβιογραφία του. Για την ακρίβεια, εγώ τον έπεισα γι' αυτό. Του είπα πόσο καλός είσαι στο γράψιμο και πως μπορείς να αποδώσεις ρεαλιστικά το συναίσθημα χωρίς να καταφύγεις σε υπερβολικές περιγραφές.
Άναψα δεύτερο τσιγάρο. Η Λία έσκυψε συνωμοτικά προς το μέρος μου.
- Και να σου πω και το πιο ωραίο; Δεν συγκαταλέγομαι στις 3000 γυναίκες του.
 Έπεσε πάλι προς τα πίσω χαμογελώντας, αφήνοντάς με να χωνέψω το μυστικό της.
- Αν θέλεις ρεαλιστικά το συναίσθημα και όχι υπερβολικές περιγραφές μιλάς με λάθος άνθρωπο. Μπορείς να καλέσεις κάποιον φτασμένο. Ο Ίων Κρανιώτης είναι ρεαλιστής στο γράψιμο. Βραβεύτηκε και από το κράτος. Αν πάλι θέλεις κάτι πιο ροζ θα σου πρότεινα καμιά δεκαριά ονόματα. Η Άρτεμις Μαστραπά παραδείγματος χάριν κάνει θραύση αυτή την περίοδο στη λογοτεχνική κοινωνία της παραλίας με το "Οι Κύκνοι χόρεψαν σουίνγκ". Φαντάζομαι πως δεν τίθεται θέμα χρημάτων...
- Τι έγινε; Το παίζεις έξυπνος τώρα;
Επιτέλους, γκολ. Ο τσαμπουκάς είχε σπάσει.
- Δεν παίζω τίποτα. Κάνουμε μια κουβέντα και αυτό είναι όλο αγαπητή Λία.
- Άσε τα αγαπητή σε μένα. Την τελευταία φορά ήμουν η πουτάνα σου!
- Χμ... Έτερον εκάτερον...
- Οι γυναίκες είναι σαν τις μύγες. Με την ίδια άνεση που κάθονται στη ζάχαρη, μπορούν να καθίσουν και στα σκατά.
Ο Αδάμ είχε μιλήσει!
Η φωνή του ήταν αισθησιακή. Μιλούσε τονίζοντας τις λέξεις μ' έναν περίεργο τρόπο, με εξαιρετική άρθρωση και ευγένεια. Παρ' όλα αυτά τα μάτια του παρέμεναν κλειστά!
- Ξέρετε αγαπητέ γιατί συνουσιάστηκα με τόσες γυναίκες;
Η Λία με κοίταξε χαμογελώντας με τα μάτια της να πετάνε φωτιές. Ο γκουρού της, είχε αποφασίσει να μιλήσει και αυτό έδειχνε να τη χαροποιεί ιδιαίτερα. Ο Αδάμ δεν περίμενε να του απαντήσω.
- ...Γιατί δεν τις είδα ως μουνιά. Τις είδα ως μοναδικές ξεχωριστές υπάρξεις. Από την πιο άσχημη έως την πιο όμορφη, σύμφωνα πάντα με τα ανόητα στερεότυπα, προσπαθούσα να ανακαλύψω από την κουβέντα μαζί τους ποιες ήταν διαμάντι και ποιες κάρβουνο. Από εκεί και πέρα το να βρεθείς μέσα τους δεν είναι δύσκολο, πιστέψτε με. Το σεξ είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.
- Χμ... αυτό που είπατε για τη ζάχαρη και τα σκατά...
- Δεν το είπα εγώ αγαπητέ. Το έγραψε κάποιος για να έχω την ευχέρια να το λέω εγώ και να σας εντυπωσιάζω. Και να φανταστείτε ήταν ομοφυλλόφυλος. Γι' αυτό και μπορούσε να τις καταλάβει. Αν δεν καταλάβεις μια γυναίκα δεν πρόκειται να την κατακτήσεις. Και ο τρόπος δεν είναι ο ίδιος κάθε φορά ξέρετε.
- Δηλαδή;
Τράβηξε μια γενναία ρουφηξιά, άνοιξε τα μάτια και με κοίταξε την ώρα που έσβηνε το τσιγάρο του στο τασάκι.
- Άντον, ένα Τζιμ Μπιμ ακόμα!
- Γουστάρω, φώναξε η Λία. Ντέφι! Να γίνουμε ντέφι!
- Λες και δεν είσαι! Δεν μπόρεσα να κρατηθώ.
Ο Αδάμ γύρισε προς τη Λία και της έπιασε τρυφερά το χέρι, αφήνοντας τη ματιά του να πλανηθεί πάνω της λες και την έβλεπε για πρώτη φορά μετά από χρόνια απουσίας.  Την κράτησε το χέρι μέχρι να έρθει ο Άντον με το ποτό.
- Αγαπητέ μου, ο δρόμος για την καρδιά μιας γυναίκας περνάει από το μυαλό της και από την κλειτορίδα της. Ενίοτε περνάει και από τα δύο μέρη ταυτόχρονα. Εκεί μιλάμε για autoban!
- Δηλαδή;
- Δηλαδή για τον τελειότερο δρόμο που μπορεί να υπάρξει. Να ικανοποιείς κλειτορίδα και υπόφυση; Φιουυυυ! Σφύριξε με θαυμασμό φέρνοντας το ποτήρι στο στόμα.
- Η συζήτηση καταντά πολύ κλισέ. Κάτι άλλο έχετε να μου πείτε;
Η Λία γούρλωσε τα μάτια της και με μια αστραπιαία κίνηση που τσίμπησε το γόνατο. Πόνεσα.
- Έι... Πονάει! Πας καλά;
Ο Αδάμ αδιαφόρησε για τη μικρή μας αψιμαχία.
