DLV

Ήμουν έτοιμος να χωθώ για άλλη μια φορά (είχα ήδη χάσει το συνολικό αριθμό μέσα στο Σαββατοκύριακο), στη γλυκιά σχισμή της ερωμένης μου όταν το τηλέφωνό της άρχισε να χτυπά επαναλαμβανόμενα εκνευριστικά με το γέλιο του Γούντι Γουντπέκερ. Εκείνη τη στιγμή όσο και αν αντιλαμβανόμουν μέσα στη βαριά θολούρα του Κυριακάτικου σούρουπου πως επρόκειτο για τον ήχο κάποιας συσκευής που φτιαχνόταν στην άλλη άκρη του κόσμου από κινεζάκια,  θα ορκιζόμουν πως δεν ήταν αυτό τελικά που χτυπούσε. Η εξήγηση ήταν απλή στο μυαλό μου. Ο ίδιος ο Γούντι με κάποιο μαγικό τρόπο είχε βρεθεί στη γκαρσονιέρα μου και γελούσε με το χάλι μας.
Η στάση μας ήταν εντελώς παρακμιακή, εκείνη φορώντας μια φτηνή αλυσίδα από κάποιο σεξ σοπ γύρω από τη μέση της, λιλιπούτεια τενεκεδένια αστεράκια πάνω στις χοντρές θηλές της κι ένα στρινγκ που δεν το έβγαλε ούτε μία φορά από τις άπειρες που είχαμε συνουσιαστεί μέσα στις τελευταίες σαράντα και πλέον ώρες. Φαντάζομαι πως το έβγαζε όταν πήγαινε στο μπάνιο για να κατουρήσει ή όταν έμπαινε στη μπανιέρα για να καθαριστεί από τα υγρά μας, ρίχνοντας άφθονο παγωμένο νερό στο ψιλοχαλαρό αλλά απίστευτα καυλωτικό κορμί της. Αλλά και πάλι δεν ήμουν σίγουρος.
Όσο για μένα, αφήστε με. Σε δύο μέρες είχα καπνίσει τόσο μαύρο που συνήθως έκανα σε τρεις μήνες. Με παρέσυρε και εκείνη όμως. Θεωρούσε πως είχα θεική στύση όντας φτιαγμένος.
Θα είχε ίσως μεγαλύτερο ενδιαφέρον η ιστορία να μείνω στο κρεβάτι όση ώρα μιλάει (θα φύγει σε λίγο και θα με πάρει μαζί της γαμώτο γιατί είναι τόσο "κόκαλο" που δεν μπορεί να οδηγήσει, άρα πρέπει να το κάνω εγώ αυτό, όχι γιατί είμαι λιγότερο "κόκαλο" από εκείνη, απλά και μόνο γιατί είμαι άντρας).  Θα είχε λοιπόν μεγαλύτερο ενδιαφέρον - μάλλον, δεν ξέρω - η ιστορία αν σας ανέφερα με κάθε τραγική λεπτομέρεια τις ερωτικές μας περιπτύξεις από την ώρα που αποφασίσαμε να κάνουμε μια γενναία ανταλλαγή σωματικών υγρών την Παρασκευή το βράδυ. Τώρα ξέρω καλά πως είναι Κυριακή απόγευμα και γνωρίζω επίσης καλά πως δεν έχουμε βγει από το σπίτι για περίπου 45 ώρες. Θα βγούμε σε λίγο.
Μου συστήθηκε ως Ζανέτ και επειδή είχα ήδη πιει τέσσερα ποτά και είχα ψιλοκάνει κεφάλι όταν το άκουσα, έβαλα τα γέλια. Θυμήθηκα τη Ζανέτ Καπούγια μια τραγουδίστρια από την Ουρουγουάη που είχε στο βιογραφικό της μια καριέρα πριν από απίστευτο αριθμό χρόνων, παρέα με μια κιθάρα. Ξαναθυμήθηκα την αοιδό, καθοδόν προς το αιδοίο της Ζανέτ, στα τέσσερα, έχοντας πλήρη εικόνα του κώλου της που ανοιγόταν μπροστά μου, όπου πλέον μετά από επτά ποτά και αφού είχα ξεπεράσει το δίλημμα "θα μου σηκωθεί δεν θα μου σηκωθεί", το Καπούγια το έκανα Καπούλια, δίνοντάς της δύο χαστούκια στα εν λόγω σημεία, τα οποία απ' ότι μπορώ να θυμηθώ τώρα, εκτιμήθηκαν δεόντως από μέρους της.
Ζανέτ Καπούλια!

