Οι Σκλάβοι της Μοναξιάς, του Πάτρικ Χάμιλτον

Αγγλία 1942. Το Λονδίνο είναι έρμαιο των γερμανικών βομβαρδισμών. Η Ένιντ Ρόουτς, μια 39χρονη γυναίκα, σχεδόν ολομόναχη στον κόσμο, που εργάζεται σε έναν εκδοτικό οίκο, έχει μετακομίσει σε μια μικρή παραποτάμια πόλη κοντά στην πρωτεύουσα προκειμένου να αποφύγει τις βόμβες. 

Ζει σε ένα παλιό τεϊοποιείο το οποίο πλέον χρησιμοποιείται και από άλλους ενοίκους ως πανσιόν. Μαζί της συγκατοικούν 2 κυρίες, ένας μάλλον μοναχικός ηθοποιός και ο κ. Θουέιτς, μια φιγούρα βγαλμένη από τη γκάμα των «κακών» χαρακτήρων του Τσαρλς Ντίκενς. Είναι ο άνθρωπος που τα ξέρει όλα, που έχει άποψη για τα πάντα, κρυφοφιλογερμανός και με μια χαρακτηριστική τάση να κάνει τη ζωή της δεποινίδας Ρόουτς το λιγότερο άβολη.
Η ζωή κυλά απελπιστικά μονότονα στην πανσιόν, υπό το καθεστώς ενός προγραμματισμού που ακόμα και ο ίδιος ο πόλεμος δεν μπορεί να παραβιάσει. Το πρωϊνό, το δείπνο, το τσάϊ, οι συνηθισμένες μικροκουβέντες της καθημερινότητας, οι επισκέψεις στη φτωχή τοπική βιβλιοθήκη κι ένα ποτό που και που σε μια γειτονική παμπ, είναι οι αλυσίδες που κρατούν καλά δεμένη την δεσποινίδα Ρόους ως αντίβαρο στην ασφάλεια που της προσφέρεται μακριά από το πεδίο των βομβαρδισμών.
Η έλευση δύο αμερικανών υπολοχαγών στην πανσιόν και η εντελώς «αμερικανική» εισβολή του ενός στη ζωή της, θ' αλλάξει τα δεδομένα. Ο υπολοχαγός Πάϊκ της δείχνει μια ιδιαίτερη συμπάθεια, την προσεγγίζει όσο πιο ρομαντικά μπορεί να το κάνει ένας άνδρας από το τέρμα Θεού της Πενσυλβάνια, την κερνάει το ένα ποτό μετά το άλλο, την προσκαλεί σε δείπνο και σχετικά σε μικρό χρονικό διάστημα της κάνει πρόταση γάμου!
Στο σκηνικό τότε εισέρχεται μια άλλη γυναίκα, η Βίκυ, γερμανίδα που ζει στην Αγγλία πριν από τον πόλεμο και φίλη της δεσποινίδας Ρόουτς. Είναι η καινούργια ένοικος της πανσιόν. 

Από το σημείο εκείνο και έπειτα τίποτα δεν είναι το ίδιο ξανά. Με τον υπολοχαγό ως διακύβευμα, έρχονται στο φως όλες οι αντιζηλίες, πέφτουν τα προσωπεία που ήταν για καιρό προγραμματισμένα να λειτουργούν άψογα και η μίζερη καθημερινότητα της μικρής αυτής κοινωνίας ανατρέπεται άρδην. Φιλίες και σχέσεις δοκιμάζονται, ανίερες συμμαχίες στήνονται, τα πράγματα αποδεικνύονται πως δεν είναι αυτό που φαίνονται, η δράση φένει αντίδραση και οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος καλούνται να κινηθούν και να επιλέξουν με βάση τα δεδομένα που αλλάζουν κάθε στιγμή. Φαίνεται ότι μια ιδέα του πολέμου έχει αγγίξει πλέον για τα καλά και αυτούς τους ανθρώπους, που καλούνται να πολεμήσουν το χειρότερο εχθρό όλων: την ίδια τους τη μοναξιά. 

Ο Χάμιλτον ήταν μια έκπληξη για μένα, καθώς δεν τον γνώριζα. Η εξαιρετική μετάφραση της Κατερίνας Σχινά που είναι ατμοσφαιρική και υιοθετεί ακριβώς το κλίμα μιας κλειστής βρετανικής κοινωνίας της εποχής εκείνης, αποδίδει νομίζω ιδανικά το πνεύμα και τον λόγο του συγγραφέα. Ένας Χάμιλτον που μολονότι δεν γράφτηκε ποτέ στο ΚΚ της Βρετανίας ήταν εκ πεποιθήσεως μαρξιστής, γι' αυτό, και όπως διαβάζουμε τόσο στο επίμετρο όσο και στην εισαγωγή της Ντόρις Λέσινγκ, στη σχετικά σύντομη ζωή του ασχολήθηκε με τους λαϊκούς ανθρώπους, την εργατική τάξη, το περιθώριο, όλους δηλαδή εκείνους με τους οποίους είχε ασχοληθεί εκτενώς ο πατριάρχης της αγγλικής λογοτεχνίας, Τσαρλς Ντίκενς, περίπου έναν αιώνα πριν. Δεν είναι τυχαίος λοιπόν ο παραλληλισμός τους. 

ΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
του Πάτρικ Χάμιλτον
σελ. 340-εκδ. Στερέωμα
μτφ. Κατερίνα Σχινά