Patagonia Express, του Λουίς Σεπούλβεδα
"Ο θάνατος είναι μια συνήθεια"
Παλιό αργεντίνικο τανγκό.
Δεν είναι μυθιστόρημα. Είναι μια μαρτυρία με πλήθος λογοτεχνικών αρετών. Είναι μια πραγματικότητα, είναι οι αναμνήσεις, είναι η Αλήθεια ενός ανθρώπου που γλίτωσε απ' τις φυλακές του δικτάτορα Πινοσέτ στη Χιλή, αυτόν που θαυμάζουν αρκετοί νεοφιλελεύθεροι στην Ελλάδα για το... "οικονομικό" θαύμα που πέτυχε στη χώρα. Όχι τίποτε άλλο δηλαδή αλλά να μην εθελοτυφλούμε πως το πρόβλημά μας είναι τα ξυρισμένα κεφάλια της Χρυσής Αυγής. Αυτοί είναι απλώς τα μαντρόσκυλα. Τα "κεφάλια" είναι αλλού και είναι τόσο αδίστακτα όσο και έξυπνα.
Από εκεί και πέρα... Μετά την ανάγνωση μού έχει βγει μια πελώρια λαχτάρα να επισκεφτώ την Παταγονία με το βιβλίο στο χέρι και να περπατήσω στα βήματα του Σεπούλβεδα. Απ' τη μια άκρη στην άλλη, απ' τον Ειρηνικό έως τον Ατλαντικό, "εκεί που γεννιούνται οι μέρες". Να γνωρίσω και να σφίξω το χέρι ενός γκάουτσο, να πιω πικρό μάτε, ν' ακούσω ιστορίες δίπλα σε αναμμένη φωτιά απ' τους εναπομείναντες Μαπούτσε, ν' αγγίξω με το βλέμμα μου την άκρη του κόσμου, "εκεί που αχνοφέγγει το όριο ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο".
Μα είναι μια εμπειρία ζωής η γραφή του Σεπούλβεδα στη γη των προγόνων του, εκεί που αναγνωρίζεις την Τιμιότητα, την Ειλικρίνεια, την Ευθύτητα των Ανθρώπων, την Αγνή Διάσταση των Πραγμάτων. Πέρα από έθνη, σύνορα και διάφορες άλλες επινοήσεις διαχωρισμού, το απόσταγμα είναι ο άνθρωπος και οι εμπειρίες του. Ο άνθρωπος και το συναίσθημα. Και αυτή είναι μια Οικουμενική Αλήθεια που μάς ενώνει κι ας έχουμε γεννηθεί σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη.
Το βιβλίο ξεκινάει στενάχωρα. Αλλά ποιός είπε πως ένα καλό βιβλίο δεν πρέπει να είναι στενάχωρο; Στις πρώτες σελίδες ο Σεπούλβεδα μοιράζεται κάποιες απ' τις εμπειρίες του στις φυλακές του Πινοσέτ. Σε πιάνει το στομάχι σου. Ακολουθεί η αποφυλάκισή του και το ταξίδι του ανάμεσα σε εχθρικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής προκειμένου να καταφέρει να διαφύγει στην Ευρώπη. Θα βρεθεί στο Αμβούργο, στη Γερμανία όπου για χρόνια ΚΑΘΕ Δευτέρα θα επισκέπτεται το προξενείο της χώρας του προκειμένου να διαπιστώσει αν μπορεί να επιστρέψει στη Χιλή.
Η απάντηση θα είναι, όχι. Είστε ανεπιθύμητος.
Κάποια στιγμή ο Πινοσέτ θα πέσει και περισσότεροι από 1 εκατομμύριο Χιλιανοί που είχαν εκτοπιστεί στα χρόνια της κυριαρχίας του θα έχουν την ευκαιρία να επιστρέψουν σε μια ρημαγμένη χώρα. Γιατί τη χώρα δεν την διαμορφώνουν οι δείκτες της ανάπτυξης, οι θέσεις εργασίας, οι πολυεθνικές με τις επενδύσεις τους. Την μοίρα της την διαμορφώνουν οι άνθρωποί της. Και η Χιλή έχασε πολλούς ανθρώπους στο διάστημα της δικτατορίας όπως και οι υπόλοιπες χώρες της τυρρανισμένης Λατινικής Αμερικής.
Μαρτυρία, Ημερολόγιο, Λογοτεχνία. Όλα αυτά μαζί ανακατωμένα. Μα πάνω απ' όλα Αληθινά. Είχε δίκιο η φίλη μου Νατάσα που επέμενε καιρό τώρα: Διάβασε Σεπούλβεδα. Θα σου αρέσει πολύ!
Patagonia Express
του Λουίς Σεπούλβεδα
σελ. 182 - εκδ. Opera
μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης
Παλιό αργεντίνικο τανγκό.
