Χρυσός σε μαύρο σάλι (Άντζελα)

Βρέθηκε πρωί, πρωί έξω από τη μεγάλη βιτρίνα με τα κίτρινα γράμματα. Φοβόταν για την ώρα, ευελπιστώντας παράλληλα στην τύχη της, πως το μαγαζί θα είχε ανοίξει και δεν θα αναγκαζόταν να περιμένει στο πεζοδρόμιο προκαλώντας έτσι τα βλέμματα των περαστικών. Κόντευε Μάης μήνας, η θερμοκρασία είχε ανέβει αρκετά και όμως εκείνη ήταν τυλιγμένη σε ένα μαύρο μάλλινο σάλι το οποίο κρατούσε σφιχτά πάνω της και με τα δύο χέρια.
Τα διπλανά καταστήματα από αυτό που την ενδιέφερε ήταν κλειστά. Ένα μαγαζί με παπούτσια και μια πιτσαρία. Χαμογέλασε αχνά σαν είδε κίνηση στη βιτρίνα με τα κίτρινα γράμματα. Το μαγαζί ήταν ανοιχτό.
Μπήκε μέσα και μουρμούρισε μια καλημέρα. Ένας άντρας, γύρω στα 50, με ένα αναγεννησιακό μουσάκι να του ζωγραφίζει το πηγούνι και με μια γκρίζα κοτσίδα να χαιδεύει την πλάτη του την κοίταξε από πάνω έως κάτω και της ανταπέδωσε το χαιρετισμό.
- Θα ήθελα να δείτε κάποια πράγματα που έχω, κατάφερε να πει.
- Ευχαρίστως, απάντησε εκείνος και την οδήγησε στο βάθος, στο γραφείο του.
Κάθισαν αντίκρυ και ο άνδρας της χαμογέλασε ενθαρρυντικά. Εκείνη έλυσε το σάλι της, και έβγαλε από τον κόρφο της ένα μικρό τσαντάκι. Το άνοιξε και έβγαλε από μέσα δύο χρυσούς σταυρούς, τυλιγμένους στις αλυσίδες τους. Τους ζύγισε στη χούφτα της και τους άφησε στο γραφείο.
Ο άνδρας δεν βιάστηκε ιδιαίτερα να δει τα αντικείμενα. Άνοιξε το συρτάρι του, έβγαλε από μέσα τον ειδικό φακό και τον φόρεσε με αργές κινήσεις στο κεφάλι του. Για μια στιγμή, κοίταξε έξω, στο δρόμο τους περαστικούς που σιγά, σίγα πλήθαιναν στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Πριν σκύψει πάνω στα χρυσαφένια σύμβολα, γύρισε στο πλάι και πάτησε το πλέι σε ένα μικρό στερεοφωνικό που ήταν απιθωμένο εκεί, πνιγμένο στη σκόνη. Κανονική σκόνη και όχι χρυσή.
- Γνωρίζετε την Άντζελα Γκεοργκίου; ρώτησε απλά.
Η γυναίκα τινάχτηκε λες και όλες  οι κινήσεις του άνδρα απέναντί της ως εκείνη την ώρα, είχαν κάτι το νανουριστικό. Ξανάφερε στο μυαλό της την ερώτηση, χωρίς να αντιλαμβάνεται τίποτε άλλο παρά ένα ξένο όνομα.
Ο άνδρας δεν περίμενε απάντηση. - Είναι ερμηνεύτρια της όπερας από τη Ρουμανία. Αυτή ακούτε τώρα.
Η γυναίκα δεν μίλησε και ο άνδρας πήρε τα αντικείμενα στα χέρια του και άρχισε να τα εξετάζει διεξοδικά. Χώρισε τις αλυσίδες από τους σταυρούς με αργές κινήσεις σαν να ακολουθούσε κάποιο ιδιαίτερο τελετουργικό που μόνο ο ίδιος γνώριζε.
- Ο χρυσός είναι σαν τις νότες, της είπε δίχως να αποστρέψει το βλέμμα του από τα αντικείμενα. Όσο πιο βαρύς, τόσο το καλύτερο. Ακούστε πως απογειώνει το κομμάτι η ερμηνεύτρια.
Εκείνη τη στιγμή, η φωνή της Άντζελα Γκεοργκίου κάλυπτε τη μελωδία σε ένα σπαρακτικό κρεσέντο. Η γυναίκα γνώριζε ελάχιστα πράγματα γύρω από την όπερα και ξαφνικά συνειδητοποίησε πως όλη αυτή η διαδικασία είχε τραβήξει περισσότερο από τις αντοχές της.
- Πόσα δίνετε;
Ο άνδρας την κοίταξε στα μάτια. - Και ασήμι αγοράζω, απάντησε αγνοώντας την ερώτησή της. Βέβαια η τιμή είναι απείρως πιο χαμηλή από το χρυσό αλλά μην ξεχνάτε πως στο ασήμι παίζει ρόλο το βάρος. Σαν τις νότες και αυτός. Σαν τον χρυσό. Σαν οτιδήποτε έχει αξία σε αυτό τον κόσμο. Κάτι που να στηρίζεται στο έδαφος και να έχει όγκο. Να έχει δύναμη. Ύπαρξη. Αντιλαμβάνεστε;
Η γυναίκα δεν μίλησε. Τον είδε να βγάζει ένα μικρό μαύρο αντικείμενο από το συρτάρι του, να παίρνει τα αντικείμενα ένα, ένα, να τα ξύνει με ένα ειδικό εργαλείο ελαφρώς και στη συνέχεια να τα τρίβει στην επιφάνειά του. Ο χρυσός άφησε τέσσερα διαφορετικά αποτυπώματα πάνω στη μαύρη επιφάνεια.
