Μισή ζωή (Ζωή)

Ήταν ένα από εκείνα τα πρωινά Δευτέρας που η καρδιά αιμορραγεί. Μια από εκείνες τις μέρες που ο ήλιος λάμπει σ' ένα πεντακάθαρο ουρανό. Ένα πρωινό από εκείνα που η ψυχή συννεφιασμένη άφηνε το μωβ και το γκρι να σκεπάζει το γαλάζιο. Να το σκεπάζει και να το κουκουλώνει σαν να θέλει να το προστατέψει ή να το πνίξει. Ήταν μια ώρα που η σιωπή ήταν το προαπαιτούμενο στοιχείο για να μην πάει η μέρα χειρότερα. Και εκείνη η αίσθηση, η απόλυτη αίσθηση της άρνησης. "Αναρωτιέμαι πότε θα κόψω τα δάχτυλά μου για να πάψω να κρύβομαι πίσω από αυτά".
Πήγε στην τουαλέτα του γραφείου και με ένα χαρτοκόπτη έκοψε το δάχτυλό της. Το αίμα πετάχτηκε ζωντανό και σκούρο κόκκινο, σχεδόν μαύρο και εκείνη δεν πόνεσε. Αναθεμάτισε τον εαυτό της που απλά δεν είχε το κουράγιο να το κόψει σύριζα. Δεν μπορούσε να δει τι ακριβώς είχε κάνει αλλά όπως και σχεδόν όλα στη ζωή της, το δάχτυλο κρεμόταν μισοκομμένο, με τη σάρκα να χάσκει στο σημείο του κοψίματος, πνιγμένη στο αίμα.
Ο πόνος τής ψαλλίδισε την αναπνοή.

Το μισό και τ' ολόκληρο. Εκείνο που δεν έζησε ποτέ. Όλα στη ζωή της κρέμονταν σαν το δάχτυλο, μισοτελειωμένα και μισοσαπισμένα. Ωρες, ώρες σκεφτόταν πως κάποια στιγμή και ο θάνατος, μισός θα' ρχοταν. Πως θα την άφηνε να βασανίζεται, να πυορροεί και να αιμορραγεί από κάθε σημείο του κορμιού και της ψυχής της. Και το μυαλό θα αντιστεκόταν στην παράνοια, θα σήκωνε άμυνες να πάρει το πλοίο μακριά, το τσακισμένο πλοίο δεν έπρεπε να βρει την ξέρα. Μα ώρες, ώρες η ξέρα είναι η λύτρωση.
"Γιατί εκείνο που μετράει, αν μετράει, είναι η κόλα ανάμεσα στα δάχτυλα. Τα δικά σου και τα δικά μου. Ένα χέρι είμαστε, όμοια δάχτυλα, κοβόμαστε και πονάμε μαζί. Γλείφοντας ο ένας τον άλλον. Τι θα πει, δεν θες; Τι θα πει, θες να με κόβεις μόνο και να με βλέπεις μετά να σπαρταράω;"
Ο πόνος τής λύγισε τα γόνατα.

"Αν οι άνθρωποι γνώριζαν για ποιο λόγο ερωτεύονται τους λάθος ανθρώπους. Αν είναι ερώτημα αυτό, η απάντηση είναι εύκολη. Ο άνθρωπος σαγηνεύεται από τον πόνο. Εκστασιάζεται απ' το ακατόρθωτο. Προκαλείται απ' το δύσκολο. Ο άνθρωπος κρύβει μέσα του ένα ηθοποιό στο ταλέντο του οποίου πιστεύει μόνο ο ίδιος. Ανεβάζει την παράσταση που θα έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και αυτοσχεδιάζει. Ξεχνάει ατάκες και τεχνικές, λησμονεί πως μοναδικός θεατής είναι ο ίδιος και εκείνος που προσκάλεσε να τον δει. Και όταν ο θεατής του γυρίζει την πλάτη ή χειροκροτεί ή γιουχάρει ή αποκοιμιέται στο κάθισμα, ο ηθοποιός μαραζώνει. Γιατί κάνει το λάθος να παίζει πρώτα για εκείνον και όχι για τον εαυτό του".
Κάθεται στη λεκάνη της τουαλέτας. "Είσαι ηλίθια", μονολογεί. "Με κομμένο δάχτυλο, στα πρόθυρα της λιποθυμίας, αναλύεις με γελοίο τρόπο μιαν αρρώστια".

Είναι η απόρριψη αρρώστια; Αν ναι, βαφτίζεις την απόρριψη, εξάρτηση. Και στη συνέχεια σαν δεθείς στο γαϊτανάκι της θλίψης και της αγωνίας, της καρφιτσώνεις την ταμπέλα του έρωτα. Και ζεις με πάθος. Αλίμονο, με πόσο πάθος. Όσο πιο βαθιά το μαχαίρι, τόσο περισσότερο το αίμα, μέχρι να φτάσει στο κόκαλο, να βιώσεις τον οργασμό μέσα απ' τον πόνο. Αυτόν απ' την ανάποδη. Που σε κάνει να περνάς τις νύχτες σου κουβάρι σε μουλιασμένα σεντόνια. Που σε φέρνει μπροστά στον καθρέφτη και μετράς τις μολυβιές που ζωγράφισε στα μάτια σου.  Ερωτήματα και ερωτηματικά, απορίες και σκέψεις ατάκτως εριμμένες. Με το βλέμμα το άυπνο καρφωμένο στο τηλέφωνο που εκλιπαρείς να ζωντανέψει και να φέρει την παρουσία του κοντά σου.
Αρρώστια;
Ο πόνος είναι πάντα βουβός.

Το δάχτυλο σώθηκε και τώρα το παρατηρεί μπανταρισμένο λες και δύο δάχτυλα ξεφύτρωσαν στη θέση του. Ράμματα και αναλγητικά έκαναν τη δουλειά τους ως όφειλαν να κάνουν. Τον πήρε τηλέφωνο από το νοσοκομείο και του είπε για την κατάστασή της. Την άκουσε και της πέταξε ένα, "Να προσέχεις".
Πόσο γλυκό της ακούστηκε. Είναι σίγουρη πως νοιάζεται αλλιώς δεν θα το έλεγε. "Να προσέχεις", δύο λέξεις που ειπώθηκαν αβίαστα, κάλυψαν την απόσταση που τους χώριζε και ηρέμησαν την ταραγμένη της καρδιά.   
Ο πόνος πέρασε τώρα.

Ακόμα και η μισή ζωή είναι καλύτερη απ' το τίποτα.
Ίσως να έρθει το βράδυ να με δει.
Ίσως αύριο.
"Να προσέχεις..."