Ray's Stories

Αποχαιρετώ το καλοκαίρι με το βιβλίο-ορόσημο της γκόθικ λογοτεχνίας, που αποτέλεσε το έναυσμα για χιλιάδες άλλα, που το χρησιμοποίησαν ως «μπούσουλα», αλλά και για ουκ ολίγες κινηματογραφικές ή τηλεοπτικές εκδοχές. Ο Δράκουλας λοιπόν, ο μύθος, ο θρύλος και η Ιστορία, γραμμένος απ' τον Ιρλανδό Μπραμ Στόκερ, φίλο του σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ και ερωτικό αντίπαλο του Όσκαρ Ουάιλντ για την καρδιά μιας γυναίκας.  Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Ο Τζόναθαν Χάρκερ, νέος και φιλόδοξος δικηγόρος, ταξιδεύει ως την Τρανσυλβανία για να συναντήσει τον ευγενή κόμη Δράκουλα και να κανονίσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες μιας μεγάλης αγοράς γης του τελευταίου στο Λονδίνο. Ο κόμης, απόγονος ιστορικής οικογένειας της Βλαχίας, είναι απέθαντος, ένα βαμπίρι, που ζει στους αιώνες τρεφόμενος με αίμα. Θα κρατήσει φυλακισμένο τον Τζόναθαν στον πύργο του και θ' αναχωρήσει για την Αγγλία, όπου ανάμεσα στα θύματά του θα είναι η δεσποινίς Λούσυ Γουέστερνα, αδελφική φίλη της αρραβωνιαστικιάς του Τζόν

Για το διήγημα έχουν ειπωθεί και γραφτεί χιλιάδες πράγματα. Δεν το αγαπούν όλοι, δεν το διαβάζουν όλοι και υπάρχει μια μάλλον άνιση μεταχείρισή του στην Ελλάδα σε σχέση με το μυθιστόρημα. Το διήγημα όμως είναι ένας ιδιαίτερα δύσκολος τρόπος έκφρασης, καθώς πρέπει να συμπυκνώσει σε λίγες σελίδες μια ιστορία και να την παρουσιάσει όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη στον αναγνώστη.  Παρ' όλα αυτά τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια επιστροφή των συγγραφέων -και των εκδοτών- προς το διήγημα, ίσως επειδή ένα είδος στο οποίο μπορούμε να λέμε ότι έχουμε μια κάποια «παράδοση».  Η συλλογή διηγημάτων του Φοίβου Πιομπίνου με κέρδισε για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι η χρήση του λόγου. Ο δεύτερος είναι ότι πρόκειται για μια συλλογή που δεν υποδύεται κάτι διαφορετικό απ' αυτό που είναι, στέκεται τίμια απέναντι στον αναγνώστη, χωρίς τεχνητές εξάρσεις, χωρίς τη λογική της δημιουργικής γραφής να «φωνάζει» την ύπαρξή της, χωρίς κραυγαλέες ανατροπές προς χάριν εντυπωσιασμού.  Απ' το πρώτο δι

Στον καλαίσθητο τόμο των εκδόσεων Άγρα, ο καθηγητής της ελληνικής λογοτεχνίας στο Αντοιχτό Πανεπιστήμιο, Χρήστος Δανιήλ, συγκεντρώνει την εργογραφία (ποίηση, πεζά) ενός άγνωστου στο ευρύ κοινό λογοτέχνη, του Ανδρέα Καμπά, που στη ζωή του δημοσίευσε ελάχιστα πονήματά του, κυρίως σε λογοτεχνικά περιοδικά. Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος ο επιμελητής συνθέτει τη ζωή του Καμπά, τα παιδικά χρόνια του, τους πρώτους έρωτες, την συμμετοχή του στη μάχη της Κρήτης -γεγονός που θα τον επηρεάσει σημαντικά στη γραφή του-, τη φυγή στο Παρίσι ως ένας απ' τους επιβάτες του «Ματαρόα», την μετακόμιση στο Λονδίνο, ενώ ο τραγικός επίλογος θα γραφτεί στο Μονακό, εκεί που ο Καμπάς θα φύγει προδομένος απ' την καρδιά του σε ηλικία 46 ετών. Αν υπακούσουμε αυτό που λέγεται, πως είμαστε οι εμπειρίες μας, ο Ανδρέας Καμπάς είχε ήδη πολλές και μάλιστα από μικρή ηλικία. Όντας γιος του Παναγιώτη Καμπά, της ξακουστής οινοποιίας (όλοι θυμόμαστε την διαφήμιση της δεκαετίας του 80, «τυρί,

