Επίσκεψη σε μια έκθεση, του Φοίβου Πιομπίνου

Για το διήγημα έχουν ειπωθεί και γραφτεί χιλιάδες πράγματα. Δεν το αγαπούν όλοι, δεν το διαβάζουν όλοι και υπάρχει μια μάλλον άνιση μεταχείρισή του στην Ελλάδα σε σχέση με το μυθιστόρημα. Το διήγημα όμως είναι ένας ιδιαίτερα δύσκολος τρόπος έκφρασης, καθώς πρέπει να συμπυκνώσει σε λίγες σελίδες μια ιστορία και να την παρουσιάσει όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη στον αναγνώστη. 
Παρ' όλα αυτά τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια επιστροφή των συγγραφέων -και των εκδοτών- προς το διήγημα, ίσως επειδή ένα είδος στο οποίο μπορούμε να λέμε ότι έχουμε μια κάποια «παράδοση». 

Η συλλογή διηγημάτων του Φοίβου Πιομπίνου με κέρδισε για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι η χρήση του λόγου. Ο δεύτερος είναι ότι πρόκειται για μια συλλογή που δεν υποδύεται κάτι διαφορετικό απ' αυτό που είναι, στέκεται τίμια απέναντι στον αναγνώστη, χωρίς τεχνητές εξάρσεις, χωρίς τη λογική της δημιουργικής γραφής να «φωνάζει» την ύπαρξή της, χωρίς κραυγαλέες ανατροπές προς χάριν εντυπωσιασμού. 
Απ' το πρώτο διήγημα το οποίο βρήκα ευφάνταστο και το θυμόμουν για ώρα αργότερα, το γυρόφερνα στο μυαλό μου, τόσο για την απλότητά του όσο και την τραγικότητα που το διέπνεε -χωρίς ο συγγραφέας να έχει χρησιμοποιήσει μελοδραματικούς τόνους- έως το τελευταίο που διαδραματίζεται στη Βυρηττό, οι σελίδες πέρασαν ευχάριστα και μ' έκαναν γι άλλη μια φορά να σκεφτώ πως η ουσία των πραγμάτων κρύβεται στην απλότητα. 
Όπως παραδέχεται και ο ίδιος ο συγγραφέας στο τέλος του βιβλίου, οι ιστορίες του δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας, αλλά ιστορίες ανθρώπων που με κάποιο τρόπο έμαθε και αποφάσισε να καταγράψει με λογοτεχνικό ύφος. Σίγουρα, δεν είναι όλα τα διηγήματα ισάξια. Απ' τα έντεκα διηγήματα της συλλογής τρία είναι εκείνα που πραγματικά με κέρδισαν, ωστόσο και τα υπόλοιπα διαβάζονται με ενδιαφέρον, γεγονός που οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το βιβλίο πραγματικά αξίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη. 
Τέλος, το σχόλιό μου για τη γλώσσα που χρησιμοποιεί. Λέξεις προσεκτικά επιλεγμένες και σωστά τοποθετημένες στη θέση τους, δίχως κουραστικούς λυρισμούς και με έναν υποδόριο σαρκασμό να διαπνέει τα περισσότερα κείμενα, τα οποία περιγράφουν τις ζωές ανθρώπων της διπλανής πόρτας, ενταγμένων στο γενικότερο ιστορικό και πολιτικό αφήγημα της νεότερης Ελλάδας. 

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΕ ΜΙΑ ΕΚΘΕΣΗ
(και άλλα διηγήματα)
του Φοίβου Ι. Πιομπίνου
σελ. 204-εκδ. Κίχλη