Ο κόσμος εκεί κάτω...

    Ξύπνησε απ' το τράνταγμα. Ξύπνημα πρέπει να ήταν, επικοινωνία με μια θολή συνείδηση, άκουγε την ανάσα του γι' αυτό ήταν σίγουρος. Μια φωνή ερχόταν στ' αυτιά του μπερδεμένη. Μέτα ένα επίμονο κορνάρισμα. "Βάλε τη σειρήνα καλύτερα ν' ανοίξουμε δρόμο". Αυτή τη φράση το μυαλό του την ξεχώρισε και την αποκωδικοποίησε. Κάπου έπαιζε κι ένα ραδιόφωνο. Του ήταν γνωστή η μελωδία, οικεία, μια μελωδία που είχε ακούσει πολύ πρόσφατα, στον ύπνο του άραγε; Μα, κοιμόταν. Όχι δεν κοιμόταν, δε μπορούσε να κοιμάται. Γούρλωσε τα μάτια του, σφίχτηκε και τα γούρλωσε όσο μπορούσε πιο πολύ λες κι έτσι θα κατάφερνε να διαλύσει την ασχημάτιστη θολούρα που τα παίδευε. Τ' ακαθόριστα σχήματα με τα αδιάφορα χρώματα, "να! αυτό που βλέπω έχει κόκκινο μέσα του. Είναι κόκκινο!"
     Κουνιόταν. Ήταν ξαπλωμένος. Σε φορείο. Κάτι είχε συμβεί. Κόκκινο. Σαν αίμα. Το αίμα του.


     Δύο ώρες πριν έβαζε στο στερεοφωνικό το ίδιο τραγούδι που άκουγε τώρα - να η οικεία μελωδία - κι έμπαινε στο μπάνιο. Δεν ήταν απ' τους τύπους που τραγουδάνε στο μπάνιο, δεν το είχε τολμήσει ποτέ ωστόσο του άρεσε ν' ακούει μουσική και ν' ακολουθεί το ρυθμό με "μμμ" ή "νανανανα" όση ώρα περιποιόταν το κορμί του. Υπήρχαν στιγμές που έχανε το ρυθμό - όταν το νερό έτρεχε με ορμή - πάνω στους ανοιχτούς πόρους του αλλά μετά το έβρισκε στην πορεία και όλα ήταν καλά. Ήταν μια περίεργη ιεροτελεστεία αυτή του νερού συνοδεία μουσικής. Το είχε σκεφτεί κάποιες φορές και ενδεχομένως η λέξη ιεροτελεστεία να ήταν υπερβολική αλλά ήταν η πρώτη που του είχε έρθει στο μυαλό και την κράτησε. Είναι από εκείνες τις στιγμές που απολαμβάνεις με τον εαυτό σου έναν ιδιαίτερο κώδικα επικοινωνίας.
     Το κρασί πάγωνε στο ψυγείο και το σπίτι μύριζε καθαριότητα και "Μωβ Γιασεμί" απ' το πανάκριβο απολυμαντικό που είχε χρησιμοποιήσει. Μέχρι να φτάσει στο σούπερ μάρκετ αγνοούσε παντελώς την ύπαρξη αυτού του φυτού, ήξερε για το γιασεμί αλλά δε γνώριζε πως υπάρχει ΚΑΙ μωβ γιασεμί, η συσκευασία του οποίου ήταν ακριβότερη κατά σχεδόν μιάμισι φορά από εκείνη με το απλό γιασεμί. Είχε και λεβάντα αλλά δεν του άρεσε. Και μυρωδιά λευκού τσαγιού είχε πιο δίπλα μα απεχθανόταν το τσάι.
