hEaT

Φοράει ένα λινό λευκό κουστούμι, με κίτρινο μαντήλι στο τσεπάκι, ένα ροζ τριαντάφυλλο στο πέτο, λευκό καπέλο και κρατά μπαστούνι. Η πεταλούδα στο λαιμό του δεν κουνάει τα φτερά της. Πίνει με αργές γουλιές τον καφέ του και τρώει κρουασάν βουτύρου, σκουπίζοντας ελαφρά σε τακτά χρονικά διαστήματα τα χείλη του. Με κοιτάζει που κάθομαι σχεδόν απέναντί του, τα μάτια μέσα από τα γυαλιά με φιλτράρουν όχι για πολύ, ίσα μια, δυο ματιές αναγνωριστικές και ανοίγει ξανά την κυριακάτικη εφημερίδα του, συντηρητική όσο και εκείνος και χάνεται στις σελίδες των Τεχνών.
Είναι 45, μπορεί και 50, ίσως και 55. Είναι ίδιος ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν ως Τρούμαν Καπότε. Ίσως πάλι είναι η ιδέα μου. Ανοίγω το βιβλίο μου, στο σημείο που ο Καπότε μεθοκοπά με την Μέριλιν Μονρόε, σε κάποιο κινέζικο καταγώγιο της Νέας Υόρκης πίνοντας φτηνή σαμπάνια και αφού προηγουμένως έκραξαν όλο το βαρβάτο αρσενικό Χόλιγουντ. Ο Κλαρκ Γκέιμπλ τα είχε με τον Τάιρον Πάουερ. Ο Κλαρκ Γκέιμπλ κοιμήθηκε ΚΑΙ με τον Τρούμαν Καπότε. Ο Γκάρι Κούπερ είχε απίστευτα πολλούς εραστές.
Παντού ο κόσμος είναι ίδιος. Παντού το κουτσομπολιό είναι ξόδεμα για τα κυριακάτικα πρωινά. Επιστρέφω στις σελίδες μα η άκρη του ματιού μου μένει στον φανταστικό συγγραφέα που στέκεται στο τραπεζάκι σχεδόν αντικριστά μου. Τον παρατηρώ να παίρνει στα χέρια του μια ταμπακιέρα, βγάζει από μέσα ένα άφιλτρο τσιγάρο, το γλύφει απαλά στις άκρες και μασάει τον καπνό που εξέχει. Το ανάβει με έναν χρυσό αναπτήρα και ρουφάει ηδονικά τον καπνό. Είναι οκτώμισι το πρωί, ο ήλιος μοιάζει να ανέβηκε στον ουρανό από τις τέσσερις τα ξημερώματα και καίει. Ακόμα και στη σκιά του καφέ που καθόμαστε, με τους ανεμιστήρες να μας ραντίζουν με δροσερό νερό, νοιώθουμε τον ήλιο να καίει. Τον αφήνω να καπνίσει.
Η Μέριλιν είναι θύμα της εικόνας της, διαπιστώνω σαν ακούω μια φωνή έκπληξης από τον παρακείμενο δρόμο. Γυρίζω το βλέμμα μου προς τα εκεί, η αντανάκλαση του φωτός με χτυπάει στα μάτια και με πονάει, η εικόνα σχηματίζεται, δεν είμαι στη Νέα Υόρκη πια αλλά στη δική μου πόλη, εκεί που στη μέση του δρόμου σχεδόν, ο συγγραφέας μου στέκεται ακίνητος, έχει βγάλει το πουλί του και κατουράει. Ένα ταξί τον προσπερνά από δίπλα κορνάροντας. Μα για τον ίδιο είναι η ανακούφιση που προέχει.
Αφήνω το βιβλίο και πλησιάζω. Στέκομαι δέκα βήματα μακριά του και φαίνεται πως το κατούρημα στη μέση του δρόμου δεν έχει τέλος. Ένα ορφανό ρυάκι αυλακώνει το γκρίζο δρόμο και στεγνώνει πριν φτάσει στον υπόνομο που είναι λίγο πιο κάτω. Ακούγεται μια σειρήνα. Δύο αστυνομικοί καβάλα σε μια μηχανή αντικρίζουν το θέαμα και παρεμβαίνουν. Ακούγεται μια φωνή, "Κλέφτης, κλέφτης, βοήθεια....", μια ανθρώπινη φιγούρα βγαίνει βολίδα έξω από το φούρνο απέναντι και χάνεται σε ένα στενό. Οι αστυνομικοί που είναι έτοιμοι