Α Perfect Lie...

Άνοιξε τα μάτια για να τυφλωθεί από το σκοτάδι. Δεν έβλεπε όχι γιατί είχε χάσει την όρασή του αλλά επειδή τα μάτια του ήταν καλυμμένα. Στα επόμενα δευτερόλεπτα πάσχισε να βάλει τη μνήμη και τη λογική του σε τάξη.
Πρώτο στοιχείο. Τα μάτια είναι καλυμμένα.
Ξεροκατάπιε και άρχισε να ανασαίνει βαριά λες και όση ώρα ήταν αναίσθητος - αλήθεια, πόση; - είχε πάψει να αναπνέει και τώρα δα είχε έρθει η στιγμή της αναπλήρωσης του οξυγόνου. Έβηξε. Πόνεσε.
Δεύτερο στοιχείο. Είμαι ξαπλωμένος.
Πήγε να σηκωθεί.
Τρίτο στοιχείο. Είμαι δεμένος.
- Είναι κανείς εδώ; Είναι κανείς εδώ;
Τέταρτο στοιχείο. Είμαι χεσμένος από το φόβο μου.

Η Δανάη πήρε το κύπελλο με τον καπουτσίνο, το έφερε στο στόμα και έγλειψε την κρέμα που απειλούσε να χυθεί από στιγμή σε στιγμή. Πλατάγισε τα χείλη της, γεμίζοντας τη γλώσσα της με την πλούσια κρέμα και μπήκε στο αυτοκίνητο. Ο οδηγός ξεκίνησε. Στη διαδρομή δεν του έδωσε καμία σημασία, έπινε με μικρές γουλιές τον καφέ της, σερφάροντας στο Διαδίκτυο από το i pad της. Για μια στιγμή στάθηκε μόνο ακίνητη, με τις κόρες των ματιών της να κινούνται ανεξέλεγκτα πάνω στις γραμμές ενός μέιλ. Ξέχασε τον καφέ, για λίγο μόνο, μόλις το κυνηγητό των λέξεων σταμάτησε, ήπιε την τελευταία γουλιά λες και κατέβαζε σφηνάκι.

Ο Ευκλείδης Σπανέας δεν έκανε τίποτε διαφορετικό εκείνο το πρωί απ' ότι έκανε συνήθως. Πήρε πρωινό με τη σύζυγό του, τη φίλησε, βγήκε στο δρόμο και κατευθύνθηκε με τα πόδια στο γειτονικό σταθμό του μετρό. Δεν έφτασε ποτέ.

Η Δανάη είχε καιρό να έρθει στην Αθήνα. Πρέπει να ήταν τρία ή τέσσερα χρόνια από την τελευταία φορά. Στο διάστημα αυτό ταξίδεψε σε απίστευτα μέρη, όπου ήταν απαραίτητο για τη δουλειά της, με τελευταίο σταθμό την Αργεντινή. Ένα μεγάλο φιάσκο. Προτιμούσε να μην το θυμάται πια.

Ο παρουσιαστής της πρωινής τηλεοπτικής εκπομπής ενημέρωσε το κοινό του πως δεν ήταν δυνατή η συνέντευξη με τον Ευκλείδη Σπανέα. Ψέλλισε κάποια δικαιολογία την οποία κανείς δεν κατάλαβε και αμέσως μετά πέρασε σε άλλο θέμα. Η Δανάη έκλεισε την τηλεόραση του αυτοκινήτου και κάθισε πιο αναπαυτικά στο δερμάτινο κάθισμα. Η πόλη αυτή εξακολουθούσε να έχει φρικτή κίνηση.

Είχε λαχανιάσει.
Φώναξε για εκατομμυριοστή φορά. Δεν πήρε απάντηση.
Ο ιδρώτας είχε πλέξει ένα στεφάνι στο κεφάλι του που σιγά, σιγά διαλυόταν και έτρεχε στο λαιμό του. Φώναξε ξανά. Τίποτα.

Η Αντιγόνη Σπανέα άκουσε για άλλη μια φορά τον τηλεφωνητή του άνδρα της να απαντά στη θέση του.