- Πιστεύετε αγαπητέ πως ο κάθε άνθρωπος μπορεί να κάνει καλό σεξ;
- Εξαρτάται τι εννοείτε.
- Εννοώ ποιοτικό σεξ, από εκείνο που θες μετά τρία τσιγάρα να συνέλθεις, ή μια πίτσα ολόκληρη ή ένα μπέρμπον ή μια σαμπάνια παγωμένη. Εκείνο το παθιασμένο που τρίζει τους τοίχους και τη στέγη, εκείνο το βρώμικο που πίνεις τα υγρά του άλλου και πάλι διψάς, εκείνο το ήρεμο που όλοι οι ωκεανοί του κόσμου χύνονται στα μάτια του εραστή σου και από εκεί, πάνω σου.
- Αχ, καύλωσα τώρα!
- Λία!!!
- Είχα μια ερωμένη ξέρετε που της άρεσε να καταπίνει το σπέρμα μου. Πάντα όμως, πάντα, μετά από πέντε λεπτά ζητούσε ένα ποτήρι νερό.
- Δε νομίζω πως είχε πρόβλημα με τη γεύση.
- Σίγουρα όχι. Αν είχε θα το έπινε ευθύς αμέσως για να καθαρίσει το στόμα της ή δεν θα τα κατάπινε, τόσο απλά.
- Τότε;
- Μου είπε πως το σπέρμα μετά από λίγο της έφερνε καούρα στο στομάχι και πως το νερό τη βοηθούσε. Δεν ήταν απίστευτα τρυφερό αυτό; Είναι σαν να λες, με πειράζει το κρεμμύδι στη σαλάτα και όμως θα το φάω γιατί μου αρέσει.
- Αν το λέτε εσείς...
- Μαζέψου!
- Τι έκανα πάλι;
- Έχεις πολλά να μάθεις απ' αυτόν. Και στη θέση σου θα είχα βγάλει ήδη μια κόλα χαρτί και θα κρατούσα σημειώσεις!
Ήθελα επειγόντως άλλη μια μπύρα. Όχι, ήθελα να φύγω από εκεί το συντομότερο. Ο Αδάμ όμως είχε άλλη άποψη.
- Κάθε φορά η αίσθηση που σου δίνει ένα φιλόξενο αιδοίο είναι μοναδική αγαπητέ. Μπορεί να μοιάζει αλλά δεν είναι ποτέ ίδια. Έστω και για ένα εκατομυριοστό, είναι διαφορετική. Αρκεί να μάθεις να το "ακούς" με τον καιρό. Να το "ακούς" να πάλλεται πάνω στο όργανό σου. Εκείνη την ώρα η καρδιά της γυναίκας μετατοπίζεται. Πάει εκεί κάτω. Στο χέρι σου είναι αν θα πάθει ανακοπή ή αν θα επιστρέψει άπραγη στη θέση της.
- Για να το συντομεύσουμε λίγο και επειδή δεν έχω καταλάβει τι θέλετε από μένα, μπορώ να μάθω τι ξεχωριστό έχει το πήδημα με 3000 γυναίκες πέρα από το προφανές του αριθμού;
- Στην ουσία τίποτα. Μια ματαιότητα είναι. Πέρα από το προφανές της ικανοποίησης την ώρα που συνέβαινε και ορισμένων καλών αναμνήσεων σήμερα που κάνουν ακόμα το αγόρι μου να σηκώνεται με χάρη.
Η Λία είχε δακρύσει.
Εγώ είχα μείνει άφωνος. Δεν ήξερα πλέον τι δουλειά είχα εκεί.
Ο Αδάμ ήπιε μονορούφι το υπόλοιπο ποτό του και σηκώθηκε απ' το τραπέζι.
- Αγαπητή μου, να σε πάω σπίτι;
- Όχι καλέ μου. Θα πάρω ταξί. Θέλω να μείνω λίγο μόνη με τον φίλο μας εδώ για να του εξηγήσω ορισμένα πράγματα για σένα που φαίνεται πως δεν μπορεί να αντιληφθεί. Όση ώρα τα έλεγε αυτά σκούπιζε τα μάτια της με ένα χαρτομάντηλο προσέχοντας να μην χαλάσει το μακιγιάζ της.
- Καλή μου, ο κάθε άνθρωπος χρειάζεται το χρόνο του. Ας μην πιέζουμε τα πράγματα.
Μιλούσαν για μένα λες και ήμουν ο αόρατος ηλίθιος της παρέας. Το τραγικό ήταν πως αισθανόμουν έτσι.
Ο Αδάμ της φίλησε το χέρι, έγνεψε σε μένα ευγενικά και αποχώρησε.
- Καλό βράδυ αγαπημένε μου! Θα τηλεφωνηθούμε!
Ήπια κι εγώ την τελευταία γουλιά της μπύρας μου και ετοιμάστηκα να φύγω.
- Που πας;
- Καλά περάσαμε αλλά μαζί πέρασε και η ώρα.
- Με καύλωσε ο πρόστυχος!
- Ναι ε; Εμένα πάλι καθόλου.
- Θες να με γλείψεις; Εδώ; Στο κάθισμα;
- Ε;
- Έξι. Ο Αντουάν είναι γκέι δεν έχει πρόβλημα. Έλα, μόνοι είμαστε. Έλα, σε θέλω.
Σηκώθηκα απ' το τραπέζι.
- Όπως λέει και ο φίλος σου, ο γκουρού του σεξ, μια ματαιότητα είναι. Σκέψου το!
Το ποτήρι της μπύρας έσκασε στα πόδια μου, το ουρλιαχτό της Λίας έκανε τα μπουκάλια του μαγαζιού να τρέμουν, πρόλαβα να βγω στο δρόμο.

Ανάσα...