Στόμαστομαστό, της Ροζίτας Σπινάσα

Με μια συλλογή διηγημάτων κλείνει το μικρό αφιέρωμα στους Έλληνες συγγραφείς, εκεί γύρω στα σαράντα. Το διήγημα, το αγαπημένο και δύσκολο συνάμα, η τέχνη του να μπορείς να συμπυκνώνεις σε λίγες λέξεις ένα ολόκληρο σύμπαν, μια τέχνη στην οποία η ελληνική λογοτεχνία έχει παράδοση, μεγαλύτερη απ' το μυθιστόρημα. 

Δέκα διηγήματα περιλαμβάνει αυτή εδώ η συλλογή, μεσαίου κατά κύριο λόγο μεγέθους, με την έμπνευση να αντλείται απ' την καθημερινότητα της πόλης κυρίως, και λιγότερο από εκείνη της επαρχίας. Άμεση και καθημερινή η γραφή της Σπινάσα, δίχως πολλά λογοτεχνικά-καλολογικά στοιχεία αλλά με μια εξαιρετική ευθύτητα που πηγάζει απ' τον πυρήνα των θεμάτων που διαπραγματεύεται. 

Διαβάζοντας τα διηγήματα της Σπινάσα δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πολλά πράγματα. Η εξέλιξη των ιστοριών είναι τόσο άμεση, οι ανατροπές μένουν -και σωστά- για το τέλος και κάθε τέλος σε βρίσκει με την εντύπωση πως μόλις ήπιες ένα πολύ δυνατό σφηνάκι. 

Απ' το πρώτο διήγημα της συλλογής, «Κρύοι Δίσκοι», όπου μια μεγάλη φιλία δοκιμάζεται για χάρη ενός σπάνιου δίσκου, έως και τα υπόλοιπα που ξεχώρισα: «Οι θάλαμοι των λυγμών» -εξαιρετικό ως ιδέα που όμως δεν απέφυγε μια κλισέ εξέλιξη, «Προσμονή» - ίσως η καλύτερη ιστορία της συλλογής μαζί με το «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού», «Το καμπαναριό» - που παρουσιάζει με ακρίβεια μια μικρογραφία της ελληνικής υπαίθρου, η Σπινάσα δείχνει μια εντυπωσιακή ικανότητα να αρπάζει τον αναγνώστη και να τον κρατάει στο γραπτό της. 

Μιας και είναι πρωτόλειο αυτό το δείγμα γραφής, ελπίζω σε μια εξίσου δυνατή και περισσότερο εξελιγμένη γραφή στη συνέχεια. 

ΣΤΟΜΑΣΤΟΜΑΣΤΟ
της Ροζίτας Σπινάσα
σελ. 199-εκδ. Κέδρος