     Συνήθως δεν αργούσε στο μπάνιο. Δεκαπέντε με είκοσι λεπτά το πολύ. Εκ των προτέρων αυτή τη φορά ήξερε πως θα κρατούσε περισσότερο. Η περιποίηση της "οικογένειας" - άλλος ένας προσωπικός κωδικός συνδιαλλαγής με τον εαυτό του - ήταν μια διαδικασία που κρατούσε ώρα λόγω του ευαίσθητου της περιοχής. Ήθελε καλό μούλιασμα η περιοχή, μπόλικη σαπουνάδα, σταθερό χέρι και πλήρη ακινησία για όση ώρα το ξυράφι όργωνε τ' αχαμνά του αφαιρώντας τρίχες και τριχούλες ενώ το νερό έτρεχε ακατάπαυστα δίπλα του, το ξυράφι έπρεπε να καθαρίζεται συχνά γιατί αυτές οι τρίχες έχουν την κακή συνήθεια να αρπάζονται και να μένουν σε κάθε επιφάνεια που θα τις πλησιάσει. Και από την άλλη, το δέρμα στους όρχεις είναι τόσο μπαμπέσικο. Μαζεύει και σκληραίνει μόνο του λες και είναι αυτόνομο! Διάβολος λέμε! Την είχε πατήσει δυο τρεις φορές στο παρελθόν, όχι κάτι πολύ σοβαρό, να, δυο κοψιματάκια, έσταξε λίγο αίμα - δεν μπορείς να φανταστείς πόσο αίμα κουβαλάνε οι όρχεις! - αλλά πήρε αμέσως το πιστόλι του ντους κι έριξε άφθονο νερό ανακουφίζοντάς τον. Έτσουζε μετά γαμώτο!
     Το τσούξιμο δεν μπορείς να το αποφύγεις σαν περιποιείσαι την "οικογένεια". Μπορεί την πρώτη μέρα το εφηβαίο να θυμίζει εκείνο ενός χαρωπού μωρού ωστόσο μετά από δυο μέρες αρχίζουν τα ζόρια όταν οι τρίχες ξαναβγαίνουν. Και θέλουν εκδίκηση! Και πρέπει να βάζεις ενυδατική κρέμα ή έστω άφτερ σέιβ τζελ - ΧΩΡΙΣ ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑ! - για να μαλακώσουν και να μην σε τρελάνουν στη φαγούρα!
     Μα αυτή η ταλαιπωρία άξιζε τον κόπο! Ευτυχώς δεν ήταν πολλοί οι άνδρες που το έκαναν αυτό, να παρουσιάζονται δηλαδή ολοκάθαροι μπροστά στον ερωτικό τους σύντροφο και ήταν αρκετές οι φορές που είχε διαπιστώσει ένα βλέμμα έκπληξης στα γυναικεία μάτια σαν το έβλεπαν. Με κάποιο μυστηριώδη τρόπο το πέος εκείνη την ώρα γινόταν ιδιαίτερα ποθητό και υπέροχα γευστικό - όπως τον διαβεβαίωναν στη συνέχεια - καθώς ανέδυε καθαριότητα και φρεσκάδα, ήταν τρυφερό στην αίσθηση και εξαιρετικά μεγάλο στην όραση καθώς δεν υπήρχε το σκουρόχρωμο φόντο των τριχών να κλέβει τη ματιά που ταξίδευε λάγνα προς τα εκεί. Το ίδιο θα συνέβαινε κι απόψε. Σε πολύ λίγο γυναικεία χέρια θα χάιδευαν το κορμί του. Έπρεπε να τελειώνει. Είχε ξεχαστεί με αυτές τις σκέψεις και η ώρα είχε περάσει. Η μουσική είχε σταματήσει. Εδώ και πόση ώρα; Χριστέ μου τι ώρα είναι;; Χωρίς ξέβγαλμα, δίχως κρέμα στην περιοχή, στέγνωμα, ντύσιμο....
     Δεν ένοιωσε το κόψιμο. Καθόλου. Εξάλλου όταν είσαι πανικόβλητος δεν πονάς, αυτά είναι γνωστά. Το κατάλαβε από το ρυάκι του αίματος που γινόταν ένα έντονο ροζ στα πόδια του, εκεί που συγκρατούσαν μερικά απ' τα νερά. Βεβαιώθηκε οριστικά σαν είδε το ρυάκι να τρέχει απ' τα απόκρυφά του, να κατεβαίνει κατά μήκος του ποδιού και να καταλήγει στη ροζ λίμνη που σιγά, σιγά είχε αρχίσει να κοκκινίζει περισσότερο. "Διάολε!", έβρισε. "Γαμώ το κέρατό μου", πρόσθεσε.
     Πήρε το πιστολάκι του ντουζ κι άρχισε να βομβαρδίζει την περιοχή με ριπές νερού - καυτό στην αρχή - μέχρι να το αλλάξει σε κρύο, βρίζοντας θεούς και δαίμονες, η αιμορραγία είχε αυξηθεί λόγω της διαστολής των αγγείων, κουνήθηκε αριστερά, δεξιά αναζητώντας την πληγή, το αίμα με το νερό κυλούσαν στο σιφόνι, αυτό δεν ήταν ρυάκι πια ήταν ποτάμι, χούφτωνε τ' αχαμνά του, τα ψηλάφιζε για ν' ανακαλύψει εκείνο το πούστικο το κόψιμο που τίναζε στον αέρα τα πάντα - σχεδόν τα είχε τινάξει δηλαδή - αλλά δεν το έβρισκε. Νερό ξανά, μπόλικο νερό πάνω του και γύρω του, σταγονίδια που εκτοξεύονταν προς κάθε κατεύθυνση, στη λεκάνη της τουαλέτας στο πάτωμα, στο μπιντέ, παντού! 'Εμοιαζε με μαριονέτα που κινείται σπασμωδικά μέσα στη σκηνή της μπανιέρας ψάχνοντας όταν ξαφνικά νόμισε πως το βρήκε. Τράβηξε το χέρι του και αντίκρισε την παλάμη του μέσα στα αίματα.
     Απογοητευμένος από τη διαπίστωση και συνάμα τρομαγμένος δεν πρόσεξε το μπουκάλι με το σαμπουάν που είχε κυλήσει δίπλα στο πόδι του. Το πάτησε. Για την ακρίβεια, γλίστρησε πάνω του.

     "Βάλε σειρήνα ρε Μάρκο ν' ανοίξει ο δρόμος γαμώτο!"
     "Τόσο άσχημα είναι;"
     "Όχι μωρέ θα τη σκαπουλάρει. Εντάξει, ένα χτυπηματάκι είναι, το λες και διάσειση."
     "Το αίμα σταμάτησε;"
     "Για να δω. Α ναι. Κάπως. Η γάζα έκανε δουλειά".
     "Ξύπνησε;"
     "Μπα όχι. Αυτός ο κακομοίρης χέστηκε τόσο πολύ που απορώ πως δε μαζεύαμε και τα σκατά του απ' το μπάνιο".
     "Τι να πεις. Είναι να μη σου τύχει".
     "Ρε συ... το μισό του πουλί είναι ξυρισμένο και το άλλο μισό αξύριστο! Μου' ρχεται να βάλω τα γέλια".
     "Εσύ δεν το ξυρίζεις; Στον καθένα θα μπορούσε να συμβεί αυτό!"
     "Πας καλά ρε; Τι είμαι; Πουστάρα;"
     "Σιγά, χαλάρωσε. Όποιος ξυρίζεται εκεί είναι πούστης δηλαδή;"
     "Ναι ρε συ. Δεν τους έχεις δει όλους αυτούς που ξυρίζουν πλάτες, πόδια και βάζουν και λάδια! Μια αηδία και μισή! Πουστάρες είναι όλοι τους εμένα ν' ακούς!"
     "Και που τα ξέρεις αυτά ρε τυρόγαλο;"
     "Διαβάζω. Παλιά δηλαδή. Κλείσανε και το Νίτρο οι κουφάλες. Εκεί είχε πολλά τέτοια θέματα! Διάβαζες και μάθαινες!"
     "Έγραφε δηλαδή το Νίτρο πως όσοι ξυρίζουν τα παπάρια τους είναι πούστηδες;"
     "Εεεε... όχι. Αλλά εγώ το καταλάβαινα ρε συ. Τι θα μου πεις τώρα ρε συ; Ίδια είναι να είσαι ξυρισμένος και ίδια είναι να έχεις τις τρίχες σου, να βάζει η γκόμενα το χέρι της και να ζεσταίνεται το μέσα της;"
     "Τι ζεσταίνεται;"
     "Το μέσα της ρε. Πως νομίζεις ότι φτιάχνεται μια γυναίκα;"
     "Για πες μου. Με τις τρίχες;"
     "Ναι ρε!".
     "Ευτυχώς Μανολάκη που φτάνουμε. Αλλιώς θα σε πετούσα έξω απ' το ασθενοφόρο, ειλικρινά στο λέω".
     "Ναι καλά..."

     Ήταν ξαπλωμένος με δεμένο κεφάλι. Μια ελαφριά ζαλάδα κατοικοέδρευε στο σύμπαν της προσωπικής του ισορροπίας και το έκανε να συστέλλεται και να διαστέλλεται κατά το δοκούν. Στο διπλανό κρεβάτι του νοσοκομείου ένας παππούς ροχάλιζε με ρυθμό. Το τρίτο κρεβάτι ήταν άδειο. Η πόρτα άνοιξε και μπήκε μέσα η...
     "Νανά... ", είπε με ανακούφιση την τελευταία στιγμή όχι τόσο γιατί την έβλεπε αλλά επειδή κατάφερε να θυμηθεί τ' ονομά της.
     Τον αγκάλιασε τρυφερά, τον είπε "γλυκούλη μου", του χάιδεψε απαλά το κεφάλι - μη, πονάει γαμώτο - δεν της το είπε, της χαμογέλασε μόνο.
     "Τι έγινε Νανά;"
     "Εσύ πως είσαι! Πες μου. Ω... δεν το πιστεύω, αν δεν είχα έρθει νωρίτερα..."
     "Πως άνοιξες την πόρτα; Τι έγινε; Χριστέ μου δε θυμάμαι..."
     "Εσύ μου άνοιξες καλέ. Μέσα στα αίματα! Νόμιζα πως είχαν μπει ληστές και σε είχαν χτυπήσει! Τι τρομάρα πήρα Θεέ μου!"
     Τα μάτια της γυάλιζαν από ανησυχία. Ή μήπως ήταν απλή καύλα; Γελάτε όλοι εσείς που διαβάζετε τώρα αλλά δεν ξέρετε πως πηδάει το μυαλό ενός άνδρα απ' το ένα θέμα στο άλλο, ακόμα και υπό τις πιο περίεργες συνθήκες. Μάλλον ήμουν καλά για ν' αναρωτιέμαι αν ήταν ερεθισμός ή απλό ενδιαφέρον αυτή η γυαλάδα που διέκρινα στα μάτια της. Ίσως πάλι και να το είχα χάσει... Εδώ που τα λέμε, όταν βρίσκεσαι με δεμένο το κεφάλι σ' ένα κρεβάτι νοσοκομείου σημαίνει πως το έσπασες. Άρα είναι εξαιρετικά πιθανό κάτι να κύλησε από μέσα, να μην το βρήκε κανείς, να έχει καταλήξει στην αποχέτευση της πόλης ήδη κι εσένα απλώς να σ' έραψαν λέγοντάς σου πως είσαι καλά και πως όλα θα πάνε περίφημα.
     "Σου είπαν για την επέμβαση;"
     "Ποια επέμβαση;"
     "Ωχ... δεν στο είπαν ακόμα;"
     "Τι λες; Ποια επέμβαση Νανά; Όχι δεν μου είπαν τίποτα."
     "Μάλλον... ίσως είναι καλύτερα να στο πει ο γιατρός..."
     "Όχι εσύ θα μου πεις! Ποια επέμβαση; Γιατί δεν ξέρω τίποτα;"
     "Ο γιατρός είπε πως είχες κιρσοκήλη.. χμ... εκεί κάτω..."
     "Τι είχα;"
     "Κιρσοκήλη."
     "Αποκλείεται να το είχα αυτό. Θα το ήξερα.
     "Ξέρει τι είναι η κιρσοκήλη;"
     "Όχι αλλά αυτό είναι άσχετο. Αν είχα κάτι σ' αυτή την περιοχή θα το ήξερα. Για όνομα, για τ' αρχίδια μου μιλάμε!" Την τελευταία φράση την είπα δυνατά μεν, ψιθυριστά δε.
      "Δεν έχει συμπτώματα καλέ μου. Τουλάχιστον όχι πάντα. Έτσι είπε ο γιατρός. Γι' αυτό είχες τόσο αίμα. Το.. χμ... το αρχιδάκι σου είχε κάνει ένα κιρσό και είχε συγκεντρώσει αίμα στην περιοχή. Γι' αυτό και δεν σταματούσε".
     "Πλάκα μου κάνεις έτσι; Το αρχιδάκι μου;"
      Τραβήχτηκε πίσω και με κοίταξε με συμπόνοια. Ξαφνικά διαπίσωσα πως φορούσε ένα άρωμα που μ' ενοχλούσε. Και το βλέμμα της με διαόλιζε. Όλη αυτή η γνώση της οποίας δεν ήμουν κοινωνός αλλά αφορούσε εμένα, εμένα και συγκεκριμένα τ' απόκρυφά μου ήταν κάτι που με ξεπερνούσε εκείνη την ώρα. 
     "Που είναι ο γιατρός; Μπορείς να τον βρεις σε παρακαλώ;"
     "Τι τον θες; Είναι αργά τώρα."
     "Θέλω να μάθω για την επέμβαση. Πότε θα γίνει, τι περιλαμβάνει, τι έχω διάολε!"
     Δε μίλησε. Συνέχισε να με κοιτάζει με συμπόνοια που μου έδινε πραγματικά στα νεύρα πια, ήθελα να τη χαστουκίσω και ν' εξαφανίσω απ' το πρόσωπό της την κακομοιριά που με αφορούσε. Τότε κατάλαβα.
     "Έγινε ήδη ε; Η επέμβαση δεν θα γίνει, έχει ήδη γίνει".
     "Ναι.. αμέσως μόλις σ' έφεραν εδώ".
     "Και γω γιατί δε θυμάμαι τίποτα;"
     "Γιατί ήσουν ζαλισμένος απ' το χτύπημα στο κεφάλι. Ε μετά σε νάρκωσαν κιόλας.. τι περίμενες;"
     Ξεροκατάπια. Αντίκριζα το απόλυτο κενό στον τοίχο απέναντί μου. Φοβόμουν να μάθω πια.
     "Και;" ψέλλισα.
     "Όλα καλά καλέ μου. Η επέμβαση πήγε μια χαρά".
     "Σίγουρα; Τώρα που το λες δε νοιώθω τίποτα εκεί κάτω. Χριστέ μου, πες μου, έμεινα ανάπηρος;;;"
     "Τι; Μα τι λες;"
     "Νανά δε νοιώθω σημεία ζωής εκεί κάτω! Γιατί δε νοιώθω σημεία ζωής εκεί κάτω;"
     "Σαν τι θες να νοιώθεις από ένα σημείο που είναι μπανταρισμένο με γάζες καλέ μου;"
     "Δεν ξέρω. Ένα νεύμα, κάτι. Μια κίνηση που να επιβεβαιώσει την αλήθεια!"
     "Ποια αλήθεια;"
     "Ότι δεν είμαι ευνούχος γαμώτο!"
     "Δεν είσαι. Όλα είναι στη θέση τους. Σε κανένα μήνα θα μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις ξανά".
     "Πως το ξέρεις;"
     "Μου το είπε ο γιατρός", είπε αγανακτισμένα απ' τις αντιδράσεις μου.
     Γυναίκες! Περιμένεις κατανόηση σε τι; Δεν υπάρχει κατανόηση απ' τις γυναίκες! Δε βιώνουν την αγωνία του άνδρα για τον περιούσιο λαό του, δεν διανοούνται να σκεφτούν τι σημαίνει για τον άνδρα εκείνη η περιοχή. Τον χρησιμοποιούν για ένα σκοπό, σαν τη μάσκαρα που αγοράζουν για τις βλεφαρίδες τους, σαν το κραγιόν που βάφουν τα χείλη τους, σαν ένα ακριβό άρωμα που τους δίνει αυτοπεποίθηση αλλά στην τελική, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα αναφορικά με το τι αντιπροσωπεύει η περιοχή αυτή στο πολιτιστικό, πολιτικό αλλά κυρίως στο ψυχολογικό στάτους ενός άνδρα!
     Εκείνη την ώρα αποφάσισα πως σαν έβγαινα απ' το νοσοκομείο δεν θα συναντούσα ξανά τη Νανά. Ήθελα στο πλευρό μου μια γυναίκα που θα κατανοούσε το άγχος μου και θα στεκόταν δίπλα μου, λαμπάδα αναμμένη τις ώρες της μοναξιάς και της επανεκκίνησης του ανδρισμού μου. Γιατί ήμουν σίγουρος πως μια τέτοια επέμβαση θα είχε απώλειες.
     Κι αν δεν είχα στύση ξανά;
     Κι αν είχα πρόωρη εκσπερμάτιση;
     Κι αν αργούσα να εκσπερματώσω;
     Η ζωή είναι πολύ άδικη ώρες, ώρες!

     Βγήκα την επόμενη μέρα απ' το νοσοκομείο. Οι μέρες πέρασαν γρήγορα. Με θυμάμαι να περπατώ προσεκτικά μήπως και σπάσει τίποτα εκεί κάτω. Με τη Νανά δε χώρισα. Όχι τότε τουλάχιστον. Χωρίσαμε πολύ αργότερα και όχι λόγω σεξ το οποίο σε γενικές γραμμές αποδείχτηκε καλό μαζί της. Καλό. Ως εκεί.
     Ξυράφι δεν ξαναέβαλα ποτέ πάνω μου. Ποτέ!

     Χρησιμοποιώ ξυριστική μηχανή.