ZZ - LL

Κάποτε έπαιρνα Λαντόζ. Καλοκαίρι ήταν θυμάμαι. Υποτίθεται πως έκοβε την όρεξη παράλληλα με τις νευρικές απολήξεις που τις περνούσε μ' ένα παστέλ χρώμα, κρύβοντας τη σκουριά κάτω απ' το χαλί. Μαζί έπαιρνα και Ζανάξ, τρία μισά την ημέρα, το όλο ενάμισι, που διατηρούσε το χαμόγελο της Κολγκέιτ στο πρόσωπο καλύτερα από την ίδια την οδοντόκρεμα. Μετά έμαθα πως καλύτερο από το Ζανάξ είναι το Ζολόφτ και γέλασα γιατί θυμήθηκα έναν παλιό ευπατρίδη πολιτικό. Το Λεξοτανίλ δεν το δοκίμασα ποτέ και ας το έχω μπροστά μου μέρες τώρα, άθικτο στο κουτί του. Αντικαταθλιπτικό, ηρεμιστικό, ηρεμιστικό, αντικαταθλιπτικό. Ζανάξ μαζί με Ζολόφτ και Λεξοτανίλ μαζί με Λαντόζ. Άραγε σε αδυνατίζουν;
Σήμερα πήρα ένα παλιό σου γράμμα. Πήρα να το διαβάσω, δεν ξέρω αν όντως το έστειλες σήμερα ή χθες ή σε κάποια άλλη ζωή. Δεν είχε καν το όνομά μου πάνω, ξέρω όμως πως ήταν για μένα, αναγνώρισα το χαρακτήρα και την κωδικοποιημένη λογική των λέξεων μέσα από την παράνοια της δικής σου σαφήνειας. Το γράμμα όπως είπα δεν είναι για μένα, τυπικά τουλάχιστον αλλά απευθύνεται σε μένα. Καταλαβαίνεις τη διαφορά έτσι; Μάλλον αποφάσισες να στείλεις το ίδιο γράμμα σε όλους τους εραστές σου και όποιος το κρατήσει, το διαβάσει και δεν το πετάξει, σημαίνει πως σε αγάπησε αληθινά. Αυτή είναι η δική μου εκδοχή των γεγονότων βέβαια, δεν ξέρω ποιο ήταν το πραγματικό σου κίνητρο.
Το διάβασα και το ξαναδιάβασα χωρίς να γίνω σοφότερος. Το ρήμα "φοβάμαι" μου χτύπησε κάπως καθώς το επαναλαμβάνεις τρεις ή τέσσερις φορές ανάμεσα σε πέντε αράδες. Δεν απευθύνεσαι κάπου συγκεκριμένα, δεν αναφέρεις κάποιο όνομα, γενικά δεν έχεις μπούσουλα αλλά αυτό δεν μας πειράζει. Το χάος σου με γοήτευε πάντα. Αυτό που έμοιαζε τόσο ανακατωμένο σαν το νεφέλωμα του Ωρίωνα τη νύχτα αλλά και ταυτόχρονα το τόσο θεικά πλασμένο από την παλέτα των χρωμάτων μιας ανώτερης ψυχής.
Τύλιξα το υποκίτρινο χαρτί και το έκανα μπάλα στο χέρι μου, ακούγοντάς το να τσακίζει και τις λέξεις να ουρλιάζουν απ' τον πόνο καθώς στριμώχνονταν η μία πάνω στην άλλη χωρίς ελπίδα διαφυγής. Το έφερα στη μύτη αναζητώντας μια αίσθηση παλιού έρωτα, κάτι που να έμεινε στο χαρτί έστω σαν υπόνοια, σαν υπενθύμιση, σαν ένα ξεχασμένο κάτι που το βρίσκεις σ΄ ένα λησμονημένο κάπου και αναφωνείς από χαρά. Τίποτα.
Βγήκα στο δρόμο μεσημεριάτικα, κατεβαίνοντας το στενό ανάμεσα στα τσιμέντα με το φως του ήλιου να με μαστιγώνει αλύπητα στο πρόσωπο και με τον καυτό αέρα να κολλάει και να μουσκεύει το μπλουζάκι πάνω μου. Ένοιωθα τα πόδια μου να καίγονται, σε επαφή με το τζιν, να ιδρώνουν και θα στο πω, δεν άργησα να καυλώσω, ναι σου λέω, είχα όρεξη εκείνη τη στιγμή, μέσα στην κόλαση του απομεσήμερου να σε βρω και να σε πάρω όπου και αν ήσουν. Σε κάποιο σοκάκι της πόλης που κοιμάται η κάθεται αγκαλιά κάτω από ένα κλιματιστικό, σε αυτή την πόλη που είναι τόσο πυρωμένη αυτή την ώρα όσο και το κάτω κεφάλι μου. Αυτή η πόλη θέλει να ξεράσει σπέρμα. Αναρωτιέμαι αν θα ήμουν ο ίδιος άνθρωπος που τα σκέφτεται αυτά τώρα,  αν δεν περπατούσα στο στενοσόκακο αλλά στο μονοπάτι κάποιου δάσους, τυλιγμένος στις σκιές του.
Άνοιξα το στόμα να πάρω βαθιά ανάσα, να γευτώ την οξιά και τη βελανιδιά, μα πνίγηκα σου λέω, η ζέστη άπλωσε τα χέρια της στις καρωτίδες μου και πνίγηκα. Μαζί με την ανάσα μου έχασα οριστικά και το μονοπάτι για το δάσος. Η καύλα παρέμεινε η ίδια και μάλιστα κολλητική, ο κόσμος μάλλον θέλει να γαμήσει, βαρέθηκε απλά να γαμιέται αλλά τελικά δεν έχει και μεγάλη σημασία έτσι; Είτε γαμιέσαι είτε γαμείς, η απόλαυση παραμένει ίδια. Και η κόλαση το ίδιο. Ο άστεγος στη γωνία, περικυκλωμένος από το κάστρο των χαρτόκουτων τον έχει βγάλει και τον παίζει με κλειστά μάτια και με κινήσεις γοργές και μελετημένες. Να ποιος άρπαξε το μονοπάτι μου. Να ποιος περπατάει στις βελανιδιές μου.
Πέρασα με κόκκινο έναν άδειο δρόμο και παραλίγο να γλιστρήσω στη ζέστη του. Και τότε σε είδα στη γωνία, να κουνάς το σπρέι στο χέρι και να γράφεις στον τοίχο. Λέξεις από φ, κάτι για φεγγάρι και για φόβο. Λέξεις από μ, κάτι για μαλακία και μετάνοια. Ήρθα κοντά σου και σαν το ένοιωσες άφησες το σπρέι στο πλακόστρωτο και μου γύρισες την πλάτη. Το πήρα και ζωγράφισα με μεγάλα καλλιγραφικά γράμματα ζ και ζ και λ και λ. Η ζωή μου όλη. Σαν γύρισα, είχες εξαφανιστεί.
Η απουσία σου μου θύμισε πόσο καλά ήξερες να πηδιέσαι. Δεν θα το χες σε τίποτα τώρα, μ΄ ένα νεύμα και ίσως ούτε καν αυτό, να με στρίμωχνες σε ένα τοίχο αυτής της πόλης με τα κλειστά παράθυρα που όσα γίνονται στα κρυφά άλλα τόσα γίνονται στα φανερά. Να με στρίμωχνες έτοιμη να τιθασεύσεις τη λύσσα μου, την ανάγκη μου να κατεβάσεις το φερμουάρ, να τον πάρεις στο στόμα, εκεί στη μέση του δρόμου, αφήνοντας ήχους ικανοποίησης, τη στιγμή που θα ήμουν ολότελα ευάλωτος και παραδωμένος στη γλώσσα σου. Μια τόσο δα μικρή γλώσσα λύνει και δένει με τα μάγια της. Και συ είσαι μάγισσα παλιά, η Μάτζικα ντε Σπελ απ' την ανάποδη, ο δαίμονας και ο άγγελος μαζί.
Μόνο δαίμονας.
Να πιάσω με τα χέρια μου το κεφάλι σου και να χωθώ όλος στο στόμα σου.
Και να με αδειάσω.


Σουρουπώνει στην πόλη των ξένων.
Ξύπνησα ουρλιάζοντας και δεν άκουσα ούτε έναν ήχο ανταπόκρισης.
Όλα όπως τα είχα αφήσει πριν.
Ζ και Ζ, Λ και Λ. Διαλέγεις και παίρνεις.
Πήρα ένα κομμάτι χαρτί, το χαρτί σου κι έγραψα από πίσω.

Au revoir παλιά μου αγάπη. 

Θα νυχτώσει σε λίγο και θα είναι όλα καλύτερα...