Δεν είναι μυθιστόρημα. Είναι μια μαρτυρία με πλήθος λογοτεχνικών αρετών. Είναι μια πραγματικότητα, είναι οι αναμνήσεις, είναι η Αλήθεια ενός ανθρώπου που γλίτωσε απ' τις φυλακές του δικτάτορα Πινοσέτ στη Χιλή, αυτόν που θαυμάζουν αρκετοί νεοφιλελεύθεροι στην Ελλάδα για το... "οικονομικό" θαύμα που πέτυχε στη χώρα. Όχι τίποτε άλλο δηλαδή αλλά να μην εθελοτυφλούμε πως το πρόβλημά μας είναι τα ξυρισμένα κεφάλια της Χρυσής Αυγής. Αυτοί είναι απλώς τα μαντρόσκυλα. Τα "κεφάλια" είναι αλλού και είναι τόσο αδίστακτα όσο και έξυπνα.
Από εκεί και πέρα... Μετά την ανάγνωση μού έχει βγει μια πελώρια λαχτάρα να επισκεφτώ την Παταγονία με το βιβλίο στο χέρι και να περπατήσω στα βήματα του Σεπούλβεδα. Απ' τη μια άκρη στην άλλη, απ' τον Ειρηνικό έως τον Ατλαντικό, "εκεί που γεννιούνται οι μέρες". Να γνωρίσω και να σφίξω το χέρι ενός γκάουτσο, να πιω πικρό μάτε, ν' ακούσω ιστορίες δίπλα σε αναμμένη φωτιά απ' τους εναπομείναντες Μαπούτσε, ν' αγγίξω με το βλέμμα μου την άκρη του κόσμου, "εκεί που αχνοφέγγει το όριο ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο".
Μα είναι μια εμπειρία ζωής η γραφή του Σεπούλβεδα στη γη των προγόνων του, εκεί που αναγνωρίζεις την Τιμιότητα, την Ειλικρίνεια, την Ευθύτητα των Ανθρώπων, την Αγνή Διάσταση των Πραγμάτων. Πέρα από έθνη, σύνορα και διάφορες άλλες επινοήσεις διαχωρισμού, το απόσταγμα είναι ο άνθρωπος και οι εμπειρίες του. Ο άνθρωπος και το συναίσθημα. Και αυτή είναι μια Οικουμενική Αλήθεια που μάς ενώνει κι ας έχουμε γεννηθεί σε διαφορετικά σημεία του πλανήτη.Το βιβλίο ξεκινάει στενάχωρα. Αλλά ποιός είπε πως ένα καλό βιβλίο δεν πρέπει να είναι στενάχωρο; Στις πρώτες σελίδες ο Σεπούλβεδα μοιράζεται κάποιες απ' τις εμπειρίες του στις φυλακές του Πινοσέτ. Σε πιάνει το στομάχι σου. Ακολουθεί η αποφυλάκισή του και το ταξίδι του ανάμεσα σε εχθρικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής προκειμένου να καταφέρει να διαφύγει στην Ευρώπη. Θα βρεθεί στο Αμβούργο, στη Γερμανία όπου για χρόνια ΚΑΘΕ Δευτέρα θα επισκέπτεται το προξενείο της χώρας του προκειμένου να διαπιστώσει αν μπορεί να επιστρέψει στη Χιλή.
Η απάντηση θα είναι, όχι. Είστε ανεπιθύμητος.
Κάποια στιγμή ο Πινοσέτ θα πέσει και περισσότεροι από 1 εκατομμύριο Χιλιανοί που είχαν εκτοπιστεί στα χρόνια της κυριαρχίας του θα έχουν την ευκαιρία να επιστρέψουν σε μια ρημαγμένη χώρα. Γιατί τη χώρα δεν την διαμορφώνουν οι δείκτες της ανάπτυξης, οι θέσεις εργασίας, οι πολυεθνικές με τις επενδύσεις τους. Την μοίρα της την διαμορφώνουν οι άνθρωποί της. Και η Χιλή έχασε πολλούς ανθρώπους στο διάστημα της δικτατορίας όπως και οι υπόλοιπες χώρες της τυρρανισμένης Λατινικής Αμερικής.
Μαρτυρία, Ημερολόγιο, Λογοτεχνία. Όλα αυτά μαζί ανακατωμένα. Μα πάνω απ' όλα Αληθινά. Είχε δίκιο η φίλη μου Νατάσα που επέμενε καιρό τώρα: Διάβασε Σεπούλβεδα. Θα σου αρέσει πολύ!
Patagonia Express
του Λουίς Σεπούλβεδα
σελ. 182 - εκδ. Opera
μτφ. Αχιλλέας Κυριακίδης
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου