Ray's Stories

Νομίζω πως αν αυτό το βιβλίο έπεφτε στα χέρια του Γιώργου Λάνθιμου, θα ήταν πολύ πιθανό η Κατερίνα Μαλακατέ να βρεθεί στις Κάννες και να βολτάρει πάνω στο κόκκινο χαλί.  Η γενιά των ελλήνων λογοτεχνών -εκεί γύρω στα 40- συνεχίζει να μας εκπλήσσει, καθώς φαίνεται ότι έχει αφήσει πίσω της το αφηγηματικό ύφος και τις τεχνικές που χαρακτήρισαν τη συγγραφική γενιά της μεταπολίτευσης.  Το «Σχέδιο» είναι μια αλληγορία 224 σελίδων, με πολιτικές, φιλοσοφικές και υπαρξιακές προεκτάσεις. Πάνω απ' όλα, όμως, είναι ένα βιβλίο που «μένει» στη συνείδηση του αναγνώστη. Όχι γιατί κινείται σ' ένα πλαίσιο που έχουν πιάσει άλλοι συγγραφείς στο παρελθόν και με ακόμα μεγαλύτερη μαεστρία, αλλά επειδή η κεντρική ιδέα του είναι ανεξάντλητη και αν έχεις τα κότσια να την πιάσεις και να την αναπτύξεις, τότε έχεις βάλει και συ το δικό σου λιθαράκι στην σειρά των βιβλίων που γράφτηκαν γι' αυτήν. Η Μαλακατέ κινείται πάνω στο ερώτημα τι θα γινόταν αν... Τι θα γινόταν λοιπόν αν σ ένα δημοψήφισμα γι

Είναι αυτή η γενιά των Ελλήνων συγγραφέων -εκεί γύρω στα 40- στους οποίους αποφάσισα να κάνω ένα αφιέρωμα. Η αρχή έγινε με την προηγούμενη παρουσίαση πάνω στο αστυνομικό μυθιστόρημα της Ευτυχίας Γιαννάκη. Απ' την αστυνομική λογοτεχνία προέρχεται και ο Βασίλης Δανέλλης, αν και αυτό το βιβλίο είναι περισσότερο φιλοσοφικό παρά αστυνομικό. Διαπιστώνω, με χαρά ως αναγνώστης, πως αυτή η γενιά -εκεί γύρω στα 40- αναζητά νέους τρόπους έκφρασης, διάθεση ανανέωσης της γραφής όπως τη συναντήσαμε στις προηγούμενες γενιές, ψαγμένους αφηγηματικούς τρόπους, μια γενικότερη διάθεση δηλαδή να προσφέρει κάτι καινούργιο στην ελληνική λογοτεχνία και να αφήσει πίσω της τις πεπατημένες οδούς- στο βαθμό πάντα που μπορεί.  Εδώ έχουμε ένα βιβλίο όπου φαινομενικά το θέμα του είναι αστυνομικό. Ένας ρεπόρτερ που τυχαία βρίσκεται στο σιδηροδρομικό σταθμό αμέσως μετά από ένα τραγικό συμβάν: ένας άνδρας έπεσε στις γραμμές του τρένου και σκοτώθηκε κι ένας άλλος οδηγείται με έμφραγμα στο νοσοκομείο. Ο ρεπόρτε

Χαίρομαι να διαβάζω Έλληνες συγγραφείς που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε απ' τους ξένους συναδέλφους τους. Το νουάρ μυθιστόρημα της Γιαννάκη ομολογουμένως ξεπέρασε τις προσδοκίες μου και μου κράτησε συντροφιά για 4 μέρες, λιγότερες από εκείνες που χρειάστηκε ο αστυνόμος Χάρης Κόκκινος για να εξιχνιάσει 2 εγκλήματα.  Αθήνα, λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Μια πόλη και μια χώρα σε κρίση. Ένας γνωστός σκηνοθέτης, μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα βρίσκεται δολοφονημένος μέσα στο θέατρο που του ανήκει στην Πλάκα. Το θέμα θυμίζει λίγο τον μαιτρ της νουάρ λογοτεχνίας στην Ελλάδα, Γιάννη Μαρή, με το «Έγκλημα στα Παρασκήνια». Ουδόλως με χαλάει αυτό και ακολουθώ πρόθυμα τον ήρωα της Γιαννάκη στα βήματά του.  Οι πρώτες έρευνες δεν αποδίδουν καρπούς. Ο νεκρός δεν φαίνεται να είχε εχθρούς ενώ ήταν μόνος στον κόσμο. Ωστόσο, ένα δεύτερο έγκλημα που θα γίνει στη Δραπετσώνα λίγο αργότερα, θα αποτελέσει το έναυσμα για τον Κόκκινο να «δέσει» την ιστορία. Νεκρή είναι μια γυναίκα που για χρόνια δούλευε ω

