Ray's Stories

Είναι μια από εκείνες τις φορές που η τελευταία σελίδα ενός βιβλίου συνοδεύεται από έναν εσωτερικό λυγμό, από ένα συναίσθημα ολοκλήρωσης και δέους συνάμα, από εκείνες τις φορές που ο αναγνώστης υποκλίνεται σ' έναν σπουδαίο συγγραφέα αλλά και στη Λογοτεχνία την ίδια. Η "Ρετροσπεκτίβα" του ισραηλινού Αβραάμ Γεοσούα είναι ένα πολυεπίπεδο βιβλίο που στηρίζεται πάνω σε λεπτοδουλεμένους χαρακτήρες, γεμάτο από αλληγορίες και συμβολισμούς το οποίο σαν σύνολο έρχεται και καθηλώνει τον αναγνώστη, κόβοντάς του την ανάσα έως την τελευταία σελίδα. Κι αν η Τέχνη στις διάφορες μορφές της δεν είναι τίποτε άλλο από συγκοινωνούντα δοχεία καλλιτεχνικής έκφρασης, μπορώ να πω ότι τελευταία φορά που συγκινήθηκα τόσο ήταν βλέποντας την ταινία - μιας και ο ήρωας του βιβλίου είναι ένας σκηνοθέτης - La Grande Belezza του Πάολο Σορεντίνο.  Στο προφανές της υπόθεσης έχουμε να κάνουμε μ' έναν 70χρονο φτασμένο σκηνοθέτη, τον Γιαίρ Μόζες ο οποίος φτάνει στην Σαντιάγο ντε Κομποστέλα της Ισ

Βιβλία σαν αυτό του Φίλιπ Κερ είναι για να τα έχεις μαζί σου σ΄ένα πολύωρο ταξίδι με καράβι. Αφενός δεν θα καταλάβεις πότε πέρασαν οι ώρες ως τον προορισμό σου, αφετέρου θα έχεις πωρωθεί με την ανάγνωση ενός χορταστικού βιβλίου.  Είναι το δεύτερο βιβλίο που διαβάζω απ' τον Σκώτο συγγραφέα μετά το εξαιρετικό  Μοιραία Πράγα  και η συνταγή εξακολουθεί να είναι το ίδιο απλή και πετυχημένη: Στην παράνοια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ένας πρώην αστυνομικός και βαθιά αντιναζιστής, προσπαθεί να επιβιώσει λύνοντας υποθέσεις στις οποίες κλασικά εμπλέκονται υψηλόβαθμα στελέχη του Γ' Ράιχ.  Απ' την Πράγα λοιπόν της προηγούμενης περιπέτειας ο Κερ αυτή τη φορά ταξιδεύει τον ήρωά του στο Σμόλενσκ της Ρωσίας, στο δάσος του Κατίν εκεί που η αναζήτηση τροφής απ' τους λύκους της περιοχής φέρνει στην επιφάνεια μακάβρια ευρήματα και ειδικότερα, ανθρώπινα μέλη. Ο λοχαγός Μπέρνι Γκούντερ αυτή τη φορά θα κληθεί να εξιχνιάσει τη μαζική δολοφονία χιλιάδων ανθρώπων που έχουν θαφτεί στ

- "Ανάμεσα στους ζωντανούς και στο θάνατο υπάρχει μια κουρτίνα. Κάπου κάπου αυτή η κουρτίνα σηκώνεται. Για παράδειγμα, όταν χάνεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο. Τότε, για μια στιγμή, βλέπεις το θάνατο πολύ καθαρά. Μετά, η κουρτίνα ξαναπέφτει. Συνεχίζεις τη ζωή σου. Και περνάει". - "Είστε σίγουρος;" Κάπου 3 - 4 ώρες χρειάστηκαν συνολικά για να τελειώσω αυτό το σχετικά μικρό σε μέγεθος αλλά μεγάλο σε νόημα, βιβλίο του αργεντίνου Αντρές Νέουμαν. Είχε το θάρρος, όπως λίγοι το κάνουν, ν' ασχοληθεί με το θάνατο, την απώλεια, τη διαχείρισή τους.  Ο σκελετός του βιβλίου βασίζεται στις αφηγήσεις τριών ανθρώπων που αποτελούν μια οικογένεια: Ο πατέρας, ο Μάριο, πεθαίνει και το γνωρίζει. Οι μονόλογοί του γράφονται σε κασέτες ώστε να τις βρει και να τις ακούσει κάποια στιγμή ο μικρός γιος του. Η μητέρα, η Έλενα - ίσως το πιο τραγικό πρόσωπο της τριάδας - καταφεύγει στη λογοτεχνία, στα λόγια σπουδαίων συγγραφέων προκειμένου να κατανοήσει αυτό που συμβαίνει και παράλληλα σ