Οδηγώ με 30 χλμ. την ώρα και είμαι σίγουρος ότι αν το κοντέρ πάει στα 31 (πράγμα που δεν γίνεται καθώς οι αριθμοί στο καντράν είναι συγκεκριμένοι και καθόλου λεπτομερειακοί), θα στουκάρουμε κάπου. Η μετάβαση από το 30 στο 31 μου φαίνεται ως τρομερή παράβαση του ορίου ταχύτητας, καθοδόν προς το νοσοκομείο Άγιοι Θεραμπομπόν ή κάπως έτσι, Χριστέ μου λυπηθείτε με, δεν μπορώ να το προφέρω αυτή την ώρα και μόνο που το θυμάμαι κάπως, χάρη σας κάνω. Δεν διακρίνω φώτα μπροστά μου, παρά χρωματιστές κουκίδες που χοροπηδάνε σε ένα κόσμο που έπαψε να είναι σταθερός καθώς αποφάσισε να ακολουθήσει την καριέρα ενός τραμπολίνο.
- Πιο γρήγορα, λέει η Ζανέτ Καπούλια δίπλα μου. - Πιο γρήγορα.
Αν κατάλαβα καλά, διορθώστε με σε διαφορετική περίπτωση, κατευθυνόμαστε με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 30 χλμ. την ώρα προς τους Θεμπομπόν. Αυτό είναι απόρροια του κακαρίσματος του Γούντι Πέκερ. Γουντπέκερ. Γούντι Θεραμπομπόν!
- Πιο γρήγορα, πιο γρήγορα.
Είμαι γενναίος. Ή ηλίθιος. Αφήνω το βλέμμα μου από τις τραμπαλιζόμενες κουκίδες και το γυρίζω προς εκείνη λέγοντάς της. - Χαλάρωσε. Δεν πηδιόμαστε τώρα. Το πήδημα τελείωσε. Τώρα οδηγώ.

Οι Άγιοι Θεραμπομπόν, μεγάλη η χάρη τους, εφημέρευαν εκείνη τη νύχτα. Το ασθενοφόρο μας πήγε κατευθείαν στα επείγοντα, εμένα με μύτη που έτρεχε αίμα σε σημείο που νόμιζα πως θα πεθάνω από αιμοραγία και τη Ζανέτ με ένα σκίσιμο στο μέτωπο. Ξέχασα να σας πω ό,τι το σημείο που γύρισα το κεφάλι μου διευκρινίζοντάς της πως δεν πηδιόμασταν, άρα κακώς μου έλεγε να κάνω πιο γρήγορα ήταν κομβικό στην εξέλιξη της πορείας μας στο παλλόμενο οδόστρωμα.  Αισθανόμουν πάντως καλά με τον εαυτό μου. Φεύγοντας από το σπίτι είχαμε προορισμό τους Άγιους Θεραμπομπόν. Ε, είχαμε φτάσει!
Να μαι λοιπόν τώρα με γάζες στη μύτη, το κεφάλι πίσω, πόνοι παντού και με τη μεταλλική γεύση του αίματος στο λαρύγγι μου. Δεν αναπνέω κανονικά και δεν θέλω τη ζωή μου. Κάθομαι σε μια πλαστική καρέκλα σε κάτι που μοιάζει με αίθουσα αναμονής, έχοντας απέναντί μου μια γιαγιά σε αναπηρικό καροτσάκι, πλαισιωμένο από καμιά δεκαριά ορούς που καταλήγουν όλοι στο κορμί της. Στη φάση που είμαι, είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως όταν οι οροί σταματήσουν να τρέχουν στις φλέβες της γιαγιάς, αυτή θα κάνει ένα τρομερό ΝΤΑΝΤΑΧ! το οποίο θα συνοδευτεί από μια εκτυφλωτική λάμψη και στο επόμενο δευτερόλεπτο θα στέκεται εμπρός μου η Σούπερ Γκερλ με χαμόγελο οδοντόβουρτσας, έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο!
Πριν γίνουν όλα αυτά, ήρθε μια νοσοκόμα και πήρε τη γιαγιά προς άγνωστη κατεύθυνση.