- Οι περισσότεροι σκηνοθέτες της όπερας την έχουν στη μπούκα του κανονιού, είπε χαμηλόφωνα την ώρα που έβγαζε από το συρτάρι του ξανά ένα σπρέι και ψέκαζε με αυτό τα ίχνη του χρυσού πάνω στο μαύρο αντικείμενο. - Βλέπετε, έχει άποψη για τους ρόλους που ερμηνεύει. Δεν δέχεται νεωτερισμούς και καινοτομίες.
Της χαμογέλασε απολαμβάνοντας τη σχέση κυνηγού - θηράματος που καλλιεργούσε όλη αυτή την ώρα. - Είναι σαν τον χρυσό, πρόσθεσε. Κλασική. Δεν αποδέχεται τις προσμίξεις.
Έτριψε με ένα μικρό πανί το σπρέι πάνω από το χρυσό και αναστέναξε. - Χμ... αυτός ο σταυρός των εννέα καρατίων με εκπλήσσει. Η φράση του δεν απευθυνόταν στη γυναίκα παρά μόνο στον εαυτό του. - Για να δούμε, πρόσθεσε.
Πήρε ένα άλλο σπρέι και ψέκασε τη μία από τις τέσσερις επιφάνειες.
- Πόσα δίνετε; Η φωνή αυτή τη φορά ακούστηκε εκνευρισμένη.
- Χμ. Μισό λεπτό.
Άρχισε να ζυγίζει τα αντικείμενα σε μια μικροσκοπική ζυγαριά που εμφάνισε από το πουθενά. Με κάθε ζύγισμα, σημείωνε σε ένα χαρτί πιο δίπλα τα γραμμάρια και την αξία που αντιστοιχούσε. Στο τέλος έκανε την πρόσθεση.
- 300 ευρώ, είπε.
- Μα μόνο ο ένας σταυρός αγοράστηκε τόσο, αντέδρασε εκείνη.
- Αγαπητή μου, κάθε τι που αγοράζεται και χρησιμοποιείται χάνει κάποια από την αξία του. Η φθορά, η φθορά είναι αναπόφευκτη. Ακούστε την Άντζελα. Σε λίγα χρόνια αυτή η θεική φωνή δεν θα υπάρχει. Θα έχει φθαρεί και αυτή από το χρόνο.
- Δώστε κάτι παραπάνω, σας παρακαλώ.
- Αγαπητή μου, δεν είναι μπακάλικο εδώ. Αγοράζω και πουλάω χρυσό. Και αυτό γίνεται πάντα στην ακριβή τιμή του, ποτέ περισσότερο ούτε λιγότερο. Η τιμή είναι ατόφια και αντικατοπτρίζει πλήρως την αξία του αντικειμένου.
- Εντάξει, δώστε μου τα χρήματα. Η φωνή της παραίτησης.
Ο άνδρας χαμογέλασε. Άνοιξε για πολλοστή φορά το συρτάρι του και έβγαλε από μέσα μια δεσμίδα πενηντάευρα. Μέτρησε έξι και της τα έδωσε.
- Ταυτότητα έχετε;
- Τι;
- Ρωτάω αν έχετε την ταυτότητά σας μαζί σας. Πρέπει να είμαστε τυπικοί. Να κοπεί στο όνομά σας μια απόδειξη.
Χωρίς πολλά, πολλά η ταυτότητα βρέθηκε στο τραπέζι. Ο άνδρας χωρίς να βιάζεται έβγαλε ένα μπλοκ αποδείξεων, συμπλήρωσε τα στοιχεία και της έδωσε να υπογράψει στο κάτω μέρος.
- Σας είπα ότι παίρνω και ασημικά; Έχουν καλό μεροκάματο αυτά, να το ξέρετε.
Η γυναίκα έφυγε χωρίς να χαιρετήσει.
Ο άνδρας έπεσε πίσω, ακουμπώντας αναπαυτικά στην πλάτη του γραφείου του. Τα τέσσερα χρυσά αντικείμενα ήταν απιθωμένα εμπρός του. Για μια στιγμή μόνο αναρωτήθηκε πόσοι λαιμοί τα φόρεσαν, πόσα μάτια τα είδαν, για πόσο έμειναν κλεισμένα στο σκοτάδι ενός κουτιού κοσμηματοπωλείου που τα προστάτευε στοργικά. Ήταν σκέψεις που έκανε πάντα, όταν ολοκλήρωνε μια αγοραπωλησία.
Η Άντζελα Γκεοργκίου πιο δίπλα έδινε το δικό της κρεσέντο.

Η Άντζελα δέκα λεπτά αφότου βγήκε από το κατάστημα συνάντησε το Διονύση. Τον έρωτά της που την παίδευε 2 χρόνια τώρα. Την περίμενε σε μια μικρή πλατεία, καθισμένος σε ένα παγκάκι, παρατηρώντας πιτσιρίκια να κυνηγούν μια μπάλα.
Κάθισε στο πλευρό του σιωπηλή.
Την κοίταξε.
Του έδωσε τα χρήματα και εκείνος τα μέτρησε.
- 250;
- Κράτησα 50 για το σούπερ μάρκετ.
- Πάλι σούπερ μάρκετ;
- Έχω άρρωστη μητέρα, τι θέλεις να κάνω;
- Καλά, θα στα δώσω κάποια στιγμή.
Της έριξε ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο και έφυγε δίχως να κοιτάξει πίσω.