να ζητήσουν εξηγήσεις από το λινό κουστούμι που κατουράει, ανεβαίνουν ξανά στη μηχανή και ακολουθούν τη βολίδα. Μια γυναίκα ετοιμάζεται να στρίψει το αυτοκίνητό της, βγαίνοντας από ένα άλλο στενό, βλέπει το πουλί που κατουράει εμπρός της και κοκαλώνει το όχημά της. Ακούγεται ένας γδούπος, ένα φορτηγάκι που έχει στη διαπασών λαικά τραγούδια δεν πρόλαβε το απότομα φρενάρισμα της γυναίκας και πέφτει πάνω της. Βγαίνουν και οι δύο και φωνάζουν, η γυναίκα, ο άνδρας οδηγός, φοράει ένα βρώμικο φανελάκι και σορτς, φωνάζουν και τα λαικά για αμπαρωμένους έρωτες και άπιστα θηλυκά. Ένα πιτσιρίκι που τρώει παγωτό χωνάκι έχει μείνει άλαλο μπροστά στην εικόνα του λινού κουστουμιού και τώρα το παγωτό λιώνει πάνω στο μπλουζάκι του. Μια γυναίκα φωνάζει, το τραβάει από το χέρι και το παίρνει μακριά, την ώρα που με το άλλο χέρι μουτζώνει τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν και στον στολίζει με κατάρες ανήκουστες στ' αυτιά μου. Ο ιδιοκτήτης του καφέ πάει να ζητήσει εξηγήσεις, βλέποντας τον πρώην πελάτη του να κατουράει στο δρόμο - τώρα εκείνος τινάζεται, φαίνεται πως ανακουφίστηκε - μα εκείνη την ώρα περνάει ένα μηχανάκι που ο οδηγός του φωνάζει στον ιδιοκτήτη, "Τσίπρας, Τσίπρας" και γελάει δυνατά, ο άλλος απαντάει "άντε γαμήσου μαλακισμένο, τον ήπιατε ρεεεεεεε", και ξαναφωνάζει "ρεεεεε τον ήπιατε!" και το κάνει τόσο δυνατά αυτή τη φορά που πνίγεται και βήχει, πάει στην άκρη του πεζοδρομίου να βρει την ανάσα του, μα εκείνη την ώρα τον βρίσκουν νερά που πέφτουν από το μπαλκόνι της πολυκατοικίας, πάνω από το κεφάλι του, σηκώνει το βλέμμα και ουρλιάζει προς τη νοικοκυρά που νόμιζε πως επειδή είναι πρωί κανείς δεν περπατάει, πόσο μάλλον στέκεται, τέτοια ώρα από κάτω. Εκείνη δεν απαντάει, κλείνει τη μπαλκονόπορτα και αφήνει τα νερά να τρέχουν μέχρι να τελειώσουν.
Στέγνωσε το στόμα μου σου λέω. Θέλω νερό.
Επιστρέφω στο τραπέζι μου, παίρνω την κανάτα με το παγωμένο νερό που μου είχαν αφήσει πλάι στον καφέ μου και πίνω από εκεί χωρίς να χρησιμοποιήσω το ποτήρι. Ο ήλιος με καίει πια λες και είμαι βρικόλακας που η σάρκα του λιώνει αχνίζοντας. Η ματιά μου όμως είναι καρφωμένη στο δρόμο, το λινό κουστούμι κουμπώνεται, τακτοποιείται και με αργά βήματα επιστρέφει στο καφέ. Αφήνει πέντε ευρώ στο τραπέζι, παίρνει την εφημερίδα του και φεύγει. Περνώντας από το πλάι μου με κοιτάζει, βγάζει το καπέλο του και υποκλίνεται και μου απευθύνει το λόγο αργά, εκφραστικά, με ψιλή φωνή.
- Καλημέρα σας. Ζέστη σήμερα ε;
Φεύγει.

Στέκομαι όρθιος με ένα μεγάλο λεκέ νερού στο πουκάμισό μου, την κανάτα στο χέρι να ακούω σειρήνες αστυνομίας, φωνές αγριεμένων ανθρώπων, το νερό που σκάει στο πεζοδρόμιο από το δεύτερο όροφο, την καρδιά του χαμαιλέοντα μέσα μου να χτυπά και εκείνες των διπλανών μου να μου σπάνε τα τύμπανα, φρενιασμένες.

Ναι. Ζέστη.