Σαλιγκάρια, θαλασσινά, κυνήγι, χέλια, κρέμες, λαχανικά, καραμελωμένα ψητά, όλα βρίσκουν τη θέση τους στο μεγάλο βιβλίο μαγειρικής που παράγγειλε η Αικατερίνη των Μεδίκων στον εξομολόγο της, πατέρα Αντρέ Τεβέ, ο οποίος ταυτόχρονα ήταν και γνωστός βοτανολόγος της εποχής. Μόνο που οι συνταγές αυτές ήταν πασπαλισμένες από άφθονο δηλητήριο ή συνδυασμό δηλητηρίων, προερχόμενο από  φυτά και άνθη που θα μπορούσε να βρει κανείς στον πιο απλό κήπο, αρκεί να γνώριζε τι ακριβώς να ψάξει.  Το βιβλίο ξεκινά τη νύχτα της 23ης προς 24 Αυγούστου του 1572, όταν στο Παρίσι γίνεται το μεγάλο ξεκαθάρισμα μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών, όπου οι πρώτοι σφαγιάζουν τους δεύτερους. Η Ιστορία καταγράφει δολοφονίες για τις επόμενες επτά μέρες σε όλη τη Γαλλία, ωστόσο όλη αυτή η σφαγή αποτυπώθηκε ως η Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου.    Η Αικατερίνη των Μεδίκων, βασιλομήτωρ, προκειμένου να σταματήσει την παράνοια, ζητά απ' τον πιστό ιερωμένο της να βρει τρόπο να δηλητηριάσει τους πρωτεργάτες της σφαγής ώ

Τον ισπανοαργεντινό Αντρές Νέουμαν τον γνώρισα μέσα απ' το συγκλονιστικό «Κατά Μόνας» ( εδώ ), εκδ. Opera 2014. O «Ταξιδιώτης του Αιώνα» έφτασε στα χέρια μου στα μέσα καλοκαιριού και χρειάστηκα σχεδόν ενάμισι μήνα προκειμένου να ταξιδέψω μαζί του, με διαλείμματα-καταφύγια σε άλλες αναγνώσεις, μιας κι ένα πράγμα είναι σίγουρο: Δεν πρόκειται για ένα εύκολο βιβλίο.  Αντιθέτως, εδώ μιλάμε για ένα ανάγνωσμα που σου αποκαλύπτει τις χάρες του αργά, και ειλικρινά στις πρώτες 60-70 σελίδες αναζητούσα ακόμα το νόημα ή τουλάχιστον κάποιες ενδείξεις για το που το πάει ο συγγραφέας. Σε ένα «τούβλο» 700 και κάτι σελίδων αυτό ίσως να σημαίνει έλλειψη υπομονής εκ μέρους μου, ωστόσο, όσο κι αν μου άρεσε το ιστορικό πλαίσιο στο φόντο, έψαχνα από κάπου να πιαστώ για να συνεχίσω. Ο Νέουμαν λοιπόν μ' έβαλε στον κόσμο του αργά -και αυτό ίσως είναι μειονέκτημα για κάποιους αναγνώστες που επιθυμούν μια περισσότερο άμεση προσέγγιση- αλλά με αποζημίωσε και με το παραπάνω, με το αποτέλεσμα.  Η πλοκή