Το σκούρο μπλε αυτοκίνητο μπήκε στο χώρο του παρατημένου εδώ και χρόνια ναυπηγείου, κάπου στο Πέραμα. Μείωσε την ταχύτητά του και αφού έκανε ένα μεγάλο κύκλο ήρθε και σταμάτησε πίσω από το κτίριο που δέσποζε στη μέση του οικοπέδου, ώστε να μην φαίνεται από το κεντρικό δρόμο. Η Δανάη άνοιξε την πόρτα και βγήκε με το ύφος γυναίκας καριέρας που έχει ένα πολύ σημαντικό ραντεβού, επιχειρησιακό εννοείται, στο οποίο διακυβεύονται χρήματα. Πολλά χρήματα. Την ίδια ώρα, μια πόρτα από το κτίριο άνοιξε και βγήκαν από αυτήν δύο άνδρες. Αντάλλαξαν δύο κουβέντες και μπήκαν όλοι μαζί μέσα.

Άκουσε τα βήματά τους στο σκοτάδι, τα ντεσιμπέλ που έκαναν τα παπούτσια στο τσιμένο ήταν πάνω από τα όρια μιας ακοής που εδώ και μόλις πριν λίγο αποφάσισε να συμφιλιωθεί με τη σιωπή. Ήταν η δική του ακοή, ήταν μια γυναικεία φωνή.
- Κύριε Σπανέα έχω απόλυτη ανάγκη τη συνεργασία σας.
Δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε. Ενώ πριν φώναζε και ξαναφώναζε για μια ανθρώπινη παρουσία, τώρα που η παρουσία ήταν εκεί, δεν την έβλεπε, την άκουγε, ήταν σαν να μην ήξερε τι να ρωτήσει, όχι να ρωτήσει, δεν ήξερε καν τι να πει. Ήταν τόσο περίεργο όλο αυτό. Όχι, ήταν κάτι παραπάνω από περίεργο. Δεν μπορούσε να συμβαίνει.
Άκουσε κάτι να σύρεται στο πλάι του και ένοιωνε το θρόισμα μιας παρουσίας να αγγίζει το ιδρωμένο μέτωπό του. Ένα απαλό άρωμα έδιωξε την υγρασία από τη μύτη του και τη στόλισε με λουλούδια. Όταν του μίλησε ξανά ένοιωσε μια γνώριμη μυρωδιά να ψάχνει να βρει χώρο μέσα στο μπουκέτο των λουλουδιών. Η μυρωδιά του καφέ.
- Κύριε Σπανέα, θέλω μια χάρη. Πρέπει να αυτοκτονήσετε. Και πρέπει να το κάνετε για μένα.

Η Αντιγόνη Σπανέα εκείνη την ώρα έπαιρνε τηλέφωνο την Αστυνομία.

Εδώ οφείλουμε να κάνουμε μια διακοπή, αφενός για να δώσουμε το δικαίωμα στον Ευκλείδη Σπανέα να αποφασίσει αν θα κάνει τη χάρη που του ζητήθηκε, αφετέρου για να κάνουμε ένα σεργιάνι στα πρωτοσέλιδα του ημερήσιου Τύπου.

ΤΥΠΟΣ και Υπογραμμός: ΜΕΣΣΙΑΣ για την Αριστερά ο Σπανέας! Ο έγκριτος οικονομολόγος που τα έβαλε με το σύστημα δηλώνει έτοιμος για νέες μάχες.

ΕΛΛΑΔΑ: Ο ΡΟΛΟΣ ΣΠΑΝΕΑ στη συμφωνία του Νόιτσελζβανστάιν. Τι πήρε και τι έχασε η χώρα!

ΙΔΕΑ: Καταστροφή για τη χώρα ο Σπανέας! Οι Κομμουνιστές απειλούν την τάξη!

Η ΦΩΝΗ: Άγγελος Δουράμπεης: Η κεντροδεξιά παράταξη θα αναχαιτίσει τα σχέδια Σπανέα για επιστροφή της χώρας σε κατοχικές εποχές. Είμαστε οι εγγυητές της προόδου!

DIRTYNEWS: Η Άννα Γρέκα ξεκινά διεθνή καριέρα! Πρώτος σταθμός της περιοδείας της το Τελ Αβίβ!


Το δωμάτιο έχει παραλληλόγραμμο σχήμα. Φωτίζεται από μια λάμπα φθορίου η οποία ανά τακτά χρονικά διαστήματα λέει πως θα σβήσει αλλά μετά από λίγο το μετανοιώνει. Στη μέση του δωματίου είναι ένας πάγκος, μεγάλος κάπου 2,5 επί 1,5, με το κορμί του άνδρα απιθωμένο πάνω και δεμένο με ιμάντες. Αριστερά, πάνω στον τοίχο είναι τρεις νεροχύτες με ισάριθμες βρύσες. Κάτω τσιμέντο. Δίπλα στον πάγκο μια καρέκλα με τη Δανάη να κάθεται και να καπνίζει ένα Gauloise άφιλτρο. Στην πόρτα, στην άλλη άκρη του δωματίου στέκονται οι δύο άνδρες που την υποδέχθηκαν πριν. Δεν υπάρχει κανένα παράθυρο και η ατμόσφαιρα είναι υγρή. Τόσο υγρή που νομίζεις πως πρέπει να κολυμπήσεις μέσα στο δωμάτιο για να βγεις ζωντανός από εκεί.
- Γιατί απλά δεν με σκοτώνετε;
Απαντά ο καπνός σαν βγαίνει από τα πνευμόνια.
- Είναι σημαντικό να πεθάνετε μόνος αγαπητέ. Νέα εκπνοή καπνού.
- Όπως είναι επίσης σημαντικό να γράψετε και ένα ωραίο σημείωμα στο οποίο θα αναθεματίζετε ό,τι έχετε υποστηρίξει μέχρι τώρα. Θα είστε τόσο συγκλονισμένος δε από τα λάθη σας, που δεν θα αντέξετε τη συνέπεια των πράξεών σας, γεγονός που παρουσιάζει την αυτοκτονία ως τη μοναδική λύτρωση για την ταλαιπωρημένη ψυχή σας.
- Τι σας κάνει να το πιστεύετε αυτό; Πως θα κάνω κάτι τέτοιο δηλαδή;
- Δεν έχετε άλλη επιλογή αγαπητέ.
- Δεν πρόκειται να το κάνω, σκοτώστε με. Αλλά δεν θα υπογράψω κανένα χαρτί. Και ο κόσμος ξέρει πια. Ξέρει και δεν πρόκειται να πιστέψει πως αυτοκτόνησα.
- Αγαπητέ μου, μια ολόκληρη βιομηχανία είναι αυτή τη στιγμή έτοιμη να ντύσει την αυτοκτονία σας με το καλύτερο νεκρικό κουστούμι. Έχει παραγγείλει τα πιο όμορφα λουλούδια, έχει κανονίσει την καλύτερη κηδεία πολιτικού άνδρα που είδε ποτέ αυτή τη χώρα. Κείμενα έχουν ήδη γραφτεί, ρεπορτάζ έχουν ήδη γυριστεί, σύντροφοί σας έχουν ήδη αγοραστεί να πουν αυτά που πρέπει και όλοι... περιμένουμε απλά εσάς. Να δώσετε το σήμα!
- Ο κόσμος ξέρει!
- Ο κόσμος ξεχνάει αγαπητέ μου. Ναι, σίγουρα υπάρχουν αυτοί που δεν θα πιστέψουν τίποτα. Αλλά είναι η μειονότητα. Τραγικά μικρός αριθμός. Ο κόσμος πεινάει και είναι έτοιμος να φάει. Και θα καταπιεί αμάσητο ότι του προσφέρεται. Πιστέψτε με, έχουμε εξαιρετικούς σεφ! Έχουν ετοιμάσει ένα εντυπωσιακό μενού που δεν θα αφήσει κανένα πολίτη παραπονεμένο.
- Έχουν αλλάξει τα πράγματα. Αυτό δεν μπορούν να χωνέψουν τα αφεντικά σας! Η τελευταία φράση του κόβει την ανάσα και τον κάνει να βήξει δυνατά. Πνίγεται. Βήχει ξανά, καταφέρνει να βρει την αναπνοή του.
- Κύριε Σπανέα, θα μπορούσα να συζητώ για ώρες μαζί σας, πιστέψτε με. Αλλά ο χρόνος μου είναι περιορισμένος. Μέχρι το μεσημέρι πρέπει να έχω φύγει για τη Μαδρίτη και μετά με περιμένει ένα επίσης κουραστικό ταξίδι μέχρι τη Λατινική Αμερική. Να τελειώνουμε λοιπόν;
- Δηλαδή... τι θέλετε να κάνω;
- Μα... τι λόγος! Σας είπα τι περιμένω. Να αυτοκτονήσετε!
- Είσαι τρελή! ΤΡΕΛΗ!

Η Αστυνομία εκείνη την ώρα ξεκινούσε τις έρευνες. Ειδοποιήθηκε και το πρωθυπουργικό γραφείο. Ο διοικητής της ΕΥΠ κλήθηκε εσπευσμένα στη Βουλή.

Ο Ευκλείδης Σπανέας ένοιωσε χέρια να λύνουν τα δεσμά του, να τον σηκώνουν και να του βγάζουν το πουκάμισο. Δεν ανιστάθηκε και ούτε σκέφτηκε να το κάνει. Τον άφησαν με το φανελάκι και το παντελόνι του με τα χέρια του γυμνά. Πέρασαν τους ιμάντες ξανά πάνω από το κορμί του, αφήνοντας τα χέρια ελεύθερα. Τα μάτια εξακολουθούσαν να είναι δεμένα. - Λένε πως το νυστέρι δεν το νοιώθεις σαν κόψει σα βούτυρο τη σάρκα! Είναι τόσο λεπτό που δεν νοιώθεις καν το τσίμπημα. Μόνο το αίμα να τρέχει! Το φαντάζεστε;
Είχε ανάψει άλλο ένα τσιγάρο και τον κοίταζε σκεπτόμενη πως ο χρόνος της τελείωνε εδώ...

Πλοπ. Πλιπ. Πλοπ. Πλοπ. Πλιπ.
Εδώ και τρία λεπτά ο Ευκλείδης Σπανέας ακούγει τις σταγόνες του αίματός του να τρέχουν και να σκάνε στο πάτωμα. Είναι τόσο εκκωφαντική η σιωπή που τις ακούει σαν βόμβες που εκρήγνυνται δίπλα του.  Δύο φορές ως τώρα γαντοφορεμένα χέρια του έκαναν μασάζ από το ύψος του αγκώνα ως τον καρπό.
- Είναι για να τελειώσει το μαρτύριό σας πιο γρήγορα. Βοηθάει στο να τρέξει το αίμα, του λέει ανάβοντας άλλο ένα τσιγάρο.

Πλιπ. Πλοπ. Πλοπ. Πλιπ.

Αντιγόνη.

Πλιπ.

Η κυβέρνηση συνεδριάζει για την εξαφάνιση του Ευκλείδη Σπανέα. Η κατάσταση δεν πρέπει να ξεφύγει εκτός ελέγχου. Δίνονται οδηγίες στον Αττικάρχη και στον διοικητή της ΚΥΠ. Ο Σπανέας πρέπει να βρεθεί!

Έχει περάσει ώρα. Είναι ακόμα ζωντανός. Νοιώθει μια ζαλάδα όμως. Και μια αναγούλα. Είναι το αίμα που τρέχει. Η ζωή που τρέχει. Είναι το κάλεσα του πλιπ στο θάνατο.
Δε νοιώθει πόνο. Μόνο μια ζεστασιά στους καρπούς. Οι κομμένες φλέβες του Ευκλείδη Σπανέα! Δεν θα το χάψει κανείς. Θα γίνω μάρτυρας. Θα τους ξεσκεπάσουν. Θα αποκαλυφθεί το έγκλημά τους!

Πλοπ. Πλιπ. Πλοπ...... σιωπή.... τελείωσε;

Πλιπ!

Τον σκουντάνε. Πρέπει να αποκοιμήθηκε! Πόσο οξύμωρο. Να έχεις στιγμές να ζήσεις και να κοιμάσαι. Λες και δεν θα κοιμηθείς αιώνια τώρα. Το κεφάλι του το νοιώθει βαρύ. Εξάντληση, υγρασία, ο θάνατος που πλησιάζει. Προσπαθεί να θυμηθεί πόσα λίτρα αίμα έχει ο άνθρωπος στο σώμα του. Δεν θυμάται! Πόσο αίμα άραγε να έχει χάσει ο ίδιος; Πόσος χρόνος πέρασε; Μια αιωνιότητα; Δύο; Πολύ! Γαμώτο, έπρεπε να είναι πιο εύκολο!
- ΤΕΛΕΙΩΝΕΤΕ ΛΟΙΠΟΝ!
Δύο περιστέρια άκουσαν τη φωνή και πέταξαν τρομαγμένα από τη σκεπή του παλιού ναυπηγείου...

Τον ταξιτζή οι αστυνομικοί και οι ειδικοί της ΕΥΠ, τον ανέκριναν περισσότερες από πέντε φορές. Δεν έμαθαν τίποτα καινούργιο. Ο τύπος ήταν καθαρός, οικογενειάρχης, αριστερών πεποιθήσεων, ήρεμος. Τους εξήγησε πως πήρε κούρσα τον Ευκλείδη Σπανέα και τον πήγε στο παλιό ναυπηγείο. Τον άφησε εκεί παρά το γεγονός πως ο ίδιος προσφέρθηκε να τον περιμένει. Ο Σπανέας τον έδιωξε. Του έδωσε μάλιστα τα διπλά λεφτά από την αξία της κούρσας. Δεν έπεσε σε καμία αντίφαση. Τον άφησαν ελεύθερο.

Οι τσιγγάνοι που έψαχναν για παλιοσίδερα στο ναυπηγείο ήταν εκείνοι που βρήκαν το πτώμα του Σπανέα. Στην αρχή τους φάνηκε πως κάποιος κοιμόταν στον πάγκο. Πλησίασαν και τρόμαξαν σαν αντίκρισαν το νεκρικό γαλάζιο των ματιών του.

Ο αστυνόμος Δεούσης ήταν ο πρώτος που έφτασε με τους άνδρες του στο ναυπηγείο. Περίμενε να βρεθεί στο σκηνικό ενός αποτρόπαιου εγκλήματος, αντιθέτως είδε το πτώμα του Σπανέα πάνω στον πάγκο σαν να κοιμόταν. Ο χαρτοφύλακάς του ήταν απιθωμένος δίπλα σε μια καρέκλα και ένα σημείωμα πάνω σε αυτόν. Καμία εμφανή πληγή, καμία λίμνη αίματος, τίποτα! Ήταν τόσο περίεργο όλο αυτό. Κάτι δεν κολλούσε. Ο αστυνόμος προσπαθούσε να σκεφτεί τι παίχτηκε εδώ αλλά αυτός ο δαιμονισμένος ήχος που έκαναν οι νεροχύτες που έσταζαν τον εμπόδισαν να συγκροτήσει τη σκέψη του!
- Κλείστους!!! φώναξε σε έναν αστυνομικό!.

Πλιπ, πλοπ, πλιπ, πλοπ........

Οι γραφολόγοι επιβεβαίωσαν πως η υπογραφή στο εκτυπωμένο χαρτί που βρέθηκε στο χαρτοφύλακα του Ευκλείδη Σπανέα ήταν γνήσια.

Η βιομηχανία πήρε μπρος.

Η Δανάη έφυγε για τη Μαδρίτη. Ο οδηγός του σκούρου μπλε αυτοκινήτου φεύγοντας από το αεροδρόμιο, επέστρεψε στην πόλη, παράτησε το αυτοκίνητο σε ένα πάρκινγκ αντικαθιστώντας το με ένα ταξί που τον περίμενε εκεί παρκαρισμένο.

Η βιομηχανία πήρε μπρος.

Η ιατροδικαστική έρευνα απέδωσε το θάνατο του Ευκλείδη Σπανέα σε εξαιρετικά μεγάλη ποσότητα καλίου που βρέθηκε συγκεντρωμένο στους νεφρούς του.

Η βιομηχανία πήρε μπρος.

Η Αντιγόνη Σπανέα μέσω των δικηγόρων της υπέβαλλε μηνύσεις κατά αγνώστων και γυρνούσε στα κανάλια μιλώντας για δολοφονία.

Η βιομηχανία πήρε μπρος.

Φωνές από το πλήθος, προσεκτικά διαλεγμένες, αποδόμησαν το προφίλ του Σπανέα στις μέρες που ακολούθησαν, αποδίδοντάς του το χαρακτήρα του "μπερδεμένου πλην έντιμου πατριώτη που είχε καιρό τώρα προβλήματα και που λύγισε υπό την πίεση των γεγονότων".

Η βιομηχανία πήρε μπρος

Η υπόθεση Σπανέα μπήκε στο αρχείο.


*Σε ένα πείραμα που έγινε στην Ινδία τη δεκαετία του 90 και στο οποίο συμμετείχε ένας πολίτης με τη θέλησή του, αποκαλύφθηκε η τεράστια δύναμη της αυθυποβολής. Ο άνδρας ήταν δεμένος για 16 ώρες σε ένα κρεβάτι με καλυμμένα μάτια, νομίζοντας πως οι δεσμοφύλακές του, του είχαν κόψει τις φλέβες ώστε να πεθάνει από αιμορραγία. Τίποτε τέτοιο δεν είχε συμβεί. Οι δεσμοφύλακες του είπαν πως θα του κόψουν τις φλέβες αλλά δεν τις πείραξαν ποτέ. Το μόνο που έκαναν ήταν να έχουν δίπλα του λεκάνες στις οποίες έσταζαν νερό, κάνοντάς τον έτσι να πιστέψει πως ήταν το αίμα του που έτρεχε. 
Μετά από 16 ώρες σταμάτησαν το πείραμα. Την ώρα που σταμάτησε το πλοπ της σταγόνας, ο πολίτης έπαθε ανακοπή...  Η υπόθεση μετά πήρε το δρόμο της δικαιοσύνης.