Μέρες που' ναι, τούτο το βιβλίο έμοιαζε με την μαρτυρική πορεία προς το Γολγοθά. Παρά το γεγονός ότι η μετάφραση σε κάποια σημεία ήταν εντελώς πρόχειρη, η πένα του σπουδαιότερου βραζιλιάνου συγγραφέα δεν μπορεί να χάσει τη λάμψη της. Προσπαθώ να θυμηθώ πότε ήταν η τελευταία φορά που σφίχτηκε το στομάχι μου διαβάζοντας ένα βιβλίο. Στους Δρόμους της Πείνας αυτό συνέβη ουκ ολίγες φορές. Βρισκόμαστε στη Βραζιλία, στη δεκαετία του 1950. Η χώρα ουσιαστικά διοικείται απ' τους "συνταγματαρχαίους", απόγονους των ευρωπαίων κατακτητών και της τοπικής άρχουσας τάξης. Είναι η εποχή των μεγαλοτσιφλικάδων αυτής της αχανούς χώρας οι οποίοι έχουν στην κατοχή τους χιλιάδες στρέμματα γης τα οποία δουλεύουν οι εργάτες, 7 μέρες την εβδομάδα και ειδικότερα: 3 επί πενιχρή πληρωμή για λογαριασμό του τσιφλικά, 3 για λογαριασμό τους και μία... δωρεάν για λογαριασμό ξανά του τσιφλικά. Παράλληλα είναι υποχρεωμένοι ν' αγοράζουν όλα τα είδη πρώτη ανάγκης απ' την καντίνα των τσιφλικιώ

Δεν ξέρω που μπορώ να κατατάξω αυτό το βιβλίο του Ασουλίν που πραγματικά από ένα σημείο και μετά με συνεπήρε στις σελίδες του και δεν με άφηνε να το αφήσω. Χρονικό; Ημερολόγιο; Μυθιστόρημα; Ίσως είναι λίγο απ' όλα τελικά. Το ξενοδοχείο Lutetia δεσπόζει ακόμα και σήμερα στη λεωφόρο Ρασπάιγ, στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα, σε αντίθεση με τα περισσότερο σπουδαία ξενοδοχεία του Παρισιού που βρίσκονται στη δεξιά. Ο Ασουλίν το χρησιμοποιεί για να στήσει την αφήγηση της ιστορίας τού κατεχόμενου απ' τους Ναζί Παρισιού, της κατεχόμενης Γαλλίας, δίνοντας τον λόγο του αφηγητή στον Εντουάρ Κιφέρ, τον υπεύθυνο ασφαλείας του ξενοδοχείου, ένα νουάρ χαρακτήρα εφάμιλλο με εκείνους που χρησιμοποιούσε ο Ζορζ Σιμενόν στα μυθιστορήματά του. Αποστασιοποιημένος απ' τα γεγονότα, φροντίζει απλώς να κάνει καλά τη δουλειά του ώσπου κάποια στιγμή τα ίδια τα γεγονότα θα τον αναγκάσουν να ομολογήσει πως: "Νομίζω πως ξέρω πλέον ως που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος χωρίς να χάσει την αξιοπρέπειά

Η ισπανική λογοτεχνία έχει δώσει αναρίθμητα βιβλία με αντικείμενο την πιο σκοτεινή πλευρά της Ιστορίας της χώρας, αυτή του Εμφυλίου. Απ' αυτό το πηγάδι της έμπνευσης δεν θα μπορούσε να λείπει κι ένας απ' τους καλύτερους αντιπροσώπους της ξακουστής γενιάς του '80, της γενιάς που άνθισε λίγο μετά την πτώση του Φράνκο. Ο Χούλιο Γιαμαθάρες απ' τη Λεόν δεν είναι και τόσο γνωστός στην Ελλάδα. Προσωπικά τον γνώρισα μέσα απ' την Κίτρινη Βροχή , το καλύτερο βιβλίο που διάβασα την προηγούμενη χρονιά.   Στο "Φεγγάρι των Λύκων" που είναι το πρώτο του μυθιστόρημα συναντάμε για πρώτη φορά αυτή την εξαιρετική γλώσσα του Ισπανού συγγραφέα, τη γεμάτη εικόνες, λυρισμό και συναίσθημα. Είναι η ιστορία τεσσάρων ανδρών του Δημοκρατικού Στρατού που μετά την ήττα στις Αστούριες έχουν καταφύγει στα βουνά και προσπαθούν μέσα απ' τα περάσματα να βγουν στην άλλη πλευρά, να ξεφύγουν απ' τους φασίστες του Φράνκο που βρίσκονται στο κατόπι τους.  Είναι λοιπόν η ζωή στο