Έκλεισα τα μάτια, για λίγο, ίσως πάλι για μια αιωνιότητα. Τον άκουσα όμως.
- Γεια θου! Είθαι ο Γιάννηθ;
Η χροιά της φωνής και το λουκ παρέπεμπαν σε 25αρη γκέι, ένα βήμα πριν την Καζαμπλάνκα. Δεν είχα κουράγιο να απαντήσω απλά έγνεψα ναι με το κεφάλι.
- Είμαι ο Θπύροθ!
Χριστέ μου!
Το γεγονός πως εξακολουθούσα να έχω κλειστά τα μάτια δεν τον αποθάρρυνε ιδιαίτερα!
- Καημενούλη μου. Τι έπαθεθ και θυ!
Μου έπιασε το χέρι. Το τράβηξα.
- Πονάθ ε;
Βόγγηξα!
- Αχχχ. Ευτυχώθ η Δανέτ είναι καλά! Είναι μέθα τώρα με τη Θάθα!
Αναστέναξα.
- Να πάω να θου φέρω λίγο νερό; Θου έδωθαν παυθίπονο;
- Ποια είναι η Σάσα;
- Η Θάθα καλέ! Η κολλητή μαθ! Δηλαδή δική μαθ κολλητή! Εθύ δεν την κθέρειθ!
Άνοιξα τα μάτια και τον κοίταξα καλά τώρα. Με κοιτούσε με το βλέμμα του ροφού. Κατευθείαν στα μάτια, χωρίς να εκπέμπει κανένα σημείο νοημοσύνης ή ζωής.
- Τι πάθατε και θειθ!!! είπε ξαφνικά χτυπώντας τις παλάμες του στα γόνατά του για να υπεθερματίσει το γεγονός. Δεν θα το θυγχωρείθω ποτέ θτον εαυτό μου! Δεν έπρεπε να πάρω τηλέφωνο τη Δανέτ!
Ώστε αυτός έφταιγε γι' αυτό το φιάσκο. Είχα ψιλοθυμώσει αλλά από την άλλη αφού υπήρχε άρρωστη στη μέση, η Θάθα, μπορούσα να είμαι περισσότερο άνθρωπος.
Σιωπή.
- Τι έχει;
- Ποιοθ;
- Η Σάσα. Τροχαίο. Τι; Είναι καλά; Τι είπαν οι γιατροί;
- Όχι καλέ! Κουνήθου από τη θέθη θου!
- Τότε;
Έσκυψε πάνω μου συνωμοτικά. Στο αυτί.
- Ντι Ελ Βι!
- Ορίστε;
- Ντι Ελ Βι!
Οκ, AIDS δεν είναι, HIV δεν είναι, μάλλον είχα ξεθολώσει για να θυμάμαι όλα αυτά απ' έξω αλλά και πάλι. Δεν μου έλεγε κάτι. Ακουγόταν σοβαρό πάντως. Τον κοίταξα με το βλέμμα του ροφού. Αντιλήφθηκε τα μαύρα μου μεσάνυχτα και είπε να με διαφωτίσει.
- Ντιζάινερ Λέιζερ  Βετζαινόπλαθτι!
Σιωπή.
- Ποιος ήρθε;
- Αχ, άντρεθ, άντρεθ!!!
Σηκώθηκε και άρχισε να βηματίζει νευρικά στην αίθουσα αναμονής. Τον είχε εκνευρίσει η άγνοιά μου. Ήταν προφανές. Εγώ πάλι προσπαθούσα να καταλάβω τι μου είχε πει. Είδε τον προβληματισμό μου και ήρθε και κάθισε ξανά στο πλευρό μου. Ο εκνευρισμός μάλλον του είχε περάσει.
- Η Θάθα εδώ και καιρό ήθελε να ανορθώθει τα χείλη τηθ! Ήταν πολύ λεπτά!
Βετζάινα. Χείλη. Χριστέ μου!
- Για να μην πληρώθει πολλά λοιπόν, θυμφώνηθε με το γιατρό τηθ να έρθει εδώ να κάνει την εμπέβαθη. Μη νομίδειθ. Λουκθ δωμάτιο! Αλλά και πάλι είναι φτηνότερα από την κλινική. Την ιδιωτική ντε!
Σιωπή.
- Έλα όμως που δεν μπορούθε να έρθει θε δημόθιο νοθοκομείο γι' αυτό το λόγο!
Τον κοίταξα λες και η κούραση όλου του κόσμου είχε μεταφερθεί στο κορμί μου. Απτόητος συνέχισε.
- Οπότε ο κύριος Θτεφάνου, ο γιατρόθ τηθ, την έβαλε θήμερα μέθα που εφημέρευε! Κατάλαβεθ;
- Και πως είναι; Η φωνή μου ακούστηκε σοβαρή, μετρημένη, με ενδιαφέρον.
- Ουυυυ, κθύπνηθε κιόλαθ και είναι μια χαρά! Αλλά δεν μπορούμε να τα δούμε!
- Ναι ε; Γνήσιο ενδιαφέρον στη φωνή μου όσο και αν εκείνη την ώρα ήθελα να σκοτώσω το Σπύρο, τη Ζανέτ, τη Σάσα και το Σπύρο, τη Ζανέτ, τη Σάσα και...
- Εγώ θαθ πήρα τηλέφωνο! Ήταν πολύ θημαντικό να κθυπνήθει και να δει αγαπημένα πρόθωπα! Είναι μεγάλη η αλλαγή θτη δωή τηθ!

Βγήκα έξω και άναψα τσιγάρο. Έκανα δύο ρουφηξιές και σταμάτησα ένα ταξί. Ξημέρωνε. Ο Θπύροθ έμεινε στο νοσοκομείο. Πλέον είχε μια πολύ καλή δικαιολογία για το θ.
Εκείνο το πρωινό Δευτέρας έκοψα το μαύρο...