Ένας Τομ Σόγιερ κι ένας Χάκλμπερι Φιν στη Γερμανία του σήμερα. Τα ονόματα αλλάζουν, ο Μάικ και ο Τσικ, ο Τσικ και ο Μάικ. Τα ονόματα και η εποχή. Κατά τα λοιπά το ταξίδι απ' την αθωότητα στην ωριμότητα έχει τα ίδια χαρακτηριστικά. Δεν υπάρχει βάρκα στο ποτάμι, αλλά ένα Λάντα Νίβα που τα δύο αγόρια κλέβουν ένα πρωί με στόχο να φτάσουν στη μυθική... Βλαχία(;) Γιατί; Δεν υπάρχει συγκεκριμένο γιατί. Υπάρχουν εξηγήσεις που ο συγγραφέας τις δίνει απλόχερα. Επειδή είναι έφηβοι, επειδή είναι αθώοι, επειδή είναι ολομόναχοι με γονείς ωσεί παρόντες, επειδή είναι περιθωριακοί στο σχολείο -καθένας με τον τρόπο του.  Κι όμως, ο Μάικ, το πλουσιόπαιδο με πατέρα χρεοκοπημένο και μητέρα αλκοολική φαίνεται να κολλάει με τον Τσικ, το νεαρό Μογγόλο, που ήρθε στο σχολείο από κάποια αχανή ρώσικη στέπα και κυκλοφορεί με άθλια ρούχα και που στην σακούλα του σούπερ μάρκετ μεταφέρει τα βιβλία του.  Είναι καλοκαίρι στο Βερολίνο, η ζέστη -ναι η ζέστη- είναι αποπνικτική και όλα αρχίζουν από ένα δώρο γεν

Αυτή η συλλογή διηγημάτων είναι γραμμένη «κινηματογραφικά». Έχει την τρέλα του Κουστουρίτσα και τον λυρισμό του Αγγελόπουλου. Έχει αναγνωρίσιμους χαρακτήρες, μια νοσταλγία που τσακίζει κόκαλα, έχει έναν καημό, έναν πολύπαθο και διαχρονικό καημό για τα Βαλκάνια.  Ο Πένκοφ, Βούλγαρος στην καταγωγή, νέος, που ζει πλέον στις ΗΠΑ παραδίδει μαθήματα ανεπιτήδευτης γραφής απ' το πρώτο του κιόλας πόνημα. Παραδίδει μαθήματα ιστορίας και ανθρωπιάς, ισορροπώντας εξαιρετικά πάνω στο ευαίσθητο σκοινί των ιδεολογιών, της κουλτούρας και των διαφορετικών κόσμων στους οποίους έχει ζήσει έως τώρα. Αυτόν της πρώην κομμουνιστικής και νυν «ευρωπαϊκής» Βουλγαρίας κι εκείνον του πάλαι πότε αμερικάνικου ονείρου. Κι ενώ πιθανότατα κάποιος άλλος στη θέση του, εντελώς ξιπασμένος, θα χρησιμοποιούσε το όποιο ταλέντο του για να καταγγείλει την οπισθοδρομική Βουλγαρία και να εξάρει τη θαυμαστή Αμερική, ο Πένκοφ αιφνιδιάζει τον αναγνώστη και με το δικό του τρόπο λέει «τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη».  Με απ

Την Κυριακή που μας πέρασε και επί 2 ώρες μιλούσαμε στον Amagi Radio με την Κατερίνα Μαλακατέ για τον «Θερισμό», τη Λογοτεχνία, τη μουσική, την δημοσιογραφία. Τη συνέντευξη μπορείτε να την ακούσετε εδώ... AMAGI RADIO-ΣΥΝΤΕΝΤΕΥΞΗ

Μέρα που' ναι σήμερα και με τις φωνές των εργατών να φτάνουν έως εδώ απ' το κέντρο, εκεί που γίνεται η καθιερωμένη απεργιακή πορεία των εργατών, δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη επιλογή παρουσίασης απ' αυτό το μικρό πλην πλούσιο βιβλίο του Λουίς Σεπούλβεδα. Πλούσιο από ιστορία, από κινηματικές δράσεις, από αγώνες, αλλά και από φυλακίσεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις και όλα αυτά τα καλούδια που είχαν μπόλικα στην φαρέτρα τους φασιστικά-νεοφιλελεύθερα καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής με την αμέρικτη υποστήριξη των ΗΠΑ και που φαίνεται πως μάλλον τα ξεχνάμε σήμερα, ειδικά όταν πέφτουμε πάνω σε διλήμματα τύπου «το λιγότερο κακό». Σε κάθε περίπτωση, ο Σεπούλβεδα με την δράση που είχε στα νιάτα του μπορεί να γράψει άλλα τόσα βιβλία απ' όσα έχει ήδη γράψει απ' τις εμπειρίες του στο πλευρό του Αγιέντε, την εξορία, τον Πινοσέτ αλλά και τη γενικότερη δράση των κινημάτων της ηπείρου του.  Στις 9 αυτές ιστορίες της συλλογής το χιούμορ δεν λείπει. Ήταν ουκ ολίγες οι φορ