Εγώ, ο Κλαύδιος, του Ρόμπερτ Γκρέιβς
Τελείωνα αυτό το πυκνογραμμένο "τούβλο" των 550 σελίδων όταν το μάτι μου πήρε μια είδηση που έλεγε πως πρόκειται για ένα απ' τα 100 καλύτερα βιβλία της βρετανικής λογοτεχνίας του 20ου αιώνα. Μόλις χθες, διάβασα στην ηλεκτρονική έκδοση του Βήματος πως είναι επίσης ένα απ' τα κλασικά βιβλία που απέτυχαν στην ελληνική τους έκδοση. Πρέπει να είμαι ένας απ' τους μετρημένους στα δάχτυλα Έλληνες που αγόρασαν το βιβλίο του Γκρέιβς και μάλιστα σε προσφορά απ' τις εκδόσεις Κέδρος.Θα ξεκινήσω την παρουσίαση ανάποδα. Απ' το εξώφυλλο. Είναι κάτι που παρατηρώ σε αρκετούς ελληνικούς εκδοτικούς οίκους να βάζουν εξώφυλλο μια σκηνή απ' την ταινία ή απ' τη σειρά η οποία "βγήκε" απ' το βιβλίο. Αντιλαμβάνομαι το "διαφημιστικό" κόλπο αλλά προσωπικά με αφήνει αδιάφορο. Δεν μου λέει κάτι δηλαδή το γεγονός πως το εξώφυλλο κοσμεί ο Ντέρεκ Τζάκομπι απ' την ομώνυμη σειρά του BBC η οποία προβλήθηκε στην Αγγλία πριν από 38, παρακαλώ, χρόνια! Απ' την κλειστή πλέον ΕΡΤ προβλήθηκε κάποια χρόνια αργότερα και εξ όσων γνωρίζω είχε επιτυχία. Το βιβλίο δυστυχώς δεν τα κατάφερε.
Το δεύτερο που θα τονίσω είναι πως δεν είμαι αντικειμενικός κριτής εν προκειμένω καθώς λατρεύω την Ιστορία και η περίοδος της Αρχαίας Ρώμης είναι απ' τις αγαπημένες μου. Συνεπώς το βιβλίο, που θα μπορούσε να θεωρείται "δημοσιογραφικής" γραφής μου άρεσε όχι για τα λογοτεχνικά του στοιχεία αλλά για το γεγονός πως καλύπτει μια περίοδο της ρωμαϊκής ιστορίας που οι ίντριγκες, οι δολοφονίες, οι συνωμοσίες έδιναν κι έπαιρναν στη Δημοκρατία.
Το βιβλίο το γράφει ο Τιβέριος Κλαύδιος Καίσαρας Αύγουστος Γερμανικός που είναι κουτσός, ψευδός, κουφός, με αδύναμη κράση, μόνιμα εξασθενημένος και ο οποίος ζει από θαύμα. Το γεγονός ότι δεν πεθαίνει απ' τα γεννοφάσκια του οφείλεται στη μοίρα των θεών που επέλεξαν να γεννηθεί σε μια οικογένεια που συνδέεται άμεσα με τον αυτοκράτορα Οκταβιανό Αύγουστο.
Τρίτο στοιχείο. Απ' την εποχή του "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" είχα να διαβάσω τόσα ΠΟΛΛΑ ονόματα και ν' αναγκαστώ να συνδέω κάθε τόσο τις τελείες μεταξύ τους καθώς οι γάμοι στην αυτοκρατορική οικογένεια ξεπερνούσαν σε φαντασία ακόμα και τους σεναριογράφους του "Τόλμη και Γοητεία". Ομολογώ ότι κάποια στιγμή κουράστηκα και δεν έδινα τόσο μεγάλη σημασία στο ποιος παντρεύτηκε ποια ή ποια δηλητηρίασε ποιον.
Ο Τιβέριος Κλαύδιος, αυτός ο "ανάπηρος" από γεννησημιού του, εξιστορεί την ιστορία της οικογένειας και παράλληλα εκείνη της Ρώμης της εποχής του. Απ' τις πρώτες κιόλας σελίδες μάς προετοιμάζει για τη μεγάλη ανατροπή, το γεγονός δηλαδή πως θα έρθει μια εποχή που οι έριδες, τα μίση και η προδοσία θα "καθαρίσουν" τους πάντες γύρω του και από μια περίεργη εύνοια των θεών θα μείνει ολομονάχος, αυτοκράτορας της Ρώμης. Ο ανάπηρος, αυτοκράτορας της Ρώμης! Εκεί θα θριαμβεύσει! Θ' αποτελέσει τη ζωντανή απόδειξη πως το εύστροφο μυαλό δεν χρειάζεται την εξωτερική ομορφιά για ν' αναδειχθεί, ότι το ψεύδισμα και οι λοιπές "αναπηρίες" δεν αποτελούν εμπόδιο όταν η προσωπικότητα, οι γνώσεις και ο χαρακτήρας μπορούν να μεγαλουργήσουν.
Στο δια ταύτα. Το βιβλίο το έπιασα στα χέρια μου την Μεγάλη Εβδομάδα για να είμαι σύμφωνος και με το πνεύμα των ημερών. Αυτό που έχω να πω είναι πως πιθανότατα ΔΕΝ θ' αρέσει σε όλους τους αναγνώστες γιατί το πλήθος των ιστορικών στοιχείων είναι εξαιρετικά έντονο στις σελίδες του (ονόματα, τοποθεσίες, μάχες, συγγένειες κ.λπ.) και η γραφή του είναι λιτή. Όπως ανέφερα και πιο πάνω, είναι καθαρά "δημοσιογραφική". Μην περιμένετε λογοτεχνικές αρετές εδώ. Καταγραφή των γεγονότων είναι, τα οποία δένονται όμορφα αλλά που σίγουρα θα κουράσουν τον αναγνώστη που δεν είναι εξοικιωμένος με το είδος της "μυθιστορηματικής βιογραφίας".
*Θα πρότεινα τη σειρά SPQR (Senatus Populusque Romanus) μτφ. "Η Σύγκλητος και ο Λαός της Ρώμης" των εκδόσεων "Περίπλους" του Τζον Μάντοξ Ρόμπερτς (8 τόμοι αν θυμάμαι καλά) με τις περιπέτειες του Δέκιου Καικίλιου Μέτελλου, ενός ντετέκτιβ στην Αρχαία Ρώμη ο οποίος καλείται σε κάθε βιβλίο να λύσει και από ένα έγκλημα. Απόλαυση!
ΕΓΩ, Ο ΚΛΑΥΔΙΟΣ
του Ρόμπερτ Γκρέιβς
σελ. 552 - εκδ. Κέδρος
μτφ. Αλέξανδρος Κοτζιάς
Ακολουθεί τρέιλερ της εξαιρετικής σειράς του BBC με τους Ντέρεκ Τζάκομπι, Τζον Ρις Ντέιβις, Πάτρικ Στιούαρτ και Τζον Χερτ.
Αγαπώ τουβλάκια όταν ειναι πυκνογραμμένα, χαρίζουν την πληροφορία αφειδώς και δεν διυλίζουν τον κώνωπα,
ΑπάντησηΔιαγραφήαν και έχω αγαπήσει και από τα δεύτερα, εδώ που τα λέμε. :) Το συγκεκριμένο θα μου ήταν πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα. Το εξώφυλλο δεν μου αρέσει ούτε εμένα αλλά έχω συνηθίσει πια να μην κρίνω από τα εξώφυλλα αρνητικά, εξακολουθούν να με επηρεάζουν θετικά, όταν είναι όμορφα, παρόλα αυτά. :) Το διαφημιστικό κόλπο, αν μου επιτρέπεται, το κάνετε κι εσείς αλλά το τρέιλερ τα κατάφερε περίφημα! Καλημέρα Ρεϊμόντ, χρόνια πολλά, Χριστός Ανέστη!
Τα τουβλάκια είναι δύσκολα στην ανάγνωση, ειδικά όταν είσαι ξάπλα. Κατ' εμέ η συγκεκριμένη περίπτωση δεν ειναι θέμα καλού ή κακού εξωφύλλου. Μια εικαστική δημιουργία που ενδεχομένως θα κοσμούσε το εξώφυλλο θα αποτελούσε αντικείμενο τεσταρίσματος του προσωπικού γούστου του καθενός εάν είναι ή όχι, πετυχημένη. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με δημιουργία αλλά με την εύκολη λύση, "παίρνω μια φωτό απ' τη σειρά και την κάνω εξώφυλλο". Βάζω και αυτό το γελοίο αχνοπράσινο φίδι στην κορυφή αριστερά και το κάνω ακόμα πιο κιτς.
ΔιαγραφήΌσον αφορά στο τρέιλερ που έβαλα εγώ δεν είχε να κάνει με τη διαφήμιση του βιβλίου όσο να φανεί ένα δείγμα της σειράς, ολοκληρώνοντας έτσι την μικρή παρουσίαση μου :).
Λοιπόν, εγώ που δεν τρελαίνομαι για το ιστορικό μυθιστόρημα, μαζί με το "Αδριανού απομνημονεύματα" θεωρώ το "Εγώ ο Κλαύδιος" ό,τι ωραιότερο έχω διαβάσει στο είδος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν ανάμεσα στα βιβλία του άντρα μου, σε κάποια αρχαία έκδοση, ίσως Ερμείας-Γαλαξίας και εξαιτίας του, ανακάλυψα τον Ρόμπερτ Γκρέιβς και το εκπληκτικό του "Ελληνικοί μύθοι".
Συμφωνώ ότι το εξώφυλλο του Κέδρου είναι κακού γούστου έως απαράδεκτο.
Ομολογώ πως αυτή την παλιά έκδοση δεν την γνωρίζω. Από εκεί και πέρα ο Γκρέιβς ναι, είναι απ' τα μεγάλα κεφάλαια της λογοτεχνίας που ασχολήθηκαν με την Ιστορία. Το ιστορικό μυθιστόρημα ή βιογραφία κατ' εμέ είναι πολύ δύσκολο, αφενός γιατί χρειάζεται μπόλικη έρευνα, αφετέρου πρέπει να εντάξεις την έρευνα στο λόγο και να βάλεις τον αναγνώστη στο πνεύμα της εποχής. Νομίζω πως είναι μετρημένοι στα δάχτυλα οι συγγραφείς που το κατάφεραν αυτό!
Διαγραφή