Κανείς δεν θέλει να Πεθάνει, της Κατερίνας Μαλακατέ
Απ' τη μέση (σχεδόν) αυτής της νουβέλας και μετά, άρχισαν να έρχονται στο μυαλό μου εικόνες από μια ιδιαίτερη - κατά την άποψή μου - ταινία του 1983. Πρόκειται για το The Hunger με τους Ντέιβιντ Μπάουι, Σούζαν Σάραντον και Κατρίν Ντενέβ σε σκηνοθεσία του πρόσφατα χαμένου Τόνι Σκοτ.
Το ζητούμενο στο βιβλίο και στην ταινία είναι η Αθανασία. Η Φθορά και το Τέλος. Η Αρχή, η Επανάληψη. Κι εκείνο το απίστευτο συναίσθημα του τρόμου που υποδηλώνει το πόσο θνητοί είμαστε. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, κανείς δεν θέλει να πεθάνει.
Η βασική ηρωίδα του βιβλίου βρίσκεται σε κώμα, ένα βήμα πριν το θάνατο. Πάνω απ' το νεκροκρέβατό της ήδη πενθούν η αγαπημένη της εγγονή και ο γιος της. Απουσιάζει η σύζυγος η οποία υπακούει στο κλασικό μοτίβο των κακής σχέσης πεθεράς - νύφης. Επιστρατεύοντας έναν μαγικό ρεαλισμό στη γραφή της η συγγραφέας δίνει την τελευταία στιγμή ζωή στο πνεύμα της ηρωίδας "μεταφέροντάς" το σ' εκείνο της ουκρανής κοπέλας που την προσέχει.
Από εκεί και πέρα γινόμαστε μάρτυρες τριών βασικών παράλληλων ιστοριών οι οποίες μοιραία μπλέκονται κάποια στιγμή στην αφήγηση.
Το μεταφυσικό εναλλάσσεται με το ρεαλιστικό, ο έρωτας - ακόμα κι αυτός ο φτηνός έρωτας του 20ευρου σε ξενοδοχείο - αντικρούει την παγωνιά του θανάτου και απ' τις σελίδες ξεχύνεται εκείνη η αόρατη όσο και ιδιαίτερη σχέση που έχει σχεδόν κάθε γιαγιά με εγγονή και την οποία φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλά η συγγραφέας.
Η Κατερίνα Μαλακατέ βούτηξε από νωρίς στα βαθιά μ' ένα θέμα "απαγορευμένο" για πολλούς, αυτό του θανάτου και της διαχείρισής του. Αρχικά και μόνο γι' αυτή την επιλογή της, της βγάζω το καπέλο. Στη συνέχεια έκανε κάτι εξαιρετικά έξυπνο. Αντί ν' αναλωθεί σε μελοδραματισμούς και σε πολυσέλιδη ανάλυση και παρουσίαση του πένθους, της ματαιότητας, της απουσίας, αρπάζει την ιστορία αντίστροφα και την ενισχύει με το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης. Ναι, ο άνθρωπος είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Ναι, ο έρωτας είναι το αντίδοτο, το ελιξίριο της αθανασίας. Ναι, ζωή ολόκληρη είναι η ζωή που ο κάτοχός της την έζησε και δεν την σπατάλησε σε "πρέπει" και "ίσως". Κάπου εκεί φαίνεται και η θεϊκή προέλευση του ανθρώπου. Κάπου εκεί ολοκληρώνεται και η απελευθέρωση του πνεύματος από τη σάρκα. "Είμαι μια φτωχή ψυχή που κουβαλάει ένα πτώμα" έγραφε ο Μάρκος Αυρήλιος και πάνω σ' αυτό το μότο πατάει η ιστορία κι εξελίσσεται. Παράλληλα, το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα είναι εξαιρετικά οικείο στο αναγνώστη απ' τις ειδήσεις και την καθημερινότητα, γεγονός που αποτελεί την "άγκυρα" νομίζω, ώστε το βιβλίο να μην ξεφύγει στη θάλασσα και χάσει το νόημά του.
Ο λόγος είναι άμεσος και οικείος.
Η Κατερίνα Μαλακατέ νομίζω ότι θα μας απασχολήσει ξανά το ίδιο ευχάριστα στο μέλλον...
ΥΓ. 'Οσοι βρεθείτε στο Παλαιό Φάληρο και στην οδό Μ. Αλεξάνδρου 58 (στη συμβολή με την Αρτέμιδος 47), βρίσκεται το στέκι της, το βιβλιοπωλείο καφέ Booktalks. Πάντα πίστευα πως αν η δουλειά σου είναι το μεράκι σου είναι κάτι παραπάνω σίγουρο ότι θα πετύχεις...
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ
της Κατερίνας Μαλακατέ
σελ. 136
εκδ. Ο Κήπος με τις Λέξεις
Το ζητούμενο στο βιβλίο και στην ταινία είναι η Αθανασία. Η Φθορά και το Τέλος. Η Αρχή, η Επανάληψη. Κι εκείνο το απίστευτο συναίσθημα του τρόμου που υποδηλώνει το πόσο θνητοί είμαστε. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, κανείς δεν θέλει να πεθάνει.Η βασική ηρωίδα του βιβλίου βρίσκεται σε κώμα, ένα βήμα πριν το θάνατο. Πάνω απ' το νεκροκρέβατό της ήδη πενθούν η αγαπημένη της εγγονή και ο γιος της. Απουσιάζει η σύζυγος η οποία υπακούει στο κλασικό μοτίβο των κακής σχέσης πεθεράς - νύφης. Επιστρατεύοντας έναν μαγικό ρεαλισμό στη γραφή της η συγγραφέας δίνει την τελευταία στιγμή ζωή στο πνεύμα της ηρωίδας "μεταφέροντάς" το σ' εκείνο της ουκρανής κοπέλας που την προσέχει.
Από εκεί και πέρα γινόμαστε μάρτυρες τριών βασικών παράλληλων ιστοριών οι οποίες μοιραία μπλέκονται κάποια στιγμή στην αφήγηση.
Το μεταφυσικό εναλλάσσεται με το ρεαλιστικό, ο έρωτας - ακόμα κι αυτός ο φτηνός έρωτας του 20ευρου σε ξενοδοχείο - αντικρούει την παγωνιά του θανάτου και απ' τις σελίδες ξεχύνεται εκείνη η αόρατη όσο και ιδιαίτερη σχέση που έχει σχεδόν κάθε γιαγιά με εγγονή και την οποία φαίνεται να γνωρίζει πολύ καλά η συγγραφέας.
Η Κατερίνα Μαλακατέ βούτηξε από νωρίς στα βαθιά μ' ένα θέμα "απαγορευμένο" για πολλούς, αυτό του θανάτου και της διαχείρισής του. Αρχικά και μόνο γι' αυτή την επιλογή της, της βγάζω το καπέλο. Στη συνέχεια έκανε κάτι εξαιρετικά έξυπνο. Αντί ν' αναλωθεί σε μελοδραματισμούς και σε πολυσέλιδη ανάλυση και παρουσίαση του πένθους, της ματαιότητας, της απουσίας, αρπάζει την ιστορία αντίστροφα και την ενισχύει με το αρχέγονο ένστικτο της επιβίωσης. Ναι, ο άνθρωπος είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Ναι, ο έρωτας είναι το αντίδοτο, το ελιξίριο της αθανασίας. Ναι, ζωή ολόκληρη είναι η ζωή που ο κάτοχός της την έζησε και δεν την σπατάλησε σε "πρέπει" και "ίσως". Κάπου εκεί φαίνεται και η θεϊκή προέλευση του ανθρώπου. Κάπου εκεί ολοκληρώνεται και η απελευθέρωση του πνεύματος από τη σάρκα. "Είμαι μια φτωχή ψυχή που κουβαλάει ένα πτώμα" έγραφε ο Μάρκος Αυρήλιος και πάνω σ' αυτό το μότο πατάει η ιστορία κι εξελίσσεται. Παράλληλα, το κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα είναι εξαιρετικά οικείο στο αναγνώστη απ' τις ειδήσεις και την καθημερινότητα, γεγονός που αποτελεί την "άγκυρα" νομίζω, ώστε το βιβλίο να μην ξεφύγει στη θάλασσα και χάσει το νόημά του.
Ο λόγος είναι άμεσος και οικείος.
Η Κατερίνα Μαλακατέ νομίζω ότι θα μας απασχολήσει ξανά το ίδιο ευχάριστα στο μέλλον...
ΥΓ. 'Οσοι βρεθείτε στο Παλαιό Φάληρο και στην οδό Μ. Αλεξάνδρου 58 (στη συμβολή με την Αρτέμιδος 47), βρίσκεται το στέκι της, το βιβλιοπωλείο καφέ Booktalks. Πάντα πίστευα πως αν η δουλειά σου είναι το μεράκι σου είναι κάτι παραπάνω σίγουρο ότι θα πετύχεις...
ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ
της Κατερίνας Μαλακατέ
σελ. 136
εκδ. Ο Κήπος με τις Λέξεις
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου