Η Γιαγιά μου Σας Χαιρετά και Ζητάει Συγγνώμη, του Φρέντρικ Μπάκμαν
Το πήρες και δεν έκανες άσχημα. Γιατί όλοι κάποια στιγμή θέλουμε να ξεφύγουμε από τα βαρύγδουπα αναγνώσματα, τα τούβλα της λογοτεχνίας, τις δύσκολες αφηγήσεις που αναγκάζεσαι να διαβάσεις ξανά και ξανά για να τις καταλάβεις. Μερικές φορές χρειάζεσαι ένα διάλειμμα από αυτά και το καλύτερο διάλειμμα από ένα βιβλίο είναι ένα... άλλο βιβλίο, γραμμένο διαφορετικά. Ο Μπάκμαν το πέτυχε αυτό.
Αρχικά -δεν ξέρω αν ο Μπάκμαν είναι πατέρας- μπήκε θριαμβευτικά στην ψυχολογία ενός 8χρονου κοριτσιού, της Έλσας, που είναι και η βασική του ηρωίδα και την «ζωγράφισε» μέσα από το γραπτό του. Αμέσως, αμέσως, στις πρώτες 100 σελίδες την βάζει να βουτήξει στα βαθιά: να διαχειριστεί το θάνατο της αγαπημένης της γιαγιάς. Πολύ εύκολα αυτή η θεματολογία θα μπορούσε να μετατρέψει το πόνημα σε ένα μελό ανάγνωσμα, ωστόσο, ο Μπάκμαν αποφεύγει επιδέξια αυτήν την παγίδα χρησιμοποιώντας κομμάτια και μοτίβα από την παγκόσμια παιδική λογοτεχνία, από τον Πίτερ Παν έως τον Χάρι Πότερ, με την ίδια χάρη που το κάνει «δανειζόμενος» ήρωες από τον κόσμο των κόμικς- από τον Σπάιντερμαν έως τους X Men.
Η Έλσα θα κληθεί να παίξει ένα κυνήγι θησαυρού για να ξεχάσει τον πόνο της. Θα πρέπει να παραδώσει ένα συγκεκριμένο αριθμό επιστολών της γιαγιάς της σε άλλους ανθρώπους, επιστολές συγγνώμης για κάποια πράγματα που η 8χρονη αγνοεί.
Κάπως έτσι ξεκινά το παιχνίδι, από τις παρυφές της Σχεδόν Ξυπνητής Χώρας, εκεί που ταξίδευε με την γιαγιά της και της ιστορίες της, έως τον πραγματικό κόσμο, όπου, ω εκ του θαύματος, οι χαρακτήρες των παραμυθιών βρίσκουν τον δικό τους αντίλαλο, έναν άνθρωπο στην αληθινή ζωή. Και το κουβάρι της ιστορίας αρχίζει, όπου τίποτα δεν είναι ίδιο και τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται εξ αρχής. Οι ανατροπές είναι ουκ ολίγες και το ταξίδι για το 8χρονο κορίτσι δεν είναι τίποτε άλλο από ένα πέρασμα στην ωριμότητα, την κατανόηση και κυρίως τη συγχώρεση.
Ομολογώ πως έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να χασκογελάει με ατάκες -κυρίως της μικρής- αλλά και του συμπαθέστατου «γκρινιάρη» φίλου της, Αλφ, όπως και με έπιασα να δακρύζω σε μια στιγμή και αυτό, ομολογουμένως, σπάνια μου συμβαίνει με βιβλίο. Προσοχή: επαναλαμβάνω, το βιβλίο δεν είναι μελό. Το συναίσθημα προκαλείται αυθόρμητα και είναι ανόθευτο, είναι σαν να είσαι κομμάτι της ιστορίας ή καλύτερα θα ήθελες να είσαι κομμάτι αυτής της ιστορίας επειδή μοιραία σε παρασύρει σε δικές σου σκέψεις, στη δική σου γιαγιά, στην δική σου περίοδο της ξεγνοιασιάς και αθωότητας, στην περίοδο που πίστευες και συ πως τα παραμύθια μπορούν, αν όχι ν' αλλάξουν τον κόσμο, να τον κάνουν σαφώς πιο όμορφο.
«Δεν πιστεύω στον Άγιο Βασίλη. Πιστεύω όμως σε αυτούς που τον πιστεύουν».
Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΣΑΣ ΧΑΙΡΕΤΑ ΚΑΙ ΖΗΤΑΕΙ ΣΥΓΓΝΩΜΗ
του Φρέντρικ Μπάκμαν
σελ. 511-εκδ. Κέδρος
μτφ. Γιώργος Μαθόπουλος
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου