aRaB jAzz, του Καρίμ Μισκέ
Ανάμεικτα τα συναισθήματα για το πρώτο πόνημα του Καρίμ Μισκέ το οποίο όπως διάβασα πήρε το Μεγάλο Βραβείο της Αστυνομικής Λογοτεχνίας του 2012. Ανάμεικτα γιατί θεωρώ πως δεν έχουμε να κάνουμε μ' ένα νουάρ μυθιστόρημα - όπως παρουσιάζεται - αλλά περισσότερο με μια συγγραφική καταγραφή - ωραία δοσμένη - των προβλημάτων μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας, με φόντο βέβαια έναν φόνο.
Η Λορά βρίσκεται δολοφονημένη με άγριο τρόπο στο διαμέρισμά της στο Παρίσι. Στο από κάτω διαμέρισμα μένει ο Αχμέντ, ένας "αλαφροϊσκιωτος" τύπος που έχει πολλούς δαίμονες να τον κυνηγούν. Περνάει το χρόνο του διαβάζοντας αστυνομικά μυθιστορήματα και ζει από ένα πενιχρό επίδομα. Το γεγονός πως η Λορά ήταν ερωτευμένη μαζί του τον γεμίζει ενοχές και τον αφυπνίζει. Θέλει να βρει τον δολοφόνο της. Κάπως έτσι αρχίζει το βιβλίο και σε σε προδιαθέτει για μια ιστορία δικαίωσης σε μια συνοικία του Παρισιού όπου Μουσουλμάνοι, Εβραίοι και Χριστιανοί αποτελούν έναν απίστευτο αχταρμά.
Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα.
Όσο κι αν προσπάθησα ούτε ταυτίστηκα αλλά ούτε και "συμπάθησα" κάποιον απ' τους ήρωες ιδιαίτερα. Θα μπορούσα να πω ότι η γραφή του Μισκέ παρουσιάζει μια "αποστασιοποίηση" απ' τα πρόσωπα του βιβλίου του, λες και υπάρχουν απλώς για να υπάρχουν και να στηθεί η ιστορία. Δεν υπήρξε αυτό το "κλικ" που συνήθως σου κάνει κάποιος απ' αυτούς ώστε να τον ακολουθήσεις με λαχτάρα μέσα στις σελίδες.
Για μένα αυτό είναι μείον σ' ένα βιβλίο.
Από εκεί και πέρα η ιστορία η ίδια, που αναφέρεται στο Παρίσι των διαφορετικών πολιτισμών, στο "χωνευτήρι" όπως πολύ σωστά αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου στήνεται ωραία, αναδεικνύοντας σε μεγάλο βαθμό σοβαρά ζητήματα όπως αυτό των θρησκειών και της τυφλής υποταγής των ανθρώπων σ' αυτές. Ο Μισκέ σ' αυτό το πεδίο του δίνει και καταλαβαίνει και δεν αφήνει τίποτε όρθιο. Εβραίοι, Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί και Μάρτυρες του Ιεχωβά μπαίνουν στην μηχανή του κιμά, τους αλέθει και τους φέρνει σε μορφή πολτού στο πιάτο. Από κοντά και τα ζητήματα της ξενοφοβίας, της ανεργίας, των γκέτο, των νέων που δεν έχουν ευκαιρίες στο σύγχρονο κόσμο, εκεί δηλαδή που το χωνευτήρι "μπουκώνει" και δεν μπορεί να χωνέψει περισσότερα.
Πολλοί, αναίτιοι σκοτωμοί στο τέλος. Σκοτωμοί χωρίς νόημα που δεν στηρίζονται από κάπου. Δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό του ο συγγραφέας, ίσως τις καλύτερες προθέσεις αλλά στην κατηγορία "αστυνομικό μυθιστόρημα" καθαρά και μόνο, θέλει δουλειά. Σε κάθε περίπτωση και μιας και πρόκειται για το πρώτο βιβλίο ίσως η έκπληξη και η καλύτερη "απόσταξη" των δεδομένων που συνθέτουν μια καλή ιστορία, να έρθουν στο επόμενο...
*Εξαιρετικό το εξώφυλλο, καλύτερο νομίζω κι από εκείνο της γαλλικής έκδοσης.
ARAB JAZZ
του Καρίμ Μισκέ
σελ. 325 - εκδ. Πόλις
μτφ. Αγγελική Τσέλιου
Δεν είναι όμως τόσο απλά τα πράγματα.
Όσο κι αν προσπάθησα ούτε ταυτίστηκα αλλά ούτε και "συμπάθησα" κάποιον απ' τους ήρωες ιδιαίτερα. Θα μπορούσα να πω ότι η γραφή του Μισκέ παρουσιάζει μια "αποστασιοποίηση" απ' τα πρόσωπα του βιβλίου του, λες και υπάρχουν απλώς για να υπάρχουν και να στηθεί η ιστορία. Δεν υπήρξε αυτό το "κλικ" που συνήθως σου κάνει κάποιος απ' αυτούς ώστε να τον ακολουθήσεις με λαχτάρα μέσα στις σελίδες.
Για μένα αυτό είναι μείον σ' ένα βιβλίο.
Από εκεί και πέρα η ιστορία η ίδια, που αναφέρεται στο Παρίσι των διαφορετικών πολιτισμών, στο "χωνευτήρι" όπως πολύ σωστά αναγράφεται στο οπισθόφυλλο του βιβλίου στήνεται ωραία, αναδεικνύοντας σε μεγάλο βαθμό σοβαρά ζητήματα όπως αυτό των θρησκειών και της τυφλής υποταγής των ανθρώπων σ' αυτές. Ο Μισκέ σ' αυτό το πεδίο του δίνει και καταλαβαίνει και δεν αφήνει τίποτε όρθιο. Εβραίοι, Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί και Μάρτυρες του Ιεχωβά μπαίνουν στην μηχανή του κιμά, τους αλέθει και τους φέρνει σε μορφή πολτού στο πιάτο. Από κοντά και τα ζητήματα της ξενοφοβίας, της ανεργίας, των γκέτο, των νέων που δεν έχουν ευκαιρίες στο σύγχρονο κόσμο, εκεί δηλαδή που το χωνευτήρι "μπουκώνει" και δεν μπορεί να χωνέψει περισσότερα.
Πολλοί, αναίτιοι σκοτωμοί στο τέλος. Σκοτωμοί χωρίς νόημα που δεν στηρίζονται από κάπου. Δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό του ο συγγραφέας, ίσως τις καλύτερες προθέσεις αλλά στην κατηγορία "αστυνομικό μυθιστόρημα" καθαρά και μόνο, θέλει δουλειά. Σε κάθε περίπτωση και μιας και πρόκειται για το πρώτο βιβλίο ίσως η έκπληξη και η καλύτερη "απόσταξη" των δεδομένων που συνθέτουν μια καλή ιστορία, να έρθουν στο επόμενο...
*Εξαιρετικό το εξώφυλλο, καλύτερο νομίζω κι από εκείνο της γαλλικής έκδοσης.
ARAB JAZZ
του Καρίμ Μισκέ
σελ. 325 - εκδ. Πόλις
μτφ. Αγγελική Τσέλιου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου